Τα σταφύλια της οργής

Εξακολουθούν να μας λένε ότι ο μεγάλος ασθενής είναι ο Δημόσιος τομέας. Το μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος φταίει για όλα, αυτό είναι η πηγή και η αιτία των δεινών μας, βάλτε του χέρι, γκρεμίστε το, χαλάστε το, κάντε κάτι τέλος πάντων για να το περιορίσετε, να το εξυγιάνετε.
Και αρχίσαν οι συσκέψεις μεταξύ των εγχωρίων αυτόκλητων σωτήρων, οι υποδείξεις και οι παραινέσεις και μας ήλθαν και οι αλλοδαποί να βοηθήσουν και αφού μας έστυψαν σαν τα σταφύλια της οργής, μετά από τρία χρόνια δικαιούμαστε να μετρήσουμε τις πληγές μας, να αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα, να δούμε εν πάση περιπτώσει που βρισκόμαστε και που πάμε. Για να δούμε :

Το εργατικό δυναμικό της χώρας είναι περίπου 5.000.000 ψυχές εκ των οποίων μόλις το 14% , δηλαδή 700.000 περίπου είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Συνεπεία λοιπόν των θαυματουργών μέτρων που μας επέβαλε η Τρόικα το 24% των Ελλήνων εργαζομένων οδηγήθηκαν στην ανεργία, περίπου 1.250.000 ψυχές. Ναι αλλά συμπτωματικά κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν απολύθηκε, κανένας δηλαδή από τον άρρωστο τομέα δεν έχασε την δουλειά του. Όλοι οι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα, τον υγιή, εκείνον που δεν είχε πρόβλημα και που τώρα, μετά την λήψη των θαυματουργών μέτρων, έχει.

Έχασε λοιπόν την δουλειά του ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ένας στους δύο νέους μας είναι άνεργος, μειώθηκε το μέσο εισόδημα κατά 50%, έκλεισαν χιλιάδες επιχειρήσεις , βιοτεχνίες κατεστράφησαν και πολλές βιομηχανίες έβαλαν λουκέτο.

Το πελατειακό κράτος της Ελληνικής Σοβιετίας προσπαθεί να επιζήσει και να ανακάμψει με Σοβιετικά και λοιπά ηλίθια μέτρα , αρπάζοντας το βιος των υπηκόων πολιτών του μέσω ενός απάνθρωπου και καλά οργανωμένου σχεδίου φτωχοποίησης της οικονομίας και της κοινωνίας.

Ξαναγυρίσαμε σε μια εποχή που την είχαμε ξεχάσει. Εκεί βρισκόμαστε, στην λίγο μετά τον πόλεμο εποχή, στον Απρίλη του 1953, τότε που ο υπουργός των οικονομικών Σπύρος Μαρκεζίνης ανακοίνωσε την υποτίμηση της δραχμής κατά 50%.
Εκείνη η υποτίμηση έφερε στερήσεις αλλά έδωσε και ελπίδες γιατί δημιούργησε δυνατότητες και ευκαιρίες ανάπτυξης που ο λαός μας δεν άφησε ανεκμετάλλευτες. Πράγματι χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να ανακάμψει η οικονομία και έτυχε αυτό να γίνει στα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας παρά την διεθνή απομόνωση της χώρας.

Υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις σήμερα; Ασφαλώς όχι ακόμη. Μας τις έχουν όμως υποσχεθεί. Τις περιμένουμε. Τις περιμένουν οι πεινασμένοι στις σιωπηλές ουρές των συσσιτίων της αγάπης. Τις περιμένουν οι άνεργοι που τρέμουν στην σκέψη του χειμώνα που έρχεται. Τις περιμένουν οι πικραμένοι γονείς των παιδιών μας που ξενιτεύονται.

Πικρή μου γη, πικρή και όμορφη. Θα ανθίσουν άραγε ξανά οι μηλιές στο Κάνσας;