Ο Εκβαρβαρισμός

Δεν είναι αλήθεια ότι την ιστορία την γράφουν μόνο οι νικητές. Νικητές και ηττημένοι αλλά και εκείνοι που απλά παρακολουθούν τους άλλους να σφάζονται, γράφουν ο καθένας την δική του ιστορία και την γράφουν με σκοπιμότητα που συνήθως τραυματίζει την αλήθεια.

Έτσι γράψαμε κι εμείς ως νικητές το 1821 και ως ηττημένοι το 1922 την δική μας ιστορία με μια τόσο βλακώδη σκοπιμότητα που όχι μόνο αλλοίωσε την πραγματικότητα και κράτησε στο σκοτάδι της πλάνης τις γενιές που ακολούθησαν, αλλά έδωσε και επιχειρήματα σε εκείνους που αναγνωρίζουμε ως εχθρούς μας, στην άλλη μεριά του Αιγαίου, τους εξισλαμισμένους Χριστιανούς και ειδικά τους Σουνίτες που ονομάζαμε κάποτε χλευαστικά «Τούρκους», να μας ζητάνε σήμερα και τα ρέστα.

Τούρκοι, οι φέροντες τούλη, σαρίκι δηλαδή, δηλωτικό της νέας θρησκείας που επέλεξαν κυρίως για να αποκτήσουν την εύνοια των Οθωμανών και να ξεφύγουν από την φτώχια. Αυτό συνέβη κυρίως στα χρόνια που ακολούθησαν την Γαλλική επανάσταση και την αφύπνιση των λαών που εκοιμούντο στις αγκαλιές των ευρισκομένων ήδη σε παρακμή αυτοκρατοριών. Ενδεικτικό είναι αυτό που συνέβη στην Πελοπόννησο. Στην ίδια οικογένεια Χριστιανοί και εξισλαμισμένοι ανταγωνίστηκαν για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους και συγκρούστηκαν αναζητώντας την εύνοια και τον εύκολο πλουτισμό.

Έτσι φτάσαμε σε αυτό που ονειρευτήκαν κάποιοι έμποροι της Οδησσού και πραγματοποίησε ο Παππά-Φλέσσας στην Πελοπόννησο. Την ονομάσαμε Ελληνική επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά μία άγρια σύγκρουση μεταξύ Χριστιανών, Ελλήνων και Αλβανών εναντίον μουσουλμάνων Ελλήνων κυρίως και Αλβανών. Από την μια ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Ανδρέα Μιαούλη και από την άλλη ο Όμηρος Βρυώνης, ο Σλάβος Κιουταχής και ο εκ Δράμας Δράμαλης με τους Τουρκαλβανούς συμμάχους τους.

Το μίσος ήταν τεράστιο και οι σφαγές καθημερινότητα. Ο Ιμπραήμ (Αβραάμ) γιος του Αλή από την Καβάλα, μπήκε στα Ελληνικά χωριά και έσφαξε ανθρώπους και ζώα και οι δικοί μας έσφαξαν τους μισούς από τις 40.000 περίπου Μουσουλμάνους της Πελοποννήσου, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία. Όσοι επέζησαν πήγαν να μείνουν στην Αττάλεια. Από αυτούς φαίνεται πως κατάγεται ο σημερινός υπουργός των εξωτερικών της Τουρκίας, του οποίου το μίσος κατά των Χριστιανών Ελλήνων είναι πρόδηλον.

Για τις σχέσεις μας με τους Τούρκους γράψαμε ήδη σε επτά άρθρα τα τελευταία δύο χρόνια, τα οποία μπορείτε να βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση Vimaonline.gr.

Πήραν το παρατσούκλι «Τούρκος» και το έκαναν εθνόσημο και πίσω από αυτό κρύφτηκαν οι Σουνίτες και το μίσος τους κατά των Χριστιανών. Αυτοί είναι οι Νεότουρκοι του Κεμάλ. Ο Πόντιος Ταγίπ, προς τιμήν του, ομολογεί και αναγνωρίζει απερίφραστα την παραπάνω αλήθεια. Εμείς δεν είμαστε εθνικό κράτος είπε μόλις πρόσφατα. Το είπαμε.

Ο κύριος Ερντογκάν με την ακραία πολιτική γραμμή που ακολουθεί, αφαίρεσε όλα τα επιχειρήματα από τους Κεμαλικούς, μόνο που ανέβασε τόσο υψηλά τον πήχη των προσδοκιών του εγχωρίου ακροατηρίου που θα δυσκολέψει πολύ τους διαδόχους του να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους μαζί μας. Ίσως να είναι αυτός ο στόχος, η ρήξη για να τελειώνουμε με την τουρκιά.

Όπως και να έχει όμως, ο κύριος Ερντογκάν απέδειξε με τον πλέον περίτρανο τρόπο ότι το πείραμα του Ελληνοσλαυοεβραίου Κεμάλ απέτυχε παταγωδώς. Πράγματι οι εξισλαμισμένοι εγκατέλειψαν εκτός από την θρησκεία της αγάπης και την υπέροχη γλώσσα των Ελλήνων καθώς και τον πολιτισμό που αυτός ο λαός ανέπτυξε στην διάρκεια των αιώνων.

Οι πρώην πολιτισμένοι εκβαρβαρίστηκαν. Τους εξισλαμισμένους, τους Σουνίτες, τους Τούρκους δηλαδή, οι οποίοι υιοθέτησαν την εκ 200 λέξεων γλώσσα των Ουιγούρων Μογγόλων και την θρησκεία των νομάδων Αράβων, θέλησε να μας τους παρουσιάσει ως διαδόχους των Οθωμανών και ικανούς να ακολουθήσουν τον Δυτικό κόσμο της Δημοκρατίας και της προόδου. Οποία πλάνη. Εκείνοι που έσφαξαν τους Οθωμανούς για να αρπάξουν όση γη είχε απομείνει απάτητη φέρονται ως διάδοχοί τους.

Στην προσπάθειά του αυτή την οποίαν μάλιστα και εμείς ηλιθίως υποστηρίξαμε ο κ. Κεμάλ δεν έλαβε υπόψη ότι Οθωμανοί ήσαν μόνο τα μέλη της Βασιλικής οικογενείας με γεννήτορα τον Ιωάννη Κομνηνόν. Καταγωγή για την οποίαν ήσαν περήφανοι. Καταγωγή την οποίαν επικαλέσθηκε ο Χριστιανός Μωάμεθ ο πορθητής για να νομιμοποιήσει την Βυζαντινή κληρονομιά του. Δεν έλαβε επίσης υπόψη του ότι η Οθωμανοί σεβάστηκαν όλες τις Εθνικές και Θρησκευτικές μειονότητες της αυτοκρατορίας τους και σε αυτές επένδυσαν και στήριξαν την πρόοδο την ευημερία και την ευρωστία της. Αντιθέτως θέλησε να στηρίξει την προσπάθειά του στην θρησκευτική κάθαρση διώκοντας και σφάζοντας Χριστιανούς ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής: Έλληνες, Αρμένιους, Χιττίτες και άλλους. Προσπάθεια που χρόνια μετά μιμήθηκε ανερυθρίαστα ένας άλλος παράφρων, ο θαυμαστής του Αδόλφος Χίτλερ.

Εκεί βρισκόμαστε σήμερα με τους Σουνίτες τούρκους να τρέμουν τους Αλεβίτες, τους Κούρδους και τους κρυπτοχριστιανούς. Η τουρκιά φοβάται γιατί ξέρει πως δεν έχει θέση στον καινούριο κόσμο και χρειάστηκε να έλθει ο Ερντογκάν για να το δείξει. Ίσως είναι πια καιρός να δώσουμε ένα χέρι σε εκείνους που θέλουν να βάλουν τέλος στην κυριαρχία των βαρβάρων. Δεν είναι απαραίτητο να πάμε σε ένοπλη ρήξη. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι.