Ηθελημένη παραγωγή θορύβου

«Δεν κάνουμε πάντα διάκριση ανάμεσα σ’αυτό που περιβάλλει την αισθητική μας και σ’αυτό που προκαλεί τον φθόνο μας.»
Nicolas Gomez Davila, 1913 – 1994, Κολομβιανός συγγραφέας

Παράγω θόρυβο, άρα υπάρχω! Πραγματοποίησα μία παράφραση της συγκεκριμένης δημοφιλούς φιλοσοφικής φράσης που διατύπωσε ο Γάλλος φιλόσοφος και μαθηματικός Καρτέσιος: «σκέφτομαι, άρα υπάρχω», αποδιδόμενη στα λατινικά ως: «cogito ergo sum». Το σκεπτικό του φημισμένου εκείνου Γάλλου διανοητή στηριζόταν στην συλλογιστική της αμφιβολίας για όλα τα περιβαλλόμενα πράγματα ως ππρος εκείνον, καθώς κι όλων εκείνων που σκέπτεται. Ειδικότερα επισήμανε ότι, οι άνθρωποι – σε αρκετά υψηλό βαθμό – σφάλουν στον τρόπο σκέψης, στους συνειρμούς και συλλογισμούς των, ακόμη και σε ζητήματα που έχουν να κάμουν με την απλή διεκπεραίωσή τους.

Επομένως, αναφέρει ότι διαθέτει την άδεια να αμφιβάλει για όλα όσα έχει εκφράσει την πεποίθησή του ότι τα σκέπτομαι, πιστεύω κι ενστερνίζομαι, αλλά για ένα πράγμα δεν έχει την ικανότητα να διαθέτει αμφιβολία: δηλαδή, το ότι μπορεί να αμφιβάλλει. Όμως, αναγκαστικά η ικανότητα της σκέψεως που ήταν σε θέση να κάμει πρόβαλλε τον συνειρμό της επίγειας ύπαρξής του, ότι είναι «κάτι». Επομένως, ορθά παρατήρησε ότι η συλλογιστική του ήταν άτεγκτη, αληθινή και του έδωσε το έναυσμα να υποθέσει – με γερή θέληση, δίχως ενδοιασμούς – ότι σκέπτεται κι άρα υπάρχει!

Οι διαφόρου τύπου κοινωνικές ομάδες – συλλογικότητες που κινούνται σε παραβατικές ατραπούς, υπακούοντας στην ανομία επιδίδονται σε ένα διακαή αγώνα κατάλυσης θεσμών που υπηρετούν την δημοκρατία, την σωφροσύνη και την επικράτηση της ιστορικής αλήθειας. Διατυμπανίζουν τα πλασματικά κι αναληθή «πιστεύω» τους με ανυπόστατες δηλώσεις, παραλογισμούς κι αισθήματα κομπορρημοσύνης με το να επιδίδονται, αρκετά συχνά, και χειραγωγικά σκοπίμως, σε: απεργίες, κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και κάθε λογής ενέργειες που εμπίπτουν σε τακτικές μεθόδευσης κι ελέγχου της κοινής γνώμης – αποζητώντας με αυτή τους την μεθόδευση την αποσάθρωση πολιτειακών αρχών κι αξιών, αλλά κι ευθύνης του πολίτη απέναντι σε μία πολιτεία που επιθυμεί να προσεγγίσει την ευνομία και ανθρωπιστική ευμάρεια.

Όμως, η συνειδητοποίηση τέτοιου τύπου εφαρμογών στην δική τους νόηση και τρόπο σκέψης δεν συμπίπτει με τους συρμούς πάνω στους οποίους κινείται η σύγχρονη πραγματικότητα, παράγοντας ανεξέλεγκτου και παρατεταμένου τύπου οχλήσεις, όπου στις περισσότερες των περιπτώσεων, καταλήγουν σε επεισόδια με βιαιοπραγίες υπό την μορφή τραμπουκισμών, σοβαρών τραυματισμών και εκτεταμένων υλικών καταστροφών σε κτιριακές – και μη – εγκαταστάσεις. Ενδυναμώνουν την θέση των με την ενδεδειγμένη (σύμφωνα με τη δική τους λογική) συμβολή οιονδήποτε ανόσιων ηχογόνων παραγόντων εν προκειμένω να πλήξουν αποτελεσματικά στάσεις που υποστηρίζουν την εθνική συνοχή και την ορθή κοινωνικοπολιτική συνάφεια, ώστε με την στάση τους να αποδείξουν ότι κι εκείνοι υπάρχουν στην διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, ότι υποστηρίζουν την υπόστασή τους με παραλογισμούς κι ανυπόστατα επιχειρήματα, ότι είναι «κάτι».

Για ακόμη μία φορά, γίναμε μάρτυρες κινητοποιήσεων, βίαιων επεισοδίων και προπηλακισμών στον ακαδημαϊκούς χώρους του ΕΜΠ και ΑΠΘ από ομάδες φοιτητών, ακαδημαϊκών εκπαιδευτικών, μελών εκπαιδευτικών συλλόγων και τέως πρυτάνεων, κινούμενων στον αριστερό πολιτικό βραχίονα, συντασσόμενων σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην είσοδο και έννομη τοποθέτηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας στον χώρο του Πολυτεχνείου (καθώς κι άλλων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων), αποζητώντας την δημιουργία εσκεμμένων εντυπώσεων.

Όμως, τα συγκεκριμένα, έρχονται να επαληθεύσουν τους ανωτέρω συλλογισμούς ως ένα αποσυνάγωγο συμβάν, το οποίο αποζητούσε να επιφέρει τον αποπροσανατολισμό της νομιμότητας, της λογικής, της επιστημονικής αρτιότητας, της ακραιφνούς σκέψης, παράγοντας ανεπιθύμητους ήχους επιβολής ιδεών τους. Ηθελημένες οχλήσεις που διαπερνούν το τύμπανο της ομαλότητας του καθημερινού βίου των πολιτών, κοινώς, την δημιουργία θορύβου – και πολλώ μάλλον, αρκετά τραχύ και κοινωνικά εκκωφαντικού.

Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε την έννοια της ιδεολογικής υποκειμενικότητας του «θορύβου» ως ένα μη απαραίτητο, παραπανήσιο συστατικό, κάτι το οποίο επιβαρύνει το συλλογικό – και μη – υποσυνείδητό μας, διαταράσσει την αισθητική του χώρου, προσβάλλοντας ήθη, αξιοπρέπειες κι ανθρώπινα ιδεώδη, διασαλεύει την καιριότητα ιστορικών γεγονότων, παραχαράσσοντας αλήθειες και διαφεντεύοντας υγιείς δημοκρατικούς πυλώνες. Ίσως, διότι οι επιτηδευμένες άναρθρες ηχητικές κραυγές των προσπαθούν να εντοπίσουν τις ενδεδειγμένες – για εκείνους – συνθήκες του χώρου που θα τους επιτρέψει να έχουν χρονολογική συμφεροντολογική ωρίμανση, παγιώνοντας τα ιδεολογικοπολιτικά «πιστεύω» των αιτημάτων τους, επισπεύδοντας αντιδράσεις κι οξύνσεις ενάντι στην αρμονία θεσμικών λειτουργιών και βιώσιμων λύσεων που ζητούν μία επωφελή πρόοδο.

Η παραγωγή οχλήσεων ιδεοληπτικού κι απολυταρχικού περιεχομένου που εκφράζουν οι συγκεκριμένες εκείνες συλλογικότητες, πάντοτε κινούμενες στα ιδεολογικά «άκρα» της διαστρεύλωσης κι επιβολής, αναδεικνύουν κι ένα άλλου τύπου μείζον διαχρονικό φαινόμενο, εκείνο του συνδικαλισμού. Το μεταπολιτευτικό αυτό εργαλείο, ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου, προερχόμενο από μελανά κιτάπια της παγκόσμιας Ιστορίας, κυριάρχησε σε ελληνικές υπηρεσίες δημοσίου χαρακτήρα, καθώς και στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, προκαλώντας κοινωνικοπολιτικές αναταραχές, με την προσπάθεια εκείνων των ομάδων να επιχειρούν ολοένα την διείσδυση των ιδεοληπτικών και μισαλλόδοξων «θέλω» και «πιστεύω» τους πάνω σε ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, της εκπαίδευσης και των θεσμών του κράτους. Και το συγκεκριμένο, βρίσκει απολύτως σύμφωνο τον Vilfredo Pareto, επαληθεύοντας – για ακόμη μία φορά – τις υποθέσεις και την πειραματική συλλογιστική του.

Ο διακεκριμένος και διαχρονικός Ιταλός οικονομολόγος και κοινωνιολόγος είχε καταφέρει – με άκρα επιστημονικότητα και μεθοδικότητα – να αναλύσει διεξοδικώς εκτενώς στην πραγματεία του: «η άνοδος και πτώση των Ελίτ» το ανεξέλεγκτο φαινόμενο του συνδικαλισμού εκείνης της περιόδου που λυμαίνονταν τον υγιή κοινωνικό βίο των πολιτών, την ελεύθερη οικονομία, καθώς και την ακεραιότητα των νόμων ενός κράτους – πολιτείας που επιθυμεί ομαλότητα κι ασφάλεια. Γεγονός που, σε πλείστα σημεία, συγκριτικά επαληθεύει τις αντίστοιχες ενέργειες, στις οποίες επιδίδονται διάφόρου τύπου συνδικαλιστικές οργανώσεις που αποζητούν να επιφέρουν δικά τους δόγματα, κανόνες και διαστρευλωμένα πλαίσια κανονικότητας υπό τη μορφή παραγόμενων θορύβων, φορτικών κι δυσχαιρών, αλλά αναγκαίων εν προκειμένω να διευκρινήσουν την παρουσία των, καθώς και την ανόσια «ιερότητα» των πράξεών τους.

Ο V. Pareto με την ατόφια επιστημονική εγκυρότητα και την προσεγγιστική μεθοδολογική αντικειμενικότητά του έθεσε «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» καυτηριάζοντας τις συνθήκες και συγκυρίες εκείνης της εποχής που επέτρεψαν την δημιουργία ενός νεοπαγούς συστήματος, ενός ιδεολογικοπολιτικού βραχίονα υπό την μορφή μίας νέου τύπου «θρησκευτικής πίστεως» - «κοινωνικής θρησκείας», όπου, σύμφωνα με την οποία, είχε κατορθώσει να οικοδομήσει τα πρωτόλεια θεμέλια επικράτησης πάνω στον κοινωνικό και πολιτειακό ιστό χωρών.

Ακολουθώντας μία συλλογιστική καταβρόχθισης πάγιων αρχών, κανόνων και πολιτειακών αξιών, ο συνδικαλισμός, υπό την μορφή διαφόρων σωματείων και συνδικάτων, άνθισε μέσα από κακεντρεχή και συμφεροντολογικά αισθήματα που υπονόμευαν την οικονομική ευημερία, την αρτιμελή νόηση, το ακραιφνές «επιχειρηματικό δαιμόνιο», καθώς και τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών με κοινωνικά στρώματα που αντιπροσώπευαν την «παλαιά Ελίτ» - όπως χαρακτηριστικά θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο. Η ανάδειξη της ισχύος τους κατασκεύασε ένα ιδιόμορφο προσωπείο πλασματικού «ανθρωπισμού» στην κοινή συνείδηση και νόηση των πολιτών, αφιερωμένο στην ενδυνάμωση των αλτρουιστικών συναισθημάτων που όμως θα υπηρετούν την νίκη κι επέλαση του εγωϊσμού και ναρκισσισμού της «νέας Ελίτ».

Η εκδήλωση των ενεργειών των λαμβάνει την μορφή άμεσης επέμβασης εν προκειμένω να επιτευχθεί το επιθυμητό για εκείνους «κοινωνικό καλό», η «κοινωνική ειρήνη», η «κοινωνική δικαιοσύνη κι ευημερία» και λοιπά παρόμοια «κοινωνικά» αιτήματα, αλλά με την συνοδευόμενη παραγωγή μίας αλληλουχίας κατασκευασμένων γεγονότων που στηρίζονται σε ανακρίβειες, ψευδολογίες, παραπλανητικές πληροφορίες και δεδομένα με την μορφή προπαγάνδας, τον δελεασμό, την έξαψη διαμάχεων και συγκρούσεων ανάμεσα σε κρατικά όργανα – πολίτες – επιχειρηματίες, βιομηχάνους κι εμπόρους, επενδύοντας στα συμφέροντά των.

Η «νέα Ελίτ» των σωματείων, κατά την πειραματική επιστημονική παρατήρηση και μελέτη του Pareto, διαθέτει στοιχεία δύναμης κι ευρωστίας, υψηλής τόλμης και θάρρους, με μία συνεχή επιμονή να αναδείξει τον «ταξικό αγώνα» ως αξία εξειδανικευμένη, ύψιστης σημασίας. Το εργατικό δυναμικό των συνδικάτων εμφανίζει έντονη συνοχή, οργάνωση κι αντοχή, έτοιμο να προτάξει σθεναρά τα συμφέροντά του και να προασπίσει ιδεολογίες που τους εκφράζουν απόλυτα ενάντια στο κράτος και την «παλαιά Ελίτ» που εκπροσωπούν τα ανώτερα και μεσαία στρώματα.

Συμπαραστέκονται και υποστηρίζουν τον συνάδελφό τους, διαθέτωντας δεσμούς αδελφοσύνης, συνδράμουν οικονομικά τα σωματεία στα οποία ανήκουν, ισχυροποιώντάς τα, αλλά και την ανάδειξηενός απαράμιλλου θράσους, επικαλυμένου από φθονερά, μισαλλόδοξα αισθήματα, να κατακτήσουν δικαιώματα, προνόμια κι αξιώσεις που δικαιωματικά ανήκουν σε πρώιμες ελίτ, καθώς και σε θεσμικά όργανα και υπηρεσίες κυβερνήσεων των εκάστοτε κρατών. Κάτι, το οποίο – μπορούμε να πούμε – ότι συμβαίνει και με τα σύγχρονα σωματεία, σε ένα αποδεκτά σημαντικό βαθμό. Το συγκεκριμένο, κάλλιστα το παρατηρούμε να συμβαίνει με το παροδικό – και μη – κλείσιμο των ελληνικών ναυπηγικών ζωνών της Ελευσίνας, Σύρου και του Σκαραμαγκά, τις εκρήξεις βίας και καταστροφών στα ελληνικά ακαδημαϊκά ιδρύματα, απεργιακές κινητοποιήσεις σε νοσοκομεία και σιδηροδρόμους, συνεχείς αγροτικές κινητοποιήσεις, ιδεολογική συμπαράσταση σε τρομοκρατικές οργανώσεις και κάθε λογής αναίτιος ξεσηκωμός για οιοδήποτε δεν ικανοποιεί την δική τους ιδεοληπτική κατανόηση, μάθηση κι αισθητική, διανοίγωντας οδούς για την οικοδόμηση ενός πρελουδίου, ενδεικτικού για την παγίωση μίας νεοσύστατης ελίτ, αρμόδιου ελεγκτή επί των πραγμάτων που χρήζουν διόρθρωσης βάσει δικής τους συμφεροντολογικής νοοτροπίας και σκέψης.

Αναμφίβολα, τόσο η εξάπλωση του συνδικαλισμού που προωθούσε η ιδεολογικοπολιτικη θεωρία του σοσιαλισμού στην εποχή του Pareto, όσο και εκείνος που εδραιώθηκε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης αγγίζουν κατά πολύ τα όρια μίας κοινής αντιστοιχίας, τα οποία παρέμειναν σχεδόν αναλλοίωτα στο πέρασμα αιώνων. Έτσι λοιπόν, οι μαζικές κινητοποιήσεις με την μορφή – κυρίως – απεργιών, οι οξείς αντιδράσεις, ακολουθούμενες από βιαιοπραγίες, καθώς και η αναγκαιότητα επιβολής δικών τους συμφερόντων με χαρακτηριστικά μίας κοινότυπης δυναμικής λαϊκισμού υποστηριζόμενης από το θράσος, το μίσος και τον φθόνο για κάθετι παραγωγικό, οικονομικά επιτευξιμό κι εθνικά στέρεο, αντιβαίνει τους όρους της πραγματικότητας και της ομαλούς λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους – πολιτείας.

Οι αλόγιστες και καχύποπτες ενέργειές των απέχουν παρασάγγας από τις επιταγές μίας ρηξικέλευθης και καίριας συμφωνίας για κοινωνικοοικονομική βελτίωση και συνεπώς, ευμάρεια που προσφέρουν κρατικά θεσμικά όργανα και λειτουργίες σε συνεργασία με τις άρτιες ακαδημαϊκές κι επιχειρηματικές δυνάμεις. Επιχειρώντας να συμβάλλουν με αρνητικό πρόσημο στις σύγχρονες κοινωνικές – πολιτικές – οικονομικές – εθνικές – πολιτισμικές ανακατατάξεις δεν βρίσκονται σε αξιόπιστη θέση να συνάψουν ένα επωφελούμενο συμβόλαιο που θα εδράζεται σε ένα σύστημα αρμονίας ανθρώπινων αρχών, ήθους, αξιών, άρτιας σκέψης και ιδανικών.

Ίσως διότι, η απολυταρχικού τύπου αντίληψη προώθησης αιτημάτων και ιδεών που διαθέτουν επί των πραγμάτων αντιβαίνει τόσο την ορθότητα των επιστημονικών παρατηρήσεων και μελετών του καταξιωμένου V. Pareto, όσο και την ακεραιότητα του ελληνικού νομοθετικού πλαισίου και των οργάνων, στο οποίο εκείνα εντάσσονται, προάγοντας με αυτό τον τρόπο επαληθευόμενους εκκωφαντικούς ήχους, συγκροτώντας έναν ανεπιθύμητο θόρυβο που θα έχει μετέπειτα επιπτώσεις στην ίδια την ελληνική κοινωνία, αλλά και την αρνητική απήχηση της Ελλάδας σε κυβερνήσεις ξένων χωρών – κρατών.

Θεωρείται άξιο σημείωσης ότι, το ζήτημα των συνεχών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων με την καθιέρωση της μορφής «ταξικών αγώνων» που επιτελούνται από διαφόρων τύπων σωματεία κι οργανώσεις κινούμενα σε εξωθεσμικά πλαίσια (αρκετές φορές), ενάντια στα θεσμικά όργανα και λειτουργίες του ελληνικού κράτους, θα εξακολουθήσει να επηρεάζει τη συλλογική συνειδησιακή μας υπόσταση και στα επόμενα έτη αν συνεχισθεί με τον αμείωτο αυτό ρυθμό. Το συγκεκριμένο συνιστά ένα ζήτημα, το οποίο χρήζει άμεσης μελέτης και κατ’επέκταση αντιμετώπισης από την ελληνική πολιτεία, καθώς και από ένα ευρύ σύνολο ανθρώπων, οι οποίοι θα συγκροτούν ένα επιστημονικό τμήμα επαϊόντων, κατάλληλων για την διευθέτηση φαινομένων περίπλοκων και δυσεπίλυτων που ταλανίζουν τον ελληνικό κοινωνικό βίο.

Μέσα από την συνεχή ανάδειξη του κοινωνικοπολιτικού του ταρτουφισμού, ο σύγχρονος ελληνικός συνδικαλισμός επιχειρεί να συμβάλλει στην ανέλιξη και πολλαπλασιασμό πλασματικών παθογενειών, επιρρίπτοντας συνεχείς ευθύνες σε κράτος, ανθρώπων ακαδημαϊκών, των γραμμάτων και της τέχνης, αλλά και πολιτών που δεν επιθυμούν να συμμερίζονται τις ανυπόστατες και μισαλλόδοξου τύπου ιδεολογικές τους πολιτικές και πρακτικές. Αδιαφορεί για ρηξικέλευθες προτάσεις που υποστηλώνουν συμπαγή πλαίσια εργασίας και λοιπών πρακτικών υπηρεσιών, τα οποία εξομαλύνουν – σε μεγάλο βαθμό – τις κοινωνικές ανισότητες ενώ, αντίθετα, μέσω των παραλογισμένων πρακτικών και των συντονιστικών του οργάνων, αποσκοπεί στην επινόηση μηχανισμών εκτόνωσης κρίσεων, ως παρελκόμενα για την καλλιέργεια εχθροπολεμικού κλίματος, εμβαθύνοντας το χάσμα ως προς την σύναψη μίας επικερδούς συμφωνίας που θα αναβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τον εποικοδομητικό διάλογο κι ορθή επιχειρηματολογία, την πρόοδο και εργασιακή βιωσιμότητα.

Θεωρείται βέβαιο ότι, οι οχλώδεις προσπάθειές στις οποίες, τόσο επιμελώς επιδεικνύονται, σφραγίζουν ένα βδελυρό γόητρο καταστρατήγησης ελεύθερων απόψεων και ιδεών που όμως βρίσκουν απέναντί των έναν καίριο προμαχώνα παγιωμένης λογικής κι ακραιφνούς επιστημονικής αντίληψης από αντίρροπες δυνάμεις που εργάζονται κοπιωδώς και με ανθρωπιστικό ζήλο στην αρένα της σύγχρονης διαστρωμάτωσης των πραγμάτων.

Από ανθρώπους, ικανούς να επισφραγίσουν ένα αποτύπωμα δημοκρατικών αισθημάτων πρόνοιας και παιδείας, καθώς και μελλοντικής αισιοδοξίας ορθής καθοδήγησης για τις επόμενες γενεές. Έτοιμους να παράξουν πάγια, κατατοπιστικά μοντέλα, τα οποία θα πλαισιώνουν συνεκτικά λειτουργικά φορτία θετικών προσήμων, ενδεικτικών για ένα αξιόπλοο ισορροπιστικό στάθμισμα κόστους – οφέλους.

Ο ίδιος ο Pareto προσπάθησε, με άκρα αντικειμενικό, επιστημονικό τρόπο και μέθοδο, να περιγράψει τις παθογένειες του συγκεκριμένου εκείνου παραγόμενου κοινωνικοπολιτικού «θορύβου» που, με την μορφή μίας νέας κοινωνικής θρησκείας, είχε παρεισφρήσει στις περισσότερες άρτιες παραγωγικές δυνάμεις χωρών, όπως και σε ένα ευρύ πεδίο επιχειρηματικών συνδιαλλαγών και πολιτικών σχέσεων, ώστε – όχι μόνο – να καταφέρει να προωθήσει ανόσια συμφέροντα και μικροπολιτικές βλέψεις, αλλά και να μετουσιώσει την ηθική, τις αξίες και το αγνό σθένος των πολιτών σε κοινωνούς μίσους για τον συνάνθρωπο και συμπατριώτη που ενστερνίζονται έναν διαφορετικό κοινωνικό βίο κι αντίληψη, μία ορθή κοσμοθεωρία.

Αιώνες αργότερα, αντιλαμβανόμαστε ότι, ο αξιόλογος και νουνεχής εκείνος Ιταλός οικονομολόγος και κοινωνιολόγος επαληθεύεται αναφανδόν μέσα από την ξεδίπλωση γεγονότων, τα οποία αφορούν τα σύγχρονα ελληνικά τεκταινόμενα που αφορούν τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα – εργασιακά, εθνικά, ακαδημαϊκά, πολιτισμικά. Τα καίρια ερωτήματα παραμένουν και στον παρόντα χρόνο! Οι συγκεκριμένες εκείνες αλγεινές καταστάσεις θα εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα και στις προσεχείς μελλοντικές δεκαετίες; Ποιός θεωρείται ότι είναι ο αποκλειστικός πυρήνας αιτιών για την εξάπλωση αυτού του δυσοίωνου φαινομένου; Ποιά είναι τα βορβορώδη βάθη του υποσυνείδητου, πάνω στο οποίο εδράζουν κι αναπτύσσουν τις οχλώδεις τακτικές των; Τί πραγματικά αποσκοπούν να επιφέρουν στο κράτος και την ελληνική κοινωνία; Ποιά θα είναι τα μέτρα αντιμετώπισης που προτάσσει το κράτος – πολιτεία και ποιά από αυτά ήδη διαθέτει στη φαρέτρα της;

Αρμόδιες προς απάντηση των ανωτέρω ερωτημάτων θεωρούνται τόσο οι επιστήμες της Κοινωνιολογίας, της Ιστορίας και ανθρωπολογίας, όσο κι εκείνες που άπτονται των πολιτικών επιστημών και της Οικονομίας. Όσο από πλευράς δικής μου, για την ιδιότροπη και προκλητική συμπεριφορά που επιδεικνύουν στην διεκδίκηση υπερβολικών αιτημάτων, αρκεί να συμμεριστώ την περίφημη ρήση του Κινέζου φιλοσόφου Κομφούκιου που αναφέρει ότι: «ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο την δικαιοσύνη. Ο κατώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τα συμφέροντά του»...