Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης

Απρίλης του 1941, μαζί μ’ εκείνους που έπεσαν στο μέτωπο υπάρχουν κι άλλοι που χάρισαν την ζωή τους στο Έθνος:

Είναι αυτοί που με περίσσιο θάρρος επέλεξαν συνειδητά τον θάνατον για να τιμήσουν την Πατρίδα, να την οπλίσουν με την θυσία τους, να θωρακίσουν τις ψυχές των λαβωμένων, να γαλουχήσουν τις καρδιές των νέων.

Αυτοί που δεν κιότεψαν μπροστά στην γλύκα της ζωής, που δεν φοβήθηκαν τον πόνο του θανάτου.

Αυτοί που ξάπλωσαν ευπρεπείς επάνω στην ασπίδα του Έθνους, νεκροί, σύμβολα του πολιτισμού μας, πειθόμενοι τοις των αρίστων ρήμασι, θεράποντες του κοινού των Ελλήνων ήθους και γητευτές των καημών μας.

Αυτοί που στέκουν ψηλά, εκεί, μέσα στο άπλετο των Ηλυσίων φως μεταξύ των αθανάτων, εκλεκτοί του αλήσμονα χρόνου, οδηγοί, φωτοδότες και στυλοβάτες των ελπίδων μας στους δύσκολους καιρούς.

Είναι αυτοί που δείχνουν κάθε φορά τον δρόμο όταν υπάρχει ανάγκη.

Από τον Προμηθέα στον Καύκασο έως τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα και από τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες έως τον Σαμουήλ στο Κιούγκι, ο δρόμος των Σελλών είναι γεμάτος βωμούς θυσιαστήρια εκείνων που έγιναν σύμβολα ανδρείας και αυταπάρνησης.

Σήμερα θα θυμηθούμε τρεις, των οποίων την θυσία σκόπιμα η Πολιτεία ξεχνά, έτσι για να μπούμε στο μάτι εκείνων που την ιστορία την γράφουν όπως θέλουν και την δημοκρατία την χρησιμοποιούν αλλά δεν την πιστεύουν.

Αλέξανδρος Κορυζής, εκ Πόρου, Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης, Υπουργός των Κυβερνήσεων Οθωναίου και Μεταξά, διορίζεται από τον Βασιλέα Γεώργιο Πρωθυπουργός της Ελλάδος την 29ην Ιανουαρίου του 1941, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά. Είπε το δικό του ΟΧΙ στους Γερμανούς με την απρόσμενη αυτοκτονία του στις 18 Απριλίου του 1941. Αυτοκτόνησε για να μην είναι αυτός που θα παραδώσει την χώρα στους Γερμανούς, όταν κατέρρευσε το μέτωπο.

Κωνσταντίνος Κουκίδης, ετών δεκαεπτά μέλος της Μεταξικής νεολαίας ΕΟΝ, Εύζωνας. Με επιλογή του εκτελεί χρέη φρουρού της Γαλανόλευκης επάνω στον ιερό Βράχο της Ακρόπολις, την ημέρα που ο Γερμανικός στρατός εισέρχεται στην πόλη των Αθηνών. Αρνείται να υπακούσει στην εντολή του Γερμανού αξιωματικού που του ζητά να υποστείλει την Σημαία που κυματίζει μπροστά στον Παρθενώνα και την Γαλανόλευκη κατεβάζει από τον ιστό της, με εντολή του διοικητή του ένας στρατιώτης των κατακτητών. Όταν κατόπιν ο Γερμανός αξιωματικός του την παραδίδει διπλωμένη, εκείνος την ανεμίζει, την περνάει επάνω στους ώμους του και πηδά από τον βράχο. Σαν σήμερα στις 27 Απριλίου του 1941. Δεν άντεχε να ζήσει σκλάβος.

Πηνελόπη Δέλτα, γεννημένη στην Αλεξάνδρεια στα 1874, σημάδεψε με την πληθωρική παρουσία και την πέννα της μια εποχή. Η λέξη ΣΙΩΠΗ χαραγμένη στο τάφο της μικρής Πουλουδιάς του Τρελαντώνη στο σπίτι που έζησε στην Κηφισιά, εκφράζει με μοναδικό τρόπο την απόφασή της να σιωπήσει οριστικά όταν μπήκαν στην Αθήνα τα Γερμανικά στρατεύματα στις 27 Απριλίου του 1941. Αυτοκτόνησε εκείνη την ημέρα παίρνοντας δηλητήριο. Ούτε κι αυτή δεν άντεχε την έλλειψη ελευθερίας. Θα πεθάνει στις δύο του Μάη, πλήρης ημερών και ευδοκίμου αναγνώρισης.

Ποια αρρωστημένη σκοπιμότητα προσπαθεί επί δεκαετίες να σβήσει από τη μνήμη μας την θυσία αυτών των ανθρώπων; Ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν να θυμόμαστε αυτούς τους συγκεκριμένους νεκρούς μας; Ποιος χάνει από αυτές τις μνήμες και ποιος κερδίζει από την λησμονιά. Ανόητος δόλος και πρόστυχο μίσος ακόμη και για τους ήρωες. Ντροπή σας.

Το Δημόσιο Σήμα δεν υπάρχει πια, το κατέστρεψε κι αυτό η αδιαφορία και η σκοπιμότητα μα μέσα στις καρδιές των Ελλήνων εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η μεγάλη λεωφόρος με τους τάφους των ηρώων και των ποιητών, που από την Δίπυλον, την καλλίστη έξοδο των Αθηνών, οδηγεί στην Ακαδημία και από εκεί στα Ηλύσια πεδία και στην μνήμη του Έθνους.

Οι ήρωες κι οι Ποιητές δεν περνούν εύκολα στην λήθη όσο κι αν αυτό εξυπηρετεί τις φτηνές σκοπιμότητες των ηλιθίων, που προσποιούνται πως δεν τους θυμούνται και αντ’ αυτών εφευρίσκουν ψεύτικους ήρωες για να στήσουν ιδεολογικές παγίδες στους νέους μας.

Η μνήμη είναι αιωνία για όσους το αξίζουν και όχι επιλεκτικά για κάποιους τυχαίους τρακαδόρους της ιστορίας.