Στη Βούλα επιμνημόσυνη δέηση για τον Γιάννη Ιωαννίδη - Αύριο η κηδεία του

Στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη στη Βούλα βρέθηκαν σήμερα  συγγενείς, πρώην συνεργάτες και φίλοι του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, προκειμένου να πουν το τελευταίο αντίο στον «Ξανθό» του ελληνικού μπάσκετ.

Όσοι δεν θα μπορέσουν να βρεθούν στην ταφή που θα γίνει την Παρασκευή το απόγευμα στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, αποχαιρετούν τον άνθρωπο που άλλαξε το μπάσκετ στη χώρα.

Ο «Ξανθός» που δημιούργησε δύο από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες του ελληνικού μπάσκετ, τον Άρη της δεκαετίας του ‘80 και τον Ολυμπιακό του ΄90, έφυγε από τη ζωή έπειτα από προβλήματα ετών, που τον είχαν αναγκάσει να μένει στο σπίτι.

Στεφάνι έστειλε ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, ο υφυπουργός αθλητισμού, ο Άρης, η ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, η εταιρεία Alter Ego και πολλοί άλλοι.



Στην επιμνημόσυνη δέηση παρέστησαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι πρόεδροι της ομάδας Μπάσκετ του  Ολυμπιακού, ο προπονητής του Ολυμπιακού Μπαρτζώκας, ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης Βαγγέλης Λιόλιος, ο Ισίδωρος Κούβελος, οι παίκτες Παπανικολάου, Γιαννάκης, Ρωμανίδης, ο Δήμαρχος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης Γρηγόρης Κωνσταντέλλος με τον οποίο ο Γιάννης Ιωαννίδης διατηρούσε μακρόχρονη φιλία και δημοτικοί σύμβουλοι. Ο Γιάννης Ιωαννίδης  κατοικούσε στη Βούλα εδώ και αρκετά χρόνια. 

Τον επικήδειο εκφώνησε η κόρη του: "Κοουτσάρα μου θα σου πω κάτι"... 

Η κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη, Ελένη-Θεοδώρα, εκφώνησε τον επικήδειο μέσα στον Άγιο Ιωάννη Βούλας και συγκίνησε τους πάντες με τα λόγια της. Μάλιστα, στο φινάλε του διάβασε στίχους από το αγαπημένο του τραγούδι της αγαπημένης του Μαρινέλας. Το “καμιά φορά”.



“Έφυγες για το τελευταίο σου ταξίδι. Και δεν είμαι μόνη μου. Εδώ είναι όλοι για να σου πούνε το τελευταίο “αντίο”, να σου φωνάξουν σιωπηλά το πόσο σε αγαπάμε και τι θα σημαίνεις πάντα για την οικογένειά σου, το μπάσκετ, για τον αθλητισμό, για ολόκληρη την Ελλάδα.

Έφυγες νωρίς και ένδοξα μπαμπά. Έφυγες, αλλά πάλεψες με γενναιότητα, όπως το έκανες σε όλη σου τη ζωή. Στάθηκες στις επάλξεις, πολέμαγες σαν θηρίο, δεν φοβόσουν κανέναν και τίποτα. Ήσουν γεννημένος νικητής και ατρόμητος. Και τώρα που σε αποχαιρετάμε, πάλι αγέρωχο σε βλέπω μπροστά μου.

Δάκρυα αυλακώνουν τα πρόσωπά μας, σήμερα που σου λέμε το “αντίο” αλλά υπάρχει και ο αντίλογος και η παρηγοριά. Θρηνούμε που σε χάσαμε, μα χαιρόμαστε κιόλας επειδή ζήσαμε μαζί σου, μεγαλώσαμε μαζί σου, βαδίσαμε στις στράτες που χάραξες, ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδινες.

Πάντοτε ζητούσες να σε προσφωνούν κόουτς και τίποτε άλλο. Κοουτσάρα μου θα σου πω κάτι. Το παιχνίδι δεν τελείωσε, απλώς πήρες ένα τάιμ άουτ για να το συνεχίσεις στα επουράνια γήπεδα, περνώντας στην αθανασία. Ένα τραγούδι της αγαπημένης σου Μαρινέλας λέει “θέλω να αλλάξω ουρανό, μα δεν, μα δεν υπάρχουν δρόμοι”. Εσύ όμως μπαμπά μου τους βρήκες αυτούς τους δρόμους.