«Άσπονδοι Γείτονες»

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ηχηρές ανακατατάξεις συσχετισμών στη γειτονιά μας. Ανακατατάξεις που, κατά κύριο λόγο, οφείλονται στη διαρκώς κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα και στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Ερντογάν. Ανακατατάξεις που απαιτούν η εξωτερική μας πολιτική να διέλθει μιας συγκροτημένης και άμεσης διαδικασίας αναθεωρητισμού.

​Είναι η μεταμόρφωση της γείτονος χώρας που σμιλεύει ένα διαφορετικό «γίγνεσθαι» στα σύνορα της πατρίδας μας. Η Τουρκία έχει αυτομολήσει από το ευρωπαϊκό στρατόπεδο και φλερτάρει με δόγματα και δυνάμεις που προέρχονται από την Ανατολή, υπεραμύνεται του μουσουλμανικού της χαρακτήρα και έχει υιοθετήσει μια πλήρως ανατρεπτική ταυτότητα. Στην τελευταία, άλλωστε, μπορούμε να αποδώσουμε και τις κινήσεις που αποσκοπούν σε ένα νέο status quo στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ο Τούρκος Πρόεδρος αρέσκεται, πλέον, στο να χρησιμοποιεί την «ομηρία» (λ.χ. στην περίπτωση των Ελλήνων στρατιωτικών) και το Μεταναστευτικό ως διαπραγματευτικά του χαρτιά και να μη διστάζει να επιτεθεί δημοσία εναντίον παραδοσιακών, όχι μόνο συμμάχων, αλλά και εχθρών του.

Συμπεριφορές, δηλαδή, που απέχουν παρασάγγας από τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του, αλλά και από τον άγραφο κώδικα καλής γειτονίας που ακολουθούσε, διαχρονικά, η χώρα μας.

Ενδεικτικά, αξίζει να σημειωθεί ότι στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου, η τουρκική αεροπορία «έκανε» ρεκόρ παραβιάσεων του εναερίου μας χώρου, παρενοχλώντας ακόμα και το ελικόπτερο, στο οποίο επέβαινε ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Οι ενέργειες αυτές έρχονται να δυναμιτίσουν το κλίμα, ως απάντηση στην αμφίθυμη πολιτική της Κυβέρνησης του κ. Τσίπρα και μέχρι προσφάτως και του κ. Καμμένου. Γιατί, είναι δύσκολο να αφαιρέσουμε, πλέον, από τη μνήμη των γειτόνων μας τις στρατιωτικές περιβολές ή τα άσφαιρα δημόσια πυρά του κ. Καμμένου, αλλά και την άγνοια του κ. Τσίπρα σχετικά με το αν η χώρα μας έχει θαλάσσια σύνορα.

Όπως και είναι δύσκολο να αποκαταστήσουμε το καταρρακωμένο διεθνές μας γόητρο από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, όπου και, για πρώτη φορά, Τούρκος ηγέτης αμφισβήτησε σε ελληνικά εδάφη της συνθήκη της Λοζάνης. Γιατί, αυτό είναι το κόστος μιας εξωτερικής πολιτικής που ασκείται με προχειρότητα. Μιας πολιτικής που η πλαισίωση της από μια χειροπιαστή ατζέντα θυσιάζεται στο βωμό προσωπικών στρατηγικών. Μιας πολιτικής που «γυρνά την πλάτη» στην χρόνια οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών και περιορίζεται στην ανακύκλωση εκατέρωθεν προκλήσεων.
Όσο οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αντιμετωπίζονται με ελαφρότητα, τόσο οι ελληνικές διεκδικήσεις, όπως η επαναλειτουργία της σχολής της Χάλκης, δε θα καρποφορούν. Και θα μετατρέπονται ταχύτατα σε ευθείες αμφισβητήσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο, αλλά και της θρησκευτικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς στην Αγιά Σοφία.

Πρέπει να συμμετέχουμε με σύνεση σε αυτήν την διελκυστίνδα εθνικών συμφερόντων, μη επιτρέποντας στην Τουρκία να «παρατραβάει το σχοινί» ούτε και να το πηγαίνει όπου εκείνη θέλει. Αλλά, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και το που πατάμε. Γιατί, μέχρι στιγμής, «πατάμε σε δύο βάρκες». Η μία είναι αυτή των υγιών δυνάμεων της Ανατολικής Μεσογείου, οι οποίες και εκφράστηκαν στη τριμερή σύνοδο Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ για την ενέργεια και την ασφάλεια της περιοχής. Η άλλη είναι αυτή της μονομερούς βούλησης της χώρας μας να προκρίνει τη συμμετοχή της Τουρκίας σε αυτήν την ενεργειακή εξίσωση. Και το μετέωρο βήμα της χώρας μας, αυτήν τη στιγμή, πηγάζει από την αναποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ που από τη μία προσπαθεί να παραγράψει τον κεκαλυμμένο «αντισημιτισμό» που εξέφραζε από τα έδρανα της Βουλής και, από την άλλη, να υπηρετήσει τις διεθνιστικές καταβολές του, ακόμη και εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.

Για εμάς, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι είναι αναγκαία μια στέρεη πλατφόρμα συνεννόησης με τη γείτονα χώρα και όχι μία αλά καρτ σχέση. Μιας συνεννόησης που πρέπει να λαμβάνει χώρα στη βάση της καλής πίστης, αλλά να διασφαλίζεται και από μια ενισχυμένη εθνική φαρέτρα. Με βέλη που δε θα οδηγούν σε εμφύλιες συρράξεις, αλλά θα καταφέρνουν καίρια πλήγματα στην αξιοπιστία και την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.

Και όλα αυτά πρέπει να επιδιώκονται στη βάση μιας εξωτερικής πολιτικής που θα συνθέτει και δε θα αφαιρεί διπλωματικά όπλα από το τραπέζι. Που θα δημιουργεί αρραγείς δεσμούς με την ευρωπαϊκή κοινότητα και δε θα θέτει υπό αμφισβήτηση τη χώρα μας. Που θα οραματίζεται μια Ελλάδα ως κινητήριο μοχλό και όχι ως παρατηρητή των εξελίξεων στη γειτονιά της.