Οι Ανιστόρητοι

Διαβάζω σε έγκριτη ηλεκτρονική εφημερίδα άρθρο με τίτλο «Όταν η Ελλάδα κλαίει, η Σικελία δακρύζει». Ο τίτλος όμορφος, άλλωστε η συντάκτης δηλώνει συγγραφεύς αλλά το περιεχόμενο μάλλον αδόκιμο, έτσι γιατί σήμερα θέλω να είμαι επιεικής.

Κάποτε, μας λέει η συγγραφεύς του άρθρου, όταν ακούστηκε από επίσημα χείλη ότι οι Έλληνες είμαστε έθνος ανάδελφο, γελάσαμε όλοι μαζί και πολύ. Στη συνέχεια όμως, η συγγραφέας δηλώνει ότι αυτό συνέβη διότι αυτή την φράση την είπε κάποιος του οποίου το κύρος αμφισβητούσαμε και ομολογεί ότι είμαστε όντως έθνος ανάδελφο και μόλις πρόσφατα ανακαλύψαμε κάποια χαμένα ξαδέλφια μας στην Σικελία.

Όψιμη ανακάλυψη για την συγγραφέα του άρθρου. Όμως αν κάνει τον κόπο να πάει στα Γρεκάνικα χωριά της νοτίου Ιταλίας θα νιώσει την ίδια και ίσως στενότερη συγγένεια, αφού όλοι γνωρίζουν ότι ο Ιταλικός νότος, κάποτε, όταν οι Έλληνες δημιουργούσαν πολιτισμό, ήταν γνωστός και ως ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ και όχι μικρή όπως ατυχώς μας λέει στο εν λόγω άρθρο της. Εκεί όμως καλή μου υπάρχουν αδέλφια, όχι ξαδέλφια.

Κάπως έτσι θα νιώσει και στην Μασσαλία ή την Κορσική αλλά και στην χώρα των Καλάς του Αφγανιστάν ή των Αϊνού της Ιαπωνίας και των Αραουκανών της Χιλής.
Το σόι των Ελλήνων είναι πολυπληθές και διάσπαρτο, από την γειτονιά μας μέχρι την άκρη του κόσμου. Το λέει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης του οποίου την θαυμάσια ιστορική καταγραφή αγνοεί το σύστημα παιδείας. Το λέει ο αείμνηστος Θωμόπουλος στα ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ του. Το λέει ο Lonko Kilapan στους ΑΡΑΟΥΚΑΝΟΥΣ, ο καθηγητής Joseph Yahuda στο περίφημο βιβλίο του “Hebrew iw Greek”, το λέει η ιστορική καταγραφή, το λένε ακόμη και οι φωνές εκείνων που αναζητούν τις ρίζες τους στον μεγάλο κόσμο των Ελλήνων.
Η ανιστόρητη σύγχρονη μικρή Ελλάς των κατσαπλιάδων, δεν νοιάστηκε ποτέ να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με αδέλφια και ξαδέλφια. Αντιθέτως έκανε το παν για να τσακωθεί μαζί τους, όπως έγινε στις μέρες μας, με τους Αλβανούς, τους ομόγλωσσους των Αχαιών.

Έτσι απρόθυμα αντιμετωπίζουμε σχεδόν όλες τις απανταχού του κόσμου μειονότητες που έχουν επίγνωση της Ελληνικής τους καταγωγής, ειδικά όταν δεν είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, όπως έγινε με του Έλληνες μουσουλμάνους που τους ονομάσαμε Τούρκους και τους διώξαμε και αυτοί ακόμη και σήμερα, όσοι ακόμη ζουν, δηλώνουν Ρωμιοί, εκεί στο Αϊβαλί, στην Έφεσο, στην Αλικαρνασσό και στα παράλια χωριά της Συρίας ή του Λιβάνου που γυρίζουν πρόθυμα στην Μεγαλόνησο να συναντήσουν τους χριστιανούς συγγενείς και φίλους.

Κάπως έτσι θα νιώσεις και σε οποιοδήποτε καφέ της Ευρώπης αν πιάσεις την κουβέντα με κάποιον που έχει τελειώσει το Λύκειο. Γιατί στις χώρες αυτές οι μαθητές διδάσκονται ένα σημαντικό μέρος της Ελληνικής γραμματείας, όσο γλίτωσε από την αγάπη των παπάδων για τα βιβλία, μεγαλύτερο εκείνου που διδάσκεται στα Ελληνικά σχολειά.
Εκεί θα βρεις συγγενείς εξ αγχιστείας οι οποίοι μετέχουν της ημετέρας παιδείας, αυτής που κάποιοι εδώ στον τόπο μας δεν έχουν.

Και ας φωνάζει στους άρτι μυηθέντες ο Βραχμάνος «Κάνσα ομ πάνσα» ή ο ιεροφάντης των Μάγιας «κόνεν όμον πάνεξ» στον απόηχο της φωνής του αρχιερέα των Ελευσινίων Μυστηρίων «Κόνκς ομ παξ». Αρκετά ανά τους οφθαλμούς. Ανοίξτε τα μάτια σας.
Αυτή η ίδια επίκληση απευθύνεται και σε όλους εμάς από την αναγκαιότητα των καιρών.
Ο μεσαιωνικός δυτικός σκοταδισμός και οι ντόπιοι ανταποκριτές του καραδοκούν. Τα δεσμά είναι έτοιμα. Εμείς αποφασίζουμε όμως αν θα απλώσουμε τα χέρια ή θα προτάξουμε τα στήθη.

Επιμύθιο: Καλές διακοπές με ένα καλό βιβλίο.