Είργειν του Βήματος

Είναι επιταγή του πολιτισμού μας η διαφύλαξη των δικαιωμάτων των κοινωνικών ομάδων οι οποίες αποτελούν μειονότητες αλλά και πέραν αυτής, υποχρέωση μας είναι επίσης η προστασία και στήριξη τους στην εξασφάλιση μιας αξιοπρεπώς αποδεκτής και ασφαλούς διαβίωσης. Δεν μένει παρά κάθε φορά που η εξέλιξη και διαφοροποίηση των συνθηκών της ζωής το επιβάλλει, να δίνουμε και την απαραίτητη νομική υπόσταση σε αυτή μας την κοινωνική και πολιτισμική υποχρέωση.

Οι μειονότητες αποτελούνται φυσικά από άτομα τα οποία διαφέρουν σημαντικά, ως προς τα κύρια χαρακτηριστικά μιας δεδομένης κοινωνίας ανθρώπων, όπως είναι το χρώμα του δέρματος, η γλώσσα, η θρησκεία ή το ήθος και γενικότερα η διαφορετικότητα στην συμπεριφορά και στην εμφάνιση. Μειονότητες επίσης αποτελούν οι ομάδες ατόμων τα οποία παρουσιάζουν απόκλιση από το φυσιολογικό, τόσο ως προς την μορφή και την εμφάνιση όσο και ως προς την συμπεριφορά, τις συνήθειες και την συγκρότησή τους γενικότερα.

Ειδικά αυτά τα χαρακτηριστικά τα οποία εμφανώς δείχνουν διαφοροποίηση από το φυσιολογικό μπορούν να χαρακτηριστούν και νόσοι. Νοσηρές άλλωστε, ήτοι οφειλόμενες εις νόσον ονομάζει η αλάνθαστη λαϊκή μούσα τις συμπεριφορές ατόμων που διακρίνονται ειδικά από αυτές και έτσι συγκροτούν ξεχωριστή ομάδα μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Κουτσοί, στραβοί, κουλοί, καμπούρηδες, νάνοι, δύσμορφοι, καρκινοπαθείς, φρενοβλαβείς αλλά και ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, παιδεραστές, κτηνοβάτες, κοπρόφιλοι ακόμη και ταλαντούχοι στον αθλητισμό ή διακρινόμενοι στις τέχνες και στα γράμματα, καθώς και κάθε λογής πεοκρούστης που νιώθει την ανάγκη να διαφοροποιείται, μόνο και μόνο για να ξεχωρίζει.

Άλλους από αυτούς τους καμαρώνουμε για τα επιτεύγματά τους, άλλους τους απεχθανόμαστε για την προκλητική ή την παραβατική συμπεριφορά τους, αλλά τους περισσότερους ο πολιτισμός μας, αυτός που έρχεται από μακριά και σήμερα καμαρώνουμε γι’ αυτόν, μας επιβάλλει να νοιαζόμαστε. Πράγματι η κοινωνία των Ελλήνων δείχνει συμπόνια αλλά και ανοχή προς τα άτομα κάποιων εξ αυτών των ομάδων και τις συμπεριφορές τους, γεγονός που υποχρεώνει την συντεταγμένη Πολιτεία να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και να νομοθετήσει, ακριβώς για την τήρηση των δικαιωμάτων που ο πολιτισμός μας τους αναγνωρίζει.

Ας εμπιστευτούμε λοιπόν τον πολιτισμό μας για τον προσδιορισμό των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και την νόμιμη διαφύλαξή τους. Το κάνουμε όμως και μάλιστα όπως πρέπει; Εμείς έχουμε τους δικούς μας Νόμους, δεν χρειαζόμαστε τους νόμους των άλλων, φέρεται να είπε κάποτε ο Περικλής.

« Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους »

Αν τηρήσουμε τον δέοντα σεβασμό προς τον πολιτισμό μας, είναι σίγουρο ότι θα περιορίσουμε τα λάθη και θα προσεγγίσουμε το ωραίο, το δίκαιο και το ικανό και αυτό θα είναι άλλο ένα στολίδι, ένα πετράδι στο στέμμα του πολιτισμού μας.

Παράλληλα θα πρέπει να αποφύγουμε τις υπερβολές και τις σκοπιμότητες οι οποίες πιθανότητα θα τραυματίσουν το κοινό των Ελλήνων ήθος και μακροπρόθεσμα θα βλάψουν αφού θα αμφισβητήσουν βασικές αρχές, πυλώνες της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Αυτά συλλογίζομαι καθώς ακούω τους πανηγυρισμούς από την υπερψήφιση του πρόσφατου νόμου για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων που τραυματίζει τον θεσμό του γάμου και δεν εξασφαλίζει σε πολλά παιδιά την υγιή ανάπτυξή και ολοκλήρωσή τους μέσα σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον.

« ηταιρικότητα είργην του βήματος »

είπε κάποτε ο Σόλων, του οποίου το έργο θαυμάζουμε, αλλά δεν τηρούμε. Ναι ο Σόλων στέρησε το δικαίωμα του ομιλείν από του βήματος της Εκκλησίας του Δήμου, εις τους ομοφυλόφιλους. Δηλαδή, είπε ΟΧΙ, σε μια ευαίσθητη και πολύπαθη ομάδα του πληθυσμού μας, που σήμερα πλησιάζει το 10% του συνόλου, ακριβώς διότι λόγω της ιδιαιτερότητάς τους τα μέλη της μπορεί να είναι ευάλωτα σε εκβιασμούς με την άσκηση ηθικής, πνευματικής ή υλικής βίας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να μας επιτρέπει να εφησυχάζουμε ότι σε κρίσιμα ζητήματα η άποψή και η θέση τους, θα είναι αντικειμενική και όχι αποτέλεσμα επιρροής, στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων ή ιδιοτελών παθών.

Αυτά τότε. Σήμερα όμως δεν ισχύουν πλέον. O tempora o mores. Καιροί και ήθη, καιροί και άνθρωποι, θα πρόσθετα εγώ. Τώρα ανήκουμε στην Δύση και αφού τους ανήκουμε, αφεντικά είναι, παίρνουν ότι θέλουν. Μας πήρανε τα γλυπτά αριστουργήματα των προγόνων και στολίσανε τους στάβλους τους, την γλώσσα μας για να συμπληρώσουν τα κενά μεταξύ των γρυλισμών, τον πολιτισμό μας για να φαίνονται καθώς πρέπει και πρόσφατα και τα λεφτά μας για πολλοστή φορά για να μας τιμωρήσουν που είμαστε κακά παιδιά.

Δεν λέω, πήρανε αλλά μας δώσανε κιόλας. Έτσι βρεθήκαμε με τους πέλας ξένους θεσμούς, νόμους και συνήθειες που μας χάρισαν οι απόγονοι των βαρβάρων. Η παρακμή στον τόπο μας διανύει την ηδονική της περίοδο. Φτάνει να ανοίξεις την τηλεόραση για να δεις ομοφυλόφιλους, ατάλαντους παρουσιαστές και αγράμματους ανταποκριτές παντός φύλου και γένους να κακοποιούν καθημερινά την γλώσσα μας και να προσβάλουν την αισθητική των πραγμάτων που δόμησαν για εμάς οι μεγάλοι ποιητές του Έθνους.

Μην προτρέξετε να μας πείτε Ομοφοβικούς. Άλλο πάλι και τούτο: Homofovic δηλαδή ανθρωποφοβικός αντί φοβικός προς τους ομοφυλόφιλους. Κάτι σαν το Sex που σημαίνει έξη αντί του γενετήσια έξη ( Sexum Genitalis), από το οποίο οι βάρβαροι πέταξαν το Genitalis και έκοψαν το μισό Sexum, χάριν οικονομίας του λόγου. Δύσκολο να ταιριάξεις το Ελληνικό ομοφυλόφιλος με τον Φόβο. Φτιάχνεις σιδηρόδρομο. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την Αγγλική Gay, ή την Γαλλική Pede’, ή την Τουρκική Pust ή τέλος την αργκό που δίνει πολλές εύηχες λέξεις που όλοι ξέρουμε και χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Αυτή η συμπαθής κατηγορία ανθρώπων πρέπει να έχει την στήριξη μας αλλά και αυτοί δεν πρέπει να γίνονται πρότυπα και προπαντός προκλητικοί. Βλέπετε αυτή η ιδιαιτερότητα που έχουν δεν αποτελεί σεξουαλική επιλογή, όπως κάποιοι σκόπιμα και ανοήτως θέλουν να μας παρουσιάζουν. Είναι παραφύσιν έξη.