Το σύνδρομο της Ύδρας

Το περιστατικό δεν έχει προηγούμενο. Κάτοικοι της Ύδρας παρενέβησαν και δεν επέτρεψαν σε δημόσιους λειτουργούς να εφαρμόσουν τον νόμο εις βάρος συμπολίτη τους ο οποίος συνελήφθη έπ’ αυτοφώρω να φοροδιαφεύγει. Λαμπρά. Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου και προκαλεί την κοινή γνώμη των Ευρωπαϊκών χωρών, ειδικά μάλιστα εκείνων που έχουν βάλει πλάτη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας. Την δική μας όμως κοινή γνώμη την προκαλεί;

Σε μια εποχή που εξαιτίας κυρίως της φοροκλοπής καλούμεθα να συνεισφέρουμε το υστέρημά μας για να καλυφθούν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού η είδηση εξαντλήθηκε στα δελτία ειδήσεων και ως συνήθως, δημοσιολόγοι, λαός και άρχοντες την έκαναν γαργάρα.
Δεν έγινε δα και τίποτα σπουδαίο. Ο Λαός ξεσηκώθηκε και καταδίωξε τους τελώνες, τους φοροεισπράκτορες, τους ανθρώπους του αφέντη δυνάστη. Φυσιολογικά πράγματα δηλαδή. Το περιστατικό μπορεί να είναι ακραίο αλλά περιγράφει αδρά μια γενική αντίληψη που έχουμε για το κράτος όσοι δουλεύουν και παράγουν. Το κράτος εχθρός κατά τεκμήριο που το εκπροσωπούν τα πάσης φύσεως πεινασμένα τρωκτικά, έτοιμα να επιπέσουν επί δικαίων και αδίκων, να εκβιάσουν να απλώσουν τα βρώμικα χέρια τους να αρπάξουν από το βιος μας ότι μπορέσουν. Δεν έχει σημασία αν θα αρπάξουν για το κράτος ή για την πάρτη τους. Είναι σε όλους γνωστό άλλωστε το σύστημα (4 – 4 – 2) που αφορά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού μιας ποδοσφαιρικής ομάδας αλλά και στην μοιρασιά του εικονικού χρέους προς το Δημόσιο. Τέσσερα για σένα, τέσσερα για μένα και δύο για το κράτος.

Είναι γνωστό σε όλους ότι στα νησιά οι περισσότεροι δεν κόβουν αποδείξεις. Εγώ θα δουλέψω τρεις μήνες αλλά πρέπει να ζήσω δώδεκα, είναι η δικαιολογία για να έχουν υψηλές τιμές και να μην κόβουν αποδείξεις. Άλλος μας κλέβει για να ζήσει και άλλος για να πλουτίσει. Και το κράτος δεν πάει να ψάξει ή όταν πάει, κάνει πως δεν βλέπει, τρώει κανένα ψαράκι, πίνει κανένα ποτάκι και αρκείται σε κανένα χαρτζιλικάκι για να αντιμετωπίσει τα εκτός έδρας.

Το κράτος εχθρός του πολίτη, είτε διότι είναι άδικο και ηλίθιο, είτε διότι οι άνθρωποί του είναι επίορκοι. Το κράτος που ανέχεται την παρανομία αλλά που κάθε τόσο για να βάλλει το κάτι τις του στα ταμεία νομιμοποιεί αυθαίρετα και κάνει φορολογικές περαιώσεις, εις βάρος βέβαια εκείνων που έχτισαν νόμιμα και πλήρωσαν τους φόρους τους εμπρόθεσμα. Με αυτόν τον σαφή τρόπο βέβαια τα τίμια νομοταγή κορόιδα διδάσκονται ότι δεν πρέπει να ξανακάνουν το λάθος να είναι τίμια και νομοταγή αφού το κράτος δικαιώνει τους παραβάτες και τους φοροκλέπτες.

Είναι ψέμα ότι έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και μάλιστα σε βαθμό να μας ζητούν να απολύσουμε 200.000. Η Ελλάς είναι μια από τις χώρες με τους λιγότερους αναλογικά δημοσίους υπαλλήλους στην Ευρώπη. Το κράτος δεν είναι μεγάλο, είναι απλώς κακό, δυσλειτουργικό, άδικο, ατελέσφορο, ζημιογόνο και προπαντός αναξιόπιστο. Ένα συνοθύλευμα από μαγαζάκια και παραμάγαζα συνδικαλιστών και επιόρκων. Ένα απροσπέλαστο γραφειοκρατικό δημιούργημα μανδαρίνων και χαρτογιακάδων. Ένα κράτος ανάλγητο και πελατειακό συνάμα. Αυτό το κράτος είναι εχθρός και διώκτης των πολιτών του και αν δεν φροντίσει να αλλάξει το πρόσωπό του οι Έλληνες θα εξακολουθήσουν να μην το εμπιστεύονται, να χειροκροτούν όσους το κοροϊδεύουν και να επιχαίρουν όταν κατορθώνουν να το ξεγελάσουν.

Με αυτό το κράτος, με αυτή την νοοτροπία και αντίληψη δεν έχουμε τύχη. Όλες οι θυσίες θα πάνε στον βρόντο.