Ίστωρ

Αυτός που είδε, ο αυτόπτης, ο μάρτυρας. Αυτός που καταγράφει τα γεγονότα που έζησε, ώστε να διατηρηθούν στην μνήμη των ανθρώπων. Ο ιστορός.

Έτσι θα έπρεπε να είναι αλλά δυστυχώς την ιστορία την γράφουν οι μεταγενέστεροι στηριζόμενοι σε αφηγήσεις ή σε κείμενα που άφησαν οι πρωταγωνιστές και τα συμφέροντα τα οποία συγκρούστηκαν στον χρόνο των γεγονότων ή εκείνων που στην συνέχεια θέλησαν να επωφεληθούν από τα αποτελέσματα αυτών.

Αφορμή μου δίνει μια φράση του Ερντογάν. Εμένα ο παππούς μου, μου είπε:
«ένας είναι ο Αλλάχ και προφήτης του ο Μωάμεθ».

Με πόσο κομψό τρόπο μας είπε ο κ. Ταγίπ ότι ο παππούς του, του είπε δήθεν ότι πρέπει να είναι Μουσουλμάνος. Παρέλειψε όμως σκόπιμα να μας πει ότι ο παππούς του ήταν Έλληνας Χριστιανός, επαναστάτης στον Πόντο που άλλαξε πίστη για να επιζήσει, όταν τον έπιασαν αιχμάλωτο.

Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. Άλλοι άλλαξαν πίστη με το ζόρι και άλλοι με την θέλησή τους, για να ενταχθούν στο σύστημα και να ζήσουν καλύτερα, από την εποχή του Οσμάν μέχρι και σήμερα.

Η μεγάλη παρακμή του Βυζαντινού κόσμου, μετά από τις καταστροφές και λεηλασίες των εκχριστιανισμένων βαρβάρων του Ευρωπαϊκού βορά, διευκόλυνε την αλλαγή αυτή που είχε σαν επακόλουθο και την ανάλογη και αντίστοιχη πολιτιστική υποχώρηση προς τον βαρβαρισμό. Από τον πολιτισμό εκείνο έμεινε λίγο από κουζίνα και άλλο λίγο από μουσική. Χάθηκαν όλα και κυρίως η Ελληνική γλώσσα, η πίστη και η ανάμνηση της βιολογικής και πολιτισμικής καταγωγής και κληρονομιάς.

Πρώτα οι Άραβες που βγήκαν από τις οάσεις της ερήμου και ακολούθως τα εξισλαμισμένα υπολείμματα των Ουιγότων και των λοιπών φυλών (Τουράν) που έσερνε πίσω του ο Τζένγκις Χαν, βρήκαν την ευκαιρία να επικρατήσουν στα ανατολικά εδάφη της Αυτοκρατορίας να εξισλαμίσουν και να αφομοιώσουν τους απροστάτευτους πλέον πληθυσμούς, ασκώντας διοίκηση στα κενά που είχαν δημιουργηθεί ειδικά στη περίοδο της Μακεδονικής δυναστείας των Μιχαήλ.

Η λέξη Έλληνας δεν εκφράζει εθνική καταγωγή αιώνες τώρα. Έλληνες αποκαλούν οι Βυζαντινοί, τους παγανιστές ειδωλολάτρες. Οι κάτοικοι της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο το ονόμασαν οι σύγχρονοι ιστορικοί), ομιλούν μεν Ελληνικά αλλά ονομάζονται Ρωμιοί, δηλαδή Ρωμαίοι.

Την Ελλάδα την ανακαλύπτουν ξανά, λίγο πριν την Άλωση, στα χρόνια των Παλαιολόγων με αφορμή τον Πλήθωνα τον Γεμιστό μα κι αυτό όμως έγινε με λάθος τρόπο αφού δεν συμπεριέλαβε τους Μουσουλμάνους, τους οποίους δεν ήλεγχαν, αλλά μόνο τους ελεύθερους ακόμη Χριστιανικούς πληθυσμούς.

Έτσι, στα χρόνια που προηγήθηκαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και κατά την διάρκειά της, δημιουργήθηκε ένας βαθύς διαχωρισμός, μεταξύ των Χριστιανών ηττημένων που αποκτούν πάλι την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων την οποίαν είχαν απολέσει στην διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των Μουσουλμάνων νικητών, των οποίων η πίστη μετατρέπεται σε εθνική ένδειξη και ταυτότητα με την χρήση της λέξης Τούρκοι, σε αντιδιαστολή και αντίθεση προς εκείνη των Χριστιανών Ελλήνων και Αρμενίων κυρίως.

Έτσι καταλήξαμε κακώς να αναγνωρίζουμε την ύπαρξη δυο λαών που ζουν μαζί και ξεχωρίζουν μεταξύ τους, περισσότερο από το θρήσκευμα και λιγότερο από την γλώσσα. Αυτή βέβαια είναι μια ψευδής καταγραφή της ιστορίας, για την οποίαν ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς, οι Χριστιανοί Έλληνες. Η κατάσταση οξύνεται περισσότερο στα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας των Μωαμεθανών, στα χρόνια της παρακμής όταν ειδικά στις περιοχές όπου υπερτερεί ο χριστιανικός πληθυσμός.

Οι άσχημες συνθήκες διαβίωσης υποχρεώνουν πολλούς στον εξισλαμισμό. Στο ίδιο χωριό συνυπάρχουν πλέον και μισούνται θανάσιμα, πρώην φίλοι και συγγενείς με διαφορετική πίστη. Αυτό δικαιολογεί και τις φρικτές σφαγές που είδαμε να διαπράττουν και οι δύο αντιμαχόμενοι, στα χρόνια του ξεσηκωμού.

Στην Ρούμελη και στον Μοριά τα δυο στρατόπεδα που διαμορφώνονται είναι Χριστιανοί Έλληνες το γένος και Αλβανοί που τους ονομάζαμε Αρβανίτες και από την άλλη Μουσουλμάνοι ανεξαρτήτως γένους μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν Έλληνες το γένος, όπως ο Όμηρος Βρυώνης και Αλβανοί, οι γνωστοί Τουρκαλβανοί, δηλαδή μουσουλμάνοι Αλβανοί.

Με την ηλίθια ανταλλαγή των πληθυσμών, μετά την καταστροφή του 1922, αναγνωρίσαμε επίσημα την ύπαρξη δύο ξεχωριστών εθνοτήτων. Αλλά τους μεν Μουσουλμάνους της Θράκης εμείς τους ονομάζουμε ορθώς Έλληνες και οι άλλοι Τούρκους, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, εκείνους της Κρήτης όμως εμείς μεν τους είπαμε Τούρκους αλλά επειδή εκείνοι αυτοαποκαλούντο Ρωμιοί δεν ήσαν ευπρόσδεκτοι στην άλλη μεριά του Αιγαίου και οι Τούρκοι έστειλαν τους περισσότερους στην Συρία.

Συνάντησα τέτοιους στο Αϊβαλή (Κυδωνίες) και στο Κουσάντασι (Έφεσος) και άκουσα τον καημό και το παράπονό τους.
Το ίδιο λάθος έγινε και στην Κύπρο. Κάποτε πρέπει να μάθουμε από τα λάθη μας. Γιατί αυτό το μίσος; Ποια συμφέροντα εξυπηρετεί;

Αυτός ο τοίχος που μόνοι μας χτίσαμε ανάμεσά μας μοιάζει με εκείνον του Βερολίνου και είναι ευθύνη όλων μας, αλλά κυρίως της πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας των δύο πλέον λαών να τον ρίξουν. Τον χρειάζονται μόνο οι έμποροι όπλων και ο πολιτικός λαϊκισμός, όχι εμείς.

Έχουμε υποχρέωση να δείξουμε στους απέναντι αδελφούς μας τον δρόμο της αλήθειας και να τους πείσουμε να ενταχθούν ξανά στον κόσμο του πολιτισμού και της προόδου, στον κόσμο των Ελλήνων.