Η στιγμή

 Πριν τρία χρόνια σε μια σκονισμένη επαρχιακή πόλη της Τυνησίας, ένας 26χρονος μικροπωλητής, ξεκίνησε, όπως έκανε κάθε πρωί τα τελευταία 15 χρόνια, να πουλήσει φρούτα με το παλιό του καρότσι στον κεντρικό δρόμο. Ένας βιοπαλαιστής ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους στη μικρή αραβική πόλη, που ρημαζόταν από την ανεργία και την διαφθορά. Ένας νεαρός που από μικρό παιδί ζούσε μέσα στην ταπείνωση, τη φτώχεια και την αδικία. Μια στατιστική για την κυβέρνηση του και τίποτα περισσότερο.

Εκείνο το πρωί του Δεκέμβρη, ο νεαρός είχε χρεωθεί 200 δολάρια για να αγοράσει το εμπόρευμα του το οποίο ήλπιζε να πουλήσει και να μειώσει το χρέος του.
Γύρω στις δέκα, ένας αστυνομικός ζήτησε απο το νεαρό να του δείξει την άδεια μικροπωλητή που είχε. Απαιτώντας χρήματα για να του επιτρέψει να πουλήσει τα προϊόντα του, τον κλώτσησε, του κατάσχεσε το καρότσι και του πέταξε τα φρούτα στο δρόμο. Όταν ο μικροπωλητής διαμαρτυρήθηκε στο τμήμα και ζήτησε το καρότσι του πίσω, ο διοικητής αρνήθηκε να τον ακούσει και τον έδιωξε χαστουκίζοντας τον.
Κανονικά θα ήταν μια ιστορία σαν όλες τις άλλες, από αυτές που συμβαίνουν καθημερινά, μια μικρή ασήμαντη ιστορία για την οποία δεν θα μαθαίναμε ποτέ.

Κανείς όμως δεν ξέρει τι σκέφτηκε εκείνη την ώρα ο νεαρός. Ποιες ταπεινώσεις και ξευτελισμοί ήρθαν στο μυαλό του, ποιες μνήμες ξύπνησε εκείνο το χαστούκι και ποια δύναμη γεννήθηκε μέσα του. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να πει όχι και με το θάνατο του να γίνει σύμβολο μιας επανάστασης.

Δεν ήταν ήρωας, δεν ήταν διανοούμενος, δεν ήταν πολιτικός. Ήταν ο Mohamed Bouazizi, ένας ασήμαντος βιοπαλαιστής 26 ετών, του οποίου η θυσία άλλαξε τη ροή της ιστορίας στον αραβικό κόσμο.

Ένας νεαρός που κλήθηκε να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι...

Τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα ζούμε ίσως τις πιο συγκλονιστικές στιγμές των τελευταίων ετών. Μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στεκόμαστε όλοι αμήχανοι να πιστέψουμε αυτό που συμβαίνει.

Η δικαιοσύνη ξαφνικά ξύπνησε από λήθαργο και τρέχει να κάνει μαζεμένα όσα δεν έκανε τα τελευταία χρόνια.
Αυτές τις μέρες λοιπόν έχει χυθεί άπειρο μελάνι. Θα τα έχετε ακούσει όλα, αναλύσεις επί των αναλύσεων για τις πολιτικές σκοπιμότητες της κυβέρνησης, για τις διεθνείς πιέσεις, για τα κίνητρα της δολοφονίας, για το κατηγορητήριο, για τα επόμενα βήματα. Δεν θα σταθώ σε όλα αυτά. Θα έχουμε άπειρο χρόνο να αναλύσουμε και να αποτιμήσουμε όσα συγκλονιστικά ζούμε.

Από τότε που αυτή η κρίση έπεσε σα μαύρο πέπλο πάνω από τη χώρα μας και μας ξεγύμνωσε,έφερε μαζί της όχι μόνο την εξαθλίωση αλλά και το φόβο. Ένα φόβο που φώλιασε βαθιά μέσα στην ψύχη όλων. Ο φόβος για το αύριο, για την εξουσία, για τους αυτόκλητους σωτήρες και προστάτες της εθνικής μας ταυτότητας. Ένας φόβος που έφερε την παραίτηση, την απελπισία, την αδράνεια. Η εξουσία τον καλλιέργησε, οι υπηρέτες της-αυτοπροσδιοριζόμενοι "διανοούμενοι" και δημοσιογράφοι"-τον προπαγάνδισαν, του έδωσαν διαστάσεις, τον έθρεψαν.

Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που κανείς δεν περιμένει. Ένας άλλος νεαρός παίρνει μια απόφαση. Όταν όλοι τρέχουν να σωθούν από το τάγμα εφόδου, εκείνος αποφασίζει να γυρίσει πίσω, να σταθεί ακίνητος για να τους καθυστερήσει. Δεν ξέρουμε τι σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή, ή αν πίστευε ότι έκανε κάτι ηρωικό. Ξέρουμε ότι απλά πήρε μια διαφορετική απόφαση. Να γυρίσει προς το μέρος εκείνων που του επιτέθονταν, αντί να τρέξει να φύγει. Και αυτή η μοναδική εκείνη στιγμή, αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, αλλάζουν τη δική μας ιστορία.

Εάν είχε πάρει άλλη απόφαση τίποτα δεν θα είχε συμβεί. Θα ήταν ένα ακόμα περιστατικό που θα χανόταν μέσα στο διεστραμμένο παραμύθι της βίας των άκρων και της καθημερινότητας.

Σήμερα δεν θέλω να γράψω μια απο τα ίδια αλλα να σας θυμίσω ότι η αδικία τρέφεται από τη δική μας απελπισία και την παραίτηση. Οι εχθροί μας δεν είναι η εξαθλίωση, δεν είναι η διεφθαρμένη και αλαζονική εξουσία αλλά ο δικός μας φόβος απέναντι της. Η εξουσία θέλει πολίτες υποταγμένους και φοβισμένους, θέλει υπάκουα υποχείρια και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο να το πετύχει.

Όμως εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις δεν έχουν ποτέ υπολογίσει πως θα υπάρξει κάποιος που θα κληθεί να πει το ναι ή το όχι. Που θα έρθει η δική του στιγμή να μην γυρίσει την πλάτη, να μην τρέξει, να μην δεχτεί το χαστούκι αλλά να σταθεί απέναντι τους.

Ξέρω όλες τις ενστάσεις, τα αντεπιχειρήματα, τις αναλύσεις και όλα οσα μπορεί κάποιος να αντιπροβάλλει.

Ομως σκεφτείτε, τι θα γινόταν αν αποβάλαμε το φόβο για το αύριο και αντί να δεχτούμε τον εκβιασμό, πούμε απλά όχι.
Στην πραγματική ζωή όμως, όχι στον τεχνητό κόσμο των social media...