Τι δείχνει το σύνθημα του αίσχους

Οι παλαιοί δημοσιογράφοι τα παλιά τα χρόνια έλεγαν σε εμάς τους νεότερους ότι για να γράψουμε σχετικά με ό,τι συμβαίνει γύρω μας δεν χρειάζεται να ταυτιζόμαστε μαζί του, αρκεί να το βλέπουμε κατάματα. Έτσι, λοιπόν, σήμερα θα δούμε τι ακριβώς δείχνει το σύνθημα του αίσχους, κοιτώντας το κατάματα: «Μητσοτάκη, γαμ…».

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι το περιφερειακό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που το ξεστόμισε την επόμενη μέρα, αντί να βρεθεί για το χυδαίο σύνθημα εκτός του κόμματος, αντίθετα επιβραβεύτηκε, αφού κλήθηκε και έδωσε συνέντευξη σε έντυπο που ταυτίζεται με την αξιωματική αντιπολίτευση. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να τον διαγράψει για το αγοραίο της έκφρασης, σφυρίζει αδιάφορα. Χρειάζεται στο σημείο αυτό να δούμε κάποιες διαφορές που είναι ενδεικτικές.

Η Νέα Δημοκρατία παλαιότερα είχε διαγράψει μεσαίο στέλεχός της επειδή είχε αποκαλέσει κάποιους οπαδούς του ΠΑΟΚ «Βούλγαρους». Και ένα άλλο στέλεχός της επίσης το είχε διαγράψει επειδή έκανε ρεβανσιστικά σχόλια για τον εμφύλιο πόλεμο. Και ένα άλλο επειδή έναν πρόσφυγα τον είχε αποκαλέσει «πίθηκο». Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την ευαισθησία δυστυχώς δεν την έδειξε για το «Μητσοτάκη, γαμ...». Όχι για το «Μητσοτάκη είσαι λίγος, είσαι ανάξιος, είσαι άχρηστος» κ.λπ. κ.λπ. Για το χυδαίο «Μητσοτάκη, γαμ...».

Τι άλλο δείχνει το σύνθημα του αίσχους; Ότι έρχεται στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης το καφενειακό επίπεδο της δεκαετίας του ’80. Γίνεται μέρος του πολιτικού διαλόγου η απόλυτη χυδαιότητα. Και επιβραβεύεται. Και βρίσκει μιμητές. Και έρχεται στον αφρό η «μούργα» της πολιτικής έκφρασης. Μάλλον γίνεται πολιτική έκφραση η πεζοδρομιακή ύβρις.

Το σύνθημα του αίσχους δείχνει, επίσης, την πλήρη κατάλυση κάθε κοινωνικής κοσμιότητας στην πολιτική. Άνθρωποι που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τον τόπο ανασύρουν τα πλέον ποταπά στοιχεία για μια δημόσια τοποθέτηση. Αντί να δίνουν οι ίδιοι, εν τω μέτρω που τους αναλογεί, το παράδειγμα του πώς πρέπει να είναι κάποιος που φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει τους κατοίκους αυτού του τόπου, αντίθετα δείχνει πόσο χαμηλά, πόσο ποταπά, πόσο ξεδιάντροπα μπορεί κάποιος που ασχολείται ενεργά με την πολιτική να εκφραστεί δημοσίως.

Επιπλέον, το σύνθημα του αίσχους δείχνει έναν φασιστικού τύπου σεξισμό. Οι λέξεις υπάρχουν γιατί κάτι σημαίνουν. Το ρήμα το αίσχους εδώ αποτελεί μια χυδαία δήλωση απαξίωσης. Δηλαδή, όποιο άτομο παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο στη σεξουαλική πράξη είναι χωρίς αξία, προορισμένο μόνο για να προσβληθεί, να χλευαστεί και να εξευτελιστεί ηθικά.

Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή για οποιονδήποτε αισθάνεται άνθρωπος η υπέρτατη πράξη έρωτα και ηδονής να γίνεται μέσο υβρεολόγιου και χαμερπούς χυδαιολογίας;

Αυτά που έως τώρα ακούγονταν μόνο στις εξέδρες των φανατικών στα γήπεδα, για τον «θρύλο και τον Πειραιά», τον «ΠΑΟ και τη Λεωφόρο», την «ΑΕΚ και την Τουρκία» και άλλα τέτοια εμετικά τώρα εξακοντίζονται στο πρόσωπο του πρωθυπουργού της χώρας. Και αυτό υπάρχει κόμμα που το ανέχεται, υπό την έννοια ότι δεν έχει στείλει σπίτι του τον χυδαιολογούντα που το εκστόμισε. Κρίμα… 

Του Διαμαντή Σεϊτανίδη από την εφημερίδα Political