Η ηθική και το δίκαιο ενός αγώνα!

«Ώσπερ το ευθύ ευθέος ου δείται, ούτως ουδέ το δίκαιον δικαίου – μτφρ: Όπως το ίσιο δεν χρειάζεται χάρακα, έτσι και το δίκαιο δεν χρειάζεται δικαιοσύνη.»
Επίκτητος, 50 μ.Χ.– 120 μ.Χ., Στωϊκός φιλόσοφος

Οι σύγχρονες διεθνείς εξελίξεις επιτάσσουν ένα πολυεπίδεδο κλίμα κινητοποίησης κι εγρήγορσης όσον αφορά τα γεωστρατηγικού και πολιτικο-οικονομικού τύπου τεκταινόμενα, τα οποία λαμβάνουν χώρα σε μία σύγχρονης κατασκευής σκακιέρα που υποστηρίζει έκρυθμα γεγονότα, ικανά να συμβάλλουν με το λιθαράκι των στον ρου της ανθρώπινης Ιστορίας. Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι, εντάσεις κι οξύνσεις, πολεμικού κυρίως χαρακτήρα, μεταξύ κρατών και συνασπισμών πάντοτε έκαναν την εμφάνισή τους σε μακρές ιστορικές περιόδους, εξυπηρετώντας ένα πολυδαίδαλο σύστημα συμφερόντων, ποικιλόμορφων πολιτικών αποφάσεων και συμφωνιών, καθώς κι επιδιώξεων, παντώς τύπου, που συνοψίζουν τακτικισμούς και την ανάδειξη μίας ιδιότυπης, συμπεριφορικής ιδεολογίας πάνω στην οποία εδράζονται οι κανόνες της ηθικής και του δικαίου.

Αναγκαιότητες και αμφιταλαντεύσεις πολιτικών οργάνων κρατών ως προς την επίπονη επίλυση πολύπλοκης υφής ζητημάτων και λήψεων αποφάσεων πάντοτε δυσχαίρεναν τις διαδικασίες ομαλής διεξαγωγής των για την καλυτέρευση των διακρατικών σχέσεων σε διπλωματικό και μη επίπεδο. Η πραγματοποίηση άσκησης εξωτερικών πολιτικών κρατών που αποζητούν κυριαρχικά δικαιώματα έναντι εδαφών άλλων εθνών, επιβαρύνουν ιδιαίτερα το πεδίο των συγκεκριμένων συζητήσεων, εξυπηρετώντας ανισότητες, γεωπολιτικές δυσπλασίες κι ανόσιους σκοπούς, που όμως, θα ενισχύσουν τις διαμάχες και συρράξεις, φέρνοντας την διεθνή κοινότητα σε ανησυχία και φόβο ρήξης επωφελών διόδων μειλίχιας συζήτησης. Συμφωνίες και κείμενα κυβερνητικών αποφάσεων νομικά έωλα και ιστορικώς άκυρα από πλευράς αυτών των κρατών εμβαθύνουν τις τάφρους της ασάφειας, δίνοντας το έναυσμα στο ψεύδος, στην παραπλάνηση και στην προπαγάνδα να ευδοκιμήσουν στις συνειδήσεις των πολιτών τους – γεγονός, το οποίο καθίσταται ανησυχητικό κι άκρως επικίνδυνο.

Η ήπειρος της Ασίας θεωρείται η γεωγραφική επικράτεια, όπου στα εδάφη της βρίσκονται οι περισσότερες χώρες που κυβερνώνται από καθεστώτα αυταρχικά – απολυταρχικά. Οι συγκεκριμένες εκείνες χώρες απαρτίζουν τις: Ταϊλάνδη (με κατάλυση των πολιτικών αρχών από τον στρατηγό Πραγιούθ Τσαν Οτσά), Ιράν (με το θεοκρατικό καθεστώς του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη Αλί Χοσεϊνί Χαμενεΐ), η Βόρεια Κορέα (με τον επιβλητικό και προκλητικό απολυταρχισμό του ηγέτη της Κιμ Γιονγκ Ουν), την Μιανμάρ (τέως Βιρμανία), Καζακστάν (με εκάστοτε βίαιες καταστολές σε πολίτες και τις επαφές με τον Πούτιν), Αφγανιστάν (με την άνοδο του φονταμενταλιστικού καθεστώτος των Ταλιμπάν), την Ρωσία με την αυταρχική εξουσία που συγκεντρώνεται στο πολιτικό πρόσωπο του Πούτιν, την Κίνα, η οποία εμφανίζει καπιταλιστικού τύπου σύστημα στις εμπορικές συναλλαγές με χώρες του εξωτερικού, αλλά αδυσώπητη κομμουνιστική εξουσία στο εσωτερικό της και η Τουρκία, η οποία με πρόσφατες κυβερνητικές δηλώσεις φαίνεται ότι δεν επιθυμεί την ένταξή της στην ΕΕ, ενώ επιδίδεται σε μία άνευ προηγουμένου όξυνση καταστάσεων με γειτνιάζουσες χώρες (Συρία, Αρμενία, Κύπρος, Ελλάδα, Ιράκ) – προτάσσοντας συχνά προμαχώνες προπαγανδισμού, πολεμικού κλίματος και αμφιβολιών παλλαπλού είδους, αναταράσσοντας τα γαλήνια νερά της ειρήνης.

Αναμφίβολα, θα πρέπει να μας προβληματίζει κι ανησυχεί ο ιδιότροπος συμπεριφορισμός των χωρών εκείνων, στις οποίες αναδεικνύεται ένα συμπαγές στίγμα ολοκληρωτισμού, αρειμάνιου κλίματος, αμέριστης μισαλλοδοξίας για απόψεις και ιδέες που δεν συμβαδίζουν ιδεολογικοπολιτικά με την δική τους παραλογισμένη κοσμοθεωρία κι επίπλαστη πραγματικότητα, καθώς και ένα πολιτισμικό μίσος για χώρες του δυτικού κόσμου που διέπονται από δημοκρατικά – ανθρωπιστικά ιδεώδη. Η συμβολή ειδικών επιστημόνων κι έμπειρων ανθρώπων του πολιτικού κόσμου θεωρούνται βαρυσήμαντες κι επιβεβλημένες, ώστε να αρχίζει να εξομαλύνεται – μερικώς – η λαίλαπα ολοκληρωτικών πολιτικών συστημάτων και συνασπισμών που αποζητούν κατάλυση πανανθρωπινων αξιών και θεμελιωδών ιδανικών.

Η περίπτωση του τουρκικού κράτους, της ηγεσίας εκείνου που το κυβερνά, καθώς και των εγχώριων αντιπολιτευτικών κομμάτων και πολιτειακών του οργάνων, συγκεκριμένα, χαρακτηρίζει ένα αμφιλεγόμενο σύστημα εξωτερικής πολιτικής κι επιδιώξεων συγκεντρωτικού χαρακτηρα και μορφής, που όμως, καθίστανται σε εξαιρετικό βαθμό επικίνδυνες, τόσο για το ελληνικό κράτος, όσο και για τα κράτη, τα οποία γειτνιάζουν με την Τουρκία. Κρίνεται ξεκάθαρο πλέον, από όλους εμάς, αρμοδίους επί των συγκεκριμένων θεμάτων και μη, ότι το κυρίαρχο δόγμα που ενστερνίζονται και ακολουθούν πολιτειακά συστήματα – δεκαετίες τώρα – στην γειτονική μας χώρα υποστηλώνει με παρρησία την έννοια και ιδεολογία του επεκτατισμού.

Σύμφωνα με αυτή, οι εκάστοτε κυβερνήσεις του τουρκικού κράτους προσπαθούν με ποικίλους τρόπους και μέσα να επεκτείνουν την εδαφική τους ακεραιότητα, τον φυσικό πλούτο, καθώς και την πολιτισμική τους επιρροή με την δικαιολόγηση της οικονομικής ανάπτυξης, της κατοχύρωσης των γεωπολιτικών δικαιωμάτων ως ήπιας περιφερειακής δύναμης, ακόμη και την ενδεχόμενη χρήση επιθετικών ένεργειών με την μορφή στρατιωτικής παρέμβασης που θα ενισχύσουν μία αντίληψη, ανόσια, περί της ανασύστασης μίας αυτοκρατορίας – της Οθωμανικής – που εξυπηρετούσε ολοκληρωτισμούς κι αυταρχικής επιβολής διαταγμάτων κι απόψεων περασμένων αιώνων. Κυρίαρχη αφορμή των όμως θεωρείται η ανακατάληψη προγονικών περιοχών και λοιπών χαμένων εδαφών που εκείνοι πιστεύουν δικαιωματικά ότι τους ανήκουν, υπό την λανθασμένη αντίληψη ότι οι συγκεκριμένες αποτελούσαν μέρος εγκατάστασης και κατοίκησης των δικών τους προγόνων Οθωμανών – Τούρκων στο παρελθόν.

Από την αντίπερα όχθη, το ελληνικό κράτος, διακαώς αγωνίζεται να προσπεράσει περιόδους σκοτεινές, οι οποίες με αδυσώπητο τρόπο δοκίμασαν της αντοχές του, καταβάλλοντας αρνητικά την ψυχολογία των κατοίκων – πολιτών του. Δημιούργησαν δυστοπίες και οικονομικές δυσπραγίες, είχαν πενιχρέψει τις επιχειρησιακές του ικανότητες κι αντιλήψεις γύρω από ζητήματα που αφορούσαν την ασφάλεια και την επωφελή χάραξη εθνικής – στρατηγικής πολιτικής. Η επιμελής προσπάθεια εξίσωσης ποικίλων μορφών ανισοτήτων και ιδεολογικο-πολιτικών δυσμορφιών με τις εκάστοτε τουρκικές ηγεσίες επιτάσσουν μία εμπεριστατωμένη κι άκρως επιστημονικά μελετημένη προσέγγιση, ικανής να εντοπίσει χάσματα και να επιχειρήσει την οικοδόμηση εναρμονισμένων διπλωματικών σχέσεων με τους άξονες τους Διεθνούς Δικαίου, που όμως αυτο, τις περισσότερες φορές, προσκρούει στους υφάλους ανούσιων συζητήσεων και βόρβορων συμφερόντων.

Η επιζήτηση δικλείδων εθνικής ασφάλειας κι επιβίωσης για το ελληνικό κράτος και τους κατοίκους εκείνου, συνιστά την καταβολή ρητρών αντιμετώπισης κινδύνων και την άσκηση μίας καίριας εξωτερικής πολιτικής, ικανής να τιθασεύσει τον επεκτατισμό ενός θηρίου που ορέγεται κυριαρχικά δικαιώματα επί ελληνικών (και λοιπών γειτνιαζόντων) εδαφών. Κάτι τέτοιο, απαιτεί την εθνική υποχρέωση για εγρήγορση και την διάθεση πάγιων αντανακλαστικών που θα εστιάζουν στην ρίζα του προβλήματος, ώστε να προβούν στην αποκλειστική καταπολέμηση και μετριασμό του. Γιατί; Διότι, αυτό επιτάσσει η ηθική και το δίκαιο ενός αγώνα σε διεθνικό, διπλωματικό και δη, σε επίπεδο κοινωνίας – εκείνο των Ελλήνων πολιτών ειδικότερα!

Κρίνεται επιτακτικό να αντιληφθούμε ότι, η Ελλάδα καταβάλει μεγάλο αγώνα να αλλάξει μία εχθρική ιδιοσυγκρασία, η οποία συνιστά μία αρκετά επιβαρυμένη απειλή για τα κυριαρχικά συμφέροντα των εδαφών, του εναέριου χώρου, των θαλασσών της και των Ελλήνων κατοίκων – πολιτών. Προτάσσοντας μία ποικιλία από διπλωματικά όπλα και λογικά επιχειρήματα σε διεθνείς διασκέψεις, με την προϋπόθεση να διασφαλίσει οδούς εξομάλυνσης και διευθέτησης των επικείμενων σοβαρών καταστάσεων, η χώρα μας επιδίδεται σε έναν μαραθώνιο αγώνα να προσεγγίζει επωφελείς και κοινωφελείς λύσεις, με μοναδικό μέλημα, την αυτονόητη κατοχύρωση δικαιωμάτων στην εθνική υπόσταση και συνείδηση.

Παράλληλα, υπηρετώντας μία ανώτερη ηθική, το ελληνικό κράτος και οι πολίτες του – τουλάχιστον στην πλειονότητά των – σε αμέριστο βαθμό συμμερίζονται την ιστορική ευθύνη που έχουν απέναντι στους προγόνους τους να εξασφαλίσουν τις απαραίτητες εκείνες συνθήκες που θα τους επιτρέψουν να ρυθμίσουν την εθνική τους ιδιοσυγκρασία, ώστε, εν συνεχεία, να τους επιτραπεί να θωρακίσουν ένα ακέραιο κληροδότημα, το οποίο θα υπενθυμίζει την εθνική συνοχή, ομόνοια κι ομοψυχία έναντι ξένων κρατών και συνασπισμών που εποφθαλμιούν την ειρήνη, την δημοκρατία, ελευθερία κι αρμονική συνύπαρξη.

Η ηθική του ελληνικού λαού και τα αρμόδια κρατικά - πολιτειακά όργανα έχουν χαράξει στα ενδότερα των συνειδήσεών τους κανόνες άγραφων νόμων, οι οποίοι απευθύνονται στον εσωτερικό ψυχισμό τους, ρυθμίζοντας με αυτό τον τρόπο την εσωτερική τους διάθεση, ως καταλυτικά συστατικά στοιχεία για την επίτευξη οικοδόμησης προμαχώνων άμυνας κι αντιμετώπισης παντώς τύπου απειλών που εποφθαλμιούν κυριαρχία και τον ανόσιο ζήλο για καταστροφή και υποδούλωση αγνών θελήσεων.

Η ηθική και οι άγραφοι νόμοι, πάνω στους οποίους έχει αναπτυχθεί το ελληνικό συνειδησιακό υπόστρωμα για αντίδραση σε βλέψεις νεο-Οθωμανικών νεοπαγών ιδεολογικών σκευασμάτων, θέτουν το σκεπτικό και την ανάγκη να συγκεντρώσουν υγιείς υπεραξίες, ακραιφνή ιστορικά και διπλωματικά τεκμήρια, όπως και μία ταύτοτητα που θα αναβαθμίζουν την εθνικό έμψυχο δυναμικό για παγιοποίηση δεσμών με το παρελθόν και την ανάδειξη κριτηρίων δυναμισμού στη απαιτητική σκακιέρα του παγόσμιου γίγνεσθαι. Η ενδεχόμενη μη συμμόρφωση σε αυτά θα επιφέρει μόνο τη περιφρόνηση των λοιπών μελών της κοινωνίας και τη σηματοδότηση έναρξης μίας ιδιότυπης παρακμής.

Στο σημείο εκείνο, η έννοια του Δικαίου έρχεται να προσθέσει (σε ορισμένα σημεία) τις κατευθυντήριες γραμμές, πάνω στις οποίες θα σχηματίσει ατραπούς συμπαράστασης κι εύρυθμης λειτουργίας κρατικών υπηρεσιακών οργάνων προς προστασία του Έλληνα πολίτη από κάθε λογής τακτικές που αποζητούν την κατάλυση θεμελιωδών θεσμικών αρχών και εθνικών ιδανικών.

Πιο επεξηγηματικά, το Δίκαιο συγκροτεί ένα ευρύ σύνολο από υποχρεωτικούς κι εξαναγκαστικούς κανόνες με την μορφή νόμων, κατάλληλους για ρυθμιστές κοινωνικών και πολιτειακών σχέσεων των διαβιούντων προσώπων μέσα σε ένα οριοθετημένη χωρική έκταση – σε μία χώρα. Η ελληνική πολιτεία, μέσω τον κανόνων εκείνων, θέτει σε ισχύ Συμφωνίες κι αρμόδιες υπουργικές αποφάσεις, πάντοτε εναρμονισμένες με το Διεθνές Δίκαιο, για μία ολιστικού τύπου διαχείριση και διευθέτηση ζητημάτων που άπτονται της αρμονίας των σχέσεων των χωρών μεταξύ των.

Η ομαλή και συντονισμένη διεξαγωγή ενεργειών εξωτερικής πολιτικής προσβλέπει στην κατασκευή ενδεικτικών διόδων προστασίας και δικλείδων ασφαλείας, ικανών να εκπληρώσουν το αίτημα του ελληνικού λαού να υπογράψει μία επωφελή, νομικά κατοχυρωμένη συμφωνία, με χώρες φίλιες προς αυτή, αλλά και εκείνες, οι οποίες εμφανίζουν εχθρικές διαθέσεις.

Η ελληνική διπλωματική πλευρά πάντοτε διαθέτει γέφυρες και άρτιους διαδρόμους αποκλειστικής επικοινωνίας με κράτη που εμφανίζουν εξωτερικοπολιτικές δυσμορφίες υπό την μορφή ενεργειών ολοκληρωτισμού, δίνοντας το στίγμα μίας χώρας που σκέπτεται με κανόνες λογικής, ενδεδειγμένης επιστημονικά μεθοδολογικής προσέγγισης δικαιϊκών κανόνων και καλής γειτονίας. Ενώ, κάλλιστα αφήνεται να εννοείθει ότι, στην φαρέτρα της παρέχει εξειδικευμένα θεσμικά εργαλεία αντιμετώπισης ποικίλων τύπων βόρβορων καταστάσεων, αλλά κι ενθάρρυνσης υψηλού εθνικού φρονήματος, επακριβώς αντιστοιχούμενα με εκείνα της διεθνής νομοθεσίας, με μία ευρεία ποικιλία θεσμικής κατασκευής και παροχής Διαταγμάτων και Υπουργικών Αποφάσεων, αρμόδιων για έκδοση ιδιαίτερης πράξης, ικανής να ρυθμίζει τα επί μέρους θέματα εντός των προβλεπόμενων πλαισίων των νόμων.

Τα τελευταία, παρέχοντας αξιόπιστους κι αξιόμαχους μηχανισμούς κοινοτικής αλληλεγγύης, άμεσης νομικής ετοιμότητας και καίριας επιχειρησιακής επάρκειας θα συντελέσουν ένα αξιόπλοο σχέδιο σταθερότητας των ελληνικών δικαιώσεων που θα αποπνέει μήνυμα ελπίδας κι ενδυνάμωσης. Επομένως, η ηθική και το δίκαιο συγκλίνουν στην άποψη περί του εθνικού αισθήματος δικαίωσης, μέσω αγώνων, που θα υπηρετούν την ανάγκη για υπόσταση και καταξίωση ανάμεσα σε χώρες και συνασπισμούς της διεθούς κοινότητας.

Θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό να εορτάζονται οι εθνικές επέτειοι, όπως και με εμπεριστατωμένο κι επιστημονικώς αντικειμενικό τρόπο να υπενθυμίζονται τα «μελανά» σημεία της ιστορίας, ιδίως σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία κατόρθωσε – με βαρύ τίμημα σε αρκετές των περιπτώσεων – να αποκτήσει την ανεξαρτησία της, να καταφέρει να οικοδομήσει άτεγκτες βάσεις εθνικής αλληλεγγύης και ομοψυχίας, να ορθοποδήσει έναντι σε ένα ζυγό, όπως ο οθωμανικός (και μετέπειτα, τουρκικός), προτάσσοντας υγιείς, ακραιφνείς κι ελεύθερες σκέψεις, καθώς κι ένα συνειδησιακή πεποίθηση, έτοιμη να κατακερματίσει βόρβορους μεγαλοϊδεατισμούς και μαξιμαλισμούς. Οι ευμεγέθεις θυσίες των προγόνων μας υπενθυμίζουν το «ποιοί είμαστε», αλλά και την ευθύνη που φέρουν οι νεότερες γενεές να συγκροτήσουν έναν ισχυρό θεματοφύλακα γνώσης και μίας εθνικής ολιστικής δυναμικής, οι οποίες θα σηματοδοτούν την ανάπτυξη ενός οικοδομήματος που θα εστιάζει σε άτεγκτες, προσπάθειες αναγνώρισης κι εφαρμογής επωφελών πρακτικών που θα καταπολεμούν τα πανούργα συναισθήματα κι αξιώσεις. Διότι, με αυτό τον τρόπο, σχηματίζεται η άποψη περί θωρακίσεως καίριων πεποιθήσεων κι επιχειρησιακών αντανακλαστικών, υπο τον μανδύα μίας ευσυνειδησίας που θα πλαισιώνεται από την θέληση για εθνική ασφάλεια κι αξιοπρέπεια, καθώς κι ένα πρωτοπόρο μεράκι για την σύναψη μίας βιώσιμης, ευεργετικής λύσης για ενδεχόμενη μελλοντική αρμονία απόψεων και προσοδοφόρων στρατηγικών, αναγκαίων για ομαλότητα, στην ευρύτερη Ανατολική Λεκάνη της Θάλασσας της Μεσογείου.

Έτσι, εντείνεται στην ελληνική συνείδηση κι όραμα ότι ο αγώνας ενός λαού – όπως ο ελληνικός – είναι ιερός κι επιτατικός ενάντια στον ολοκληρωτισμό κι αναθεωρητισμό του γειτονικού τουρκικού κράτους, όταν βεβαίως εκείνος διέπεται από την ηθική της δικαιοσύνης ιερών άγραφων νόμων κι ενός συνόλου πολιτειακών κανόνων και θεσμών, που ως επιτελικοί βραχίονες, επιμελούν την αρτιότητα του Δικαίου, εναρμονισμένο με τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών για ένα προσοδοφόρο αύριο και προοπτική.

Θεωρείται αντιληπτό πλέον ότι, η χώρα μας έχει διανύσει – κι εξακολουθεί να διανύει – ατραπούς σύγχυσης και αλυσιδωτών κρίσεων από το αρνητικά αναβαθμιζόμενο συμπλοκοποιημένο μείγμα ενός επεκτατικού υπερεθνικισμού και αναπόλησης της πάλαι ποτέ οθωμανικής κουλτούρας από πλευράς τουρκικής ηγεσίας, έχοντας ως απώτερο στόχο και σκοπό, την κατάκτηση εδαφών και συνειδήσεων ως ένα επιτακτικό επιτελικό εργαλείο διαστρευλωμένης αφύπνισης και γαλούχησης πάνω στην ιδιοσυγκρασία του τουρκικού λαού.

Συνεπώς, κάτι τέτοιο, φέρνει στην επιφάνεια αναθεωρητισμούς και βλέψεις που βρίσκουν σύμφωνες μία σειρά από τρομερές επιβουλές σε βάρος της ελληνικής πλευράς, υιοθετώντας την εύνοια σε αμφίβολους συνασπισμούς με την παραλογισμένη υποστήριξη επίπλαστων αγώνων και ρητορικές μίσους, διχόνοιας κι αυταρχισμού επικροτώντας συμπεριφορές ενός ενισχυόμενου διπόλου προπαγάνδας – χειραγώγησης της σύγχρονης κοινής πραγματικότητας πάνω στην οποία καταχωρούνται οι αντικειμενικές ειδησειογραφικές πληροφορίες κι εξελίξεις. Όσο το σκοτάδι θα συγκροτεί το ιδιότυπο καταφύγιο ενός αποσυνάγωγου υποστρώματος, στο οποίο θα βρίσκουν συνθήκες θρέψης και πολλαπλασιασμού οι αποτρόπαιες ιδεοληψίες των ψυχικά και νοητικά αδυνάμων που κινούνται στα περάσματα της «υπόγειας» εξουσίας, τόσο το έρεβος θα ενδυναμώνει το ιδεολογικοπολιτικό ανόσιό του πρόσημο, ικανοποιώντας καπρίτσια κι αλγεινά αισθήματα με το να προσπαθούν εκείνα να καταποντίζουν δημοκρατικούς θεσμούς, την ελευθερία, την ειρήνη, την ομόνοια, την πρόοδο, την επιστήμη και καινοτομία, την ίδια την ζωή.

Διαθέτωντας υπόσταση, σε σημαντικό μάλιστα προβάδισμα, τα αρειμάνια εκείνα αισθήματα θα ενδυναμώσουν τον εθνικό φθόνο της τουρκικής ηγεσίας ως προς γειτνιάζουσες χώρες που επιθυμούν να αμβλύνουν τα θετικά τους αντανακλαστικά για ένα προσοδοφόρο μέλλον, παραχωρώντας επινοημένες εντυπώσεις και διαξιφισμούς.Γεγονός, το οποίο ολοένα θα προσκρούει στα βράχια της λογικής, του Διεθνούς Δικαίου και στα ακραιφνή τεκμήρια της οντότητας της Ιστορίας.

Δικαιολογούμαι να εντείνω την άποψή μου ότι, τα προγονικά μας ιδεώδη συνεχίζουν να παραμένουν αιώνια κι αταλάντευτα μέσα σε έναν σύγχρονο κυκεώνα διαμάχεων, προκαταλήψεων και φανατισμού, που όμως τα τελευταία, ενισχύονται από δουλοπρεπείς ιδεολογικές τάσεις που αποζητούν να αποξενώσουν τον άνθρωπο από την ηθική και δίκαιη μοίρα του να παραμείνει πιστός και αγωνιζόμενος στη διαφύλαξη της εθνικής του ταυτότητας και υπόστασης.

Όταν ενθυμούμαστε με σαφήνεια κι επιμέλεια την ανόθευτη κι ακραιφνή εθνική ιστορική μας πορεία ως προς την κατάκτηση θεμελιωδών αρχών και ιδανικών, ως ακρογωνιαίος λίθος της πατρογονικής μας υπόστασης, τότε δεν παραμένει παρά να τιθασεύσουμε το «εγώ» μας, να προτάξουμε τις άρτιες υπεραξίες μας, να αναδείξουμε την «καλή» κι «άριστη» πλευρά και να μεταβούμε στο «εμείς», ώστε να κραταιώσουμε δυνατότητες, οι οποίες επάξια θα λάβουν μέρος στον στίβο ενός αγώνα που με ευλάβεια θα υπηρετεί το δικαίωμα του ελληνικού λαού και της πολιτείας για μία ίση ηθική και θεσμική μεταχείριση ως προς τον σεβασμό εθνικής υπόστασης στην σύγχρονη σκακιέρα του διεθνούς γίγνεσθαι.

Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι τα «τερτίπια» και η μεγαλορρημοσύνη, στα οποία, με τόση επιμέλεια και πειθώ, επιδίδεται για δεκαετίες η ηγεσία της γειτνιάζουσας τουρκικής χώρας δεν κατέχουν θέση σε ένα σύγχρονο πλαίσιο κανόνων που υποστηλώνουν υγιείς πανανθρώπινες αξίες κι ενθαρρύνουν ρηξικέλευθα συστήματα βιώσιμων κοινωνικό-πολιτικών αποφάσεων, με λύσεις που πρόκειται να θωρακίσουν την αυτοδιάθεση, τα δικαιώματα για αξιοπρέπεια, την επιδίωξη ειρηνικών τρόπων διευθέτησης ζητημάτων που χρήζουν βαρύνουσας προσοχής. Η εξ’ολοκλήρου μεταβολή σε μία άρτια, δυναμική παρουσία στην επιδίωξη προβολής κανόνων δικαίου κι εποικοδομητικής συνεργασίας με συνασπιζόμενες χώρες θα μας προτρέψει στην δημιουργία ευχερούς τροφοδότησης δεδομένων και στοιχείων που θα συμβάλλουν σε θετικές εξελίξεις και μετριασμό της τουρκικής επιθυμίας για πρόκληση και εξάπλωση ποικίλων έριδων.

Όταν η ανελευθερία και η παρωπιδική ανοχή προελαύνουν με εκκωφαντικό, προκλητικό κι επικίνδυνο τρόπο, τότε δεν έχουμε παρά να αναλογισθούμε τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν από την επικράτηση νεοπαγών μορφωμάτων, ικανών να ταλανίσουν την εξέλιξη κι ευημερία πολιτισμών. Και το συγκεκριμένο, κάλλιστα το έχουν αναδείξει τα κιτάπια της ελληνικής Ιστορίας μέσα από τις παρελθοντικές – αλλά και παροντικές – γραμμές του Χρόνου.

Η χώρα μας, η Ελλάδα, δεν έχει παρά να θέσει επί τάπητος, με άκρα επιστημονικότητα και διπλωματία, ορθά επιχειρήματα που θα αποσβολώσουν τις θέσεις της τουρκικής προκλητικότητας, όπως και να προτάξει αισθήματα αποτροπιασμού των τουρκικών τακτικών στην Κομισιόν και λοιπούς δημοκρατικούς συνασπισμούς, αναδεικνύοντας το αληθινό ανίερό τους προσωπείο. Διότι, αυτό επιτάσσει η Ηθική και το Δίκαιο ενός λαού με αναμφισβήτητο δικαίωμα στον αγώνα, όχι μόνο για την κατάκτηση και παγιοποίηση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας, αλλά και την επιδίωξη διαφύλαξης ενός κληροδοτήματος, το οποίο θα επιστήσει την προσοχή σε κάθε λογής βάρβαρες ορδές που αποζητούν να υποδαυλίσουν προβοκατόρικα ακραιφνή ιδεώδη και την ειλικρινή ανάγκη για αυτοδιάθεση.

Η ελληνική διπλωματική πλευρά κοινοποιεί και αποτυπώνει – με επιμελή και μεθοδικό τρόπο – με την παρουσία και τις τακτικές της το χρονικό ενός αδυσώπητου και πανούργου «παζαριού» που υποκινεί η αντίπερα όχθη, γνωστοποιώντας εχθρικές στάσεις, ιστορικές διαστρευλώσεις και το ανεκπλήρωτο όνειρο της αναγέννησης του νεο-Οθωμανικού σουλτανάτου, διεπόμενου από θρησκευτικά στοιχεία φονταμενταλισμού. Για την περίπτωση της τουρκικής ηγεσίας, των δυσάρεστων και προκλητικών πρακτικών της και δη του Τούρκου Προέδρου Ερντογκάν, αρκεί να θυμηθούμε την περίφημη ρήση του Γάλλου ποιητη Paul Valery που λέει ότι: «οι μεγάλοι άνδρες εμπιστεύονται μόνο την κρίση τους, το ίδιο όμως κάνουν και οι ηλίθιοι». Κι ο νοών νοείτω...