Μην με σπρώχνεις…

«Άνθρωπος στη θάλασσα!» Μεγάλωσα σε ναυτική οικογένεια και έχω μάθει, έχω ζήσει πάνω σε μια γέφυρα όλα τα παιδικά μου χρόνια και έχει τύχει να βρεθώ και να ακούσω τα συγκλονιστικά λόγια «άνθρωπος στη θάλασσα!»
Και τότε σταματούσαν οι μηχανές… αλλά όχι οι άνθρωποι … Οι άνθρωποι ήταν εκεί και βοηθούσαν και πετούσαν σωσίβια και σίγουρα δεν έσπρωχναν!

Η θάλασσα έχει τους δικούς της κανόνες και οφείλεις να τη σέβεσαι. Έχει ευθύνη και σεβασμό το επάγγελμα του ναυτικού. Ο καπετάνιος εκτός από καπετάνιος είναι γιατρός, έχει εξουσιοδότηση να επιφέρει την τάξη, μπορεί να παντρέψει, να ξεγεννήσει, το επάγγελμά του μπορεί να γίνει λειτούργημα και για αυτό έχει ευθύνες. Και οφείλει να παίρνει αποφάσεις και δίκαιες και γρήγορες και με προσωπικό κόστος αν χρειαστεί!

Σε ένα από τα ταξίδια μας στην Αφρική στο πλοίο μπήκαν λαθρεπιβάτες. Κρατούσαν μαχαίρια και ήταν επικίνδυνοι για όλους μας στο πλοίο, Όταν τους έπιασαν ευτυχώς έγκαιρα έξω από την καμπίνα που κοιμόμουν με την μητέρα μου, ο πατέρας μου είχε θυμώσει πολύ που είχαμε κινδυνέψει . Η απόφαση του ήταν αυτή που προβλέπει ο Νόμος. Δεν θα ξεχάσω τη φωνή του, αγριεμένη και ψύχραιμη μαζί. «Μην τους πειράξετε, φροντίστε να παραμείνουν ζωντανοί και ασφαλείς για να τους παραδώσουμε στις αρχές στο επόμενο λιμάνι. Με όλες τις διαδικασίες που απαιτούνται.» Αυτή είναι η συμπεριφορά που εγώ ήξερα για τους Έλληνες Ναυτικούς! Μέχρι πριν λίγες ημέρες,

Σοκαρισμένη παρακολούθησα να σπρώχνουν άνθρωπο στη θάλασσα. Πρωτάκουστο, απάνθρωπο, αμαυρώνει την ναυτική ιστορία και την κοινωνία μας.

Και φυσικά δεν είναι έτσι όλοι οι ναυτικοί και φυσικά δεν αποτελείται μόνο από τέτοιους ανθρώπους η κοινωνία μας και είμαι σίγουρη ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη και θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Όσοι το έκαναν, όσοι δε αντέδρασαν και όσοι το υποβαθμίσανε.

Όμως σε μια εποχή που όλοι είμαστε αιφνιδιασμένοι από συνεχείς απρόσμενες και δυσάρεστες καταστάσεις όπως οικονομικές κρίσεις, θανατηφόρες πανδημίες, capital controls, καραντίνες γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις, έντονες φυσικές καταστροφές, αισθάνομαι ένα σύνθημα που διάβασα να βγαίνει από τα χείλη μου και σήμερα να αποτυπώνεται στο χαρτί:

«Μην με σπρώχνεις»!

Φοβάμαι όσο εσύ, αλλά αν πάω λίγο πιο αργά, αν είμαι πιο αδύναμη, αν δεν μιλάω τόσο δυνατά όσο εσύ και βρεθώ στο δρόμο σου, μην με σπρώξεις!

Σε μια εποχή που η αλληλεγγύη και η ένωση δυνάμεων αποτελεί τη μόνη λύση για εμάς και τις επόμενες γενιές, ας δώσουμε τουλάχιστον αυτό το παράδειγμα στα παιδιά μας!

Μην με σπρώχνεις, δώσε μου το χέρι σου και έλα να μαζέψουμε μαζί τα συντρίμμια από τις καταστροφές, πέταξε το κινητό και ζήσε όπου είναι η ζωή, φώναξε μαζί μου την αδικία και αν μπορείς σταμάτησε τη…. «Μα εγώ;»

Ναι εσύ και μετά και ο διπλανός σου, η οικογένειά σου, τα παιδιά σου, οι μαθητές σου, οι συνάδερφοί σου, γίνε το αύριο που θες να ζήσεις.

Τα επόμενα χρόνια μας προετοιμάζουν ότι θα είναι δύσκολα. Να προσαρμοστούμε μας λένε και να αποδεχτούμε ότι αφού καταστρέψαμε τον πλανήτη , χάσαμε αξίες και αρχές, εμφανίστηκαν μεταδοτικές πανδημίες θα ζήσουμε σε αυτές τις συνθήκες. Και όσο περισσότερο το ακούμε, το διαβάζουμε, το αναπαράγουμε τόσο περισσότερο φοβόμαστε, αγριεύουμε ή πέφτουμε σε κατάθλιψη. Και αυτό μπορεί να μας κάνει επικίνδυνους για εμάς και για τους άλλους!

Μην αφεθείς, μην σπρώξεις, ψάξε μέσα σου για χαμόγελα που δεν σου δίνουν οι άλλοι. Αγάπησε εσένα αλλά για να μπορείς να αγαπήσεις και τους άλλους, μην ξεχνάς δεν είσαι εικόνισμα!

Δεν περιστρέφονται όλα γύρω από εσένα, σταμάτησε να γκρινιάζεις και άλλαξε ότι δεν σου αρέσει! Σταμάτησε να βρίσκεις μόνο δικαιολογίες και να παρουσιάζεσαι σαν θύμα. Αν έτσι παρουσιαστείς έτσι θα σου συμπεριφερθούν.
Σε μια εποχή με πολλά προβλήματα διαθέτουμε τόσα εργαλεία που μπορούν να μας βοηθήσουν, μέσα ενημέρωσης, εκπαίδευσης, αυτοβελτίωσης. Έχουμε μουσική, τέχνη πολιτισμό που μπορούν να διδάξουν, να μας εξευμενίσουν.

Είναι εύκολο; Φυσικά όχι! Θέλει προσπάθεια, υπομονή, επιμονή, ευελιξία, θέλει δίψα για ζωή σε όποια ηλικία, θέλει δυνατά χέρια, χέρια που δεν σπρώχνουν αλλά ενώνονται για να αντιμετωπίσουμε μαζί τις αλλαγές! Και αυτό ξεκινάει από αύριο πριν ξεχαστεί και αυτό το βίαιο σπρώξιμο και αυτό ξεκινάει από τη μικρή καθημερινότητα του καθένα από εμάς.

Και όπως γράφει και ο αγαπημένος μας Καζαντζάκης «Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.

Αν χαθεί, εγώ θα φταίω»