Dorian Gray

Θαρρεί πως βλέπει το πορτρέτο να γερνά ενώ κοιτάζει στον καθρέπτη.

Τον είπαν λαϊκιστή. Είπαν ότι η εκλογική επιτυχία του προξένησε παράκρουση. Άλλοι τον είπαν τσαρλατάνο και αμετροεπή και τον προσκάλεσαν να κατέβει απ’ το καλάμι. Τον συνέκριναν με τον Αντρέα. Υπερβολή, δεν έχει το χάρισμα. Ο λόγος του χλευαστικός, το μειδίαμά του ειρωνικό, η γλώσσα του ξύλινη θυμίζει αμφιθέατρο της νομικής παραμονή καταλήψεων. Όμως, ήλθε και τάραξε τα νερά του ευρωπαϊκού έλους . Ήλθε και κτύπησε της καμπάνες, ξάφνιασε τον ύπνο των ευρωπαίων πυροσβεστών και την γλυκιά νάρκη των εγχωρίων υπνοβατών που άλλοι άλλαξαν πλευρό και άλλοι κρεββάτι.

Μάζεψε το σάπιο από το ΠΑΣΟΚ που έψαχνε στέγη να τρυπώσει αλλά ενέπνευσε με τον τσαμπουκά του ταυτόχρονα ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας. Εκείνων των νέων που έτοιμοι μετά από τις σπουδές τους να ριχτούν στον ευγενή αγώνα της βιοπάλης βρήκαν κλειστές πόρτες. Είναι τα παιδιά μας που τους είπαν ψέματα, που τους πρόδωσαν τα όνειρα που τους ποδοπάτησαν τις ελπίδες. Εύκολη λεία για τους λαοπλάνους.

Τον παρακολουθώ μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα και όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτε το καινούργιο. Τίποτε από εκείνο που χρειάζεται ο τόπος σήμερα. Τίποτε από εκείνο που χρειάζεται ο τόπος μας για το αύριο. Ο φόβος που προκαλεί αυτή η αβεβαιότητα, θα προκαλέσει δυστυχώς εκείνες τις συσπειρώσεις που θα επιτρέψουν στο αποτυχημένο χθες να επιζήσει. Το φαινόμενο «Τσίπρας» είναι αρνητικό, θα κάνει ζημιά, θα μας στερήσει την απαιτούμενη πολιτική ανατροπή. Το φαινόμενο αυτό κουβαλάει στον λόγο του την ίδια σύγχυση που θολώνει τους στόχους αυτής της περίεργης αριστεράς που εμπνέεται από εκείνο τον τυχαίο Μάη του 68 που έδωσε την ευκαιρία, τότε στο Παρίσι, στον κάθε πικραμένο να διαμαρτυρηθεί για ότι τον ενοχλούσε, ακόμη και για πλάκα, για τον χαβαλέ.

Το δικαίωμα στην επανάσταση όπως την οραματίσθηκε ο Λέων Τρότσκι και ο Τσε Γκεβάρα, όπως την ενέπνευσε στους φρουρούς της δικής του επανάστασης ο Μάο Τσε Τουνγκ και όπως την αποκαθήλωσε η παρωδία εκείνης του Κάστρο και ο εξευτελισμός της αλλαγής του Ανδρέα.

Από τον Αλκιβιάδη έως τον Ανδρέα, ο λαϊκισμός τροφοδοτεί τις ελπίδες των προδομένων τους φανατίζει με ένα διαφορετικό δόγμα κάθε φορά, τους σέρνει σε ακραίες συμπεριφορές και καταλήγει πάντα με μια ήττα οδυνηρή, είτε στα πεδία των μαχών είτε στις ψυχές των προδομένων.

Το φαινόμενο «ΣΥΡΙΖΑ» είναι αναμασήματα του παρελθόντος, όχι λαμπρά ούτε σπουδαία. Απλά τυχαία και περιστασιακά που ενέπνευσαν λίγους και ταλαιπώρησαν πολλούς. Είναι το παλιό που προσπαθεί να μην γεράσει, που θέλει να ξεγελάσει τον εαυτό του πως είναι ακόμα νέο, ακμαίο και πολλά υποσχόμενο, είναι το πεθαμένο, το ζόμπι που θαρρεί πως βλέπει το πορτρέτο του να γερνά ενώ κοιτάζει στο καθρέπτη.

Το παλικαράκι όμως αν μη τι άλλο είναι ευφυές. Ξέρει πως έφτασε απρόσμενα ψηλά. Πως λείπει ακόμη λίγο για να φθάσει στον θρόνο. Αχ αυτός ο θρόνος τρελαίνει τους ανθρώπους. Το ξέρει και ρίχνει άγκυρες να πιαστεί να διαβεβαιώσει πως δεν θα βλάψει τα συμφέροντα που μέχρι εχθές πολεμούσε. Αυτά είναι για τον όχλο, κοιτάξτε θα πάω λίγο πιο κει. Σιγά σιγά να μην ξυπνήσουν οι υπνωτισμένοι.

Το άλμα όμως από την τρομοκρατία στην Σοσιαλδημοκρατία είναι πολύ μεγάλο, πρέπει να περάσει πάνω από την κυρία Παπαρήγα και τον κύριο Κουβέλη. Το φαινόμενο δεν είναι παρά άλλος ένας επαναστάτης μαϊμού. Δεν πιστεύω να τα καταφέρει. Εκτός πια κι αν μας τον φορέσουν τα συμφέροντα κι αυτόν σαν τόσους άλλους.

31.01.2013 νίκος γιαννιός