Με αγχόνες ή αγάλματα

Εκτός απ’ τα θανατηφόρα ΓΚΑΛΟΠ υπάρχει και το Γουδί, που είναι πιο θανατηφόρο, γράφει σε ένα υπέροχο άρθρο της η Σοφία Βούλτεψη, με σαφή υπαινιγμό σε εκτελέσεις πολιτικών και εγώ ανατριχιάζω στη σκέψη ότι θα μπορούσε να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο.

Σίγουρα δεν συμφωνώ με εκείνη τη μηχανή του ιαματικού μπανιαρίσματος που έχουν στήσει οι μιμητές του Συλωάμ, εκεί προς στην Πλατεία Συντάγματος (ο Θεός να το κάνει σύνταγμα εκείνο το πράγμα έτσι που το κατάντησαν) αλλά φοβάμαι μην στείλουμε πάλι στην Ιερά Εξέταση κάποιους αθώους, έτσι για να διασκεδάσουμε τη λαϊκή αγανάκτηση.

Είναι πρόσφατη η υπ΄ αριθμόν 1675/2010 απόφαση του Αρείου Πάγου που κατάργησε την καταδικαστική απόφαση του Στρατοδικείου Αθηνών με την οποία εκτελέσθηκαν το 1922, έξι πολιτικοί άνδρες ως υπαίτιοι της Μικρασιατικής καταστροφής. Είναι επίσης σε όλους γνωστή η καταδίκη και εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και τριών ακόμη ατόμων στο όχι και τόσο μακρινό 1952, για εθνική προδοσία και κατασκοπία, που έχει υποχρέωση να επανεξετάσει ο νομικός μας πολιτισμός. Και στα δύο περιστατικά πρωταγωνιστής ο Νικόλαος Πλαστήρας, ένας εκ των τιμιότερων Ελλήνων πολιτικών όλων των εποχών, ένας πολιτικός στον οποίο κανείς δεν μπορεί να αποδώσει αρρωστημένη σκοπιμότητα στις πράξεις του αλλά μόνο πλάνη.

Πλάνη καθοδηγούμενη από την δικαιολογημένη οργή για το κατάντημα της πατρίδας. Είναι το ελάττωμα της ράτσας μας. Εξοστρακίζουμε τον Αριστείδη και φυλακίζουμε τον Κολοκοτρώνη με την ίδια ευκολία που στήνουμε αγάλματα σε προδότες και ονομάζουμε φιλέλληνες τους πράκτορες των ξένων.

Φιλέλληνες, άλλο ένα δημιούργημα της δημιουργικής φαντασίας μας. Είμαστε ικανοί για όλα. Ένας λαός ατομιστών που δεν αναγνωρίζει τα λάθη του και αποποιείται των ευθυνών του. Μας φταίει πάντα κάποιος άλλος και ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους (είναι και τα δύο αυτά δημιουργήματα του πολιτισμού μας). Εμείς παραδίδουμε την εξουσία σε άνδρες ανάξιους γιατί προφανώς αυτούς αξίζουμε. Ειδικά τώρα, στα 30 τελευταία χρόνια. Τους επιτρέπουμε να μας κοροϊδεύουν, να μας διακορεύουν, να σκορπούν και να λεηλατούν το βιος μας και έπειτα ψάχνουμε σε ποιον να τα φορτώσουμε, γιατί εκείνοι που κάνουν τη ζημιά συνήθως την γλιτώνουν αφού υπάρχουν οι αγορανομικώς υπεύθυνοι, στημένα κορόιδα του συστήματος ή πρόθυμοι να πληρώσουν στη θέση των υπαιτίων, έναντι ανταλλάγματος.

Και εμείς αυτούς τους ανάξιους, τους λαθρεπιβάτες των ονείρων μας τους λατρεύουμε και γεμίζουμε τις πλατείες να τους δούμε και να τους ακούσουμε και παραληρούμε μέχρι οργασμού, σαν οπαδοί κάποιας ποδοσφαιρικής ομάδας την ώρα του γκολ. Για αυτό φοβάμαι το σύνηθες λάθος. Είμαστε εύπιστοι, ασταθείς και επιρρεπείς στα ίδια πανομοιότυπα λάθη.

Από το ΓΟΥΔΙ όμως προτιμώ εκείνο το κίνημα του 1909 που το ενέπνευσε και το προεκάλεσε με την στάση του ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ένας μεγάλος πολιτικός που προτίμησε αντί της δικτατορίας την Αναθεωρητική Βουλή, που έβαλε τέλος στο σάπιο πολιτικό σύστημα και οδήγησε τη χώρα στην αναγέννηση και στο έπος του 1912.

Αυτό χρειάζεται σήμερα η πατρίδα. Έναν αθώο, να πάρει τις αμαρτίες μας στην πλάτη του. Έναν ικανό να εμπνεύσει τον λαό για να τον οδηγήσει σε νέους ελπιδοφόρους δρόμους. Ένα άλλο σύγχρονο Βενιζέλο.

Η δική μας η γενιά απέτυχε αλλά οι νέοι μας είναι εδώ, αρίφνητοι αύριο ίσως όπως τους θέλει ο Παλαμάς και τους παροτρύνει από το βάθος του αλήσμονος χρόνου,

στη χώρα εσείς οι λειτουργοί κι οι λατρευτάδες είστε
δε φτάνει, εμπρός! για τους Θεούς ώ νέοι πολεμείστε

Κάποιος εν πάση περιπτώσει πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να σαλπίσει Εθνικό εγερτήριο. Ας το κάνει όσο είναι καιρός.