Στις εκλογές να κλείσουμε την πόρτα του φρενοκομείου

Η εφαρμογή του συστήματος της απλής αναλογικής μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στη χώρα. Όχι επειδή δεν είναι καλό πράγμα η αναλογική εκπροσώπηση των πολιτικών δυνάμεων στο κοινοβούλιο. Ούτε επειδή δεν είναι καλό πράγμα η συνεργασία και η εθνική συνεννόηση.

Αλλά επειδή δεν πρόκειται γι’ αυτό. Πρόκειται για το εντελώς αντίθετο. Ο σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ όταν έφερνε αυτό το εκλογικό σύστημα δεν ήταν ούτε οι συνεργασίες, ούτε οι ευρύτερες συνεννοήσεις. Αν το ήθελε, θα το είχε ζητήσει νωρίτερα. Αντίθετα, πριν από τις εκλογές του 2015, ο κ. Τσίπρας έλεγε πως ζητά καθαρή εντολή για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς πιέσεις και υπονομεύσεις.

Επιπλέον, επωφελήθηκε δύο φορές από το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής για να μείνει στην εξουσία πάνω από τέσσερα χρόνια, συντροφιά με τον μοναδικό εταίρο του, τους ΑΝ.ΕΛ και χωρίς να αναζητήσει ευρύτερες συνεργασίες με άλλα κόμματα, που μάλιστα είχαν λάβει μεγαλύτερα ποσοστά από τον κ. Καμμένο.

Τότε, ο κ. Τσίπρας δεν αναζητούσε ούτε συνεργάτες, ούτε προγραμματικές συγκλίσεις. Αναζητούσε τον περισσότερο βολικό κυβερνητικό εταίρο. Απόδειξη ότι ουδέποτε προχώρησε σε οποιαδήποτε προγραμματική διαπραγμάτευση με τον Καμμένο.

Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής είναι αναλογικό. Γι’ αυτό και επιτρέπει σε όλα τα μικρότερα κόμματα που εξασφαλίζουν άνω του 3% να εισέλθουν στο κοινοβούλιο. Το σύστημα αυτό είναι αναλογικό ως τις 250 έδρες. Από εκεί και πέρα προσφέρει στο πρώτο κόμμα επιπλέον έδρες για να μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση και να κυβερνηθεί η χώρα.

Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει ούτε πραγματικές συνεργασίες, ούτε μια κυβερνητική κανονικότητα ώστε η χώρα να βαδίζει με ισχυρή κυβέρνηση στο τιμόνι, που θα μπορεί να αντιμετωπίζει άμεσα κάθε εθνική απειλή.

Θυμίζω ότι η Ελλάδα δεν είναι το Λουξεμβούργο. Είναι η χώρα που γειτνιάζει με μια αναθεωρητική δύναμη, η οποία διατηρεί το casus belli, εκτοξεύει απειλές και έχει εντάξει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στην πολεμική της μηχανή, δια της μεθόδου της εργαλειοποίησης. Το είδαμε, το ζήσαμε πριν από δύο χρόνια στον Έβρο, το ζούμε καθημερινά στα θαλάσσια σύνορά μας, όπου το Λιμενικό μας δίνει μια καθημερινή μάχη για την προστασία των συνόρων μας.

Για την πατρίδα μας, η προστασία των συνόρων είναι ζήτημα υπαρξιακό. Είναι ζήτημα εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και δεν μπορούμε να περιμένουμε μήνες με υπηρεσιακές κυβερνήσεις έως ότου εξασφαλιστεί η Δεδηλωμένη στη Βουλή. Ούτε έχουμε την πολυτέλεια να πηγαίνουμε από εκλογές σε εκλογές!

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το Σύνταγμά μας δεν επιτρέπει μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις έως ότου «τα βρουν» κάποια από τα κόμματα. Κάθε αρχηγός μπορεί να κρατήσει την εντολή μόνο για τρεις ημέρες.

Επομένως, τα παχιά λόγια περί συνεννόησης και προγραμματικών συγκλίσεων είναι ένας μύθος, ένα πρόσχημα, ένα τυχοδιωκτικό εγχείρημα.

Όταν ο κ. Τσίπρας έφερνε το σύστημα της απλής αναλογικής γνώριζε πως τα περιθώρια για διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων είναι ασφυκτικά. Γνώριζε πως σε τρεις μέρες – και μάλιστα αμέσως μετά από μια σκληρή πολιτική αναμέτρηση – συμφωνία επί κοινού προγράμματος δεν μπορεί να υπάρξει.

Στις άλλες χώρες – ακούμε συχνά αυτόν τον καιρό τον κ. Τσίπρα να μας λέει πως «έτσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη» - οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων κρατούν μήνες: 271 μέρες στην Ολλανδία, 625 στο Βέλγιο. Αλλά ακόμη και μετά από τόσο επίπονες διαπραγματεύσεις, οι κυβερνήσεις πέφτουνε και οι χώρες πάνε από εκλογές σε εκλογές.

Πάρτε για παράδειγμα τις πρόσφατες εξελίξεις στην Φινλανδία. Εκεί οι εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 2 του περασμένου Απριλίου και χρειάστηκαν 25 μέρες όχι για να υπάρξει συμφωνία, αλλά για να αποφασιστεί ποια κόμματα θα λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη συμφωνία.

Στις συζητήσεις εμπλέκονται εκατοντάδες στελέχη των κομμάτων, που έχουν χωριστεί σε οκτώ ομάδες. Κάθε ομάδα χωρίζεται σε πολλές υποομάδες. Και υπάρχει και η κορυφαία ομάδα, αυτή στην οποία μετέχουν οι αρχηγοί των κομμάτων και στην οποία καταλήγουν οι διαπραγματευτές όταν πέφτουν πάνω σε τείχος διαφωνιών.

Μπορούν να συμβούν όλα αυτά μέσα σε τρεις μέρες; Ασφαλώς όχι!

Και εδώ βρίσκεται η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος αν ήθελε πραγματικές συγκλίσεις, θα έπρεπε, κατά τις συνταγματικές αναθεωρήσεις να ζητήσει την αλλαγή του άρθρου που επιβάλλει το ασφυκτικό τριήμερο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει την συνεννόηση. Επιδιώκει την διάλυση της χώρας. «Μεγάλη φασαρία, καλή κατάσταση!», μας λένε με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνοντας το τσιτάτο του Μάο Τσε Τουνγκ.

Αυτά που βλέπουμε σ’ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση δεν τα έχουμε ξαναδεί. Είναι σα να έχει ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου. Τα μικρότερα κόμματα δεν συμπεριφέρονται ως πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να εισέλθουν στο κοινοβούλιο για να λαμβάνουν μέρος στο νομοθετικό έργο και στον κοινοβουλευτικό έλεγχο.

Βλέπουν τους εαυτούς τους ως μελλοντικούς κυβερνητικούς εταίρους, ως μελλοντικούς υπουργούς. Έτσι, ο κ. Ανδρουλάκης λέει πως τα 12 σημεία του προγράμματός του είναι… ευαγγέλιο, ο κ. Τσίπρας προβάλλει τα δικά του 11 σημεία – όρους που αποτελούν ένα… συμβόλαιο με τον λαό – και επομένως δεν αφήνει περιθώρια για διαπραγμάτευση – ο κ. Βαρουφάκης διακηρύσσει πως θα κόψει το χέρι του αν δεν δεχθούν οι άλλοι τις Δήμητρες.

Την ίδια ώρα, ο Τσίπρας θέλει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ που δεν θέλει για πρωθυπουργό τον Τσίπρα, ο Τσίπρας λέει πως αυτά είναι «λόγια του αέρα» και όλα θα αλλάξουν μετά τις εκλογές, ότι του αρέσει το ΚΚΕ (που αν έπαιρνε την εξουσία δεν θα ξανάκανε εκλογές) και πως θεωρεί τμήμα του «προοδευτικού χώρου» τον Βαρουφάκη με τις Δήμητρες.

Συμπέρασμα κάθε λογικού ανθρώπου και κάθε υπεύθυνου πολίτη: Στις εκλογές της 21ης Μαΐου, δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από μία: Ο λαός με την ψήφο του να κλείσει την πόρτα του φρενοκομείου και να στείλει στην αντιπολίτευση κάθε τυχοδιώκτη!

* Υποψήφια Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος