Ζεστές μέρες του Αυγούστου στην Βόρεια Κορέα

Πότε πέρασαν αυτές οι επτά εβδομάδες και γύρισα πάλι στη Βόρεια Κορέα, ούτε και το κατάλαβα. Στο αεροδρόμιο του Πεκίνου λοιπόν με τρεις τεράστιες βαλίτσες- δύο από τις οποίες είναι γεμάτες με ρεβίθια, χυλοπίτες, κριθαράκι και διάφορα μαμαδίστικα προϊόντα (ευτυχώς δεν τις άνοιξαν για έλεγχο διότι άντε να εξηγήσεις στους Κινέζους μετά τι ακριβώς κουβαλάς εκεί μέσα) να περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας για την πτήση της Air Koryo.

Το θετικό του να πετάει κανείς με τον εθνικό αερομεταφορέα της Βόρειας Κορέας είναι ότι δεν υπάρχει όριο στα κιλά: μπορείς ακόμα και ελέφαντα να μεταφέρεις, αρκεί να χωράει στα παλιά tupolev της εταιρείας.

Και ενώ είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για σοβαρές αναταράξεις-δεδομένης της έντονης βροχής που από το προηγούμενο βράδυ έριχνε στο Πεκίνο- η πτήση ήταν από τις πιο ήρεμες που είχα ποτέ (αν εξαιρέσεις την στρατιωτική μουσική/εμβατήριο που σε ψυχαγωγεί καθ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού).
Στη διαδρομή αναρωτιόμουν αν όλα θα ήταν όπως τα είχα αφήσει πίσω στη Πιονγκ Γιανγκ...Αλλά και από την άλλη, τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει μέσα σε δυο μήνες στη Βόρεια Κορέα;

Και προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Sunan και εκεί με περιμένει η έκπληξη: η αφόρητη ζέστη, και όταν λέμε αφόρητη μιλάμε για τουλάχιστον 40 βαθμούς υπό σκιά...Σιγά την έκπληξη θα μου πείτε, αλλα ειλικρινά ο καύσωνας ειναι το τελευταίο που περιμένεις να βιώσεις ερχόμενος στη Βόρεια Κορέα. Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το Μάιο είχαμε χιονιά και παγετό και τον Ιούλιο ( όπου έλειπα) ξεκίνησαν οι τυφώνες και οι πλημμύρες. Και ξαφνικά όλα σταματάνε και η θερμοκρασία σκαρφαλώνει στους 40 βαθμούς...

Στα 25 χιλιόμετρα που διανύουμε απο το αεροδρόμιο μέχρι την πόλη η κίνηση είναι ελάχιστη. Τα ματιά μου φωτίζονται απο το πράσινο χρώμα των ορυζωνων που απλώνονται μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Οι περαστικοί αναζητούν ξαπλωμένοι λίγη δροσιά στη σκιά των δέντρων και μόνο οι πιο τολμηροί συνεχίζουν τη διαδρομή με τα ποδήλατα τους.

Στην πρωτεύουσα η ζέστη δίνει ένα τόνο ανέμελης τεμπελιάς. Οι εργάτες έχουν αφήσει τα φτυάρια και κάθονται στο χώμα βρέχοντας το κεφάλι τους με δροσερά πανιά. Οι τροχονόμοι ιδρώνουν στις άσπρες στολές τους και λίγο ενδιαφέρονται για την κίνηση στους δρόμους. Οι γυναίκες κρύβονται πίσω απο πλουμιστές ομπρέλες και βεντάλιες και τα παιδιά γελάνε πονηρά γιατί έχουν εξασφαλίσει την παγωμένη γρανίτα λεμόνι.

Στην Πιονγκ Γιανγκ κανένας δεν περπατάει βιαστικά όπως συνήθως. Οι περισσότεροι, ασθμαίνοντας και σκουπιζοντας τον ιδρώτα τους, ψάχνουν σκιά για να κάτσουν.
Η εθνική τηλεόραση δείχνει τους δεκάδες λουόμενους που έχουν κατακλύσει τις αμμουδιές του Γουονσαν να απολαμβάνουν τα μπάνια τους και γιατρούς να δίνουν οδηγίες πως να αποφύγεις την θερμοπληξία.

Ακόμα και τα στρατιωτικά εμβατήρια που έπαιζαν τα μεγάφωνα έχουν σιωπήσει και το μόνο που ακούς πλέον στην Πιονγκ Γιανγκ είναι τα τζιτζίκια...

Όσο για μένα η ζέστη με έχει αποσυντονίσει. Αποσυντόνισε όμως και το ψυγείο το οποίο παρέδωσε πνεύμα ακριβώς μόλις είχαμε αγοράσει τις προμήθειες του μήνα σε τυρί, βούτυρο και κρέας...

Ζέστη, jet lag και χαλασμένο ψυγείο...Όχι και η καλύτερη αρχή της νέας χρονιάς μου στη Πιονγκ Γιανγκ...