Νίκος Καμπανός: "Tommy Bell και άλλες ιστορίες" (1)

Πριν λίγο καιρό, ήλθε στα χέρια μου το καινούριο βιβλίο του συντοπίτη μου, Νικόλα Καμπανού, με τίτλο: "Τοmmy Bell και άλλες ιστορίες".

Ο Νικόλας Καμπανός είναι επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται με επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια, στον χώρο της εστίασης. Γεννήθηκε, στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς, εργάσθηκε για 18 χρόνια στην Τράπεζα Εργασίας, "... προτού μπει στην περιπέτεια της εστίασης ...", όπως αναφέρει σε κάποιο σημείο στο σύντομο βιογραφικό του.

Ο επιχειρηματίας - συγγραφέας, ως γνήσιος Κεφαλλονίτης, είναι ένα, όντως, ανήσυχο πνεύμα, αθλητής του τέννις, ταξιδευτής και φωτογράφος αλλά, περισσότερο απ' όλα, αναγνώστης και, ως γνήσιο τέκνο της Επτανήσου, μελετά μεταξύ άλλων και την ιστορία της κλασικής μουσικής, κάτι που τον έχει επηρεάσει γενικότερα στην ζωή του.

Εκτός του βιβλίου του "Tommy Bell και άλλες ιστορίες", που είναι αυτοτελείς μικρές ιστορίες, έχει εκδώσει και μία ποιητική συλλογή, με τίτλο "Va pensiero" *, που είναι και η πρώτη του συλλογή ποιημάτων.

Σε ερώτησή μου για το βιβλίο, ο συγγραφέας απάντησε πως, στο βιβλίο περιγράφεται "Το εστιατόριο, ο μικρόκοσμος, οι άνθρωποι και η καθημερινότητά του.

Οι επώνυμοι και ανώνυμοι πελάτες του, αλλά και διάφορα περιστατικά καθημερινής τρέλας. Κοντά σ' αυτά και άλλες μικρές ιστορίες με αυτοβιογραφικό πυρήνα, που, ίσως, να έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον γιατί μιλάνε για τις δυσκολίες της προσπάθειας αυτής, την αξία της επιμονής και, τελικά, για την χαρά της επιτυχίας.

Εν ολίγοις, το βιβλίο περιλαμβάνει μικρές ιστορίες, οι οποίες συνθέτουν έναν ενιαίο θεματικό καμβά, που σίγουρα ενδιαφέρει όσους ασχολούνται με το φαγητό, αλλά και όσους το αγαπούν, γενικά"

Σήμερα, μέσα από τις σελίδες του ξεχωριστού αυτού βιβλίου του Νικόλα Καμπανού, ξεκινάμε το "ταξίδι" μας, με την πρώτη μικρή ιστορία, με τίτλο: "Τον καιρό που βασίλευα".

Εξομολογήσεις ενός ταβερνιάρη (1)

Πολλές φορές με απασχολούσε το γεγονός πως οι ταβερνιάρηδες πέθαιναν στο μαγαζί τους, αγωνιζόμενοι μέχρι τέλους. Έβλεπα την περίπτωση του πεθερού μου, παλαίμαχου, άρρωστου και όμως σκλάβου του αφεντικού που ήταν ο ίδιος. Του αγαπημένου μου Μανώλη, του πιο χρήσιμου ανθρώπου στη Βουλιαγμένη, που δεν το συζητάμε, με καβαντζαρισμένα τα ενενήντα, το ’χει σκοπό να γυρίσει το κοντέρ στα εκατό, στις επάλξεις. Και άλλων πολλών βέβαια, «ων ουκ έστι αριθμός». Χρειάστηκε να πιαστώ κι εγώ σ’ αυτήν τη γλυκιά παγίδα για να τους καταλάβω και τελικά να λύσω το μυστήριο αυτού του προβλήματος-κολλήματος.

Τελικά είναι απλό. Το μαγαζί σου (όπως η κάθε επιχείρηση, στο κάθε επάγγελμα, ειδικά όμως το εστιατόριο) αυτός ο κοινωνικότατος χώρος της εφήμερης και ίσως, για να είμαστε ακριβείς, της στιγμιαίας τέχνης που λέγεται μαγειρική και κουζίνα, είναι ένα μικρό βασίλειο. Έχει τις φυλές του. Αυτές οι φυλές είναι οι υπήκοοί σου. Το προσωπικό σου, oι προμηθευτές σου και ακόμα ναι, οι πελάτες σου, που όπως θα δούμε παρακάτω κι αυτοί υπακούουν και κάνουν το δικό σου, του Βασιλιά που είσαι εσύ. Γιατί αυτό είναι. Είσαι ο Βασιλιάς αυτού του μικρόκοσμου, είσαι σε περίοπτη θέση: διατάζεις, κάνεις στρατηγική, κάνεις διπλωματία, εμπορική πολιτική, και κάποιες φορές "τρως" και ήττες. (Ποιος βασιλιάς όμως κερδίζει πάντα;)

Είσαι ο ένας σ’ αυτό το χώρο. Απολαμβάνεις το σεβασμό, την υπακοή –κάποιες φορές υποκριτική και καιροσκοπική, αλλά δεν πειράζει, αφού αυτό σε ευχαριστεί–. Γνωρίζεις κόσμο, ανθρώπους πολλές φορές ανώτερούς σου κοινωνικά, πλούσιους και διάσημους, που όμως σου δίνουν το χέρι, αφού είσαι ο Βασιλιάς, αυτός που εγγυάται σαν "δοκιμαστής" του παλιού καιρού, ό,τι καλύτερο, τη μπουκιά που θα βάλουν στο στόμα τους. Είσαι ο Βασιλιάς, αλλά ταυτόχρονα και ο πρόσκαιρος υπηρέτης ακόμα και της υψηλότερης κοινωνικά γαστέρας.

Μπροστά σ’ αυτήν την ξεχωριστή θέση που σε έταξε η τύχη ή και κάποιες φορές η τρέλα σου, δέχεσαι και τα δυσάρεστα. Υπομένεις και ταπεινώσεις και προδοσίες και αχαριστίες. Γενικά πρέπει να έχεις μεγάλο στομάχι, μεγαλύτερο από κάθε πελάτη σου. Κάποιες φορές σύρεσαι σε κρατητήρια και φυλακές (εντάξει, δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος βασιλιάς που παθαίνει κάτι τέτοιο). Όμως, πάντα είσαι ο Βασιλιάς, ο ξεχωριστός στο μικρό σου βασίλειο.

Πώς λοιπόν θα ζήσεις χωρίς αυτά, τι θα είσαι χωρίς αυτά; Πώς θα ζήσεις χωρίς διαταγές και στρατηγικές, χωρίς υπηκόους;
Μάλιστα, κύριοι, αυτή είναι η μόνη διαφορά του Ταβερνοβασιλιά από τους άλλους "ομότιτλούς" του. Αυτός δε ζει χωρίς το βασίλειό του, δε γίνεται «τέως», πεθαίνει μέσα σ’ αυτό ή μαζί μ’ αυτό. Έτσι τώρα πια, αφού έκανα αυτήν την θεώρηση, που μπορεί να εξηγήσει πολλά, μπορώ να σας μιλήσω για τον καιρό που βασίλευα. Ξέρω πως διακρίνετε μια αντίφαση στα γραφόμενά μου, όμως, λογοτεχνική αδεία, αγνοήστε την. Άλλωστε, πού ξέρετε, μπορεί να βασιλεύω ακόμη…

Υ.Γ. Η πρώτη αυτή ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται με άλλες τρεις ενότητες: "Η φυλή των σερβιτόρων", "Η φυλή της κουζίνας" και "Η φυλή των πελατών", μέσα από τις οποίες ο αναγνώστης μαθαίνει πράγματα που σίγουρα θα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον, σε κάθε περίπτωση, και όλως ιδιαιτέρως εαν ανήκει στην τελευταία "φυλή".

* "Va, pensiero"[ σκέψη, ανησυχία], γνωστό και ως "Χορωδία των Εβραίων Σκλάβων", βρίσκεται στα λόγια της πρώτης φράσης: "Va, pensiero, sull' ali dorate", που σημαίνουν, "Πήγαινε σκέψη, πάνω σε χρυσωμένα φτερά" και ακούγεται στην διάσημη  όπερα "Nabucco" [1842] του Τζουζέπε Βέρντι, σε λιμπρέτο του Temistocle Solera.