Στις Αγορές του Αλχαλίλι

Το πως τα καταφέρνουν οι Αμερικανοί Πρόεδροι, παρά τις καλές προθέσεις τους, για το καλό μας δηλαδή και μπλέκουν σε αδιέξοδες περιπέτειες, δεν το καταλαβαίνω. Από τον Κένεντυ και τον Τζόνσον στους Μπους και στον Κλίντον, το φιάσκο πάει σύννεφο και ομολογώ ότι δεν βλέπω τι κερδίσαμε εμείς, δηλαδή η δημοκρατική πλανητική πλειοψηφία αλλά ούτε τι κέρδισαν οι Αμερικανοί και οι άλλοι εμπλεκόμενοι.

Η προπαγάνδα βέβαια σε όλες τις περιπτώσεις λειτούργησε αποτελεσματικά και δημιούργησε αρχικά ερείσματα στις δημοκρατικές κοινωνίες τα οποία λειτούργησαν και εξακολουθούν να λειτουργούν και να νομιμοποιούν τους πολέμους για μικρά ή μεγαλύτερα διαστήματα. Και εμείς καθόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις διψασμένοι για δράση, υποστηρίζοντας τον ένα ή τον άλλο ανάλογα με τους παραμορφωτικούς φακούς που φοράμε, έτσι σαν να βλέπαμε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Χάρμα !

Αυτός όμως ο πόλεμος κατά του δικτάτορα Καντάφι φαίνεται πως ξέφυγε πολύ γρήγορα. Το φιάσκο ήδη πλανάται πάνω απ’ την Μεσόγειο και θα πρέπει να βοηθήσει αποτελεσματικά η τύχη για να μην επαληθευθούμε. Η προπαγάνδα που με επιτυχία συνόδευσε άλλες προηγούμενες παρόμοιες καταστάσεις φαίνεται πως εδώ απέτυχε.
Αρχικώς όλοι τσίμπησαν γιατί τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες αλλά στη συνέχεια ο σερβιτόρος σκόνταψε και οι πελάτες του μαγαζιού άρχισαν να κοιτάνε γύρω τους για να δουν τι συμβαίνει.

Δεν έχουμε την πολυπόθητη τηλεοπτική κάλυψη. Τα κανάλια φωνάζουν, οι δημοσιογράφοι ωρύονται και οι θεατές παγκοσμίως απογοητεύονται. Γιατί δεν τα δείχνει η TV; Υποσχεθήκανε βλέπετε σε κάποιους αφελείς πόλεμο χωρίς νεκρούς και φυσικά δεν μπορούν να δείξουν τη φρίκη του πολέμου. Έλα όμως που η φρίκη δεν κρύβεται και οι αφελείς υποχρεώθηκαν να κάνουν πίσω.

Μετά αρχίσαμε να σκεφτόμαστε μην τυχόν και εκείνο το ντόμινο στην Μεσογειακή ακτή της Αφρικής δεν ήτανε καθόλου τυχαίο. Μήπως λέω μήπως το ντόμινο χρειαζόταν για να φθάσουμε στον κ. Καντάφι όποτε και δικαίως διερωτώμαι, γιατί στον Καντάφι; Τώρα ανακάλυψε η δημοκρατική ανθρωπότητα αυτόν τον δικτάτορα. Χρειάστηκαν 40 χρόνια για να αντιδράσουμε; Και τι σύμπτωση ήταν αυτή, στις 18 Μαρτίου να λήγουν οι συμβάσεις προμηθείας Λυβικού πετρελαίου και στις 17 να παίρνεται η απόφαση του ΟΗΕ για το ντου. Και τι συμβόλαια ήταν αυτά, με ποιους ήταν, γιατί έληξαν και γιατί δεν ανανεώθηκαν; Τι κάνει νιάου νιάου. Το λάδι της πέτρας βάζει φωτιά στη Μεσόγειο.

Υπάρχουν όμως και άλλα παράξενα σε αυτή την ιστορία :
Τι δουλειά είχε π.χ. ο κ. Μπερλουσκόνι να δώσει την συγκατάθεσή του και βάσεις για τους βομβαρδισμούς; Οι Ιταλοί παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος του Λυβικού πετρελαίου και στέλνουν τους παράνομους μετανάστες στην Λιβύη με ειδική συμφωνία που προβλέπει εκτός των άλλων ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν Ιταλικές βάσεις σε περίπτωση επιθέσεως κατά τις Λιβύης. Συμφωνία κωλόχαρτο που προφανώς έγινε γαργάρα αλλά γιατί;

Η ουδετερότητα της Μάλτας είναι κατοχυρωμένη στο Σύνταγμά της και όμως συνεργάζεται στο ντου και δεν ανοίγει μύτη στην Βαλέτα. Γιατί άραγε;
Ο κ. Σαρκοζύ βρήκε την ευκαιρία. Βάζει την Μέρκελ στη γωνία, παίρνει την εκδίκησή του για την τρικλοποδιά που του είχε βάλει στο εγχείρημα του Μεσογειακού Φόρουμ και της Διαδικασίας της Βαρκελώνης, ξαναπαίρνει το ρόλο του πρωταγωνιστή στη Μεσόγειο, ανεβάζει την δημοτικότητά του και διαφημίζει τα νέα αεροπλάνα της Γαλλίας στις αγορές του Αλκαλίλι. Αυτός πήρε ήδη τα δικά του και ενδεχομένως να πάρει και από το πετρέλαιο που δεν του έδιναν πρώτα.
Ρώσοι Κινέζοι και Ινδοί, ακόμη και κάποιοι Άραβες, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και έχουν αρκετούς, δεν εμπόδισαν το παιχνίδι των συμμάχων μας, λαμβάνοντας φυσικά τα δέοντα ανταλλάγματα σιωπής και συναίνεσης.

Οι Τούρκοι ως γνήσιοι ανατολίτες είναι λίγο απ’ όλα και περιμένουν να δουν τις εξελίξεις για να πάρουν θέση. Είναι βλέπετε και εκείνη η μεγαλομανία του νέο - Οθωμανισμού που τους μπερδεύει και δεν τους επιτρέπει να παίζουν ταυτόχρονα σε όλα τα ταμπλό. Είμαστε όμως κι εμείς. Και πάρτε βάσεις και πάρτε αεροπλάνα και πάρτε ελικόπτερα και πάρτε φρεγάτες αφού ο κ. Πρωθυπουργός ξέχασε ξαφνικά τον φίλο Καντάφι και τον τρίτο δρόμο για τον σοσιαλισμό που τον είχε μαζί με το Χότζα στο ένα από τα δύο όρια καθώς και την στήριξη του, καθώς λένε, στο ΠΑΣΟΚ και στο Ίδρυμα που έχει το όνομα του πατέρα του.

Φαίνεται πως το παιχνίδι είναι αλλιώς συμφωνημένο. Όλοι κάτι έχουν συμφωνήσει να κερδίσουν ή το προσπαθούν όπως οι Τούρκοι. Εμείς τι λέτε να πάρουμε; Είχε κανείς την πρόβλεψη να ζητήσει τουλάχιστον εκείνο που μας ανήκει; Δηλαδή το αυτονόητο δικαίωμα μας να δημιουργήσουμε την δικά μας ΑΟΖ, που την εμπόδιζαν μαζί με τον Νταβούτογλου, Μουμπάρακ και Καντάφι, χωρίς να φοβόμαστε τους μπαμπούλες της περιοχής;

Αυτά ως πιθανά. Κι αν ο κ. Καντάφι καταφέρει να ξεφύγει και να επιζήσει, τότε τι θα γίνει; Θα έχουμε άμεση εμπλοκή ή διχοτόμηση; Να δούμε ποιος θα πάρει τι από ποιόν. Εμείς βέβαια μπορεί να μην έχουμε να πάρουμε, έχουμε όμως να δώσουμε ως καλοί και αφοσιωμένοι σύμμαχοι, όπως πάντα.