Η δεύτερη χρονιά μου στη Βόρεια Κορέα

Καθώς ξεκινάω την δεύτερη χρονιά μου στη Βόρεια Κορέα, νιώθω ότι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πολύ καλύτερα αυτή την περίεργη χώρα. Η πρώτη χρονιά ήταν αποσπασματική, ήμουν μεταξύ Μπανγκόκ και Πιονγκ Γιανγκ, ερχόμουν για κάποιους μήνες κ έπειτα έφευγα και μόνο από τον Φεβρουάριο εγκαταστάθηκα ολοκληρωμένα στην χώρα.

Η πρώτη χρονιά ήταν και λίγο περίεργη. Όσο και αν είχα προσπαθήσει να ελευθερωθώ από τις προκαταλήψεις δεν το κατάφερνα πάντα. Στην αρχή όλα τα ερμήνευα μέσα από ένα φίλτρο καχυποψίας και παράνοιας. Ξόδευα πολλή ενέργεια στο να μαντεύω αντί να προσπαθώ να καταλάβω και να αφήνω αυτό που ζώ να με οδηγήσει στα δικά του μονοπάτια.

Μετά από αρκετούς μήνες λοιπόν και έχοντας ζήσει τις πυρηνικές απειλές, μια υποχρεωτική δεκαήμερη "έξοδο" στο Πεκίνο, μοναξιά και απομόνωση, αβάσιμους φόβους και ενοχλητικούς ελέγχους, αρρώστιες αλλά και αρκετές χαρές και όμορφες στιγμές με απλούς ανθρώπους, μπορώ να πω ότι εδώ είμαι καλά.

Νομίζω το πιο δύσκολο κομμάτι του να ζεις στη Βόρεια Κορέα είναι ο εσωτερικός αγώνας να βρεις την ισορροπία. Εγώ ήρθα ήδη με βαριές "αποσκευές" και βρέθηκα σε μια κατάσταση που με υποχρεώνει να στηρίζομαι μόνο στον εαυτό μου για να μπορέσω κ εγώ και ο μικρός μου γιος να διανύσουμε αυτήν την περίοδο όσο γίνεται πιο όμορφα.
Πέρα όμως των δυσκολιών, το να ζώ εδώ για μένα υπήρξε απελευθερωτικό.

Μόνο όταν απομακρυνθείς από έναν τρόπο ζωής που στηρίζεται στην κατανάλωση, στην πλεονεξία, στην διαφήμιση και στο κυνήγι της εικόνας, μπορείς να καταλάβεις πόσο ψυχοφθόρο ήταν όλο αυτό.

Πόσο οι επιλογές και οι επιθυμίες σου υπαγορεύονται και δεν είναι δικές σου.
Περίεργο θα ακουστεί αλλά εδώ, στην πιο κλειστή κοινωνία (ξανά)βρήκα μια ελευθερία που στις σκληρές καταναλωτικές κοινωνίες μας δεν θα γευτούμε ποτέ: την απελευθέρωση από την εικόνα -τη δική μας αλλά και της κοινωνίας.

Την είχα ξανανιώσει αυτή την ελευθερία στα ήσυχα αφρικάνικα χωριά και τώρα την ξαναβρήκα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.
Το ξέρω θα ακουστεί οξύμωρο να σας μιλάω για ελευθερία όμως καμιά φορά μπορείς να είσαι ελεύθερος και ας είναι όλες οι πιθανότητες εναντίον σου.

Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω για την Βόρεια Κορέα, και ελπίζω να καταφέρω να ολοκληρώσω αυτό το βιβλίο που δεν αποφασίζω να συνεχίσω. Θα ήθελα να σας ταξιδέψω στην άγνωστη χώρα, αυτή που δεν θα δείτε στις ειδήσεις και που κανείς δεν θα σας πει. Θα σας πουν πολλά ψέμματα και υπερβολές αλλά δεν θα σας πούν όλες τις αλήθειες.

Μπορώ και εγώ να σας πω περιστατικά που δεν θα σας τύχαιναν αλλού. Όπως εκείνη την ημέρα που περνούσα με το ποδήλατο μου μπροστά από το μνημείο της Junche και ένας άντρας ήρθε απότομα και με έσπρωξε να κατέβω. Βλέπετε,απαγορεύεται να κάνεις ποδήλατο μπροστά από το μνημείο.

Και άλλα όμως πολύ όμορφα. Όπως η γνωριμία μου με δύο νεαρούς φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών, τον Λή και την Κιμ που είχαν ενθουσιαστεί που θα μιλούσαν με κάποιον αγγλικά και επί 3 ώρες με ρωτούσαν τα πιο απίθανα πράγματα. Ο Λη μάλιστα ήταν πολύ περήφανος για την προφορά του στα αγγλικά, την οποία θεωρούσε αμερικάνικη κ την είχε αντιγράψει βλέποντας dvd με ταινίες του Χόλιγουντ (απαγορευμένες μεν, απόλυτα διαδεδομένες δε...).

Οι στιγμές λοιπόν μετράνε και αυτές προσπαθώ να ζήσω και να αποτυπώσω όσο μπορώ...Δεν είναι πάντα εύκολο και δεν είναι πάντα πετυχημένο.
Στην τελική όμως αυτό θα το κρίνετε εσείς που με διαβάζετε και που ελπίζω έστω και λίγο να σας μεταφέρω στον δικό μου κόσμο...