Ο «γόρδιος» αυτοδεσμός της Ανατολικής Ορθόδοξης εκκλησίας

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που ενέκυψαν από την πανδημία του κοροναϊού, είναι αυτό της Θείας Μετάληψης που επί αιώνες η Ορθόδοξη εκκλησία μας, έχει καθιερώσει ως διαδικασία άφεσης αμαρτιών και ζωής αιώνιας καθώς, «ό άρτος και ο οίνος μεταποιούνται εις Σώμα και Αίμα του Θεού» που επενεργεί «ως πυρ, άνθραξ φλέγων τούς αναξίως αυτών μεταλαμβάνοντας και καθαίρων τας αμαρτίας των ευσεβώς κοινωνούντων» (Δαμασκ. αυτόθι).

Κι ενώ μέχρι πρότινος οι πιστοί προσέρχονταν στο Μυστήριο της Θείας ευχαριστίας, για να μεταλάβουν από το κοινό Ποτήριο «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης», στο εξής η τυχόν κατάλυση θα κυριαρχείται από τον φόβο της μόλυνσης από τον κοροναϊό, που ελλοχεύει ο τρόπος που αυτή δίδεται από την «κοινή» Ιερά λαβίδα (κατά μίμηση Ησαΐας 6, 7).

Η πίστη και η επίδραση της Θείας Μετάληψης στην ψυχοσωματική υγεία των πιστών, σε ένα βαθμό παραδοσιακά στηρίζονταν και στο ότι, «θαυματουργικά» κανείς δεν κόλλησε κάτι.

Η ύπαρξη του Θεού όμως, δεν πρέπει να επιδιώκεται μέσα από δοκιμή ή πείραμα, γιατί έτσι δεν εδραιώνεται σωστά η πίστη, κι ο πιστός αναζητεί συνεχώς θαύματα κι αποδείξεις, κι επιπλέον αντιτίθεται με την στάση του Χριστού σε 3 κορυφαίες στιγμές της επίγειας ζωής του.

Ο Χριστός αν και προκαλέστηκε από το πλήθος και τους συν εσταυρωμένους ληστές, δεν κατέβηκε από τον Σταυρό για να αποδείξει ότι είναι Θεός, γιατί τότε η πίστη των ανθρώπων θα στηρίζονταν στο θαύμα κι όχι στην ελεύθερη βούληση τους (Μαρκ.15,32).

Αντιτάχθηκε στις προτροπές από τα (Ιωσήφ) αδέρφια του, χάριν επίδειξης κι αποδείξεως να μεταβεί στην Ιουδαία για να Θαυματουργήσει και να πείσει τους Ιουδαίους ότι είναι Θεός (Ιωαν.7,3).

Δεν συναίνεσε (μετά την βάπτιση από τον Ιωάννη) στην προτροπή του «ακατανόμαστου» κατά τον 2ο πειρασμό του, για να πέσει από την άκρη της στέγης του Ναού του Σολομώντος (Ματθ.4,6) και να αποδείξει ότι δεν θα πάθει τίποτα, καθώς σύμφωνα με τον 90ό Ψαλμό 11, 12, άγγελοι θα τον έσωζαν «Τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε, και ότι επί χειρών αρούσίν σε μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου…» κι απάντησε μέσα από το Δευτερονόμιο (6,16) ‘’πάλιν γέγραπται, οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου’’.

Δεν θα εκθέσεις δηλαδή τον εαυτόν σου σε κίνδυνο, για να δοκιμάσεις το Θεό (και να πεισθείς τάχα με χειροπιαστά γεγονότα, ότι πράγματι σε αγαπά και σε προστατεύει).

Η πίστη στον Θεό, δεν πρέπει να συνάγεται από το αν και πόσο σιχαίνεται κάποιος, αλλά από το αν και πόσο Χριστιανικά ζει, κι απ’ το ποιόν και το ποσόν της αγάπης του για τους άλλους.

Η επίδραση της Θείας Μετάληψης στον πιστό, πλούσιο ή φτωχό, άρρωστο ή υγιή, δεν εξαρτάται κι ούτε πρέπει να συνάγεται και να στηρίζεται υποχρεωτικά στον επικίνδυνο ή μη τρόπο που θα του δοθεί, αλλά από την πίστη του, την πνευματική και σωματική προεργασία που έχει κάνει πριν Μεταλάβει, τις ευχές του Ιερέα και την Θεία πρόνοια.
Την κρίση από την πανδημία η εκκλησία πρέπει να την κάνει ευκαιρία, με μια (εμπνευσμένη από Θεία Οικονομία) υπεύθυνη Ποιμαντική στάση και σεβασμό στην επιστήμη και τον πιστό.

Οι Ιεράρχες της Ανατολικής Ορθόδοξης Χριστιανικής εκκλησίας, υπό το βάρος της νέας κι απρόβλεπτης πανδημίας, καλούνται να αποδεσμεύσουν άμεσα την εκκλησία από μια παρελθοντολογική της αυτοπαγίδευση και να λύσουν ένα χρόνιο «γόρδιο» αυτοδεσμό.

Εμπνευσμένοι από την Ορθόδοξη Πατερική σοφία, πρέπει να αποφασίσουν για το ΑΝ η εκκλησία δεν θα επιμείνει (δογματικά) στην υπάρχουσα διαδικασία της Θείας Μετάληψης (μοίρασμα με την ίδια Ιερή λαβίδα) και θα την αναπροσαρμόσει «αβρόχοις ποσίν» στις νέες συνθήκες, ή θα παραμείνει αμετακίνητη στην παράδοση κάτω από τον φόβο του ορθολογισμού, κι αφού διακινδυνέψει το κύρος της, τους πιστούς και την πίστη τους, στρυμωγμένη και λυπημένη να αυτοπαραδοθεί εκ νέου, στις προτροπές της επιστήμης και τις επιταγές πολιτείας.
Καλή Ανάσταση!