Η παρακμή μας

Σ’ αυτή την χώρα που θαρρεί πως νιώθει
φλύαρα αυτιά νεκρόφιλοι θωπεύουν
κι αγράμματοι φουσκώνουνε ασκούς
στις βρόμικες αυλές των παλατιών

χαρταετούς σηκώνουν οι μωροί
στων ρημαγμένων πρωινών την άπνοια
που τα βραχνά κοκόρια δεν λαλούν
και τα φρικιά αρμέγουν λωτοφάγους

το ήθος των αρχόντων έχει η πόλη
παράτες, τσαρλατάνων κολοτούμπες
γυμνοί κλέβουνε φύλλα απ’ τις συκιές
και τα φορούν καμαρωτοί στις εκκλησιές

μην φτύνετε καθώς περνάτε εμπρός τους
τα χέρια μούντζες να μην ανοίξουν
πρόσωπα οικεία στις εξέδρες
οι φίλοι μας οι συγγενείς, εμείς