Ο ιός του ανθελληνισμού

«Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.»

Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας, 1776 – 1831, Έλληνας Ηγέτης


Τις τελευταίες ημέρες, οι ζωντανές και παραστατικές εικόνες που μας έρχονται από την εμπόλεμη ζώνη του Έβρου και των νησιών του Βόρειο-Ανατολικού Αιγαίου, στέκονται η αιτία να γεμίζουν όλους εμάς τους Έλληνες κι Ελληνίδες ανάμικτα συναισθήματα αγνού πατριωτισμού και ιερής αγάπης για την πατρίδα. Μίας αγάπης, ικανής στο να εμψυχώσει όλους εμάς, τους κατοίκους αυτού εδώ του ιερού τόπου, στο να συνειδητοποιήσουμε ότι για να διατηρήσουμε την εθνική και πολιτισμική μας ταυτότητα άτεγκτη κι ακραιφνή, οφείλουμε να πράξουμε τα δέοντα και τα αυτονόητα: να υπερασπιστούμε και να διεκδικήσουμε την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας απέναντι στις ανεξέλεγκτες ορδές μεταναστών και λοιπών παρακρατικών τεχνασμάτων, τα οποία συγκροτούν το κύριο όπλο επιβολής ζοφερών σκοπών ενός κράτους, επηρμένου από μεγαλοϊδεατισμό, που επιθυμεί να ποδηγετήσει καθετί άρτιο και δημοκρατικό που θα σταθεί στην πορεία του. Και το συγκεκριμένο, δεν λογίζεται άλλο, από την ίδια την χώρα μας, η οποία έχει επιδείξει αμέριστη αντοχή και υπομονή σε διαρκείς επιβουλές χωρών και συντεχνιών που καραδοκούσαν να υφαρπάξουν τη ζωντάνια της ελληνικής ψυχής, του άκαμπτου πατριωτικού φρονήματος και της καθαρότητας του ελληνικού πνεύματος.

Σε αυτόν τον άτυπο, υβριδικού τύπου, πόλεμο που δέχεται η χώρα μας η Ελλάδα, από το κυρίαρχο για αιώνες «Δόγμα Επεκτατισμού», που διακαώς επιδιώκει η ηγεσία του τουρκικού κράτους να επιβάλλει, δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για τις αποσυνάγωγες μεθοδεύσεις και πρακτικές τους και την στήριξή μου σε μία γραμμή θεμιτών μέτρων, επωφελών, για την ανύψωση του εθνικού μας κύρους και σημασίας, της χαμένης μας αξιοπιστίας στη σκακιέρα της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκηνής. Και θεωρείται σημαντικό – πρωτευούσης σημασίας – να το συνειδητοποιήσουμε ιδεολογικά, σε πρώτο πλάνο, και δευτερευόντως να ξεκινήσουμε την εφαρμογή του μέσα από μία πάγια και εμπεριστατωμένη μεθοδολογία, η οποία, ως γνώμονα, θα διαθέτει τη συλλογή όλων εκείνων των στοιχείων που θα συγκροτήσουν έναν ισχυρό πατριωτικό πυρήνα, στου οποίου τη βάση θα οικοδομηθούν κραταιές στρατηγικές, κοινής εθνικής ωφέλειας, τόσο για τα κυριαρχικά δικαιώματα του τόπου μας, όσο κι αυτών των Ελλήνων πολιτών. Συνιστούν μία ισχυρή εθνική, πνευματική και ψυχική ασπίδα σε οποιονδήποτε επιθυμεί να καπηλευτεί το δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών και του κράτους τους στην ελευθερία και δημοκρατία.

Δυστυχώς όμως, στην πορεία που θέτει ο Χρόνος στην οντότητα της Ιστορίας, οι Έλληνες πατριώτες έχουν πολλάκις βιώσει στο πετσί τους την αντεθνική στάση που επιδεικνύουν ορισμένοι «συμπατριώτες» τους σε ζητήματα υψίστης εθνικής σημασίας, με πιο πρόσφατο, το μένος που εμφανίζει η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής συνιστώσας της Αριστεράς απέναντι σε κάθε λογής επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού (ΕΣ) και των σωμάτων ασφαλείας για τον αποτροπιασμό ορδών παράνομων μεταναστών από την τουρκική πλευρά. Νομίζω ότι, αυτές τις ημέρες, γίναμε μάρτυρες μίας πρωτοφανούς – για τα χρονικά δεδομένα – επιθετικής συμπεριφοράς της γείτονας χώρας, επιτελώντας, με υβριδικές μεθόδους, χρήση του όπλου της προώθησης μεγάλου όγκου παράνομων μεταναστών στα φραγμένα σύνορα του Έβρου, με αποτέλεσμα, την άμεση εντατικοποίηση της ελληνικής πλευράς και την αποτελεσματική – έως τώρα – αντιμετώπιση κι αναχαίτιση αυτού του – ασύμμετρης υφής – πολέμου. Όμως, κι εδώ, δεν έλειψαν το αντεθνικό μένος και η συνέχεια μίας, προπαγανδιστικού τύπου, πολιτικής από ανθρώπους της αριστερής συνιστώσας ενάντια στους υπερασπιστές της πατρώας Γης μας και τις θεμιτές πολιτικές μεθόδους και πρακτικές που ακολουθεί η ελληνική Κυβέρνηση στο συγκεκριμένο βαρυσήμαντο ζήτημα, που δεν λογίζεται ως άλλο από: την ανάγκη να διαφυλαχθεί αλώβητη την εθνική μας ελευθερία κι αξιοπρέπεια στο διεθνές γίγνεσθαι κι εν συνεχεία, να καταδειχθεί ο επηρμένος μεγαλοϊδεατισμός ενός κράτους που ολοένα επιθυμεί να επεκτείνει το αποσυνάγωγο Δόγμα του απέναντι σε λαούς φιλήσυχους που αναδύουν αρώματα ελευθερίας και καλής γειτονίας.

Έτσι λοιπόν, μία υπολογίσιμη μερίδα ανθρώπων, οι οποία ανήκουν – στρατευμένα – στους κόλπους της ελληνικής αριστερής ενότητας, σκόπιμα θα παρουσιάσουν ψευδή επιχειρήματα επικαλούμενοι την έννοια του «ανθρωπισμού», ώστε να επικροτήσουν το χάος που θα παραχθεί από τις, συκοφαντικού τύπου, δηλώσεις τους, ενώ θα συνηγορήσουν στο κλίμα δημιουργίας εθνικού διχασμού για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται ο ΕΣ και τα σώματα ασφαλείας στο συγκεκριμένο γεγονός εθνικής σημασίας κι αντίκτυπου. Συκοφαντίες, πλασματικές κατηγορίες κι επιχειρήματα, έμμεση υποστήριξη αντεθνικών πρακτικών από τη γείτονα Τουρκία, συνεχείς ρίψεις ανυπόστατων κατηγοριών για αθέμιτους χειρισμούς, από ελληνικής πλευράς, του μεταναστευτικού ζητήματος, τη σκόπιμη πυροδότηση προπαγανδιστικών τεχνικών με το να επιρρίπτουν ευθύνες στους Έλληνες στρατιώτες κι αστυνομικούς για ύπαρξη θανόντων, να ευτελίζουν το πατριωτικό ενδιαφέρον κι αγνό πόθο των Ελλήνων πολιτών για την χώρα με το να κατασκευάζουν ιδεοληπτικά τεχνάσματα για τυχόν ύπαρξη εθνικιστικών πυρήνων, συνιστούν ορισμένα από τα στοιχεία ενός μωσαϊκού πλήξης και κατευθυνόμενου αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, των ιερών και ιδανικών ενός τόπου που διαχρονικά υπερασπίζεται το δικαίωμα στην βούληση για ελεύθερη σκέψη κι έκφραση. Η δυσωδία από τη σήψη αναχρονιστικών και ιδεοληπτικών μεθόδων που προσδοκούν να επιβάλλουν οι συγκεκριμένες κοινοβουλευτικές ομάδες που εντάσσονται στους κόλπους της Αριστεράς, καθώς και ο άκρατος τυχοδιωκτισμός, τους καθιστούν αθύρματα στα χέρια του τουρκικού κράτους και ηγεσίας, οι οποίες ενεδρεύουν την αποσταθεροποίηση της χώρας, την αλλοτρίωση θεσμών κι αρχών που διέπουν υγιούς κανόνες συμπεριφοράς, ασφάλειας και καλής γειτονίας. Σε πολιτικά υποχείρια, σε μαριονέτες προπαγανδισμού, οι οποίες περιφρουρούν τις θέσεις της Τουρκίας και επιδίδονται σε μία επιδεικτική – επηρμένη ασημαντότητα άνευ λόγου κι αιτίας.

Όμως, λησμονούν τη σοβαρότητα της κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει ή χώρα μας η Ελλάδα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι στα θεμέλια των δομών του ελληνικού κράτους και κοινωνίας έχουν παρεισφρήσει εθνικιστικής υφής οντότητες και στοιχεία, όπου, με τη σειρά τους, δεν αποδεσμεύουν τη χώρα από την επικείμενη σοβαρή κατάσταση κι δεν ανοίγουν διαύλους επικοινωνίας με τη τουρκική πλευρά. Κάτι, το οποίο συγκροτεί ένα αψεγάδιαστο ιδεολόγημα που έγκειται σε δυνάμεις που επιμελώς επικροτούν την πολιτειακή και κοινωνική αποσταθεροποίηση κι εν συνεχεία, αποσάθρωση των συνεκτικών ιστών των. Δεν είναι λίγες οι φορές που η συνιστώσα της Αριστεράς και του Κομμουνισμού προσπάθησαν ανεπιτυχώς να επιβάλλουν τα δικά τους εγγενή, ιδεοληπτικά «πιστεύω» και «θέλω» πάνω στις φιλοπατριωτικές συνειδήσεις των Ελλήνων πολιτών που επιθυμούν ένα καλύτερο, βιώσιμο αύριο για την πατρίδα τους και τη διατήρηση της χωρικής και πνευματικής τους ανεξαρτησίας. Το έχουμε δει αυτό άλλωστε να συμβαίνει – κατά κόρον – στη νεότερη πτυχή της ελληνικής Ιστορίας με: την υποχώρηση των αρχικών θέσεων του Γ.Γ. Ν. Ζαχαριάδη περί της ενότητας του Ελληνικού Έθνους απέναντι στην επέλαση των Ιταλών κατακτητών το 40’, μπροστά στην διεθνιστική – λενινιστική – σταλινική του διάσταση, όπου συνιστά βασικό στοιχείο της κοσμοθεωρίας ενός συνειδητού κομμουνιστή, τα Δεκεμβριανά, τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο, την 5η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Ιανουάριος 1949) για την αλλαγή του χαρακτήρα της επανάστασης σε σοσιαλιστικού τύπου, καθώς και αναφορά εργασιών για πλήρη εθνική αποκατάσταση κι ανεξαρτητοποίηση των Σλαβόφωνων λαών της Μακεδονίας ως ξεχωριστού κρατιδίου. Δε χωρά αμφιβολία ότι, οι δύο παραπάνω συνιστώσες έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα ειλικρινή κι αγνά «πιστεύω» της ελληνικής κοινωνίας που διαπνέεται από έντονα συναισθήματα θαυμασμού κι αγάπης για τις αξίες, ιδανικά και το έμψυχο αίμα που προσέφερε η Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων. Δε μας μένει τίποτε άλλο, παρά να ομολογήσουμε ότι πάντοτε βρισκόντουσαν στη λάθος πλευρά της ελληνικής ιστορίας με τις ειδεχθείς πράξεις των! Πράγμα, το οποίο, τους κατέταξε ως αντιφρονούντες, αρνητές του ελληνικού κράτους – έθνους, ικανούς στο να αθετούν ηθικές κι εθνικές υποχρεώσεις απέναντι στη πατρίδα και κοινωνία της.

Έχει, νομίζω, ιδιαίτερη σημασία να παρατηρήσουμε και να διερευνήσουμε τη διαχρονική εξέλιξη του συγκεκριμένου αυτού θλιβερού φαινομένου που υπακούει στο όνομα: ανθελληνισμός (ή μισελληνισμός), ώστε να καταφέρουμε να μελετήσουμε επαρκώς τα στοιχεία και δεδομένα που οδηγούν στην επικείμενη αιτία και να κατασκευάσουμε ένα προστατευτικό τείχος, το οποίο θα εγκιβωτίζει όλες εκείνες τις ιδέες κι αξίες προς ιδεολογική, πνευματική και δομική ενδυνάμωση του ελληνικού κράτους κι έθνους. Όπως και των πολιτών εκείνου απέναντι σε βλέψεις αλλογενών, καθώς κι εγχώριων συντεχνιών που επιθυμούν την υπονόμευσή του. Ο διαχρονικός ανθελληνισμός, στον οποίο επιδίδονται οι, συντεχνιακού τύπου, εγχώριες ομάδες (Αριστεράς και Κομμουνισμού) παρέχουν το έναυσμα να δρομολογήσουμε μία πάγια ασπίδα ιδεολογικής κι εννοιολογικής προστασίας γύρω από το ελληνικό κράτος – έθνος, όπως και την ένδοξη πορεία που εκείνο έχει επιτελέσει. Μετέπειτα να καταφέρουμε την ανασύνταξη κι επιμέλεια ενδεδειγμένων αμυντικών μηχανισμών, οι οποίοι θα εχθρεύονται αυτού του τύπου τις λογικές και πρακτικές, να τις αναχαιτίσουν και εν συνεχεία, κατατροπώσουν με σχετική ακρίβεια.

Γιατί όμως επιμένουν παθολογικά να υπερασπίζουν συγκεκριμένες παραλογισμένες θεωρίες, οι οποίες προσδοκούν να αποσταθεροποιήσουν και πλήξουν το κοινό ελληνικό αίσθημα; Γιατί αναλώνονται σε εκείνα τα διαρκή αισθήματα περί εχθροπάθειας κι εναντίωσης στους θεσμούς του ελληνικού κράτους και της ιδέας που εκείνο προσφέρει για την ελευθερία και τη δημοκρατία; Η απάντηση δεν θεωρείται εύκολο στο να δοθεί και σίγουρα, δεν έχει μία μόνο ατραπό! Ίσως διότι, έχουν διαχρονικά εμπνευστεί από τις σουρεαλιστικές ρητορείες παραλογισμού επιφανών ανδρών – όπως χαρακτηριστικά αποτελούν οι Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς – οι οποίοι είχαν συνδράμει από το δικό τους μετερίζι στην υποστήριξη των διαστρεβλωτικών απόψεων του Αυστριακού πολιτικού και περιηγητή Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ περί σλαβικής καταγωγής του σύγχρονου ελληνικού πληθυσμού – ιδιαίτερα εκείνων που ήταν εγκατεστημένοι στη χερσόνησο της Μικράς Ασίας (Έλληνες της Τουρκίας), υιοθετώντας – πολύ απλά – την ελληνική γλώσσα, διάλεκτο και συμπεριφορά. Ενισχύοντας ένα σκαλοπάτι παραπάνω, την παραλογισμένη του άποψη ότι, ελάχιστο καθαρό ελληνικό αίμα, δεσμοί και πολιτισμική κληρονομιά υπάρχουν και στον ηπειρωτικό κορμό της κυρίως Ελλάδας. Κάτι, το οποίο, συγκροτεί μία αναληθή θέση κι ακραία υποτίμηση του νεοελληνικού εθνισμού, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο υιοθέτησης φυλετικών επιχειρημάτων – όπως εύστοχα υποστηρίζει ο Έλληνας ιστορικός, ελληνιστής και πολιτικός αναλυτής Π. Τζερμιάς. Το ίδιο ακριβώς τονίζει κι ο Π. Κονδύλης επισημαίνοντας ότι υποδηλώνει την απόρριψη των οραμάτων και ιδεωδών του φιλελεύθερου φιλελληνισμού για ανάσταση της αρχαίας Ελλάδας στα χώματα και στην πορεία που ορίζουν οι ατραποί της σύγχρονης.

Βέβαια, δεν πρέπει να μας προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι, σημαντική μερίδα του ελληνικού λαού είναι εμποτισμένη με αυτού του τύπου τις ειδεχθείς και παραπλανητικές θεωρήσεις, που δεν έχουν άλλο σκοπό από το να μας δημιουργήσουν αισθήματα εθνικής ανασφάλειας και πατριωτικής σήψεως. Η μέθοδος εισχώρησης και μετέπειτα, πολλαπλασιασμού των επικίνδυνων, για το Έθνος, μισελληνικών – ιδεοληπτικών ρητορειών ακραίων ομάδων μοιάζει περίπου με τη λειτουργία που επιτελεί ένας ανεπιθύμητος παθογενής ιός μέσα στην αρμονική συνύπαρξη ενός συνονθυλεύματος υγιών κυττάρων σε έναν οργανισμό. Με αυτόν τον τρόπο, ο επικείμενος ιός, αγκιστρωμένος πάνω στην εξωτερική μεμβράνη του κυττάρου, μέσω του πρωτεϊνικού καψιδίου, ενσωματώνει το γενετικό – πληροφοριακό του υλικό στο κυτταρικό γονιδίωμα (το σύνολο του γενετικού υλικού που βρίσκεται σε ένα κύτταρο) κι εκτελεί μετέπειτα την ιδιότητα του πολλαπλασιασμού, κάνοντας χρήση των βιολογικών μηχανισμών της αντιγραφής, μεταγραφής και μετάφρασης διαμέσου των οργανιδίων εκείνου, με την μετέπειτα καθολική λύση (θάνατο) του κυττάρου. Καθιστώντας τους ως υποχρεωτικά ενδοκυτταρικά παράσιτα, ένα ξένο σωματίδιο που έχει την ανάγκη να επιβιώσει και να αναπαραχθεί.

Την ίδια ακριβώς τεχνική χρησιμοποιούν και οι συγκεκριμένες ομάδες – είτε κοινοβουλευτικές, είτε παραβατικές – ελεγχόμενες από ακραίες εμμονικές θεωρήσεις διατελώντας χρήση ορισμένων μηχανισμών και λειτουργιών των πολιτειακών δομών προς όφελός των. Δρώντας παρασιτικά σε βάρος υγιών ιστών του κράτους και της κανονικότητας του βίου των ελλήνων κατοίκων, εισχωρώντας παράλληλα το γενετικό υλικό του φανατισμού και μισαλλοδοξίας, με μοναδικό γνώμονα την εκμετάλλευση άσπιλων, αγνών συναισθημάτων. Αποτέλεσμα των ανωτέρω: η ιδεολογική κατασκευή ενός παραπλήσιου παρασιτικού μοντέλου επιβολής εξουσίας, καταστρατήγησης ελεύθερης σκέψης κι έκφρασης ιδεών, διασπορά πλασματικών ειδήσεων και πληροφοριών, έχοντας ως σύμμαχο, την στυγνή εργαλειοποίηση συνειδήσεων πολιτών, αμβλύνοντας την υγιή σκέψη και κριτική των, ενώ υποστηρίζουν την διάρρηξη του πολιτειακού και κοινωνικού ιστού εκ των έσω. Παράλληλα, υποσκάπτουν το αγνό αίσθημα και ευσεβή πόθο για την ελληνική ιστορία, αναπροσαρμόζοντας αναχρονιστικές τακτικές υπονόμευσης κι επικίνδυνους ακροβατισμούς στη λογική αλληλουχία ιστορικών γεγονότων που μας γέμισαν με εθνική περηφάνια, διαστρεβλώνοντας και παραφράζοντάς τα. Μεταλλάσουν τη σημασία που διατέλεσε η πορεία του ελληνικού έθνους και της κοινωνίας ανά τους αιώνες, κλονίζοντας το ηθικό αίσθημα και τροποποιώντας τα υγιή «θέλω» και «πιστεύω», με σκοπό να στρέψουν τους υγιείς ιδεολογικά πολίτες ενάντια στους κρατικούς θεσμούς – όπως ακριβώς επιτελεί (κατά γενική παραδοχή) ο μηχανισμός της μετάλλαξης και μετέπειτα συμπεριφοράς του ιού.

Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάκτυλό μας! Η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών έχει, πολλάκις γίνει μάρτυρας, επικίνδυνων για το Κράτος – Πολιτεία, διάφορων διαχρονικών εξαγγελιών, υπό τον μανδύα του προπαγανδισμού, του αναρχικού κι αντιεξουσιαστικού χώρου περί δήθεν εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους, για αόρατες πλεκτάνες που αποσκοπούν στη φίμωση κι εκφοβισμό του ελληνικού λαού, την ακατάπαυστη λογοκρισία για τα προσαρμοζόμενα μοντέλα που προσφέρει σε αρκετές χώρες του σύγχρονου κόσμου το δόγμα του Καπιταλισμού και η επιβολή πλασματικών υποσχέσεων για αγώνα ενάντια στο «Κράτος βρικόλακα». Και σε αυτό, συμβάλλουν με την αφέλεια, τον φόβο και την προκλητική τους επιλεκτικότητα μέσω του παρωπιδισμού ορισμένοι ακαδημαϊκοί από τον χώρο της τριτοβάθμιας – κυρίως – εκπαίδευσης, άνθρωποι, οι οποίοι συγκαταλέγονται στο χώρο του θεάματος (τραγουδιστές, ηθοποιοί, μουσικοσυνθέτες, σκηνοθέτες), καθώς και ορισμένοι που δραστηριοποιούνται σε ακτιβιστικές οργανώσεις, πλασματικά προσκείμενες στις ιδέες και έννοια του «ανθρωπισμού». Οι τελευταίες ομάδες, οικειοποιώντας βασικές δομικές αρχές και γρανάζια των πολιτειακών μηχανισμών του Κράτους – Πολιτεία, αποσκοπούν να τους μεταλλάξουν κι εν συνεχεία, να προωθήσουν και να προσαρμόσουν τη δική τους ατζέντα ακραίων ιδεοληπτικών φρονημάτων πάνω σε ένα σύνολο λειτουργιών, διασπείροντας προκαλυμμένες έννοιες και πολιτικές, προερχόμενες από περασμένα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Απομυζούν το κύρος κι αξιοπιστία των θεσμών, επιδιώκοντας να παραπλανούν με διαστρεβλωτικές λογικές υγιείς ιδέες, που αισθάνονται την ανάγκη να προχωρήσουν και να συμβάλλουν πραγματικά στην πρόοδο της χώρας.

Ο ιός του ανθελληνισμού, ως ενδοκρατικός παρασιτικός ιός, αντλεί τις δυνάμεις του από την απραξία, τον μιθριδατισμό και τις γερασμένες παρελθοντικές ιδεολογίες που επιθυμούν, κάθε τόσο και λιγάκι, να σπέρνουν φοβικά και λοιπά νοσηρά σύνδρομα της μεταπολίτευσης. Η δε αναχρονιστική ατζέντα που αποζητεί να επιβάλει ο αποσυνάγωγος εκείνος ιός, κάλλιστα λογίζεται ως κατάλοιπο παρακμιακών εποχών, βυθισμένων στη λήθη της στασιμότητας, του φόβου και από την υγιή μετάβαση από την απραξία στην πράξη. Η επιβίωση εκείνου έγκειται στο γεγονός ότι, οι ανωτέρω αναφερθείσες κοινωνικές ομάδες επιδιώκουν να τον διαιωνίζουν υπό το πρίσμα απαρχαιωμένων ιδεολογιών που, επί ματαίω προσπαθούν να νεκραναστήσουν και μετέπειτα εισάγουν στα υγιή πολιτειακά γονιδιώματα του ελληνικού λαού, ο οποίος καθημερινά – στην πλειονότητά του – επιδεικνύει το αναγκαίο πατριωτικό φρόνημα προς προάσπιση ενός οράματος εθνικής παλινόρθωσης, κύρους κι αξιοπιστίας. Επί παραδείγματι, η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα, καθώς κι ορισμένες άλλες, έχουν, σε αρκετά μεγάλο βαθμό, μολυνθεί από την εισαγωγή τέτοιων επαίσχυντων ιδεών και πρακτικών, έχοντας ως αφετηρία τη χρονική περίοδο της Μεταπολίτευσης. Επιδίδονται σε ένα άσκοπο κυνήγι φαντασμάτων περί εκφασισμού του ελληνικού κοινωνικού ιστού και πολιτεύματος, αγνοώντας, με ιδεοληπτικές παρωπίδες, την ύπαρξη μειονοτικών – παρασιτικών ομάδων που διαποτίζονται από ζοφερές ιδέες περί κατάλυσης της αστικής τάξεως και του δημοκρατικού πολιτεύματος της χώρας. Για εκείνους, δεν λογίζονται τίποτε άλλο, παρά νεαρά άτομα, τα οποία βρίσκονται στο στάδιο της ανωριμότητος και παλιμπαιδισμού.

Τα συμπτώματα του ιού του ανθελληνισμού πάνω στα υγιή κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, εντοπίζονται – χρόνια τώρα – πάνω στην αναλγησία ορισμένων πολιτειακών λειτουργιών στο να ερευνήσουν, μελετήσουν, αποκωδικοποιήσουν, αντιμετωπίσουν αυτόν τον ιό, ο οποίος εκμεταλλεύεται κάθε πτυχή σημείων της κοινωνίας που υπολειτουργούν. Ο παρασιτισμός εκείνου, θεωρείται η μόνη μέθοδος που έχει τη δυνατότητα να επιτελέσει, μιας και ανεπιτυχώς προσπαθεί να ανέλθει στο στερέωμα που ορίζει το δημοκρατικό πολίτευμα μίας ευνομούμενης χώρας. Ως εκ τούτου, θα δοκιμάσει να αγκιστρωθεί από απλούς πολίτες, οι οποίοι βρίσκονται σε ιδεολογική κι εννοιολογική σύγχυση, αδύναμους να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες απαιτήσεις που θέτουν οι υγιείς δομές μίας Πολιτείας, με απώτερο σκοπό, η μετατροπή τους σε στρατιώτες που υπηρετούν το φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, τη δίωξη ελευθέρων ιδεών και τη παρανόηση καταστάσεων που θέτει ο σύγχρονός ρεαλισμός. Όσο το κράτος δεν δύναται να αντιμετωπίσει εμπεριστατωμένα τέτοια ζητήματα που κρύβονται στις σκιές της παρανομίας και του σκοταδισμού, άλλο τόσο ο ιός του μισελληνισμού θα καραδοκεί να επιτάξει σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε υγιές κύτταρο μίας κοινωνίας που αγναντεύει το πέλαγος της προόδου και της εθνικής ευημερίας κι ομοψυχίας. Πράγμα επικίνδυνο για την εσωτερική ελευθερία και γαλήνη της χώρας, με τον πυλώνα της εθνικής ασφάλειας να έχει υποστεί διαχρονικές κι επιζήμιες ρωγμές, που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης. Παραφράζοντας μία δημοφιλή ρήση του διάσημου φυσικού επιστήμονα Α. Αϊνστάιν για την ανθρώπινη μωρία, θα πω ότι: στο μέλλον, η ύπαρξη κατάλληλων τεχνικών θα πατάξουν με απόλυτη βεβαιότητα την νοσηρότητα που προκαλεί το στέλεχος του ιού COVID-19, όσο για τον ιό του μισελληνισμού, επιτρέψτε μου να διατηρώ ορισμένες επιφυλάξεις…