Το "Διεθνές" Σχολείο των Ξένων της Πιονγκ Γιανγκ

Όταν πρωτοέφτασα στη Βόρεια Κορέα, είχα σχεδόν αποφασίσει ότι για τα 2 περίπου χρόνια που θα μείνω εδώ, δεν θα στείλω τον γιο μου στο σχολείο. "Κακομαθημένη" από το βρετανικό σχολείο στο οποίο πήγαινε στην Μπανγκόκ δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να βρω κάτι αντίστοιχο στην καινούρια μας διαμονή. Και δεν είχα άδικο-τουλάχιστον σε αυτό το σημείο.

Στην Πιονγκ Γιανγκ δεν υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία για τους ξένους.
Βασικά δεν υπάρχει τίποτα ιδιωτικό.

Η επιλογή όλων είναι μία: Το διεθνές Σχολείο της Πιονγκ Γιανγκ, το οποίο βρίσκεται μέσα στον ίδιο χώρο με τις πρεσβείες και τους διεθνείς οργανισμούς.

Η λέξη "διεθνές σχολείο" είναι μάλλον σχηματική. Μπορεί το σχολείο να δέχεται αποκλειστικά ξένα παιδιά αλλά ακολουθεί το πρόγραμμα του υπουργείου παιδείας και οι δάσκαλοι είναι όλοι Βορειοκορεάτες τα αγγλικά των οποίων με δυσκολία θα τα έλεγε κανείς υποφερτά.

Ο δε διευθυντής δεν μιλάει λέξη αγγλικά. Ευγενέστατος και χαμογελαστός του αρέσει να κάνει μακροσκελείς ομιλίες στα κορεάτικα τις οποίες όμως κανείς δεν κάνει τον κόπο να μεταφράσει.

Τον συμπάθησα πάντως αρκετά, ιδίως εκείνη την ημέρα της ετήσιας σχολικής εκδρομής που προθυμοποιήθηκε να προσέχει τον γιο μου ώστε να καθίσω με τους υπόλοιπους δασκάλους και να φάμε. Εδώ πρέπει να τονίσω ότι αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Μέσα σε λίγα λεπτά και μιλώντας μόνο κορεάτικα, είχε πείσει το νήπιο να κατέβει από το βουνό, να κάτσει στη σειρά με τα υπόλοιπα παιδιά, να φάει όλο το...λάχανο του και ήσυχα να περιμένει να γυρίσω.

Το σχολείο λοιπόν αρχικά δεν με εντυπωσίασε. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις δεν ήταν ότι και πιο σύγχρονο (αν κ όλοι εμείς οι 35+ που πήγαμε δημοτικό και γυμνάσιο στην Αθήνα σίγουρα θα μας θυμίσει τα δικά μας σχολικά κτήρια) ενώ από θέματα ασφάλειας μοιάζει να έχει καταπατήσει όλα τα standards: σιδερένιες και σκουριασμένες τσουλήθρες, άδεια πισίνα μισογκρεμισμένη χωρίς προστατευτικό κάγκελο, κομμάτια από τζάμια πεταμένα παντού, θερμοκήπιο με φυτοφάρμακα σε κοινή θέα και ανοιχτή πόρτα στον δρόμο χωρίς καμία φύλαξη.

Να λέμε την αλήθεια βέβαια η φύλαξη δεν χρειάζεται. Η εγκληματικότητα και οι απαγωγές παιδιών απλά δεν υφίστανται στην χώρα. Τα αυτοκίνητα όμως επιτρέπεται να μπαίνουν στο προαύλιο και να παρκάρουν ανάμεσα σε 5χρονα και 7χρονα παιδιά που παίζουν.

Όσον αφορά το πρόγραμμα διδασκαλίας, αυτό περιλαμβάνει πολλά κορεάτικα και κινέζικα καρτούν, τραγούδια (στα κορεάτικα τα οποία ο γιος μου αποστήθισε με μεγάλη περηφάνια και για το περιεχόμενο των οποίων έχω αρκετές υποψίες), και εκμάθηση αριθμών και γραμμάτων στα αγγλικά (συνήθως βέβαια και η ίδια η δασκάλα μαθαίνει την αγγλική ΑΒ μαζί με τα παιδιά). Έχει και κάποια μαθήματα μουσικής επίσης απροσδιόριστου περιεχομένου. Αυτά για το νηπιαγωγείο, στο δημοτικό ακόμα δεν έχουμε φτάσει.

Πιστεύω ότι μόνο από αυτή την περιγραφή, δεν θα στέλνατε ποτέ το παιδί σας εκεί.

Έτσι σκεφτόμουν κ εγώ για να ανακαλύψω τελικά ότι το σχολείο μπορεί να λειτουργεί στην ουσία του, χωρίς ανέσεις, χωρίς φανταχτερά κτήρια και χωρίς όλα εκείνα τα προγράμματα που διαφημίζουν τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία και μας υπόσχονται ότι θα μετατρέψουν -με το αζημίωτο-το βλαστάρι μας σε μικρό Αϊνστάιν.

Στο σχολείο αυτό ο γιος μου μαθαίνει τελικά το πιο σημαντικό από όλα: την έννοια της κοινότητας. Αυτής της μικρής κοινότητας που αποτελείται από παιδια από τη Νιγηρία, το Πακιστάν, την Κούβα, την Μογγολία, το Νεπάλ αλλά και τις Ηνωμένες πολιτείες. Παιδια από 3 εως 15 ετών που στεγάζονται όλα μαζί στον ίδιο χώρο και παίζουν όλα μαζί. Μια πολύχρωμη κοινότητα με τους δικούς της κανόνες όπου ο ένας στηρίζει τον άλλο.

Τα 15χρονα αγόρια από τη Νιγηρία έχουν αναλάβει την φύλαξη των μικρότερων. Θα επιβλέπουν τα πιο μωρά, θα τα βοηθήσουν να ντυθούν και θα τα προσέχουν στο παιχνίδι. Εάν κάποιο βγει απο την πόρτα ή παίζει επικίνδυνα θα το επαναφέρουν στην τάξη. Τα κορίτσια πάλι θα είναι εκεί σαν τις μεγάλες αδελφές των μικρότερων. Και όσα έχουν την αγγλική ως μητρική γλώσσα θα βοηθάνε πάντα τα υπόλοιπα με τα μαθήματα τους.

Βλέποντας αυτή την μικρή αλλά τόσο ζωντανή κοινότητα των παιδιών να είναι τόσο δεμένη, να συνυπάρχει αρμονικά χωρίς καμία προκατάληψη και χωρίς κανένα διαχωρισμό δεν μπορώ παρά να νιώσω προνομιούχα και ευγνώμων. Ευγνώμων που ο μικρός μου γιος, στα 4 χρόνια του έχει τους μεγάλους του αδελφούς από τη Νιγηρία να τον προσέχουν όταν παίζει και τις αδελφές του από την Ινδία και την Κούβα να τον βοηθούν και να τον κανακεύουν.

Και έχει και τους μικρούς του φίλους απο το Νεπάλ, απο την Κορέα (ναι έχουμε και νοτιοκορεατες εδώ με ευρωπαϊκά διαβατήρια), από το Πακιστάν να τρέχουν μαζί σε όλη την αυλή και να οργανώνουν φανταστικές μάχες με σπαθιά και αγώνες με τα ποδηλατάκια τους.

Το πολύχρωμο αυτό σχολείο εκπληρώνει αυτό που κάθε παιδί σε αυτή την ηλικία πρέπει να διδάσκεται: ότι όλοι είμαστε μέλη μιας παγκόσμιας κοινότητας όπου το χρώμα, η θρησκεία και η πολιτική δεν έχουν θέση. Και σε αυτή την κοινότητα θα δείχνουμε το δρόμο στους μικρότερους και θα τους προστατεύουμε χωρίς διακρίσεις και χωρίς δισταγμούς.

Τι καλύτερο μάθημα θα μπορούσα να ζητήσω από αυτό;