Το κοπάδι της μονομανίας

Σαν να αισθάνομαι κάπως περίεργα σήμερα. Νιώθω σαν να με αδικούν. Μάλιστα νομίζω ότι πάντοτε έτσι ήταν. Ναι βέβαια, σίγουρα έτσι ήταν πάντοτε και έτσι ακριβώς εξακολουθεί να είναι και σήμερα. 

Δεν φτάνει όμως ότι είμαι μόνιμα αδικημένος. Έχω πρόσθετα λόγους, σοβαρούς λόγους να φοβάμαι ότι κάποιοι σκόπιμα και κακόβουλα επιχειρούν συνεχώς να μου στερήσουν το δικαίωμα να αισθάνομαι ότι είμαι πάντα εγώ και μόνο εγώ το θύμα. Ναι, το θύμα των άλλων. Όλων των άλλων. Όλων εκείνων που ΔΕΝ βρίσκονται εδώ μαζί μας στο ίδιο κοπάδι με εμάς. Υπάρχουν νομίζω ορατές και αποχρώσες ενδείξεις ότι είμαι στοχοποιημένος και ως στόχος οφείλω να συμπεριφερθώ και να αντιδράσω.

Στο δικό μας το κοπάδι, όπως όλοι εσείς οι άλλοι οι ανόητοι, γνωρίζετε, υπάρχει αδελφοσύνη, υπάρχει αλληλεγγύη, υπάρχει συντροφικότητα. Εμείς είμαστε οι άριστοι, οι καλοί. Μόνο εμείς είμαστε οι καλοί. Όλοι οι άλλοι, όλοι εκείνοι που βρίσκονται έξω από το δικό μας κοπάδι, είναι οι μη άριστοι, οι κακοί. Δεν έχει σημασία αν είναι μέλη άλλων κοπαδιών ή αν βόσκουν μόνοι τους ελεύθερα.

Σημασία έχει ότι δεν βρίσκονται εδώ μαζί μας, στην ασφάλεια που προσφέρει μόνο το δικό μας υγιές κοπάδι, το κοπάδι των καλών, αυτών που έχουν πάντα δίκιο, το κοπάδι των αδικημένων που εξ αυτού του λόγου και μόνο έχουν δικαίωμα να εναντιωθούν με κάθε πρόσφορo μέσο, της βίας μη εξαιρουμένης, στους άλλους τους κακούς που μόνιμα και σκόπιμα μας αδικούν και επιβουλεύονται τα δικαιώματά μας, την ύπαρξή μας και προπαντός το αποκλειστικό δικαίωμα να έχουμε εμείς πάντα δίκιο και αυτοί πάντα άδικο.

Δεν πρόκειται περί μονομανίας. Αυτό είναι ψέμα. Είναι συκοφαντία. Απλώς έτσι έχουν τα πράγματα, πάντοτε έτσι είχαν και όχι κατά περίεργο τρόπο γιατί ο τρόπος ο περίεργος δεν μπορεί να είναι και μόνιμος συνάμα.

Άκου μονομανία. Ποιος ανόητος μίλησε για μονομανία. Η αναφορά στην μονάδα δεν μπορεί να αποτελεί μανία. Ένας είναι ο Θεός. Μία η αλήθεια. Ένας ο ήλιος μας.
Ένας ο αρχηγός και φυσικά ένα και μόνο ένα είναι το υγιές κοπάδι των αρίστων και καλών και όποιος βρίσκεται απ’ έξω είναι αναμφισβήτητα ο κακός και κακό του κεφαλιού του.

Το είπε και ο μεγάλος και μοναδικός Πλάτων: Η Δημοκρατία είναι των αρίστων. Ο διαχωρισμός είναι σαφής και διάφανος. Από την μια οι Άριστοι και ως εκ τούτου καλοί και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι οι οποίοι είναι προφανώς κακοί και ως εκ τούτου επιζήμιοι και αναλώσιμοι.
Έτσι μας προέκυψαν οι άκρες: εκείνη της Αριστεράς και σε αντιπαράθεση αυτής, το alter ego της, εκείνη της Δεξιάς, κοπάδια μονομανών αδεξίων και προβληματικών.

Για τα κοπάδια ετούτα οι άλλοι, που είναι και οι περισσότεροι δεν υπάρχουν και δεν λαμβάνονται υπόψη ή αθροίζονται και από τις δύο μεριές στους κακούς.
Ναι όλοι οι άλλοι, οι πολλοί, είμαστε όντως κακοί κι ανύπαρκτοι, θεατές στο θέατρο του Ελληνικού παραλόγου.

Έλα όμως που υπάρχουν και οι τσέλιγκες, οι βρεφοκόμοι κύκλωπες που μέσα από σκοτεινά δωμάτια κατευθύνουν κάθε φορά τα κοπάδια, το ένα κατά του άλλου ή και τα δυο μαζί εναντίον μας, προς εξυπηρέτηση άλλων συμφερόντων, φυσικά χωρίς αυτό να το γνωρίζουν οι κριοί και τα βεργάδια, ούτε βέβαια κι εμείς.

Πότισαν τους νέους μας με δηλητήριο, φώλιασε μέσα στις καρδιές το μίσος, τα χέρια πήραν όπλα και ήλθαν ξανά οι γενίτσαροι να ντροπιάσουν και να βασανίσουν ο Έθνος των Ελλήνων. Τι κρίμα!