Η ξανάστροφη του Μακρόν

Η ξανάστροφη του Μακρόν Μαρμάρωσε, ο έρμος. Ποία η θέση του; Βούρκωμα του ήρθε από το ξάφνιασμα. Μα τόση αυτοσυγκράτηση που υπέδειξε! Τον παραδέχτηκα. Πρόεδρος, παιδί μου! Κοτζάμ πρόεδρος! Είναι και η γαλλική αλούρ, βέβαια... Να το κάνεις αυτό σε Ελληνα; Να χορτάσεις «τι έκανες, μωρή;». Να πρέπει να απαντήσεις εκατό φορές στο ερώτημα «Σε μένα; Σε μένα; Σε μένα;»

«Ατανσιόν», «Πετίτ ετουάλ» και ξανά μανά «Πετίτ ετουάλ», αυτές τις λέξεις έπιασε το αφτί της αεροσυνοδού να λέει όλο θυμό η Μπριζίτ στον Μακρόν ενώ εκείνος έχασκε. Ετυχε, Λεωνίδα μου, η αεροσυνοδός να είναι πολύ φίλη μου κι έτσι τα γνωρίζω όλα από πρώτο χέρι! Ομως το κορίτσι δεν γνώριζε γαλλικά. «Ατανσιόν… Πετίτ ετουάλ». Τι διάολο, έλεγαν; Αναρωτιόταν.

Μετά το περιστατικό, δώσαμε εξήγηση. Ετουάλ είναι το αστέρι, πετίτ ετουάλ το αστεράκι… Προφανώς τον προετοίμαζε «θα σου δώσω μια που θα δεις αστεράκια», γιατί το ύφος της συνομιλίας ήταν γκαζωμένο. Μετά; Αχ, μετά! Πού σε πονεί και πού σε κόφτει! Τι ήταν κι αυτό, Λεωνίδα μου! Το είδε η παγκοσμιότητα συν ο Ευαγγελάτος. Τι είδε; Ρωτάς τι είδε; Μα, δεν πήρες χαμπάρι;

Αχ! Λατρεύω τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Εμείς, αγάπη μου, έχουμε λέξεις ανάλογα τη φορά, ανάλογα τον ήχο, ανάλογα τη δύναμη του χεριού ενώ «απλώνεται»… Αλλο το σκαμπίλι, άλλο η μπάτσα, άλλο η μπούφλα, άλλο η σφαλιάρα, άλλο το κατακέφαλο, άλλο το «στο δόξα πατρί», άλλο το χαστούκι, άλλο «ο ουρανός σφοντύλι», άλλο το «θα δεις τον Χριστό-φαντάρο», άλλο «Θα πεις τον Δεσπότη Παναγιώτη».

Να μην πολυλογώ, Λεωνίδα μου, ο Μακρόν έφαγε ξανάστροφη. Αυτή είναι η ακριβής ορολογία. Ξανάστροφη! Που στα καθ’ ημάς συνοδεύεται με «Να ’χεις να με θυμάσαι!». Πες το και «Σουβενίρ», γαλλιστί. Μα, όπως και πάλι μου αποκάλυψε η φίλη αεροσυνοδός, η Μπριζίτ φώναξε «Σα τα πλε;», «Σα τα πλε;», ήτοι, «Σ’ άρεσε;». Ακου, φίλε μου! Ακου, φίλε μου! «Σ’ άρεσε;» τον ρώτησε ξεθυμασμένη, όπως ακριβώς ρωτούσαν οι μάνες της δικής μας γενιάς. Να πώς φαίνονται τα χρόνια!

Μαρμάρωσε, ο έρμος, Λεωνίδα μου. Ποία η θέση του; Βούρκωμα του ήρθε από το ξάφνιασμα. Μα τόση αυτοσυγκράτηση που υπέδειξε! Τον παραδέχτηκα. Πρόεδρος, παιδί μου! Κοτζάμ πρόεδρος! Είναι και η γαλλική αλούρ, βέβαια… Να το κάνεις αυτό σε Ελληνα; Να χορτάσεις «Τι έκανες, μωρή;». Να πρέπει να απαντήσεις εκατό φορές στο ερώτημα «Σε μένα; Σε μένα, μωρή; Σε μένα; Πες, σε μένα;».

Ο Μακρόν μέχρι και που χαμογέλασε κουνώντας και το χεράκι του για ξεψάρωμα, ό,τι χαιρετάει. «Ανκόρ εν;» εκείνη μούγκρισε, ήτοι, πιθανολογώ, σε ελεύθερη μετάφραση «Κανόνισε να φας κι άλλη!». Γι’ αυτό εκείνος θεώρησε καλύτερο ένα συμβιβαστικό «Ας πάει και το παλιάμπελο… Μπορντό», και της έτεινε το χεράκι-αγκώνα, όπως το κράταγε ο Τέρης Χρυσός, και μη ρωτάς πού τον θυμήθηκα τον Τέρη Χρυσό, μήπως και τελειώσει το πράγμα, πιάνοντάς τον –και καλά– αλαμπρατσέτα. «Ανκόρ» όμως ξαναμούγκρισε η Μπριζίτ-λέαινα.

Και μετά; Ρωτάς για τα μετά; Ηρθαν τα χειρότερα, Λεωνίδα μου. «Πτου σου, μαλάκα μου!» ακούστηκε το σώψυχο του Μακρόν, αντικρίζοντας τον δικό μας Ευαγγελάτο στην πόρτα του αεροπλάνου τους. «Αυτός μόνο μας έλειπε» ξανάπε το μέσα του Μακρόν. Τι τρυποφράκτης κι αυτός, Λεωνίδα μου! Δεν έχει τον Θεό του! Ανέβηκε σκαλοπάτι σκαλοπάτι κι έφτασε καταπάνω να περιμένει την έξοδό τους. Πυλώνας της ενημέρωσης. Εκανε και πάλι τη διαφορά. Αλλά ο άψυχος, αντί να κοιτάξει να τους τα συμβιβάσει… Αυτός… Αχ αυτός!..

Τόση ανάλυση στο περιστατικό καρέ καρέ, τόσο slow motion το χέρι της. Δεν σωνόταν η παρτίδα με τίποτα! Αυτά που λες έγιναν, Λεωνίδα μου. Ο Θεός να μας φυλάει. Βέβαια, πολλοί θέτουν στον παγκόσμιο διάλογο το ερώτημα, τι θα είχε συμβεί αν η ιστορία είχε άλλο μέτωπο δράσης, δηλαδή, αν ο Μακρόν είχε απλώσει χέρι στην Μπριζίτ… Θέλει ρώτημα; Θα σήμαινε τέλος, κάθε είδους, τελειωμένος, ΤΕΛΟΣ! Για μερικά… C’ est la vie. Αυτές οι θέσεις δεν έχουν μόνο δόξες και μεγαλεία έχουν κυρίως θεατές.

Πηγή: Ρέα Βιτάλη - Protagon.gr