Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης

Αυτοί που με περίσσιο θάρρος επέλεξαν συνειδητά τον θάνατον για να τιμήσουν την Πατρίδα, να την οπλίσουν με την θυσία τους, να θωρακίσουν τις ψυχές των λαβωμένων, να γαλουχήσουν τις καρδιές των νέων. Αυτοί που δεν κιότεψαν μπροστά στην γλύκα της ζωής, που δεν φοβήθηκαν τον πόνο του θανάτου. Αυτοί που ξάπλωσαν ευπρεπείς επάνω στην ασπίδα του Έθνους, σύμβολα για να γίνουν του πολιτισμού μας πειθόμενοι τοις κείνων ρήμασι, θεράποντες του κοινού των Ελλήνων ήθους και γητευτές των καημών μας. Αυτοί στέκουν ψηλά εκεί μέσα στο άπλετο φως των Ηλυσίων μεταξύ των αθανάτων, εκλεκτοί του αλήσμονα χρόνου, οδηγοί φωτοδότες και στυλοβάτες των ελπίδων μας στους δύσκολους καιρούς. Αυτοί δείχνουν κάθε φορά τον δρόμο όταν υπάρχει ανάγκη. 

Από τον Προμηθέα στον Καύκασο έως τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα και από τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες έως τον Σαμουήλ στο Κούγκι, ο δρόμος των Σελλών είναι γεμάτος βωμούς θυσιαστήρια εκείνων που έγιναν σύμβολα ανδρείας και αυταπάρνησης.

Σήμερα θα θυμηθούμε τρεις των οποίων την θυσία σκόπιμα ξεχνά η Πολιτεία, έτσι για να μπούμε στο μάτι εκείνων που την ιστορία την γράφουν όπως θέλουν και την δημοκρατία την χρησιμοποιούν αλλά δεν την πιστεύουν.

Αλέξανδρος Κορυζής, εκ Πόρου, τραπεζίτης, Υπουργός των Κυβερνήσεων Οθωναίου και Μεταξά, Διοικητής της Εθνικής Τραπέζης, διορίζεται από τον Βασιλέα Γεώργιο Πρωθυπουργός της Ελλάδος την 29ης Ιανουαρίου του 1941, μετά τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά. Είπε το δικό του ΟΧΙ στους Γερμανούς και αυτοκτονεί στις 18 Απριλίου του 1941, για να μην τους παραδώσει την χώρα όταν κατέρρευσε το μέτωπο.

Κωνσταντίνος Κουκίδης, ετών δεκαεπτά μέλος της Μεταξικής νεολαίας ΕΟΝ, Εύζωνος με επιλογή του εκτελεί χρέη φρουρού της Γαλανόλευκης επάνω στον ιερό Βράχο της Ακρόπολις. Αρνείται να υπακούσει στην εντολή του Γερμανού αξιωματικού που του ζητά να υποστείλει την Σημαία την οποία κατεβάζει από τον ιστό της, στρατιώτης των κατακτητών. Όταν κατόπιν ο Γερμανός αξιωματικός του την παραδίδει διπλωμένη, εκείνος την ανεμίζει, την περνάει στους ώμους του και πηδά από τον βράχο, σαν σήμερα στις 27 Απριλίου του 1941.

Πηνελόπη Δέλτα, γεννημένη στην Αλεξάνδρεια στα 1874, σημάδεψε με την πληθωρική παρουσία και την πέννα της μια εποχή. Η λέξη ΣΙΩΠΗ χαραγμένη στο τάφο της μικρής Πουλουδιάς του Τρελαντώνη εκφράζει με μοναδικό τρόπο την απόφασή της να σιωπήσει οριστικά όταν μπαίνουν στην Αθήνα τα Γερμανικά στρατεύματα στις 27 Απριλίου του 1941, παίρνοντας δηλητήριο. Θα πεθάνει την 2α Μαΐου, πλήρης ημερών και ευδοκίμου αναγνώρισης.

Ποια αρρωστημένη σκοπιμότητα προσπαθεί επί δεκαετίες να σβήσει από τη μνήμη μας την θυσία αυτών των ανθρώπων; Ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν να θυμόμαστε αυτούς τους νεκρούς μας; Ποιος χάνει από αυτές τις μνήμες και ποιος κερδίζει από την λησμονιά. Το Δημόσιο Σήμα δεν υπάρχει πια, το κατέστρεψε κι αυτό η αδιαφορία και η σκοπιμότητα μα μέσα στις καρδιές των Σελλών εξακολουθεί να υπάρχει αυτή μεγάλη λεωφόρος που από την δίπυλη την καλλίστη έξοδο των Αθηνών οδηγεί στην Ακαδημία και από εκεί στα Ηλύσια πεδία. Η μνήμη είναι αιωνία για όσους το αξίζουν και όχι επιλεκτικά για κάποιους.