Μάρθα Καραγιάννη: Το τελευταίο χειροκρότημα στην αγαπημένη ηθοποιό

Σε μία φορτισμένη από τη θλίψη ατμόσφαιρα, τα χειροκροτήματα και το όνομα «Μάρθα» συνόδευσαν το φέρετρο ως το αυτοκίνητο που θα μετέφερε στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας τη σπουδαία ηθοποιό της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου, που υπηρέτησε με συνέπεια όχι μόνο κωμικούς αλλά και δραματικούς ρόλους, όπως ήταν και η επιθυμία της.

Φίλοι και συνάδελφοι μίλησαν με θερμά λόγια για την Μάρθα Καραγιάννη, τονίζοντας ότι ο θάνατός της αφήνει ένα τεράστιο κενό.

«Αν δεν ήταν η Μάρθα, εγώ θα ήμουν νεκρός εδώ και 10 χρόνια», λέει ο ηθοποιός Γιώργος Γεωργίου, εξηγώντας ότι το 2003 η Μάρθα Καραγιάννη πλήρωσε για την επέμβαση που έκανε ο κ. Γεωργίου στο Ιατρικό κέντρο για να τον σώσει. «Στο καλό να πάει», λέει συγκινημένος.

Το τελευταίο αντίο στη Μάρθα Καραγιάννη απηύθυναν οι ηθοποιοί Άννα Φόνσου και Γωγώ Σαπουντζάκη.

«Γεια σου Μάρθα μου, αντίο», λέει συγκινημένη η ηθοποιός Άννα Φόνσου, συμπληρώνοντας πως «όταν χάνεις έναν άνθρωπο τόσο δικό σου όπως ήταν για μένα η Μάρθα που μεγαλώσαμε μαζί δεν μπορώ να πω κάτι άλλο».

Ένα αστέρι του ελληνικού κινηματογράφου

Η Μάρθα Καραγιάννη υπήρξε μια από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου.

Σπούδασε χορό και από τα οχτώ της χρόνια άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Λυρική Σκηνή συμμετέχοντας στο παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου.

Το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο το έκανε σε ηλικία 17 ετών το 1955 στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Η άγνωστος» σε σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου.

Το θεατρικό της ντεμπούτο έγινε το 1957 στην επιθεώρηση «Ελέφαντες και ψύλλοι», ενώ στην τηλεόραση πρωτο εμφανίστηκε στη σειρά «Ο Δρόμος» το 1977.

Σημαντικός σταθμός στην πορεία της ήταν η γνωριμία της με τον Γιάννη Δαλιανίδη, πρωταγωνιστόντας σε λαμπερά μιούζικαλ και κωμωδίες του σκηνοθέτη. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 1961 στην ταινία «Ζητείται ψεύτης». Η ίδια λέει χαρακτηριστικά ότι, αν και ήταν μόλις 21-22 χρόνων, ο Φίνος τη θεωρούσε «φθαρμένη» γιατί είχε πάρει ήδη μέρος σε ταινίες τις οποίες ο παραγωγός χαρακτήριζε μέτριες.

Το μοναδικό μιούζικαλ στο οποίο η Μάρθα Καραγιάννη δεν χόρεψε, ήταν το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», ενώ στην ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες», 1967, εμφανίζεται ως καθαρά κωμική ηθοποιός κάτι στο οποίο επέμεινε πολύ ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο οποίος της είπε ότι έτσι της δίνει ψωμί για μέχρι τα γεράματά της, εννοώντας ότι μπορούσε να ξεχωρίσει και να σταθεροποιηθεί στην κωμωδία και να απαγκιστρωθεί από την εικόνα της λαμπερής σουμπρέτας-χορεύτριας που έχει όριο λήξης.

Τραγούδησε πρώτη φορά στην ταινία «Καπετάνιος για κλάματα» (1960), αλλά έκανε μεγάλη επιτυχία τραγουδώντας στην ταινία «Γοργόνες και μάγκες» του 1968 («Ο άνδρας που θα παντρευτώ»). Επίσης τραγούδησε στη βιντεοταινία «Μια τρελή, τρελή ζωντοχήρα» (1988).

Το 1969 έπαιξε ένα δραματικό ρόλο στην ταινία του Νίκου Φώσκολου, «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» και ένα ρόλο κωμικό στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, «Η ωραία του κουρέα».

Η συνεργασία της με το Γιάννη Δαλιανίδη και τον Κώστα Βουτσά απογειώθηκε στην ταινία «Το ανθρωπάκι» το 1969.

Τελευταία ταινία εκείνη την περίοδο είναι «Ο Μάγκας με το τρίκυκλο» το 1972, ενώ θα επανέλθει μερικά χρόνια αργότερα, το 1980, με την ταινία πρωταγωνιστών του Γιώργου Λαζαρίδη, «Ο Ποδόγυρος».

Τελευταία έπαιξε στις ταινίες: «Πεθαίνω για σένα» (2009) και «Από έρωτα» (2014).

Η Μάρθα Καραγιάννη παντρεύτηκε το Δημήτρη Στεφανάκο, ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, τον Οκτώβριο του 1960. Απέκτησαν ένα παιδί που πέθανε τρεις ημέρες μετά τη γέννηση του. Το ζευγάρι χώρισε λίγους μήνες αργότερα.

Το 2001 έγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Ο έρωτας μωρό μου είναι γλέντι» (Εκδόσεις Άγκυρα). Ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου περιλαμβάνει συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει μέχρι τότε.

Η Μάρθα Καραγιάννη αγαπούσε τα ταξίδια. Έκανε το όνειρο της πραγματικότητα μετά το 1980 ταξιδεύοντας σχεδόν σε όλο τον κόσμο.