Το σύνδρομο της Ουκρανίας - Απειλή και Προστασία

Με τίτλο «Αδιέξοδο στο Αιγαίο» αναλύσαμε σε άρθρο μας τον περασμένο Οκτώβριο, το πώς η στείρα και άκρως αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική του γνωστού μας πόντιου, της απέναντι ακτής, δεν έχει άλλους διακριτούς στόχους πλην εκείνου της απολύτου επικράτησης του στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας.

Λέγαμε ακόμη πως αυτό το πέτυχε και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, αλλά αναγκάστηκε σιγά σιγά να οδηγήσει τα πράγματα σε αδιέξοδο. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Σε ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν μπορεί πλέον ο ίδιος να ξεφύγει και εμείς δυσκολευόμαστε αρκετά να το διαχειριστούμε ειρηνικά.

Το «Casus belli» και την αμφισβήτηση των 10 μιλίων του Ελληνικού εναέριου χώρου τα κληρονόμησε από τους ακραίους Κεμαλικούς, μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στο Πατριαρχείο και τον εναπομείναντα Ελληνισμό, της Πόλης, Τενέδου, Ίμβρου, Πριγκιποννήσων, του Πόντου και των λοιπών ξεχασμένων γωνιών των χαμένων Πατρίδων. Αυτός πρόσθεσε τις υπερπτήσεις πάνω από δήθεν αμφισβητούμενες βραχονησίδες, την αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδος όλων των νησιών μας και την αγνόηση του διεθνούς δικαίου όσον αφορά την ΑΟΖ, με την προώθηση του γελοίου δόγματος της γαλάζιας πατρίδας. Αυτά, αλλά και την μετατροπή της Αγίας Σοφίας και άλλων Χριστιανικών εκκλησιών σε τζαμιά, καθώς και την ανεπίτρεπτη προσπάθεια παρεμβάσεων στον μουσουλμανικό πληθυσμό της ακόμη ελεύθερης Δυτικής Θράκης.

Σήμερα και μετά την εισβολή του φασιστικού καθεστώτος της Μόσχας στην απροστάτευτη Ουκρανία, φαίνεται ότι ο κ. Ερδογάνης οσμίστηκε μια νέα ευκαιρία δημιουργίας συγκρουσιακού κλίματος, που ευνοεί τον πολιτικό λαϊκισμό του, όχι μόνο με εμάς πλέον αλλά και με όλον τον Δυτικό κόσμο. Μέχρι τώρα έπαιζε με τις ανοχές τις δικές μας, τώρα άρχισε να παίζει και μάλιστα χοντρά με εκείνες της Αμερικής και της Ευρώπης. Άντε να δούμε πως θα μπορέσουν, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, να διαχειριστούν το ανατολίτικο παζάρι στην διεθνή αγορά του Αλκαλίλι που έστησε ο γείτονας Πόντιος.
Στην νέα φάση της Τουρκικής αδιαλλαξίας περιλαμβάνονται όμως και ενέργειες που μας αφορούν άμεσα. Ενέργειες εκφοβισμού και ακραίας πρόκλησης. Δοκιμάζει τα νεύρα μας ή προσπαθεί να μας υποχρεώσει να προκαλέσουμε εμείς πρώτοι κάποιο επεισόδιο;

Επισημαίνω:

• Την εντελώς παράλογη απαίτηση αποστρατικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου παρόλον ότι γνωρίζει καλώς ότι αυτό είναι λογική συνέπεια της Στρατιάς του Αιγαίου που έχει στήσει απέναντι από τα νησιά μας, με αποβατικά, άρματα μάχης, ελικόπτερα, αεροπλάνα και πυραύλους.

• Τις υπερπτήσεις κατασκοπευτικών μη επανδρωμένων και μαχητικών αεροπλάνων πάνω από κατοικημένα νησιά μας.

• Την χθεσινή δήλωση του κ. Τατάρ: Πιθανός ένας πόλεμος στην Κύπρο, δεν βλέπετε τι γίνεται στην Ουκρανία;

Νάτα μας. Ουκρανία και Κύπρος μοιάζουν λοιπόν. Κάποιοι έβαλαν τον κ. Τατάρ να πας το πει. Μα βέβαια. Χώρες αδύναμες και οι δύο χωρίς την προστασία του ΝΑΤΟ, ποιος θα τις υπερασπιστεί σε περίπτωση ανάγκης:

• Στην Ουκρανία επιτέθηκε ήδη η Ρωσική Αρκούδα, σκότωσε χιλιάδες αμάχους, ισοπέδωσε τις μεγάλες πόλεις, κατέστρεψε την βιομηχανία της και κατέλαβε μεγάλο μέρος της χώρας, ενώ η Δύση απλώς διαμαρτύρεται ή λαμβάνει αμφιλεγόμενα μέτρα κατά του εισβολέα, για να μην γίνει τάχατες παγκόσμιος πόλεμος.

• Στην Κύπρο αν ορμήσουν οι Ουιγούροι ποιος θα τρέξει να την υπερασπιστεί; Εμείς βέβαια και αυτό σημαίνει ότι θα αναλάβουμε εμείς την ευθύνη ενός πολέμου που θα είναι πολύ βίαιος. Αυτό βέβαια θα συμβεί αν δεν μπει στην μέση ό 6ος στόλος όπως το 1974. Τότε θα μου πεις εδώ είχαμε Χούντα και στην Κύπρο έναν Μακάριο που νόμιζε ότι μπορούσε να αντιπαρατεθεί στους ισχυρούς του κόσμου ανέξοδα. Σωστά, κάπως έτσι έγινε τότε και αφού δεν κατάφερε να τον διώξει το στημένο δίδυμο Ιωαννίδης- Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος, έστειλαν τους Τούρκους, φίλους και συμμάχους να τον διώξουν και από τότε δεν ξανάφυγαν.

Λίγο περίεργο το ακούω. Όλοι γνωρίζουν ότι έτσι ανόητα απείλησε και ο Πούτιν κάποιους άλλους και ήδη Φινλανδία και Σουηδία, παραδοσιακά ουδέτερες, ζητούν να μπουν στο ΝΑΤΟ.

Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να γλυτώσει από την απειλή των Τούρκων και η Κύπρος ή μήπως αυτό ήταν το ζητούμενο;
Όπως και να έχει, αυτή είναι μια μοναδική ευκαιρία να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ τώρα, παρακάμπτοντας τις Ρωσικές αντιρρήσεις. Είναι κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πριν από πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια. Θα είχαμε γλυτώσει πολλά βάσανα.