Η Αλήθεια των ανθρώπων

Όταν δεν έχω ύπνο, ή τύχει να ξυπνήσω πολύ νωρίς, μου αρέσει να βγαίνω στο μπαλκόνι και να παρακολουθώ την μισοκοιμισμενη Πιονγκ Γιανγκ. Λατρεύω το χρυσό χρώμα του πρώτου ήλιου που δίνει ζωή ακόμα και στα γκρίζα σοβιετικά κτήρια της πόλης. Μα πάνω από όλα λατρεύω να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Έστω και για λίγο μπαίνω στη ζωή τους ακάλεστη, εισβάλλω στην καθημερινότητα τους και τους παρατηρώ χωρίς να το ξέρουν.

Μπροστά απο το κτήριο μου απλώνεται μια φτωχική συνοικία. Τα σπίτια, ταπεινές κατασκευές με πλίθινους τοίχους και κεραμίδια περιβάλλονται όλα απο χωραφακια γεμάτα καταπράσινα λαχανικά φυτεμένα με μεγάλη προσοχή.

Κάθε πρωί, γύρω στις έξι, οι πρώτες πόρτες ανοίγουν, οι γιαγιάδες που δεν εργάζονται βγαίνουν στις αυλές και ετοιμάζουν τα κάρβουνα για το πρωινό τους. Σιγα σιγα, η μικρή συνοικία ξυπνάει.

Οι άντρες θα κάνουν το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, τα παιδιά θα τρέχουν γύρω απο τις γιαγιάδες, οι γυναίκες θα μπαινοβγαίνουν με ρούχα και τσαγερά. Η κοινωνία της Βόρειας Κορέας παραμένει μια βαθιά συντηρητική και πατριαρχική κοινωνία, και παρα την ισότητα μεταξύ των δυο φύλων την οποια κατοχυρώνει και το σύνταγμα της χώρας, οι ρολόι του άντρα κ της γυναίκας στην καθημερινή ζωή είναι ξεκάθαροι.

Μέχρι τις 7 το πρωί, οι περισσότεροι έχουν ήδη φύγει για τις δουλειές τους. Η συνοικία αδειάζει, οι γιαγιάδες μένουν με όσα εγγόνια δεν πάνε σχολείο, τα παιδιά τρέχουν να παίξουν στο δρόμο, οι παππούδες φοράνε το ψάθινο καπέλο τους και ετοιμάζονται για τη πρωινή τους βόλτα. Οσοι παραμείνουν σπίτια όλο κ κάτι θα κάνουν, θα επιδιορθώσουν κάποιο παράθυρο, θα περιποιηθούν το χωραφακι, θα ετοιμάζουν τα κάρβουνα για το κρύο χειμώνα που έρχεται σε λίγους μήνες.

Η ζωή για τους περισσότερους εδω είναι απλή και ταπεινή. Είναι και φτωχική αλλά δεν είναι άχρωμη. Είναι δύσκολη αλλά είναι συνειδητοποιημένη. Και αυτό το βλέπεις σε όσους ανθρώπους γνωρίζεις.

Γνώρισα λοιπόν τον κύριο Πακ. Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος πατέρας ενός αγοριού 5 ετών που ήταν όλη του η περηφάνια και η ελπίδα του για το μέλλον. Ο κ.Πακ δεν έλεγε μισές αλήθειες.

Μου έδειχνε τα ψηλά κτήρια και μου έλεγε ότι οι κατασκευές είναι παλιές και το χειμώνα το κρύο είναι ανυπόφορο. Η θέρμανση με σόμπες φτάνει για να ζεστάνει μόνο ένα δωμάτιο και στις πολικές θερμοκρασίες του Ιανουαρίου και του Φλεβάρη η κατάσταση είναι δύσκολη. Προσπαθούσε να αλλάξει τα παράθυρα στο διαμέρισμα του για να σταματήσει λίγο τον παγωμένο αέρα.

Γνώρισα και τον Τσε. Ο Τσε, φρεσκοπαντρεμένος 28 ετών. Στο γραφείο έφερνε πάντα την κιθάρα του και τις ελεύθερες ώρες τον άκουγες να παίζει Deep purple, Nirvana, Pink Floyd...Το μεγάλο όνειρο του ήταν να παρακολουθήσει μια ροκ συναυλία από κοντά.

Και μετά ήταν η κυρία Κιμ. Πάντα όμορφη και περιποιημένη. Το μαλλί της χτενισμένο, τα γυαλιά στη θέση τους, έμοιαζε να τα έχει όλα υπο έλεγχο. Και όμως η κυρία Κιμ είχε κάνει πριν 14 χρόνια αυτό που ελάχιστες γυναίκες θα τολμούσαν να κάνουν στην συντηρητική τους κοινωνία.

Πριν ακόμα γεννήσει τον γιο της, έδιωξε τον άντρα της απο το σπίτι επειδή την χτύπησε. Αδιαφόρησε για το σκάνδαλο, έκλεισε την πόρτα στα πεθερικά της, γέννησε μόνη της και μεγαλώνει το γιο της χωρίς βοήθεια.

Και τέλος ήταν η Σονγκ. Μια εύθραυστη κοπέλα 22 ετών. Εργάζεται ως σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο. Ονειρεύεται ταξίδια και ρομαντική αγάπη. Ξέρει ότι πιθανόν δεν θα ταξιδέψει αλλά όπως λέει, οι καιροί αλλάζουν και όλα γίνονται πιθανά.

Πέρα απο κάθε πολιτική σκοπιμότητα, την οποία μου έχουν χρεώσει κατά καιρούς όσοι έχε τύχει να διαβάσουν κάποιες αναρτήσεις, η ζωή στη Βόρεια Κορέα απέχει πολύ από τη μονοδιάστατη εικόνα της Δύσης. Περιέχει καθημερινές ιστορίες, άλλοτε αστείες και τρυφερές, άλλοτε δύσκολες και σκληρές.

Στους ανθρώπους αρέσει πάντα να υπάρχει ένας παρίας, κάποιος να κοροϊδεύουν, κάποιος να είναι ο κακός στα όρια του γελοίου για να νιώθουμε εμείς οι υπόλοιπο ασφαλείς στις "επιλογές" που δίνει η δική μας κοινωνία. Όμως ο απόλυτα κακός-σχεδόν σαν χαρακτήρας κινούμενων σχεδίων- υπάρχει μόνο στον κινηματογράφο. Οι πολιτικές ισορροπίες, οι "εχθροί", οι άξονες του κακού και του καλού στην πραγματική ζωή δεν δηλώνουν παρά μόνο συμμαχίες.

Το μπλογκ αυτό δεν κάνει πολιτική. Έχω την μεγάλη τύχη να βρίσκομαι σε μια χώρα που ελάχιστοι γνωρίζουν, για την οποία όμως όλοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι αρνητικό ειπωθεί.
Και εγώ εδώ σας λέω, σκεφτείτε καλύτερα, μπορεί να υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας, μπορεί η αλήθεια να είναι διαφορετική.

Εγώ πάντως αυτή την αλήθεια ψάχνω...