Δολώματα διαστροφής

Με όλα αυτά που αποκαλύπτονται κάθε μέρα για όσα συμβαίνουν στους χώρους του αθλητισμού, του θεάτρου και του κινηματογράφου, της τηλεόρασης μα και σε άλλους χώρους, να είστε σίγουροι για αυτό, η κοινωνία έχει υποστεί τέτοιο σοκ, που δικαιολογημένα έχει τεντώσει τις "κεραίες" ανίχνευσής της στο έπακρο.

Βέβαια όλα αυτά δεν είναι πρωτάκουστα, αφού από τότε που ήμουν πέντε ετών, θυμάμαι τη μητέρα μου να μας λέει: "Αν κάποιος ξένος ή, και γείτονας ακόμη, θελήσει να σας δώσει σοκολάτα ή καραμέλες, να του πείτε ένα ξερό όχι, να φύγετε αμέσως και να έρθετε σπίτι να μου το αναφέρετε κι εγώ ξέρω τι θα κάνω μετά".

Η μάνα αυτή, αφ' ότου ήρθαμε από τη Κεφαλλονιά στην Αθήνα, ήταν πάντοτε σε ετοιμότητα, μιας και αντικαθιστούσε και τον καπετάνιο πατέρα μας, που ταξίδευε για χρόνια σε όλες τις θάλασσες του κόσμου. Και οι ανησυχίες της ήταν απόλυτα δικαιολογημένες, επειδή και τότε κυκλοφορούσαν "δολώματα" παραπλάνησης παιδιών, όπως τσίχλες, καραμέλες,  σοκολάτες ή παγωτό χωνάκι. 

Από την εποχή εκείνη [1950 - 1965], έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες και τα "δολώματα"αυτά των διεστραμμένων, κάθε μορφής, συνεχίζουν να κυκλοφορούν, καίγοντας  ψυχές και όνειρα. Τα όποια όνειρα ... 

Και όλα τούτα, όχι για μία σοκολάτα ή ένα παγωτό χωνάκι, μα για μία θέση στο όνειρο που μπορεί να έχει το θύμα, εν προκειμένω στο χώρο του θεάματος, έναν ρόλο στην τηλεόραση, μικρό μεγάλο λίγη σημασία έχει.

Το ζήτημα πάντως, δεν είναι μόνο αυτό, αφού στο μαύρο, δύσοσμο και αμαρτωλό κουβάρι των "σύγχρονων" αποκαλύψεων,  οι ευθύνες προκειμένου να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για τους δράστες αυτών των αποτρόπαιων πράξεων  αγγίζουν τηρουμένων των αναλογιών και το οικογενειακό περιβάλλον των θυμάτων αλλά και το κλειστό περιβάλλον της κάθε τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο αυτής.

'Ολα τούτα συνέβαιναν, συμβαίνουν και σίγουρα ούτε στο μέλλον θα σταματήσουν να απασχολούν την κοινωνία. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό αφού, όπως και να το κάνουμε, σε ένα ψηφιδωτό όλες οι πέτρες [ψηφίδες] δεν έχουν το ίδιο χρώμα.

Κατόπιν αυτού, μέρος της ευθύνης φέρουν και όσοι αντιλαμβάνονται να συμβαίνουν στη γειτονιά τους κάποια "παράξενα" πράγματα και αδιαφορούν σκεπτόμενοι: "που να πάω να μπλέξω τώρα ...". 

Τρανό παράδειγμα τα όσα καταγγέλονται σήμερα και ειδικότερα σε ότι έχει σχέση με τα έργα και τις ημέρες του πασίγνωστου διευθυντή, σκηνοθέτη και ηθοποιού, από γείτονές του στην πλατεία της περιοχής.

Μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ομολογούσαν πως έβλεπαν συνέχεια να μπαινοβγαίνουν στο σπίτι του δεκάδες ανήλικα παιδιά, άκουγαν φωνές και διάφορα "άλλα", όμως, δεν τους ακούσαμε να λένε αν απευθύνθηκαν, ζητώντας την ανωνυμία τους εφόσον θα το επιθυμούσαν, σε κάποιον αρμόδιο θεσμικό φορέα της Πολιτείας προκειμένου να αναφέρουν τις όποιες υποψίες τους. 

Όμως, δεν είναι μόνο αυτοί οι απλοί ανώνυμοι πολίτες που παρακολουθούσαν και άκουγαν τα όποια "παράξενα" και ιδιαιτέρως "περίεργα" συνέβαιναν, μα και γνωστά πρόσωπα της λεγόμενης σοου - μπιζ, που και αυτά έβλεπαν, άκουγαν ή, είχαν μια εγγύτερη προσέγγιση γύρω από τις "ιδιαίτερες παραξενιές" αυτές, χωρίς να έχουν πει κάτι, όχι στα συνδικαλιστικά τους όργανα, αλλά στις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, εφόσον βέβαια το είχαν συζητήσει νωρίτερα με τους νομικούς τους συμβούλους.

Τελικά, πόσο δίκιο είχε η μάννα μας που είχε τις αντένες της συνέχεια ανεβασμένες. Όσο δε για μας που ζούμε το "σήμερα", είμαι σίγουρος πως με όλο τούτο τον καταιγισμό των αποκαλύψεων καταλήγουμε να σκεφτόμαστε ότι, ο χώρος αυτός, μαζί και με άλλους ασφαλώς, έχει μετατραπεί σε μία μεγάλη ... ροζ διαστροφική κρεββατοκάμαρα. Ως εκ τούτου, λοιπόν, φρόνιμο είναι να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να μην εμπιστευόμαστε εύκολα στους γνωστούς και τους τριγύρω τα παιδιά ή, τα εγγόνια μας και σε κάθε περίπτωση, να ασχολούμαστε και να μιλάμε μαζί τους, έχοντας ως πρώτο στόχο να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους. Κι αν τα καταφέρουμε σε αυτό το τελευταίο, ιδιαίτερα σε αυτό, να είμαστε όλοι/ες  κάτι παραπάνω από σίγουροι ότι κερδίσαμε τη μεγαλύτερη μάχη.