Παρά ΠΕΝΤΕ

Παραπέντε και όχι στο παραπέντε. Τι έγινε στις Βρυξέλες; Μας πέταξαν από τη γέφυρα και ο Θεός να δώσει να κρατήσει το σχοινί. Και βγήκε ο πολιτικός κόσμος να μας πει, ο καθένας με την σειρά του, μαζί και οι παρατρεχάμενοι δημοσιολόγοι, τις απόψεις τους επί των διαμειφθέντων. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν ακόμη πάρει χαμπάρι ότι ο κόσμος (οι περισσότεροι των Ελλήνων) δεν τους ακούνε καν.

Άλλος μας λέει θριαμβευτικά ότι η Ελλάδα πέτυχε τους στόχους της γιατί πήρε μια παράταση 7,5 ετών αποπληρωμής των δανεικών και μια μείωση του επιτοκίου κατά μία μονάδα, που σημαίνει 5,5 περίπου δις λιγότεροι τόκοι, άλλοι μας λένε ότι πρόκειται μόνο για μια ανάσα και άλλοι επιχαίρουν γιατί η κυβέρνηση δεν πέτυχε τους πραγματικούς στόχους της. Αυτά τα κόμματα έχουμε με αυτά πορευόμαστε και ότι λάχει.

Είναι πράγματι γεγονός ότι στοχεύαμε σε μία επιμήκυνση της αποπληρωμής στα 30 χρόνια, σε μια απόσβεση μέρους του χρέους ανάμεσα στο 1/4 και στο 1/3 αυτού και σε μία μείωση του επιτοκίου κατά τρεις μονάδες, δηλαδή σε ένα όφελος της τάξης των 30 – 40 δις από το κεφάλαιο και των 15 δις από τους τόκους στην επταετία ή των 60 περίπου δις στα τριάντα χρόνια. Αλήθεια επίσης είναι ότι οι στόχοι αυτοί είναι ακόμη εφικτοί.

Εφικτοί βέβαια με προϋποθέσεις. Με τις ίδιες προϋποθέσεις που συζητάμε από το 1992. Εκείνες τις προϋποθέσεις τις οποίες το ΠΑΣΟΚ όταν είναι αντιπολίτευση τις πολεμά και όταν είναι κυβέρνηση θέλει να τις υλοποιήσει αλλά δεν μπορεί και οι προϋποθέσεις αυτές έχουν όνομα και λέγονται ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. Το βαρίδι της πατρίδας και της κοινωνίας μας είναι το ίδιο το Κράτος μας.

Κράτος Μεγάλο Διεφθαρμένο και Σπάταλο, σαν Σοβιέτ.
Το μέγεθός του το εκτρέφει μια απίστευτη γραφειοκρατία που μας έχουν πείσει ότι την χρειαζόμαστε και η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιτρέπει στους λίγους να κάνουν αυτά που απαγορεύονται στους πολλούς.

Η διαφθορά είναι εξαπλωμένη σε όλη την δημόσια διοίκηση και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς που έχουν μεταβληθεί σε μαγαζιά και παραμάγαζα των ημετέρων, των εκλεκτών και των αετονύχηδων.

Στη σπατάλη επιδίδεται μετά πάθους η νομενκλατούρα της πολιτικής και του συνδικαλισμού, διότι δι’ αυτής χρηματοδοτείται η άθλια ύπαρξή τους και η ευζωία τους. Γέμισαν το κράτος επιτροπές οργανισμούς και υπαλλήλους για να εξασφαλίζουν στήριξη και ψήφους και χόρτασαν την λαιμαργία τους με τον δικό μας πλούτο. Κοιτάξτε τα σπίτια τους, τα αυτοκίνητά τους και τα ρούχα που φοράνε.
Αυτό το χάλι το συντηρεί ένα σάπιο και αποτυχημένο πολιτικό σύστημα που δείχνει στο μεγαλύτερο μέρος του ότι δεν έχει καταλάβει ακόμη τίποτα. Αυτό τους είπε μόλις προχθές η κ. Μέρκελ.

Ξηλώστε το ηλίθιο κράτος σας. Θα σας φάει το κεφάλι και θα φάει και το δικό μας αν αποδεχθούμε να το στηρίξουμε ως έχει. Ξηλώστε το. Αυτό δεν είναι κράτος είναι ο δαίμων της Τασμανίας στην καρδιά της Ευρώπης.

Ποιος θα το ξηλώσει όμως. Ποιος έχει τα κότσια να τσακωθεί πρώτα με τις δικές του ιδεολογικές αγκυλώσεις και ιδεοληψίες και μετά με την αριστερογενή νομενκλατούρα του κόμματός του και τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, τους δικούς του και εκείνους μιας παλιομοδίτικης και αποτυχημένης αριστεράς. Αυτό απαιτεί το κύριο μέρος του «Μνημονίου» και όχι την περικοπή της σύνταξης της κυρα Κατίνας. Αυτό το καταλάβαμε εμείς. Εκείνοι όμως; Φοβάμαι πως όχι.

Η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη και για να το πετύχει πρέπει πρωτίστως να γίνει κέντρο των θαλασσίων μεταφορών στην ανατολική μεσόγειο. Είναι ένας στόχος που τέθηκε από κάποιους υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης και έχει ήδη περπατήσει αρκετά. Είναι ένας στόχος που ζητά απαραιτήτως λιμενικές εγκαταστάσεις και έναν καλό σιδηρόδρομο από την Καλαμάτα έως τα βόρεια σύνορά μας. Και εμείς τι κάναμε μόλις πρόσφατα. Ξηλώνουμε τα τραίνα μας αντί να τα δώσουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία να τα μετατρέψει σε λειτουργικά όργανα της ανάπτυξης.

Πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι. Διαφορετικά φωνάζουμε του Κολλάδες να μας φτιάξουν τις μεταφορές, όπως και τότε. Θυμάστε.