Το δικό μου χρονικό στην ΕΡΤ...

Ώρα 16.00: Η κυβέρνηση ανακοινώνει το κλείσιμο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στέλνοντας στην ανεργία 2500 ανθρώπους.

Ώρα 22.00: Το Υπουργείο Οικονομικών ζητά επίμονα την συχνότητα καθώς πλέον η συχνότητα ανήκει στο κράτος.

Στην επόμενη μία ώρα οι συχνότητες σε όλη την Ελλάδα χάνονται η μία μετά την άλλη. Τα ΜΑΤ για ακόμα μια φορά κάνουν καλά τη δουλειά τους.... Η ταφόπλακα της ΕΡΤ έπεσε βαριά.Χαμόγελα παγώνουν.

Ώρα 23.15: Δεν με κρατάει όμως το σπίτι...Παρακαλάω κόσμο να έρθει μαζί μου στο Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής στη Λ. Μεσογείων. Άλλοι αρνιούνται, άλλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Βρίσκω τελικά μια καλή φίλη.Αυθόρμητα, χωρίς συμφέρον φεύγουμε.

Πάμε να ενώσουμε τις φωνές μας.Να δούμε τι γίνεται. Τι πραγματικά επικρατεί;Στο μυαλό μου η τελευταία εικόνα των δημοσιογράφων να χαιρετιούνται συγκινημένοι live.Μια εικόνα που δεν περιγράφεται με καμία λέξη.

Ώρα 23.45: Στη Λεωφόρο Μεσογείων.Χιλιάδες κόσμου.Οι μικροί,οι μεγάλοι,οι ηλικιωμένοι,οι περίεργοι,οι συνδικαλιστές,οι κομματικοί,οι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι πολίτες... Η κεντρική πύλη επί της Λεωφόρου ανοιχτή για πρώτη φορά. Κόσμος να μπαίνει, κόσμος να μην βγαίνει.

Στο προαύλιο παγωμένα πρόσωπα.Εκεί η Έλλη,η Ρένια,ο Γιώργος,ο Δημήτρης,η Εύη,ο Βασίλης, ο Γιάννης. Όλοι τους εργαζόμενοι.Δημοσιογράφοι,τεχνικοί,προσωπικό με μια απόγνωση. Όλοι έντρομοι,να προσπαθούν να μάθουν μια περαιτέρω πληροφορία. Όλοι γύρω από μια τηλεόραση στην κεντρική αίθουσα της ΕΡΤ. Λαμβάνουν σήμα μόνο από τα εσωτερικά δίκτυα.

Ζητώ από τη φίλη μου να κάνουμε μια βόλτα στους χώρους του καναλιού. Παντού η απόγνωση. Πρόσωπα θλιμμένα,αμίλητα,αγέλαστα. Κάθε γραφείο και μια δική του ιστορία. Εργαζόμενοι να αναρωτιούνται τι θα γίνει όταν ξημερώσει.

Βγαίνουμε έξω. Η συναυλία έχει αρχίσει.Μεγάλα ονόματα συμπαραστέκονται. Όχι στους μεγάλους δημοσιογράφους. Σε όλους. Σε αυτούς,στους απλούς εργαζόμενους. Ζητάνε από τα μεγάφωνα να παραμείνει ο κόσμος.

Περπατώντας στον κήπο του Ραδιομεγάρου βλέπω τους ανθρώπους μαζί.Να κάνουν έκκληση να παραμείνουν.Βλέπω όμως κάτι και παγώνω. Η εικόνα που πραγματικά με συγκλονίζει .Βλέποντας από τα έξω παράθυρα στα γραφεία ανθρώπους να κλαίνε και να μαζεύουνε σε κούτες τα πράγματα τους. Να αγκαλιάζονται και να χαιρετιούνται.

Ώρα 2.30: Η εικόνα μένει στο μυαλό μου. Άφιξη πολιτικών για έναν «καλό λόγο». Ο κόσμος άλλους τους γιουχάρει,άλλους τους ζητά να δώσουν μια λύση.Συνεχίζω το περπάτημα και βλέπω πάλι τα ίδια.Μια τελευταία βόλτα στους ορόφους που επιτρέπεται. Γραφεία άδεια,φώτα σβηστά.Όλοι μια αγκαλιά στο προαύλιο.

Βυθισμένος στις σκέψεις μου ακούω απ’ τα μεγάφωνα έναν στίχο του Μάνου Λοίζου «Και όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας όλα θα λάμψουνε αλλιώς και θα χαθεί μες τις σκιές μας όλος ο κόσμος ο παλιός...» Επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Ανακοινώνουν επέμβαση των ΜΑΤ. Επιστρέφοντας στις 4.15 μου λέει ένας ταξιτζής «Οι Τούρκοι στην Πλατεία Ταξίμ, και ο Έλληνας στον καναπέ το ξυν’...».
Ας γίνει το καλύτερο...