Η λογική τρελάθηκε. Ζήτω η υποκρισία

Στην χώρα μας, τις τελευταίες ημέρες, συμβαίνουν πραγματικά πρωτοφανή γεγονότα. Με αφορμή την ψηφοφορία στη Βουλή για την ψήφιση ή μη του νέου μνημονίου – μιας σύμβασης δεσμευτικής για τις επόμενες δύο γενεές τουλάχιστον – ο απλός νους μπορεί εύκολα κι άνετα να κάνει κοινές παρατηρήσεις σε λίαν διακριτές πολιτικές πρακτικές και συμπεριφορές.

Ο κύριος εμπνευστής του πρώτου μνημονίου και της συνακόλουθης υπαγωγής της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, εμφανίζεται ως σοσιαλιστής και κατακεραυνώνει, εντός κι εκτός Ελλάδος, την πολιτική που ο ίδιος εμπνεύστηκε κι υλοποίησε. Παρά ταύτα δε, στέκεται υπέρμαχος της υπερψήφισης της πολιτικής που καταδικάζει ενώ παράλληλα διαγράφει από το κόμμα του τους βουλευτές που, ακολουθώντας πιστά την πολιτική του, αρνούνται να ψηφίσουν τα δημοσίως υπό του ιδίου καταγγελλόμενα.

Ο μέχρι πρότινος, φανατικός αντίπαλος του πρώτου μνημονίου, ο επίδοξος κι εν δυνάμει πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ψηφίζει το νέο μνημόνιο κατά πολύ χειρότερο κι επαχθέστερο του πρώτου, έστω κι αν οι αρχικές του απόψεις και θέσεις έχουν πλήρως δικαιωθεί από το πλήρες αδιέξοδο και την πανθομολογούμενη αναποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης πολιτικής. Κι ως μη νοών την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα διαγράφει, από το κόμμα του, τους επιτελείς εκείνους που ενστερνίστηκαν τη δική του πολιτική πρόταση και, ως άφρων ποιών, στρατεύεται με τους μέχρι χθες εσωκομματικούς διώκτες του, οι οποίοι, λίαν διακριτά, εκπροσωπούν μειονότητες τόσο στο κόμμα του όσο και στο εκλογικό σώμα γενικότερα.

Ένας εκ των πατέρων της ιδέας συγκρότησης της τριμερούς κυβέρνησης, – « συνευθύνης », δήθεν - ,του Λουκά Παπαδήμου, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, αποσύρει πρώτος την εμπιστοσύνη του κόμματός του – ΛΑΟΣ – εμφανέστατα αγόμενος και φερόμενος από τα ευρήματα των μετρήσεων της κοινής γνώμης. Επιπλέον δε, διαγράφει από τις τάξεις του κόμματός του τους βουλευτές που ο ίδιος πρότεινε και πολιτικά εξέθεσε ως υπουργούς της κυβέρνησης άρα κι ως εκφραστές της δικής του πολιτικής πρότασης.

Ο δοτός πρωθυπουργός, στερούμενος από κάθε κοινωνική κι εν τέλει και πολιτική νομιμοποίηση, Λουκάς Παπαδήμος σεμνός υπηρέτης και υποτακτικός υπάλληλος τραπεζικών και μόνον συμφερόντων, προκλητικά και χυδαία εκβιάζει – και δη επισήμως από το βήμα της Βουλής – πως στην περίπτωση άρνησης θετικής ψήφου στην πολιτική του η κοινωνία θα στερηθεί τα τρόφιμα, τα ιατρικά εργαλεία και φάρμακα, τις παροχές κοινωνικής πολιτικής, ένα στέρεο τραπεζικό σύστημα.

Τον ίδιο παραληρηματικό λόγο ακολουθεί κι ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, προσθέτοντας στα ανωτέρω και την ελλειμματική εθνική άμυνα που θα προκαλέσει η άρνηση των εταίρων μας για χορήγηση νέων δανείων, στην περίπτωση κατά την οποίαν οι ιθαγενείς δεν υποκύψουν στα από την αλλοδαπή εντελλόμενα.

Ο υπέρ μέγιστος – σε πνεύμα, ιδέες, πυγμή κι όγκο – υπουργός οικονομικών, Ευάγγελος Βενιζέλος, σε πλήρη πολιτική παραζάλη και παράκρουση, επιτίθεται στην δεξιά κι αριστερή κοινοβουλευτική πτέρυγα αλαλάζων και διαρρηγνύων τα ιμάτιά του, ως αυτοκράτωρ ενώπιον στρατού ατάκτων, επειδή οι αλλόφρονες τόλμησαν να αρθρώσουν διαφορετική πολιτική πρόταση και πλατφόρμα από την ανύπαρκτη δική του. Μόνος λίαν εμφανής και πολιτικά ιδιοτελής στόχος το εσωκομματικό ακροατήριο, μήπως και δια της επίδειξης ψευδεπίγραφης πειθούς και νανώδους πυγμής τον εκλέξει ποντίφικα ενός κινήματος χωρίς ιδεολογικό στίγμα, καίρια πολιτική πρόταση, σαφή εναλλακτική λύση, τίμια κι ειλικρινή εθνική διέξοδο από την κρίση.

Κι όμως, οι παραπάνω αναφερθέντες είναι οι ισχυρότεροι έλληνες. Δυστυχώς, όμως, σε μια αδύναμη αλλά υπερήφανη ιστορικά πατρίδα που εναγώνια οραματίζεται τον δικό της ηγέτη μέσα στο διόλου εύκρατο κλίμα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά…!!!