Άλλαξε ο Μανωλιός;

Συνταρακτικά τα πρωτοσέλιδα των χθεσινών εφημερίδων και όχι μόνο των Γερμανικών:
«Αιφνιδιαστικά διαφορετικός ο Σόϊμπλε», «Ο Σόϊμπλε μεταμορφώθηκε, τώρα υπέρ της ανάπτυξης», «Μεταστροφή Μέρκελ - Σόϊμπλε» και άλλα πολλά παρόμοια με το κοινό συμπέρασμα ότι το δίδυμο αυτό της ευρωπαϊκής συμφοράς, αντελήφθηκε τελικά ότι η πολιτική της λιτότητας που επέβαλαν στους άλλους δεν έκανε ζημιά μόνο στον νότο. Η ζημιά άρχισε να μεταναστεύει προς βορράν και με την μορφή της αδυσώπητης ύφεσης χτυπά την πόρτα της Γερμανίας.

Ήδη η ανάπτυξη στη Γερμανία καταγράφει το οριακό ρεκόρ του 0,1%. Τακ τακ - Ποιος είναι - Ο μπαμπούλας.
Νομίζω πως είναι αβάσιμο για να μην πω ανόητο να νομίζουμε ότι οι άνθρωποι που διοικούν αυτή τη φοβερή οικονομική μηχανή είναι τόσο επιπόλαιοι ώστε να ενεργούν χωρίς να γνωρίζουν εκ των προτέρων που οδηγούν την οικονομία της χώρας τους. Από την εποχή του Μάαστριχ κάποιοι φωνάζουμε ότι εκεί πάει το πράγμα.

Η γερμανική ατμομηχανή διάλεξε την ανηφόρα και εκεί οδήγησε το ευρωπαϊκό τρένο σκόπιμα. Μπορεί να κουράστηκε η ατμάμαξα αλλά ήταν προσχεδιασμένο ότι θα φθάσει στη κορφή, με κάποια δυσκολία ίσως, αλλά μετά έχει κατηφόρα και θα κουβαλήσει σπρώχνοντας τους ξελιγωμένους.

Όχι κύριοι, οι Γερμανοί δεν προχωράνε με το γνωστό Ελληνικό σύστημα «Βλέποντας και κάνοντας». Ο οικονομικός τους σχεδιασμός είναι μακροχρόνιος, εφαρμόζεται με επιμέλεια και υπόκειται σε συνεχή έλεγχο.

Μπορεί κάποτε να μίσησαν τους Εβραίους γιατί τα πήγαν καλύτερα από αυτούς μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, όπως συνέβη και σε τόσες άλλες πατρίδες φυσικά, αλλά δεν τους υποτίμησαν και βάλθηκαν να τους μιμηθούν, να τους ξεπεράσουν και να πάρουν την θέση τους στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας. Η Ευρώπη είναι απλώς το όχημα, στόχος είναι το οχυρό του θείου Σκρούτζ.

Ο Γερμανικός σχεδιασμός είναι ένα δράμα σε τρεις πράξεις:

Πράξη 1η . Τους δελεάζουμε να υιοθετήσουν το δικό μας νόμισμα.. Μπορεί να του άλλαξαν το όνομα και να το είπαν Ευρώ αλλά το δικό τους Μάρκο είναι. Θα νιώσουν για λίγα χρόνια μια προβλέψιμα αποχαυνωτική ευημερία που θα τους αναγκάσει να κάνουν λάθη. Θα δανεισθούν και θα χρηματοδοτήσουν αδιέξοδες καταναλωτικές πολιτικές, μέχρι να κλατάρουν και να χρειάζονται την βοήθειά μας.

Πράξη 2η . Τους βοηθάμε επιβάλλοντας αυστηρή λιτότητα. Τους διαλύουμε την οικονομία και φτωχοποιούμε την κοινωνία τους, μέχρι εξαθλιώσεως και όταν η ανεργία φθάσει σε εφιαλτικά επίπεδα θα μας εκλιπαρούν για ανάπτυξη με κάθε τρόπο και μέσο.

Πράξη 3η . Θα τους επιτρέψουμε και θα τους βοηθήσουμε με το αζημίωτο να έχουν την ανάπτυξη που χρειάζονται με επενδύσεις που θα πραγματοποιηθούν με Γερμανικά κεφάλαια. Νταβατζιλίκι δηλαδή. Θέλουμε την νόμιμη προμήθειά μας από την ανάπτυξη του Νότου, το σύνηθες κωλόκουρον.

Δεν ξέρω αν υπάρχει και 4η πράξη με στόχο την Wall street, δεν το αποκλείω όμως.

Το έργο φέρνει λίγο από «Ψυχώ» και ο σκηνοθέτης Σόϊμπλε μιμείται τον Χίτσκοκ. Έτσι θα μας έλθει η ανάπτυξη. Άντε να δούμε όμως με τι επιτόκιο. Γιατί αν το επιτόκιο δανεισμού είναι μεγαλύτερο από εκείνο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας , τότε δεν θα χρειασθεί να βάλουν το χέρι στην τσέπη, θα μας δανείζουν τα λεφτά των άλλων. Μήπως η πρόσφατη μείωση του επιτοκίου της ΕΚΤ από το 0,75% στο 0,50% φωνάζει ότι και αυτό μέσα στον Γερμανικό κόλπο είναι;