Πολιτική παντελώς απούσα

Οι πολιτικοί μας βρίσκονται μονίμως σε διάσταση με την κοινωνία. Οι συχνοί καυγάδες, - από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη με τις αποδοκιμασίες κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας και τις μούντζες κατά του δημάρχου στα Γιάννενα μέχρι και την προχθεσινή ματαίωση της παρέλασης στην Ρόδο με τα απαξιωτικά συνθήματα κατά πολιτικών όλων των κομμάτων - , πασιφανώς καταδεικνύουν το ετοιμόρροπο της σχέσης.

Η προοπτική επανασύνδεσης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Αιτία της μη ομαλής συμβίωσης είναι η διαρκής και λίαν διακριτή απουσία πολιτικού αισθήματος. Μοιραίο αποτέλεσμα θα είναι η διακοπή της όποιας συνύπαρξης. Κι όπως συμβαίνει σε όλα τα διαζύγια , οι σύντροφοι θα αλλάξουν.

Κι επειδή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, κατά γενική ομολογία οι ευθύνες βαραίνουν τους πολιτικούς, η κοινωνία θα στραφεί στην εύρεση νέων κι ικανών πολιτικών ταγών ώστε να πληρωθεί το υπάρχον κενό μιας εποικοδομητικής κι ερωτογενούς σχέσης πολιτικής, μεταξύ πολιτών και πολιτικών.

Ας σταθούμε στην εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ και στην Νέα Δημοκρατία.
Στην πρώτη, ανεδείχθη αρχηγός ο Γιώργος Παπανδρέου. Τόσο ο απελθών πρωθυπουργός, όσο και τα κορυφαία στελέχη του κινήματος παρέσυραν το εκλεκτορικό σώμα στην υπερψήφιση του εγγονού του « γέρου της δημοκρατίας » και υιού του ιδρυτή, αναδεικνύοντας θυμικά αντανακλαστικά και παραβλέποντας κάθε μορφή και έννοια ιδεολογικής ή πολιτικής πλατφόρμας. Τα αποτελέσματα της εν λόγω πολιτικής μπλόφας αναδεικνύονται ανάγλυφα μετά τα αποτελέσματα της 25μηνης διακυβέρνησης. Με τον πιο βάναυσο τρόπο, μια ιστορική παράταξη διαλύεται, μια ολόκληρη κοινωνία νιώθει προδομένη και μια οικογενειακή παράδοση προσβάλλεται και καταρρίπτεται.

Στη δεύτερη, ανεδείχθη αρχηγός ο Αντώνης Σαμαράς. Τα κορυφαία στελέχη της παράταξης, η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών κι οι γαλάζιοι δήμαρχοι στήριξαν εμφανώς την Ντόρα Μπακογιάννη. Είναι άξιο πολιτικής και κοινωνιολογικής έρευνας ότι στο λεκανοπέδιο της Αττικής μόνον ένας δήμαρχος αμφισβήτησε την κ. Μπακογιάννη.

Κι αυτός λόγω συγγενείας και γειτονίας με τον κ. Σαμαρά. Παρά ταύτα, αρχηγός εξελέγη από την κοινωνία ο Μεσσήνιος πολιτικός αφήνοντας στα « κρύα του λουτρού» την κόρη Μητσοτάκη κι όλους εκείνους τους πολιτικούς που είχαν συσπειρωθεί μαζί της, όχι λόγω της πολιτικής της πρότασης αλλά επειδή καιροσκοπικά φαντάστηκαν ότι θα είναι η νικήτρια στην αρχηγική κούρσα. Αρκετό χρόνο μετά την εκλογή, η μοναξιά της κ. Μπακογιάννη είναι λίαν εμφανής. Τόσο, όσο εμφανή είναι και τα προβλήματα του κ. Σαμαρά ο οποίος εξελέγη με συναισθηματικούς συνειρμούς σε εποχές Ευάγγελου Αβέρωφ και Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Κάτι παρόμοιο δείχνει να συμβαίνει και στην παρούσα περίοδο με την νέα εκλογή προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος , παρά τις πολλές πολιτικές αντιπάθειες και χωρίς να έχει παρουσιάσει κάποια ιδεολογική ή πολιτική πλατφόρμα, συσπειρώνει μεγάλο ποσοστό στελεχών του κινήματος. Απλά, προσφέρει στα μωροφιλόδοξα στελέχη την ψευδαίσθηση της διατήρησης της εξουσίας ή έστω της μερικής νομής της με τον Αντώνη Σαμαρά.

Ακριβώς γι αυτούς τους λόγους δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως το ΠΑΣΟΚ θα εισέλθει σε νέες περιπέτειες αμέσως μετά τις επικείμενες εκλογές, ως κόμμα προσκολλημένο στην εξουσία και με αρχηγό χωρίς σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές.

Σταθήκαμε μόνον σε τρεις κορυφαίες πολιτικές πράξεις τις πολιτικής μας ζωής. Θα μπορούσαν να αναφερθούν μυριάδες που αναδεικνύουν την λίαν διακριτή διάσταση ιδεολογικών και πολιτικών αισθημάτων, πρακτικών, συμπεριφορών ή έστω κι απλών προσεγγίσεων μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Κι αυτές οι μοιραίες πολιτικές πράξεις ερμηνεύουν πολλά από όσα βιώνουμε καθημερινά…!!!