Ιδεολογική τόλμη κι ατολμία

«Το θάρρος είναι αυτό που χρειάζεται για να σηκωθείς επάνω και να μιλήσεις. Το θάρρος είναι επίσης αυτό που χρειάζεται για να κάτσεις κάτω και να ακούσεις.»

Sir Winston Churchill, 1874 – 1965, Βρετανός Πρωθυπουργός, συγγραφέας & στρατιωτικός, Βραβείο Νόμπελ 1953

Σε έναν αφορισμό του, ο διάσημος Γάλλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας André Gide αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή», κάνοντας λόγο στην αναγκαιότητα που επιβάλλει η νόηση και το πνεύμα του ανθρώπου στο να επεκτείνει τους νοητικούς και πνευματικούς του ορίζοντες, ώστε να του επιτραπεί η εξέλιξη εκείνου σε άλλα επίπεδα και να αναβαθμιστεί ο τρόπος ζωής του. Του παρέχει την ευκαιρία, μέσω διεξοδικών ατραπών, ικανών στο να ενισχύσουν το επίπεδο νόησης και να θωρακίσουν το πνεύμα του, να απομακρυνθεί από την ιδεολογική και πνευματική στασιμότητα που ορίζουν τα σύγχρονα οδοφράγματα του παραλόγου και της ιδεοληψίας και να βάλει πλώρη για νέους, πάγιους και πιο επικερδείς προορισμούς. Εκείνοι, θα του επιτρέψουν να αποβάλλει οτιδήποτε αποσυνάγωγο από το θέατρο που επιβάλλει ο σύγχρονος παραλογισμός και η αμετροέπεια του λόγου και της πράξης στην ανθρώπινη λογική στο σύνολό τους, με μοναδικό γνώμονα, την επίτευξη ενός ανώτερου στόχου. Αυτός μεταφράζεται ως: η αναβάθμιση του ανθρώπου σε ένα νοήμον ον, απαλλαγμένο από τις κάθε λογής ιδεοληψίες, δεισιδαιμονίες και καταχρήσεις που επιθυμούν να του επιβάλλουν ομάδες που ανήκουν στις δυνάμεις του μίσους, του αυταρχισμού, της χειραγώγησης και της αδράνειας. Και λογίζεται ως πολύ σημαντικό στο να το καταφέρει!

Μόνο που, για να επιτευχθεί – με όσο το δυνατό ικανοποιητική προσέγγιση – το σενάριο που προανέφερα, θα πρέπει να μην λείπει κι ένα επιπλέον συστατικό – εξίσου σημαντικό – από τη συγκεκριμένη συνταγή. Και το συγκεκριμένο, μπορούμε να κάνουμε λόγο, ότι συνίσταται στη τόλμη! Ναι, σε εκείνη. Η τόλμη, θεωρείται το συστατικό εκείνο που θα πυροδοτήσει τη γενναία απόφαση στο να επιχειρήσει να ανοίξει τα πανιά της έλλογης και πνευματικής ελευθερίας ο άνθρωπος και πολίτης μίας χώρας, ώστε να βάλει πλώρη στην ανακάλυψη συνιστωσών, ικανών στο να εμπνεύσουν και να προσδώσουν πρόσφορό κλίμα στην κατάρτιση πάγιων σχεδιασμών και μεθόδων για τη βελτίωση της κοινωνίας και του κράτους δικαίου. Η τόλμη, μέσω του ρίσκου, θα συμβάλλει στην αναζήτηση παραμέτρων, ως επιπρόσθετων στοιχείων, για να ανταπεξέλθει δυναμικά ο πολίτης μίας χώρας και κατ’επέκταση το ίδιο το Κράτος – Πολιτεία, στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις και πολυεπίπεδες δυσκολίες και ιδεολογικά οδοφράγματα που του θέτουν οι σύγχρονές διακυμάνσεις της διεθνούς πολιτικοοικονομικής σκακιέρας. Η τόλμη θα εμφυσήσει στον πολίτη και στις θεσμικές λειτουργίες που διέπουν τους κρατικούς μηχανισμούς την ανάγκη κατανόησης της πορείας που πρόκειται να ακολουθήσουν προς επίτευξη μίας υγιούς και πάγιας πολιτικοοικονομικής και πνευματικής καινοτομίας, όπως και μεθοδολογίας, που θα σταθούν στο πλευρό τους και θα διαθέτουν το ολοκληρωμένο εκείνο εργαλείο, το οποίο θα επιτρέψει να εισχωρήσουν πολυπράγμονες πρακτικές στις συνειδήσεις των πολιτών και στον ανθρώπινο βίο που καλούνται να επιτελέσουν στην καθημερινότητά τους. Η τόλμη θα καταφέρει να συγκροτήσει τη «μίζα» εκκίνησης της πρωτογενούς ενεργοποίησης αυτού του βιώσιμου μηχανισμού για τη προστασία του ανθρώπου και των ιδεών του, ώστε με τη σειρά του εκείνος, να έχει τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει τις υπόλοιπες λειτουργίες για την εξομάλυνση κι επίτευξη ενός σχεδίου που θα έγκειται στην πολυεπίπεδη ανάπτυξη, τη βιωσιμότητα και την υγιή συλλογιστική.

Η τόλμη όμως, προϋποθέτει να διαθέτεις και το ερωτικό στοιχείο μέσα σου! Κι όχι μόνο το συγκεκριμένο να απαρτίζει κομμάτι του εσωτερικού σου εαυτού, αλλά και να έχεις τη δυνατότητα να το βγάλεις στην επιφάνεια, να το αναπτύξεις με κατάλληλο και θεμιτό σκοπό και να καταφέρεις να το ενσωματώσεις ως μία επιπλέον συνιστώσα, μαζί με τις υπόλοιπες, στο τρόπο σκέψης και πρακτικής. Ενώ παράλληλα, να προσπαθήσεις αριστοτεχνικά να το συνδυάσεις με τις οδούς της λογικής και της σοφίας, ώστε να δημιουργηθεί ένα σύμπλοκο βιώσιμης και ρηξικέλευθης . Απαραίτητο και θεμελιώδες λοιπόν υποσυστατικό της τόλμης συνιστά κι ο έρωτας! Διότι, η τόλμη, η οποία ενισχύεται με το συγκεκριμένο υποσυστατικό, αντικατοπτρίζουν μαζί την έντονη και υπέρμετρη επιθυμία, καθώς κι ενθουσιασμό, που αρκετές φορές ξεπερνούν την έννοια της στείρας λογικής, με απώτερο μέλημα, να εξιδανικεύσουν στο στοιχείο/χαρακτήρα ή συναίσθημα εκείνο το οποίο επιθυμούν πιο πολύ. Εκείνο, με το οποίο αισθάνονται γαλήνη και την απόλυτη αίσθηση ευτυχίας κι ολοκλήρωσης, με τη παγίωση της τελευταίας στο μυαλό και συνείδηση των υπολοίπων. Το βαρυσήμαντο εκείνο υποσυστατικό της τόλμης (ο έρωτας) διαθέτει μίας ακέραιης μορφής ψυχοσυναισθηματικό οπλοστάσιο, με το οποίο έχει την ικανότητα να παρέχει νόημα κι ουσία στη ζωή του ατόμου, να την ομορφαίνει, να την εκκοσμικεύει και να την αναβαθμίζει σε ολοένα καλύτερα επίπεδα ευδαιμονίας, ενώ παράλληλα φροντίζει να τονώνει την αυτοπεποίθησή του και να συσφίγγει με άρτιο τρόπο εκείνο (το άτομο) με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Ο έρωτας συνίσταται σε πηγή έμπνευσης συναισθημάτων τόσο θετικών, όσο και των άλλων, εκείνων που διαθέτουν αρνητικό πρόσημο κι αμαυρώνουν την έννοια και περιεχόμενό του.

Κάπως έτσι, θα τολμήσω να σας αναφέρω, ότι συγκροτούν τις επικίνδυνες ιδεολογίες – που τις πλείστες φορές βαίνουν σε επικίνδυνες ιδεοληψίες – τους άτομα κι ολόκληροι κομματικοί συνασπισμοί, οι οποίοι εντάσσονται στους κόλπους της Αριστεράς και του Κομμουνισμού. Με αρρωστημένη τόλμη κι έρωτα, καθώς και με ιδιαίτερο ζήλο, όπου αντικατοπτρίζονται τα αποσυνάγωγα συναισθήματα της ζήλειας και της κτητικότητας σε υπέρμετρο βαθμό (το αρνητικό πρόσημο του έρωτα που προαναφέραμε) προσπαθούν να ενσωματώσουν πρακτικές κι επικίνδυνες μεθοδεύσεις στον κοινωνικό και πολιτειακό ιστό του κράτους, που δε συνάδουν με τη διάρθρωση ενός σύγχρονου πλαισίου, το οποίο διέπεται από δημοκρατικές θεσμικές και κανονιστικές λειτουργίες, με σκοπό να αλλοτριώσουν το υγιές προσωπείο του και να το μετατρέψουν εννοιολογικά στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Και το χειρότερο. Οι συγκεκριμένες αυτές ομάδες δεν αρέσκονται μόνο στην ιδεολογική προσέγγιση κι αποδοχή της φρούδας κομματικής τους κοσμοθεωρίας από όλους εμάς, αλλά και στην επιβολή της με οποιοδήποτε μέσο και σκοπό κρίνουν εκείνοι αναγκαίο – ανάλογα πάντα με τη συμφεροντολογία που κατασκευάζουν. Ο ακατάπαυστος εγωπαθής έρωτας, ο οποίος στη πλειονότητα των περιπτώσεων βαίνει σε ασίγαστο πάθος, διεπόμενο από βολονταριστικού τύπου στοιχεία, στέκονται η αιτία στο να επιδίδονται συχνά σε ακτιβιστικού περιεχομένου επαίσχυντες πράξεις, αναπτύσσοντας με έκρυθμη πρακτική τις αβάσιμες κι ανυπόστατες επιχειρηματολογίες τους – πάντοτε σε βάρους του υγιούς κοινωνικού και πολιτειακού συνεκτικού ιστού της χώρας. Ο παθιασμένος έρωτας που επιδεικνύουν σε καθεστώτα και δογματισμούς του παρελθόντος, δημιουργούν ένα συμπαγές περίβλημα μίσους, διχόνοιας και καταστροφής σε όσους δεν ενστερνίζονται αυτό το αρρωστημένο τους πάθος, ενώ δίνουν πνοή στο φάντασμα του ολοκληρωτισμού και της μισαλλοδοξίας.

Δε χωρά αμφιβολία ότι, η προσπάθεια που επιτελούν στο να επιβάλλουν – αρκετές φορές με απολυταρχικό, άκομψο κι άβολο τρόπο – τις απόψεις και κοσμοθεωρία τους, αντιβαίνει την υγιή πλευρά του έρωτα και συνάμα, της τόλμης, επιτελώντας κατάχρηση εκείνων και την ανάδυση στην επιφάνεια της πραγματικότητας πατροναριστικών κι αριβιστικών τεχνικών, με μόνο τους μέλημα, την εγκαθίδρυση άρρωστων κι επαίσχυντων νοσταλγιών καθεστώτων ολοκληρωτισμού και την «εις αεί» διαιώνιση αυτών πάνω στο Κράτος, τους θεσμούς και τους πολίτες του. Στη συλλογιστική τους υποσυνείδητα επικρατεί – αν μου το επιτρέπουν οι αναγνώστες μου – η περίφημη φράση του Αρχαίου Έλληνα λυρικού ποιητή Σιμωνίδη: «ανάγκα και θεοί πείθονται», όπου σύμφωνα με αυτή, όταν σε μία δύσκολη κατάσταση, υπάρχει μία μόνο διέξοδος, τότε ακόμη και οι πιο ανυποχώρητοι αναγκάζονται να την επακολουθήσουν. Και φροντίζουν οι συγκεκριμένες κομματικές παρατάξεις να υπάρχει πάντοτε μία μόνο διέξοδος, έχοντας το δικό τους αποτύπωμα και στοιχείο, ώστε ανενόχλητοι να επικεντρωθούν στην πρακτική της αποδόμησης των ηθών, παραδόσεων κι αξιών που συγκροτούν το συνεκτικό ιστό της εθνικής μας ιστορίας και πολιτισμού. Ο λαός, με τη σειρά του, αναγκασμένος από τη συνεχή μονοδιάστατη κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει και με αδρανοποιημένα τα λειτουργικά χαρακτηριστικά του κράτους, αισθάνεται αναγκασμένος να ενδώσει στις νοσηρές μεθοδεύσεις των και να συμβιώσει αναγκαστικά με την επικρατούσα αντίληψη περί αναζωπύρωσης παρελθοντικών καθεστώτων απολυταρχίας. Ναι, συμφωνώ με όλα τα παραπάνω που εξέθεσες, θα μου πείτε. Αλλά όμως, οι κινήσεις, η μεθοδολογία και οι πρακτικές τους υποδεικνύουν τόλμη. Απλή τόλμη. Απροσχημάτιστη, μη λογική και μη εξηγήσιμη, γραφική, σαθρή, αναχρονιστική και ρεβανσιστική, διεπόμενη από στοιχεία μαξιμαλισμού κι ολοκληρωτισμού – αλλά όμως, τόλμη! Δεν τους ενδιαφέρει εάν οι ιδεολογίες τους στηρίζονται σε ελαττωματικά θεμέλια διαστρέβλωσης ηθών κι αξιών. Τους φτάνει ότι τολμάνε, ότι θέλουν να δείξουν μία ορισμένου τύπου αντίδραση, διεπόμενη από έντονα συναισθηματικά στοιχεία.

Ο άνθρωπος – κατ’επέκταση, ο πολίτης μίας χώρας – ακόμη κι όταν ο ίδιος αρέσκεται σε πράξεις, που δε συμβαδίζουν με τις υγιείς πρακτικές του έρωτα κι αφήνεται μέσα στα κιτάπια του αρρωστημένου πάθους που τον καταβάλει, δεν παύει να επιχειρεί την τόλμη. Δεν παύει να τολμάει, ακόμη κι όταν ο ίδιος αισθάνεται ότι οι αριβιστικές πράξεις στις οποίες επιδίδεται θα βρουν ιδεολογικό και ψυχικό αδιέξοδο. Κι εκείνος που τολμάει στο να αποκτήσει ένα επιθυμητό για αυτόν πράγμα ή αποτέλεσμα, είτε από αγνό έρωτα, είτε από αρρωστημένο πάθος, θεωρείται ικανός για όλα. Ιδιαίτερα όταν εκείνος διαθέτει για σύμμαχό του τον βολονταρισμό, στον οποίο η ελληνική κοινωνία – τουλάχιστον σε ένα αξιοσημείωτο βαθμό – είναι επιρρεπής, με την ευκολία στο να παρασυρθεί στη πλεκτάνη που ορίζει κι επεκτείνει εκείνος. Διότι, η πρώτη εικόνα που μας δίδεται για ένα άτομο ή μία κομματική παράταξη που συνεχώς επιδίδεται σε κινητοποιήσεις, απεργίες, αγώνες για δήθεν δικαιώματα των εργαζομένων και του απλού λαού, αυτομάτως μας περνά από το μυαλό ότι αγωνίζονται για ένα ιδανικό και ιδεατό, για την επίτευξη μίας ισορροπίας, ώστε όλοι μας να επωφεληθούμε από δαύτη. Κάτι το οποίο δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων, αφού, όπως παραθέσαμε παραπάνω, ο αντιφατικός έρωτας που επιδεικνύουν στον τρόπο και μέθοδο προώθησης των συμφερόντων τους, βαίνει σε αρρωστημένο πάθος στην ανάγκη τους να επιβληθούν με απολυταρχισμό και να διαστρεβλώσουν αξίες, αντίπαλες γνώμες και υγιείς ιδεολογίες μέσα από τη δική τους παράλογη λογική και πρίσμα.

Και σε αυτό το σημείο έρχεται να κολλήσει το περιστατικό που σημειώθηκε σε αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου σε ψήφιση κειμένου που στόχευε στην ανάδειξη εξίσωσης Ναζισμού – Κομμουνισμού, καταδικάζοντας με αυτό τον τρόπο τα καθεστώτα ολοκληρωτισμού. Όταν το ψήφισμα για τα «ίσα άκρα» πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία από τους Ευρωβουλευτές των υπολοίπων χωρών – μελών, σημειώθηκε μεγάλη εξαίρεση στη ψηφοφορία που αφορούσε τους Έλληνες Ευρωβουλευτές, αφού μόνο ένας στον αριθμό υπερψήφισε το συγκεκριμένο κείμενο. Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά, όπως θα έπρεπε! Προφανώς, η αξιοπερίεργη στάση από πλευράς Ελλάδας στο να καταψηφίσουν αυτή την εξίσωση (Ναζισμού – Κομμουνισμού) ή να απέχουν από εκείνη, πυροδότησε νέο κύκλο αντιδράσεων και διχογνωμιών στην ελληνική κοινωνία. Για άλλη μία φορά μας δημιουργήθηκε η απορία και συνάμα η ανάγκη για περεταίρω εξηγήσεις κι απαντήσεις για το τι πήγε λάθος κι αν θα πρέπει να το διορθώσουμε ή να το αφήσουμε ως έχει. Ο ελληνικός λαός για ακόμη μία φορά αισθάνθηκε παραπλανημένος κι απογοητευμένος από τη συμπεριφορά των Ελλήνων αντιπροσώπων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Για άλλη μία φορά ευνοήθηκαν οι γνωστές αψιμαχίες στα κοινωνικά δίκτυα, αναδύοντας από την επιφάνεια το τέρας του εγχώριου διχασμού.

Η αδυναμία κατανόησης της έννοιας του επίμαχου κειμένου, ο ιδεολογικός συνασπισμός που επιτέλεσε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ευρωβουλευτών εναντιώμενος στην αποδοχή εξίσωσης απολυταρχικών καθεστώτων, καθώς και οι έγνοιες που έχουν μη τυχόν και τους χαρακτηρίσουν «ρατσιστές» ενισχύουν το γνωστό σύμπλεγμα του «δεξιού» ή του «φασίστα» που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία, επιτελώντας έτσι μία ιδεοληπτική στρέβλωση και παρερμηνεία στη νόησή τους. Στην περίπτωσή τους – κάλλιστα μπορούμε να αναφέρουμε – ότι επέδειξαν ιδεολογική ατολμία, καλύπτοντας σκόπιμα τα εγκλήματα στα οποία έχει επιδοθεί η ιδεολογία του Κομμουνισμού, ενώ άφησαν ανοικτό το ενδεχόμενο έμμεσης υποστήριξης πρακτικών των «κόκκινων» καθεστώτων, προσάπτοντας κατηγορίες μόνο στον ολοκληρωτισμό του αποσυνάγωγου Ναζισμού. Η ιδεολογική μέγγενη του κόκκινου απολυταρχισμού, έχει δημιουργήσει ιδεολογικά όπλα, ικανά στο να ακινητοποιήσουν και αποπροσανατολίσουν κάθε υγιή ιδεολογία και σκέψη, καθώς και να πολεμήσουν με τόλμη κι αυταπάρνηση κάθε ιδεώδες που αντιτίθεται στη δική τους μονοδιάστατη μισαλλόδοξη οπτική. Αυτού του είδους τη πρακτική εφαρμόζουν στον υποκριτικό τους αγώνα περί «δικαιωμάτων του λαού» κάθε φορά που οποιοσδήποτε τολμήσει να προβάλλει τα δικά του αντεπιχειρήματά. Με περισσή τόλμη και θράσος, διεπόμενα από στοιχεία έντονου φανατισμού, υποστηρίζουν τις αρρωστημένες τακτικές περασμένων δεκαετιών καθεστώτων αυταρχισμού, ενώ δε λείπει και το στοιχείο του ρεβανσισμού. Το τελευταίο, εκκολάπτει στην ελληνική κοινωνία την ιδεοληπτική προσέγγιση της αντεκδίκησης, όπου διαμέσου εκείνης τοποθετούνται διαφόρου τύπου «φοβικά σύνδρομα» και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Το συγκεκριμένο, με τη σειρά του, οδηγεί στη συλλογική αδράνεια και τον μιθριδατισμό, στον οποίο έχουν περιέλθει οι πολίτες σε τούτη τη χώρα. Φαίνεται άλλωστε το συγκεκριμένο από τη μεταπολιτευτική φοβική στάση που επιδεικνύει η κοινωνία και το ίδιο το ελληνικό Κράτος στο να τολμήσουν να αντιδράσουν σε ρητορικές και πρακτικές μίσους κι αυταρχισμού.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: πώς λοιπόν όλοι εμείς που συγκροτούμε τον κοινωνικό και κατ’επέκταση πολιτειακό ιστό της χώρας, θα αναπτύξουμε κατάλληλα αντισώματα και μηχανισμούς αντιμετώπισης του συγκεκριμένου φαινομένου, με τη προϋπόθεση ότι θα συντάξουμε μία πάγια ιδεολογική ασπίδα που θα θωρακίζει επαρκώς τους απλούς πολίτες και το Κράτος; Ενώ, ένα αμέσως δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι: τι πρόκειται να γίνει μετέπειτα, δηλαδή, έπειτα από την επιτυχή αντιμετώπιση του πολύχρονου εκείνου φαινομένου, αν θα υπάρξουν επιπρόσθετες ενέργειες; Οι απαντήσεις στην επικείμενη περίπτωση θεωρείται εύκολο στο να δοθούν από πλευράς θεωρίας. Κι εκείνες λογίζονται ως: η επιμελημένη ιδεολογική αντεπίθεση, η οποία αναγκαστικά οφείλει να πραγματοποιηθεί και με εμπεριστατωμένο τρόπο, μέθοδο και τακτική, ώστε να αρχίζουν να κάμπτονται οι αντιστάσεις όσων ιδεοληπτικά προσπαθούν να υφαρπάξουν τη γνήσια κι αλώβητη ιστορική και πολιτισμική διαδρομή της χώρας, η οποία στάθηκε αρωγός στη διακήρυξη της ελευθερίας ως ενός πακέτου Γνωρίζω ότι, πρακτικά θα υπάρξουν ορισμένες δυσκολίες. Η εμφάνιση τεχνικού και λειτουργικού τύπου εμπόδια, τα οποία θα στήσουν οδοφράγματα στην ελεύθερη σκέψη και στις διαδικασίες διακήρυξης ιδεών, όπως και στη ξεδίπλωση πάγιου σχεδιασμού αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου, θα παραπλανήσουν το κοινό των πολιτών, με το να προσάπτουν προπαγανδιστικού τύπου κατηγορίες περί εφαρμογής μη δημοκρατικών διαδικασιών πάνω σε κομματικές παρατάξεις – θερμούς υποστηρικτές ερεβικών καθεστώτων. Θα προσπαθήσουν αλόγιστα κι απροκάλυπτα να προσάπτουν κατηγορίες, ενώ θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν τον βολονταρισμό τους μέσα από την αδράνεια και τη στατικότητα του κοινωνικού ιστού. Με κάθε κόστος, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη σύγχρονη διάρθρωση των πραγμάτων, έχουμε ηθική υποχρέωση να προσπαθήσουμε ή/μάλλον, να το τολμήσουμε!

Το Κράτος και η Πολιτεία οφείλουν να αναπτύξουν ιδεολογικά αντισώματα, ικανά στο να μετριάσουν και να εξαφανίσουν στοιχεία πεθαμένων ολοκληρωτικών καθεστώτων, που, ως παράσιτα, παρεισφρέουν στις υγιείς δομές και λειτουργίες των κυτταρικών δομών της χώρας, απομυζούν οτιδήποτε άρτιο κι ορθολογικό κι εν συνεχεία, το μετατρέπουν σε ένα νεκρό, μη λειτουργικό κύτταρο – όπως ακριβώς επιτελείται μεθοδικά η εισβολή ενός ιού ξεκινώντας από την κυτταρική μεμβράνη ενός υγιούς ζωικού κυττάρου. Ίσως το πιο επικίνδυνο από όλα να συνίσταται στη συνεχή τύπου δράση που επιτελούν εκείνες οι ομάδες και κομματικές παρατάξεις, παίρνοντας τη μορφή της λαϊκής τόλμης και πάλης ενάντια στο , δίχως όμως να βρίσκουν καθολική αντίδραση κι αντίσταση από την αντίπερα πλευρά. Ίσως διότι, η επήρεια του θλιβερού φαινομένου του μιθριδατισμού, που έχει πλευρίσει, κατακάτσει κι ενσωματωθεί στους θεσμικούς κρατικούς μηχανισμούς και στη πλειονότητα των συνειδήσεων των Ελλήνων πολιτών και των εκπροσώπων του να κάμπτει το ηθικό τους και να οδηγεί σε καταναγκαστική αποδοχή της υφιστάμενης κατάστασης. Κι εκεί είναι που παίρνουν τα δικά τους ρίσκα, ώστε να επιβληθούν με αρρωστημένη τόλμη στην κανονικότητα που ορίζει η σύγχρονη καθημερινότητα μέσα από τα μάτια του απλού Έλληνα πολίτη κι εργαζόμενου.

Μία χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να μένει παρατηρητής του παρελθόντος, ιδιαίτερα όταν εκείνο αναπολεί καθεστώτα που στηρίζονταν σε ιδεολογίες απολυταρχικού χαρακτήρα. Δεν ταιριάζει κάτι τέτοιο στην ιδιοσυγκρασία της, ούτε στο ήθος και τις αξίες των κατοίκων αυτής – τουλάχιστον σε συντριπτικό ποσοστό! Η χώρα μας διαθέτει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να διεκπεραιώσει από το να αναλώνεται στη συνεχή νεκρανάσταση φαντασμάτων του παρελθόντος, όπου άφησαν μαύρες σελίδες στην πορεία της ανθρωπότητας διαχρονικά πάνω στον πλανήτη. Δε χωρά αμφιβολία ότι στον αιώνα που διανύουμε, η λέξη και η έννοια της τόλμης και του ρίσκου συμβαδίζουν με εκείνη του σχεδιασμού και της δημιουργίας πρακτικών και καινοτόμων ιδεών, όπως και μεθόδων, που θα στέκονται αρωγοί στην επιθυμία του ανθρώπου για εξέλιξη όπως ορίζει η σύγχρονη διαστρωμάτωση της καθημερινότητας. Ας αφήσουμε τα φαντάσματα απολυταρχικών καθεστώτων και ιδεολογιών περασμένων αιώνων να αναπαυθούν στη λήθη που ορίζει το παράλογο και η μισαλλοδοξία κι ας ξεκινήσουμε μαζί μία επωφελή κι επικερδή ιδέα στο να σχεδιάσουμε ένα μέλλον, στο οποίο η τόλμη θα συμπορεύεται με τις αξίες, τα ιδανικά, τη γνώση και σοφία προς επίτευξη μίας λύσης βιώσιμης κι αναγκαίας για τη συνέχιση της ανθρωπότητας. Η ατολμία κι ο φόβος έχουν ανασταλτική δράση στην ηθικοπνευματική εξέλιξη κι ευφυΐα του ανθρώπου, ενώ τον μεταμορφώνουν σε έρμαιο των κάθε λογής διαστρεβλωτικών ιδεοληψιών που επιθυμούν την παρακμή του. Η υγιής τόλμη είναι ρίσκο, μαγεία κι αναζωογόνηση! ο Γερμανός ποιητής, μυθιστοριογράφος κι επιστήμονας Johann Wolfgang Goethe το επιβεβαιώνει λέγοντας ότι το: «να αρχίζεις ό,τι μπορείς να κάνεις ή ονειρεύεσαι πως θα ήθελες να κάνεις. Η τόλμη χαρίζει ευφυΐα, μαγεία και δύναμη».

7