Ύβρις και τιμωρία

Είναι γνωστό ότι στην απαρχή των τριών μεγάλων ιστορικών μονοθεϊστικών θρησκειών ευρίσκεται η διδασκαλία του Ερμή του Τρισμέγιστου. Ο Ερμητισμός εξακολουθεί να ζει και να εξελίσσεται παράλληλα με αυτές, αφομοιώνοντας από τις μεταλλάξεις του το νέο και ουσιώδες, μέχρι την εποχή της Αναγέννησης.

Κατά την διάρκεια του ιστορικού χρόνου, επηρεάζεται και εμπλουτίζεται από τον φιλοσοφικό λόγο του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, ειδικά των νεοπλατωνικών, την Kabbala των Εβραίων και τον Χριστιανικό γνωστικισμό, μετουσιώνεται και εξελίσσεται σε ένα ανθρωπιστικό φιλοσοφικό ρεύμα που έγινε γνωστό ως Μετανθρωπισμός.

Ο μετανθρωπισμός εκείνης της εποχής, υπηρετεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκθειάζει την αυτοτέλεια του ατόμου, υμνεί το θαύμα της δημιουργίας του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να είναι εκείνο που ο ίδιος επιλέγει, γενικά και κατά περίπτωση: Το έλλογον ον που έχει την δυνατότητα να δώσει διακριτούς χαρακτηρισμούς στα φαινόμενα, στις πράξεις και στους λόγους του και να διαλέξει ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο ωραίο και στο άσχημο, στο επωφελές και στο άχρηστο.

Σήμερα και μετά την παρακμή του κινήματος το οποίο τρέπεται μετά τον Νεύτωνα και τον Leibnitz σε έναν άχρηστο αποκρυφισμό, Ερμητιστές ονομάζουμε όσους παρακολουθούν και εμπιστεύονται το ωροσκόπιό τους αλλά και πληθώρα επιστημόνων, ειδικά του κυβερνοχώρου, που ασχολούνται και ερευνούν τομείς της επιστήμης του φανταστικού, όπως της τηλεφόρτισης του ανθρώπινου εγκεφάλου και της αναζήτησης της δυνατότητας επίτευξης άυλης ζωής και γενικά της αναζήτησης και δημιουργίας μιας τεχνικής νοημοσύνης η οποία χωρίς τα δομικά ελαττώματα του ανθρώπινου εγκεφάλου θα επιτρέψει στο ανθρώπινο είδος να περάσει σε ένα νέο ανώτερο επίπεδο. Πρόσφατα παρακολουθούμε μάλιστα και προσπάθειες ευγονισμού με στόχο την βελτίωση του είδους.

Αυτή η ασύγγνωστη προσπάθεια αποτελεί τον σύγχρονο Μετανθρωπισμό. Μετά τον άνθρωπο, δημιούργημα της φύσης, τι; Μια μηχανή ή ένα νέο είδος ανθρώπου; Αποτελεί, η επιδίωξη αυτή απερίφραστη, απροσχημάτιστη και αλαζονική επιδίωξη της μετάλλαξης του ανθρώπου σε Θεό; Είναι η επιδίωξη αυτή ύβρις, ή αποτελεί απλά την αποθέωση της επιστήμης των ανθρώπων;
Το ερώτημα το έθεσα το 2013 στο τελευταίο μιας σειράς άρθρων που δημοσίευσα για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Σήμερα θα ριψοκινδυνεύσω μια υπόθεση: Ναι είναι ύβρις, διότι δεν σέβεται και δεν συνάδει καθώς φαίνεται, με την επιδίωξη του Δημιουργού.

Το πείραμα που ξεκινά με την μεγάλη έκρηξη και καταλήγει στην ζωή επάνω σε ένα όμορφο πλανήτη κινδυνεύει προφανώς από ένα ενδιάμεσο αποτέλεσμα, προς τον τελικό στόχο του Δημιουργού, τον οποίον φυσικά δεν γνωρίζουμε, αλλά και δεν μπορούμε να τον φανταστούμε χωρίς εμάς.

Εδώ, επάνω σε αυτόν τον πλανήτη όπου λαμβάνει χώρα αυτό το απίστευτης ομορφιάς πείραμα βιολογικής ζωής, το ανώτερο δημιούργημα της, οι άνθρωποι, είμαστε άπληστοι, είμαστε κακοί και προπαντός είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί και θέτουμε σε κίνδυνο το πείραμα της ζωής όχι μόνο με τις άστοχες ενέργειές μας αλλά και με μόνη την παρουσία του υπέρμετρου για τα γήινα δεδομένα, πλήθους μας. Θέτουμε σε κίνδυνο ακόμη και την επιβίωση του είδους μας. Τρελό; Ναι αλλά αληθινό.

Όποτε στο παρελθόν συνέβη αυτό υπήρξαν δραστικές συνέπειες που υποχρέωσαν την ζωή να αλλάξει δρόμο εξέλιξης. Σφάλματα της εξέλιξης, τυχαία κοσμικά γεγονότα ή το ίδιο το χέρι του Δημιουργού, έδωσαν την λύση όταν η εξέλιξη πήρε λάθος δρόμο, με τα δικά του κριτήρια ενδεχομένως αλλά σίγουρα με τρόπο που οδήγησε στην δημιουργία του είδους μας. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε.

Τώρα δυστυχώς στην διάρκεια της περιόδου κατά την οποία πρωταγωνιστής πάνω στην γη είναι ο άνθρωπος, εμείς και οι δραστηριότητές μας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό το περιβάλλον ώστε αναπόφευκτα προκαλούμε αμετροεπή παρέμβαση στην πορεία της εξέλιξης, ενδεχομένως μη αρεστής στον Δημιουργό.

Μήπως λοιπόν αυτά τα ΟΥΦΟ, τα αγνώστου ταυτότητας αντικείμενα που κάθε τόσο έρχονται και κόβουν βόλτες στην γειτονιά μας δεν είναι ανέμελοι ή υπερόπτες εξωγήινοι που πάνε εκδρομή και δεν καταδέχονται να μας μιλήσουν αλλά αποτελούν τον μηχανισμό με τον οποίο παρακολουθεί το πείραμά του ο Δημιουργός;

Μήπως έχουμε προκαλέσει την οργή του και ψάχνει να βρει τρόπο αντιστροφής μιας λανθασμένης πορείας για την οποία εμείς ευθυνόμαστε.

Μήπως τελικά αυτός ο περίεργος ιός με τις αλλεπάλληλες και απροσδόκητες μεταλλάξεις του αποτελεί μια τιμωρία ή μήπως είναι απλά μια προειδοποίηση την οποία οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας; ίδωμεν!