Ζητείται ευπρέπεια στη Βουλή

Η Βουλή των Ελλήνων υπήρξε διαχρονικά το βήμα όπου εκπρόσωποι του λαού διασταύρωναν τις απόψεις τους, αντιπαραθέτονταν πολιτικά και χάραζαν τη γραμμή πορείας του τόπου. Σε εποχές πιο δύσκολες, σε περιόδους εντάσεων, ακόμη και όταν οι πολιτικές διαφορές ήταν αγεφύρωτες, ο διάλογος είχε κανόνες και ο αντίπαλος αντιμετωπιζόταν με σεβασμό. Οι χαρακτηρισμοί ήταν μετρημένοι, το ύφος αυστηρό αλλά κόσμιο, και η ευπρέπεια θεωρούνταν αυτονόητη.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου υποχωρεί με ανησυχητική ταχύτητα, ιδιαίτερα εντός του Κοινοβουλίου. Χαρακτηρισμοί όπως «αλήτες», «κλόουν της πολιτικής» ή «αυριανιστής» που ακούστηκαν χθες στη Βουλή σε βάρος υπουργού της κυβέρνησης από βουλευτές της αντιπολίτευσης μετατρέπουν την αίθουσα της Ολομέλειας σε πεδίο προσωπικών αντεγκλήσεων και φτηνών εντυπώσεων. Δεν πρόκειται απλώς για λεκτικές υπερβολές της στιγμής, αλλά για μια σταθερή διολίσθηση σε ένα τοξικό και προσβλητικό ύφος που προσβάλλει όχι μόνο τους άμεσα θιγόμενους, αλλά και την ίδια τη θεσμική λειτουργία της Δημοκρατίας.

Αναπολώντας παλαιότερες δεκαετίες, μπορεί κανείς να διακρίνει μορφές του ελληνικού Κοινοβουλίου με σφοδρές διαφωνίες αλλά και υψηλό επίπεδο πολιτικού λόγου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος, ακόμη και σε περιόδους μεγάλης πόλωσης, διατηρούσαν έναν στοιχειώδη σεβασμό προς τον πολιτικό αντίπαλο, τιμώντας τη διαδικασία του διαλόγου. Δεν ήταν σπάνιο τότε να ακούγονται ρητορικά κομψές αντιπαραθέσεις, με αιχμηρό λόγο αλλά χωρίς προσωπικές ύβρεις.

Η πτώση του επιπέδου του δημόσιου πολιτικού διαλόγου άρχισε να γίνεται εμφανής κυρίως από την εποχή της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Η κοινωνική πίεση, η οικονομική ασφυξία και η συσσωρευμένη αγανάκτηση βρήκαν εκφραστές σε πολιτικές δυνάμεις που επένδυσαν στη δημαγωγία και στη ρητορική του διχασμού, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις πλατείες, προωθώντας έναν λόγο γεμάτο προσβολές, συνωμοσιολογία και διχαστικά συνθήματα. Αυτή η κουλτούρα, δυστυχώς, μεταφέρθηκε και μέσα στο Κοινοβούλιο, όπου σταδιακά εγκαταλείφθηκε κάθε προσχηματική ευγένεια.

Σήμερα, η εικόνα μιας Βουλής όπου κυριαρχούν οι φωνασκίες, οι χαρακτηρισμοί και οι προσωπικές επιθέσεις, απογοητεύει τους πολίτες και απαξιώνει τον πολιτικό διάλογο. Το ζητούμενο δεν είναι να καταργηθεί η αντιπαράθεση· η Δημοκρατία ζει από αυτήν. Το ζητούμενο είναι να αποκατασταθεί το ήθος, ο σεβασμός και η ευπρέπεια, ώστε η πολιτική αντιπαράθεση να αφορά επιχειρήματα και ιδέες, όχι προσωπικές ύβρεις.

Η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στους ίδιους τους βουλευτές, ανεξαρτήτως παρατάξεων. Είναι καιρός το Κοινοβούλιο να γίνει και πάλι χώρος πολιτικής ουσίας και όχι θεατρικής υπερβολής για τις κάμερες και τα social media. Ζητείται, λοιπόν, ευπρέπεια στη Βουλή. Και ζητείται από όλους.