Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν

Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν

Εις το υπέροχο αυτό αφήγημα του, ο Μακ Κόυ ιστορεί μεν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης του μεσοπολέμου αλλά ο τρόπος γραφής δίδει στα συμπεράσματά του διαχρονική αξία: Οικονομική Κρίση και παρακμή. Εγώ όμως θα σταθώ σήμερα στην αθέατη παράμετρο της ιστορίας, η οποία αφορά στους προβληματισμούς, που προκαλούν στους άλλους αλλά και σε εμάς τους ίδιους, η επιλογή του ρόλου, που κάθε φορά αναθέτουμε στον εαυτόν μας.

Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν: Κάπως έτσι νιώθω σήμερα στα 80 μου. Θέλω ακόμη να έχω άποψη για όλα και να ασκώ το δημοκρατικό μου δικαίωμα να την κοινοποιώ και να την υπερασπίζομαι και αυτό ενοχλεί. Προσέφερα στα κοινά από θέσεις εις τις οποίες εκλέχθηκα ή επιλέχθηκα να υπηρετήσω και είμαι περήφανος για τις επιτυχείς παρεμβάσεις μου. Τώρα δεν χρειάζεται κανείς την γνώση και τις γνώσεις που μου δίδαξε η ζωή και η πείρα καθώς και η ακατάπαυστη ενασχόλησή μου με την επιστήμη και τον πολιτισμό του Έθνους των Ελλήνων, που υπηρέτησα με αρετή, με τόλμη και με πάθος.

Εξαίρεση ο εγγονός μου. Τον διδάσκω γιατί του αρέσει να μαθαίνει. Ρωτά, ακούει και ξαναρωτά και με έφεση κατανοεί και καταγράφει. Ο κόπος μου διαρκώς δικαιώνεται:

έγραψε ο μικρός στον πίνακα στα εννιά του: Είναι η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Θα σας εξηγήσω αμέσως τώρα τι σημαίνει αυτό. Κι άναψαν τα τηλέφωνα.

Ότι συμβαίνει γύρω μου με προβλημάτιζε και με προβληματίζει ακόμη και σήμερα. Ασχολούμαι, διαβάζω, ενημερώνομαι, ερευνώ και γράφω. Ο φίλος μου ο Νίκος ο Κονταρίνης μου δίνει βήμα στο Vimaonline, όπως και η κυρία Βούλτεψη στην Ελεύθερη Ζώνη της κάποτε, πριν σταματήσει να λειτουργεί, αλλά πιο κει, τίποτα και ειδικά στον Δήμο της πόλης μας που υπηρέτησα τόσα χρόνια με αφοσίωση.

Η νέα γενιά θεωρεί εμάς τους μεγάλους περιττούς και ενίοτε ενοχλητικούς.

Ανοίγω το ηλεκτρονικό μου αρχείο «Γραπτός λόγος» και συνεχίζω: αρθρογραφία, ποίηση, αφηγήματα, κείμενα δικά μου, κείμενα τρίτων, επιστολές. Όπα, επιστολές 278. Επιστολές προς και από φίλους επάνω σε θέματα που μας απασχολούν: ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά αλλά και ελεγείες που γράφτηκαν σε λαμπερές στιγμές, όταν ο οίστρος εμπνέει. Υπάρχουν όμως και προς άλλους πολλούς, για πολλά και ποικίλα θέματα. Από αυτήν την δεύτερη κατηγορία τις περισσότερες φορές δεν πήρα απάντηση, άλλοτε διότι η επιστολή δεν πέρασε από το φίλτρο του περιβάλλοντος του παραλήπτη και άλλοτε γιατί κρίθηκε ενοχλητική η αμελητέα. Ενίοτε έλαβα χλιαρές και σπάνια ευγενικά αρνητικές απαντήσεις. Σε κάποιους όμως κίνησα το ενδιαφέρον και ανταποκρίθηκαν. Χάριν σε αυτούς τους λίγους τους εκλεκτούς μπορώ να πω ότι αξίζει η προσπάθεια που κατέβαλλα στην διάρκεια της ζωής μου.

Επιλέγω επιστολή μου προς τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Gil Robles Gil Delgado Jose Maria. Δεκέμβριος 9 του 1996. Προτείνω πλήθος λέξεων της Ευρωπαϊκής ομογλωσσίας, για την ονομασία του Ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος αντί της αδόκιμης «ΕΥΡΩ» που παραπέμπει γελοιωδώς εις το εύρος. Η απάντηση ήλθε δυο μήνες αργότερα, ευγενικά κατηγορηματική από τον συνεργάτη του κ. Αντώνιο Τριφύλλη : Η απόφαση είναι ειλημμένη και δεν ανακαλείται. Τα λάθη δεν διορθώνονται σκέφτηκα και ξανάγραψα στις 14 Φεβρουαρίου του 1997, χωρίς να πάρω ποτέ απάντηση. Ήταν το βάπτισμα του πυρός.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έστειλα πολλές επιστολές κυρίως σε ιδρύματα, πολιτικούς και εφημερίδες για διάφορα επιστημονικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και γλωσσολογικά θέματα και τις περισσότερες φορές ομολογώ πως βρήκα ανταπόκριση. Μα τότε ήμουν ακόμη νέος.

Ξεφυλλίζω με ιδιαίτερη συγκίνηση τις επιστολές που αντάλλαξα με τον κ. Κωστή Χατζιδάκη εξαίρετο άνθρωπο και επιτυχημένο υπουργό, ή με τον Αδαμάντιο Βασιλάκη, πρύτανη του Διπλωματικού Σώματος, για το Σκοπιανό, με το Ινστιτούτο «Κωνσταντίνος Καραμανλής» για θέματα Δημοσίων έργων και παραγωγής ενέργειας η με την Πρυτανεία του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών για την αξιοποίηση και εκμετάλλευση των αδρανών κληροδοτημάτων του, καθώς και με πλήθος φίλων Ακαδημαϊκών, Βουλευτών, Διπλωματών, Λογοτεχνών, ανωτάτων Δημοσίων λειτουργών κλπ.

Από την εποχή της κρίσης και μετά, έγραψα πολλές επιστολές προς όλους όσους χρημάτισαν υπουργοί οικονομικών μέχρι σήμερα. Όλες είχαν το ίδιο θέμα: Τις επιβλαβείς και αναποτελεσματικές επιλογές του κ. Στουρνάρα ο οποίος ως αρμόδιος Υπουργός, επέβαλε φόρο πολυτελούς διαβίωσης στους κατόχους αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού ανεξαρτήτως της αξίας τους ή της οικονομικής κατάστασης του κατόχου. Το ίδιο έκανε και με τις πισίνες χωρίς να λάβει υπόψη του την αξία τους ή την αξία των οικιών που τις φιλοξενούν, ούτε καν την φοροδοτική ικανότητα των κατόχων. Πρόσθετο κίνητρο και θέμα αποτέλεσε η απαράδεκτη επιλογή του ιδίου αλλά και όλων όσων τον διαδέχθηκαν, να φορολογήσουν εξαντλητικά την μεσαία αστική τάξη.

Οι Τραπεζικές μετοχές που αγοράσαμε για να ενισχύσουμε την οικονομία έγιναν παλιόχαρτα. Εμείς οι κατασκευαστές κληθήκαμε να προκαταβάλουμε την αξία του ΦΠΑ σε απούλητα διαμερίσματα. Τα εισοδήματα από μισθώσεις ακινήτων λεηλατούνται ακόμη αγρίως: Φόρος εισοδήματος που φθάνει έως το 45%, ΕΜΦΙΑ ακόμη και μέχρι 12%, τέλος ακίνητης περιουσίας έως 2%, εισφορά αλληλεγγύης έως επίσης 2% και τέλος υπέρ ΟΓΑ και χαρτόσημο 3,6%. Η μείωση στις συντάξεις μας ξεπέρασε το 60% και τα ασφαλιστικά μας Ταμεία λεηλατήθηκαν και χάθηκαν μαζί με αυτά, όλες οι ευεργετικές διατάξεις και τα προνόμια τα οποία είχαμε μέχρι τότε εξασφαλίσει με τα λεφτά μας, για τα γεράματά μας.

Εμείς οι νοικοκύρηδες πληρώνουμε τα λάθη της Ιναπτοκρατίας

Έγραψα σε όλους όσους διετέλεσαν υπουργοί οικονομικών από 2012 έως σήμερα και από κανέναν απάντηση δεν πήρα. Όπως απάντηση δεν πείρα από κανέναν αρμόδιο, σε προτάσεις μου επί έργων διευκόλυνσης της κυκλοφορίας και αναλόγων ρυθμίσεων, κατασκευής και λειτουργίας αντιπλημμυρικών έργων, δημιουργίας θέσεων στάθμευσης αυτοκινήτων, ειδικών φυτεύσεων, επισκευής και διευθέτησης πεζοδρομίων και πλήθος άλλων θεμάτων που αφορούν άμεσα στην επιστήμη που υπηρέτησα και υπηρετώ επί 55 χρόνια.

Ούτε από τα φίλτρα του Πρωθυπουργικού γραφείου κατάφερε να περάσει πρόσφατα, πρότασή μου για την υιοθέτηση εκλογικού νόμου, που είναι συνδυασμός απλής αναλογικής και πλειοψηφικού, και επιτρέπει με κάθε σχεδόν αποτέλεσμα, σχηματισμό ισχυρής Κυβέρνησης με παράλληλη ικανή αναλογική αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο. Απάντηση δεν έλαβα ούτε από κανένα παρατρεχάμενο.

Σε κάποιους κακοφάνηκε μάλιστα που τόλμησα να τα δημοσιεύσω όλα αυτά και άκουσα και παράπονα από πάνω. Αλλά τι να κάνουμε, στα γεράματα μαζί με τα άλλα εξασθενούν και οι αντοχές απέναντι στα ευφυή τίποτα και στην πνευματική ανεπάρκεια του κάθε ξερόλα ανίδεου ή τεμπέλη.

Ανήκω βλέπετε στην επάρατη αστική παραγωγική τάξη των νοικοκυραίων και πρόσθετα είμαι γέρος. Ανθρώπους σαν κι εμάς που όχι μόνο δημιουργήσαμε αλλά δώσαμε και δουλειά σε άλλους, δεν μας θέλει κανείς. Δεν μας θέλει το σύστημα. Τι να μας κάνουν τα λαμόγια και οι ξερόλες που κυριαρχούν στην εποχή της μεγάλης παρακμής.

Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν. ΝΑΙ, με μια ένεση ευθανασίας μπορούν να γλυτώσουν και τις πενιχρές μας συντάξεις. Εμπρός τολμήστε, καθώς λέει και ο εθνικός μας ποιητής.