Η μοιραία αναξιοκρατία της δεκαετίας του 80

Θα ήταν παράλογο κι υπερβολικό, αν όχι κι εν πολλοίς άδικο, να χρεωθεί η εν ενεργεία πολιτική τάξη όλα τα αρνητικά που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική πολιτεία, οικονομία, κοινωνία, διοίκηση. Μια ματιά στα πολιτικά πεπραγμένα περασμένων ετών, και κυρίως της δεκαετίας του 80 , ίσως μας βοηθήσει να βρούμε την αιτία των τόσων πολλών σύγχρονων δεινών μας.

Πρωτίστως δε, θα μας παραδειγματίσει επαρκώς για να μην επαναληφθούν λανθασμένες πολιτικές που θα επιδείνωναν και θα υποθήκευαν την ζωή αρκετών γενεών ύστερα από εμάς.

Μετά την μεταπολίτευση του 1974, η εγκαθίδρυση κι η εδραίωση της δημοκρατίας μας ήταν κύριο και πρώτιστο καθήκον κυβερνώντων και κυβερνωμένων μετά από την εφτάχρονη μεγάλη εβδομάδα των πολιτικών παθών ενός ολόκληρου λαού.

Σε δεύτερο στάδιο, δικαίως, οι επί πολλές δεκαετίες επαγγελματικά ή κοινωνικά και κατ επέκταση κι αναλογία και πολιτικά περιθωριοποιημένες, – λόγω ιδεολογικών αποχρώσεων και κομματικών κριτηρίων, μεγάλες και πολυάριθμες λαϊκές τάξεις απαιτούσαν μια εθνική δικαίωση.

Αυτή η επιζητούμενη δικαίωση ήταν σαφέστατα κι αναμφίβολα όρος και προαπαιτούμενο της κάθε έννοιας ισονομίας, ισηγορίας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας.

Αυτήν ακριβώς την εθνική ανάγκη εκμεταλλεύτηκαν με περισσή πολιτική και κομματική ιδιοτέλεια οι πολιτικοί πρωταγωνιστές εκείνης της καθόλα πολιτικά ρομαντικής αλλά τελικά μοιραίας εποχής. Ήταν τότε, που δημεγέρτες και δημαγωγοί ηγέτες, – ικανοί λέξη πλάστες, λέξη λάγνοι κι εν πολλοίς λέξη πόρνοι - , έπειθαν και διέγειραν τα αλαλάζοντα πλήθη για έναν προσφερόμενο επίγειο παράδεισο ο οποίος στη συνέχεια και στην πραγματικότητα απεδείχθη εφήμερος, πλαστός και εν τέλει προδοτικός αν όχι και εθνικά καταστροφικός.

Τότε, στις αρχές των 80 ΄ ς, χάρις σε μια κακώς νοούμενη επαγγελματική ανέλιξη και μιας ανάλογης κοινωνικής καταξίωσης όλων των πολιτών, καταργήθηκε κάθε έννοια αξιοκρατίας και ιεράρχησης προτύπων, αξιών, γνώσεων, εμπειριών και δεξιοτήτων.

Το κόμμα αντικατέστησε κάθε μορφή ή έννοια επιστημονικής και τεχνολογικής αξιολόγησης κι ιεράρχησης. Οι προεκλογικές αφίσες περιθωριοποίησαν ακόμα και τίτλους των καλύτερων πανεπιστημίων της ημεδαπής ή αλλοδαπής. Οι κομματικές επιτροπές – δήθεν –
«αλληλεγγύης» πρωτοστάτησαν για την επέλαση και τελικά την πλήρη κατάκτηση της δημόσιας διοίκησης.

Οι κομματικές νεολαίες αποτέλεσαν προθαλάμους της κάθε είδους επαγγελματικής και οικονομικής καταξίωσης καθώς και της κομματικής και στη συνέχεια πολιτικής ανέλιξης.

Σ' αυτό το πνεύμα της κακώς νοούμενης επαγγελματικής προώθησης - από το κόμμα και για το κόμμα – έμειναν εκτός νυμφώνος σωστοί άνθρωποι, καθόλα άξιοι επιστήμονες κι αγνοί ιδεολόγοι κι αντίθετα ανεδείχθησαν οι πάσης φύσεως ιδιοτελείς, αδίστακτοι, άπληστοι, άξεστοι, ανέντιμοι, αγράμματοι κι έμπλεοι μυρίων κοινωνικών, κομματικών και πολιτικών απωθημένων.
Πάντα ταύτα διαχύθηκαν σ όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά, έχουμε μια πολιτική τάξη πολιτικά ελλειμματική, τεχνοκρατικά ανεπαρκή, κοινωνικά αναξιοπρεπή κι εθνικά προδοτική έως κι επικίνδυνη. Μια δημόσια διοίκηση μη παραγωγική κι εντελώς μη ανταγωνιστική απέναντι σε μια ευρωπαϊκή και διεθνή κοινότητα συνεχώς και ταχέως αναπτυσσόμενη.

Μια συνδικαλιστική ηγεσία ανίκανη κι ανήμπορη να συσπειρώσει ακόμα και τους πολλαπλώς δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας σε περίοδο πλήρους κατάργησης εργατικών δικαιωμάτων, καλπάζουσας ανεργίας και δεινής επέκτασης της φτώχειας και της ανέχειας. Μια επιχειρηματική τάξη, στην πλειοψηφία της, εκτραφείσα, γιγαντωθείσα κι επεκταθείσα μέσα στην αδιαφάνεια και τη διαπλοκή με την αδελφή της πολιτική τάξη.

Μέσα σ αυτό το διόλου εύκρατο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κλίμα αποτελεί λαϊκή επιταγή ή και εθνική ανάγκη η αλλαγή προτύπων, ηγεσιών, κομμάτων, στόχων, σκοπών κι επιδιώξεων.