Η επιτακτικότητα μιας νέας «κεντροδεξιάς»

H δαρβινική νομοτέλεια και εσχατολογία που συνοδεύει καθετί το ζωντανό και εξελισσόμενο, φαίνεται πως έχει επιδράσεις και στην πολιτική. Η τελευταία ως ζωντανός και –άλλοτε εύκολα άλλοτε δύσκολα- μεταβαλλόμενος θεσμός, έχει διαβεί και οδεύει προς το τέλος μια εποχής.

Μιας εποχής βαθιάς σήψης η οποία διέτρεξε κάθετα πολιτικές και πρόσωπα και η οποία άργησε να φανεί , καθώς το ακριβοπληρωμένο της παραπέτασμα κράτησε για σχεδόν δύο δεκαετίες του κραδασμούς και τις φωνές που τσίριζαν περί διαφθοράς και αναξιοκρατίας.

Το κάλυμμα αυτό όμως ράγισε και καταρρέει συνεχώς από το σωτήριο έτος 2008, καθώς δεν αποδείχθηκε ικανό να σπογγίσει τις δονήσεις της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Ένα παραπέτασμα made in Greece λοιπόν, χωρίς ευρωπαϊκές προδιαγραφές και εγγυήσεις.

H ώρα που το σκαρί της άλλοτε ελληνικής ναυαρχίδας σφυροκοπείται αλύπητα έφτασε, και δυστυχώς οι καπετάνιοι εγκατέλειψαν το πλοίο πιο γρήγορα από τους ποντικούς.

Αποδείχτηκε μέσα σε 3 χρόνια όχι μόνο η πανθομολογούμενη αποτυχία των μέχρι πρωτινός πολιτικών βαρόνων να διαχειριστούν μια κρίσιμη κατάσταση, αλλά και η σαθρότητα του σκεπτικού της εκλογικής βάσης η οποία τους ανεδείκνυε επί σειρά ετών. Και τώρα που η υπό κατάρρευση γαλέρα δεν πλέει στα νερά των διεθνών αγορών, στο ναυπηγείο επικρατεί διαφωνία για το ποιος θα ηγηθεί της ανακατασκευής, πολιτικά, προσωπικά και ιδεολογικά.

Θα ηγηθεί άραγε ο κ. Σαμαράς, με μια νέα Δημοκρατία με έντονο το στοιχείο του μεταπολιτευτικού παλαιοκομματισμού και των αναχρονιστικών-σε ορισμένες εκφάνσεις- ενεργειών και σκέψεων κορυφαίων στελεχών της;

Ή μήπως θα πρωτοστατήσει ο στερούμενος πολιτικής ταυτότητας ΣΥ.ΡΙΖ.Α των 11 συνιστωσών , της χαώδους διάστασης απόψεων έσωθεν και της αδυναμίας παρακολούθησης των θεμελιακών αλλαγών στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα; Κατά τον γράφοντα, ούτε λόγος περί του σοσιαλδημοκρατικού κακέκτυπου ΠΑ.ΣΟ.Κ το οποίο , όπως έχω ξαναγράψει, λειτούργησε ως το buffer party που πλήρωσε ακριβά το κόστος της ανετοιμότητας της χώρας να αντιμετωπίσει μια κρίση.

Η πρόταση είναι η εξής : Μια νέα ισχυρή και ευρωπαϊκή κεντροδεξιά. Φυσικά εδώ ανακύπτει πληθώρα ερωτημάτων και επικρίσεων πάσης φύσεως. Το σημαντικότερο από τα ερωτήματα αυτά είναι η ιδεολογική ιδιοσυστασία του κόμματος αυτού . Έχοντας υπόψιν την λεπτή ισορροπία και παρεξηγημένο συσχετισμό μεταξύ συντηρητισμού και φιλελευθερισμού, η απάντηση είναι δύσκολη.

Ωστόσο, φέρνοντας στο νου μου , την εξ αριστερών επιχειρηματολογία του «γιατί να μην δοκιμάσουμε ΣΥ.ΡΙΖ.Α;» , ανταπαντώ με το ερώτημα «γιατί να μην δοκιμάσουμε , μεταρρυθμιστικό φιλελευθερισμό;».

Eάν συσχετίσουμε τα δύο ερωτήματα και αναλογιστούμε ποιο εκ των δύο κρίνεται αναγκαίο , αναπόφευκτα καταλήγουμε στην δεύτερη επιλογή. Και αυτό συμβαίνει όχι λόγω προσωπικών πεποιθήσεων και παρωπιδισμού, αλλά εκ των πραγμάτων που θέλουν την ελληνική αριστερίζουσα σοσιαλδημοκρατική λογική να προΐσταται του κρατισμού και των στρεβλωμένων προτύπων συνδικαλισμού και διαχείρισης του κράτους όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή αριστερά της προόδου, αυτή που κατηγορεί

τον δικομματισμό ως δήμιο του κράτους και της κοινωνικής συνοχής , ήταν εκείνη που εξόπλισε με τις ιδεολογικές της στρεβλώσεις τα σκάνδαλα και τις νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα σε τέλμα.

Αυτό που η Ελλάδα δεν έχει γευτεί, είναι η ουσιαστική φιλελεύθερη μεταρρύθμιση θεσμών και νοοτροπιών, αυτή που με πομφόλυγες διακήρυττε η πλειονότητα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.

Πρόκειται για μία κεντροδεξιά εκφραζόμενη μέσω ενός νέου κομματικού μηχανισμού , με ανανεωτικό αέρα στις ιδέες, στα πρόσωπα και τις πρακτικές. Πρόκειται για ένα αμιγώς ευρωπαϊκό κόμμα στις νόρμες και τα καλούπια των σύγχρονων κομμάτων, με σκοπό αφενός την ανάπλαση της οικονομίας της χώρας και αφετέρου τον συλλήβδην εκσυγχρονισμό όλων των εκφάνσεων του δημόσιου βίου.

Ένα κόμμα, το οποίο θα θέσει όρια στην κρατική δραστηριότητα και που θα θέσει βάσεις για ορθολογική διαχείριση πάσης φύσεως καταστάσεων ,ανεξαρτήτου περίστασης και πολιτικού κόστους.

Αλήθεια, είναι εφικτή αυτή η νέα κεντροδεξιά; Αν ναι , ποιος θα ηγηθεί αυτής; Αν ναι, ποιοι θα την στελεχώσουν και σε ποιους θα απευθύνεται; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι καίρια για την συγκρότηση της. Εκτός όμως από τα ερωτήματα και τις αμφιβολίες, παρουσιάζεται στεντόρεια η επιβλητικότητα της αλλαγής. Εκείνης που οι εξόριστες στη αφάνεια προοδευτικές δυνάμεις πρεσβεύουν και θέτουν πάνω από οποιαδήποτε ανάγκη και αξία. Της επιβλητικότητας της νέας θεμιτά πατριωτικής ,μεταρρυθμιστικής και ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.