Η Ιστορία και το παρελθόν της

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν μάθησιν.» - μτφρ: «Τυχερός όποιος διδάχτηκε ιστορία.»
Ευριπίδης, 480 – 406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός, διδάσκαλος του αττικού δράματος

Η ανθρώπινη Ιστορία εμπεριέχει μία ευρεία ποικιλία συμβάντων και γεγονότων, τα οποία στάθηκαν η αιτία να διαμορφώσει κι αναπτύξει μία πολύπτυχη, ιδεάζουσα προσωπικότητα και επιρροή, σταθμό για τις σύγχρονες σχηματιζόμενες κοινωνίες χωρών, αλλά και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Μέσα από τους ιστορικούς αιώνες – όπως εκείνοι έχουν τοποθετήσει τα σκαλοπάτια τους στο πέρασμα του χρόνου – μπορεί κανείς να αιχμαλωτίσει στιγμές περιστατικών που του προξένησαν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και μία επιπρόσθετη αναζωπύρωση των γνωσιακών αισθήσεών του, ώστε, εν συνεχεία, να αναπτύξει ένα ιδιαίτερο αίσθημα προσήλωσης και διεύρυνσης του ιστορικού εξερευνητικού του ορίζοντα, καθώς και την αναβάθμιση της άρτιας σκέψης του. Ο αναγνώστης θα είναι ικανός να οικοδομήσει την στέρεη βάση μίας λογικής που θα έγκειται στον αρτιμελή συλλογισμό από την κατανόηση πληροφοριών, μέσα από την ξεδίπλωση της μελέτης ιστορικών κειμένων και λοιπών δεδομένων. Σε παράλληλη βάση, τα ποικίλης φύσεως ιστορικά συμβάντα γίνονται τα ίδια η αιτία για την πνευματική παραγωγή ενδελεχούς έρευνας και μελέτης από Πανεπιστημιακά Ιδρύματα κι ερευνητικά Ινστιτούτα που κινούνται στους συρμούς της εμπεριστατωμένης μάθησης της ιστορικής επιστήμης και προσεγμένης μεθοδολογικής παρατήρησης. Αντιλαμβάνονται πλήρως τις ιδεάζουσες απαιτήσεις και προκλήσεις που Εκείνη τοποθετεί στον διάβα Της κι αποδέχονται την σύναψη ενός επικερδούς συμβολαίου, το οποίο θα στέκεται στην πλευρά της αλήθειας και θα συνδράμει τις κοινωνίες των κρατών – εθνών με ένα πνεύμα εθνικής ενδυνάμωσης, συλλογικότητας και συναδέλφωσης.

Μέσα από τις πλούσιες κοιλάδες παράθεσης των ιστορικών γεγονότων, μας δίδεται απλόχερα η ευκαιρία να αφουγκρασθούμε συγκεκριμένα διαστήματα που τοποθετούνται στην οντότητα του Χρόνου, εξάπτοντάς σε ορισμένους από εμάς το ενδιαφέρον, ώστε στην πορεία να αναλογισθούμε τους μοχλούς εκείνους που συνέβαλλαν στην διαμόρφωση συμβάντων, τα οποία στάθηκαν η κινητήριος δύναμη σχηματισμού γεωγραφικών χώρων, γεωπολιτικών δράσεων, φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων, που συνείσφεραν σε μία ποικίλου τύπου διαστρωμάτωση – αμφιλεγόμενη ή μη – στον σύγχρονο κόσμο. Τα συγκεκριμένα, με τη σειρά τους, δημιούργησαν τις μετέπειτα απαραίτητες συνθήκες επιστημονικής εστίασης, βοηθώντας να ορίσουμε στην συνείδησή μας τις αναγκαίες συνιστώσες για τον επαναπροσδιορισμό ενεργειών που θα αποδώσουν επικερδείς καρπούς για την ανθρώπινη πρόοδο κι ευημερία.

Ορισμένα ιστορικά γεγονότα – έτσι όπως εκείνα συνέβησαν στον ιστορικό ρου – σηματοδότησαν αφετηρείες προτρέποντάς μας να ακολουθήσουμε ατραπούς εκμάθησής των, να διανοίξουμε επιπρόσθετες οδούς επιστημονικής έρευνας και μελέτης, ενδελεχούς προσέγγισης καίριων ιστορικών ζητημάτων και να ανακαλύψουμε τις ανεξερεύνητες ατραπούς των πνευματικών δυνατοτήτων μας όχι μόνο ως προς την απλή ανάγνωση των ιστορικών κειμένων και πηγών, αλλά και στην αποκλειστική ενσωμάτωση αυτών στην δική μας ιδιοσυγκρασία, μετατρέποντας τα κτήμα μας. Όλα τα παραπάνω, δημιουργούν πρόσφορες συνθήκες για το ευγενές ξεκίνημα μίας σειράς συλλογιστικών διαδικασιών και αναλυτικής σκέψης που θα τοποθετούνται σε αληθοφανείς κι ανόθευτους συρμούς εξιστόρησης γεγονότων – έτσι όπως εκείνα έχουν τελεσθεί ανά τους αιώνες.

Και στο συγκεκριμένο σημείο, θεωρώ ότι είναι εκείνο, στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε! Την άρτια κι αποκλειστική κατανόηση των ιστορικών κειμένων, πηγών, καθώς και τις ποικίλες, ανόθευτες μαρτυρίες, αφηγήσεις προσώπων, που έχουν βιώσει γεγονότα που σημάδεψαν την μετέπειτα ιδιωτική τους πορεία. Να καταβάλουμε την επιμελή προσπάθεια να αφουγκρασθούμε τις φωνές, τις δράσεις και πρακτικές που σημάδεψαν με έντονο χρωματισμό σελίδες του παρελθόντος και να καταφέρουμε να εξισώσουμε τις ιστορικές πτυχές με ακραιφνή αποστάγματα αντικειμενισμού κι επιστημονικότητας. Διότι, μέσα από εκείνες τις πτυχές και πηγαίες ομολογήσεις θα έχουμε την ευχέρεια να συνεχίσουμε σε ένα διαφορετικό επίπεδο συλλογιστικής μεθοδολογίας. Εκείνο θα έγκειται σε διόδους που θα εμβαθύνουν την αποκλειστική κι εμπεριστατωμένη ερεύνα για την ανακάλυψη εύρους αιτιών που, με τη σειρά τους οδήγησαν στην διαμόρφωση συστημάτων και μεγεθών, τα οποία διαμόρφωσαν κράτη – έθνη κι έπλασαν πολιτισμούς με τις αλληλεπιδράσεις των.

Θα διαθέτουμε δυνατότητες εξερεύνησης του ιστορικού κόσμου με γνώμονα, την αποκλειστική και εμπεριστατωμένη ζεύξη κόμβων που συνέβαλλαν στην επιτάγχυνση διαδικασιών και που στάθηκαν ικανές στην δημιουργία νεοδόμητων σχηματισμών που άπτονται της πολιτικής, της οικονομίας, του πολιτισμού, της τεχνολογίας και των ανακαλύψεων, της διπλωματίας και φυσικά, της ίδιας της κοινωνίας. Θα μπορούμε να μεριμνούμε για ένα πιο σταθερό κι ασφαλές πλαίσιο λογικής και απαραποίητης διάδρασης, παγιωμένα με την εύθετη αντίληψη των όρων που θέτει η μάθηση για το ιστορικό παρελθόν. Δίχως κομπορρημοσύνες, με ευλάβεια κι επιδίωξη άσκησης ακαδημαϊκα ισχυροποιημένων συμπερασμάτων, καθίσταται σίγουρη η όδευση σε ατραπούς αναγνώρισης του ιστορικού παρελθόντος και την εύρεση λύσεων σε συμβάντα που εξακολουθούν να αποτελούν πεδίο διαμάχης λαών, ακόμη και στο σημερινό παρόν.

Καθίσταται σαφές ότι, η Ιστορία, ως μία – επίσημα αναγνωρισμένη – επιστήμη κι ως μία αισθητή ύπαρξη στον χώρο και χρόνο, δεν συνίσταται σε μία απλή κι ευθεία αφήγηση γεγονότων, τα οποία έχουν τελεσθεί στην πορεία της οντότητας του Χρόνου, ούτε μία πρόχειρη παράθεση ιστορικών πηγών και μαρτυριών, με σκοπό μία λιτή, εκλαϊκευμένη παρουσίαση κι αναφώνηση των τεκτενομένων. Δεν συμβάλλει στην ξηρή, στείρα καταγραφή κι αποστήθιση συμβάντων, δεν επιτελεί λογικά άλματα σκέψης και συλλογισμού στην εξέταση γεγονότων, ούτε αρέσκεται σε μία πρωτόλεια επεξεργασία ιστορικών δεδομένων και στοιχείων, αλλά σε μία ειλικρινή κι επιμελή προσπάθεια ερμηνείας κι αναδόμησης του παρελθόντος.

Μέσα από μία εμπεριστατωμένη έρευνητική δραστηριότητα και μελέτη που σκοπό έχει την πάγια τεκμηρίωση των ιστορικών δρώμενων και την άρτια μετάδοση πληροφοριών, η επιστήμη της Ιστορίας στέκεται ορόσημο για την αποκωδικοποίηση περιστατικών που εκτυλίχθηκαν σε παρελθόντα χρόνο. Με μοναδικό μέλημα, την χαρτογράφηση, την περιγραφή, την στοιχειοθέτηση, την άρτια συσχέτιση πηγών και μαρτυριών και στο τελικό στάδιο της ανασύνθεσης σημείων που θα έχουν άμεση, λογική σύνδεση με τον τρόπο πρόσληψης της ερμηνείας του παρελθόντος. Η επιστήμη της Ιστορίας, με ιδιαίτερη εκφορά λόγου, υπακούοντας σε συγκεκριμένους αφηγηματικούς κώδικες, καταβάλει προσπάθεια να κατανοήσει αποκλειστικά την εμπειρική βάση του υπό μελέτη συμβάντος, να αναπτύξει επαρκείς αξιολογητικές μεθόδους, ώστε να πειθαρχήσει αρμονικά στη βάσανο των τεκμηρίων, ενώ αφήνει δικλείδες ασφαλείας για ενδεχόμενες αναθεωρήσεις εν ευθέτω χρόνω και την εκ των υστέρων παραγόμενη γνώση.

Με πιο λιτά λόγια, η Ιστορία, μέσα από τις παγιωμένες επιστημονικές της μεθόδους, τις ακραιφνείς πρακτικές και την άμεση συμβολή της σύγχρονης τεχνολογίας, μας παρέχει τα αναγκαία εκείνα εργαλεία και προϋποθέσεις, ώστε να μας προϊδεάσει να ασχοληθούμε με τόνο σοβαρότητας κι επιστημονισμού γύρω από ένα σύνολο ζητημάτων του παρελθόντος, που όμως η δυναμική των περισσοτέρων από αυτών θα μας απασχολούν και στον μέλλοντα χρόνο.

Βέβαια, ως εξελισσόμενη επιστήμη, η Ιστορία υφίσταται διαρκείς αλλαγές, δομήσεις και μετασχηματισμούς. Το συγκεκριμένο συντελλεί έναν βαρυσήμαντο, αλλά και ιδιόμορφο επιμερισμένο παράγοντα, λόγω του ότι μετατρέπεται σε δέκτη μίας ευρύτερης ποικιλίας διαφορετικών ιστοριογραφικών προσεγγίσεων, που όμως ζητούν μία καλά εξακριβωμένη εξήγηση κι ορθή περιγραφή η καθεμία από αυτές χωριστά. Ο εκάστοτε ιστορικός επιστήμονας αναζητά, μέσα από την εμπριστατωμένη έρευνα και μελέτη, τα κριτήρια εκείνα, τα οποία στάθηκαν η αφετηρία για την διαμόρφωση κι εξέλιξη κοινωνιών, κρατών – εθνών, καθώς και γεωπολιτικών και οικονομικών τάσεων που επικρατούσαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, σε διάφορους τομείς και συνθήκες. Το συγκεκριμένο χρήζει υψηλής δυσκολίας ως προς την αποκλειστική επίτευξη, λόγω του ότι ο επιστήμων ιστορικός έχει στην διάθεσή του ένα μεγάλο πλήθος εκδοχών κι ερμηνειών, των οποίων η εγκυρότητα – σε αρκετές των περιπτώσεων – παρουσιάζει σημαντική απόκλιση και διακύμανση. Αυτό σημαίνει και το γεγονός ότι, ορισμένες πηγές που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις και προϋποθέσεις που θέτει η επιστημονική πλευρά της Ιστορίας να μην λαμβάνονται υπόψιν ή τουλάχιστον, μέρος εκείνων, ώστε να μην δημιουργηθούν τυχόν λογικά άλματα και ασύνδετες, χασματικές τάφροι μεταξύ των δεδομένων κι αποπροσανατολισμός από το κεντρικό νόημα των πηγών των συμβάντων.

Κατά συνέπειαν, ποια γεγονότα οφείλει να αποσιωπήσει ο ιστορικός και σε ποια να δώσει ιδιαίτερη προσοχή, πόσα από εκείνα θεωρείται μεμπτό να αξιολογήσει με λιγότερη ακρίβεια, με ποιον τρόπο να κατορθώσει να επιφέρει αρμονική σύνδεση πηγών κι αναφορών μεταξύ των, να καθορίσει το επίπεδο κρίσης μίας ιστορικής αφήγησης, καθώς και να εφαρμόσει προσεγμένη διαλογή, είναι κάτι, το οποίο συνιστά ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα.
Επομένως, αφήνεται να εννοηθεί το ιδιαίτερα απαιτητικό και δυσχερές εγχείρημα του ιστορικού να τιθασεύσει – σε πρώτο στάδιο – τον υποκειμενισμό του δικού του εαυτού, τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο δρομολογεί την σκέψη κι επενδύει τις ακαδημαϊκές του γνώσεις γύρω από ουσιώδη θέματα της ανθρώπινης ιστορίας. Να επιχειρήσει να δαμάσει την χαοτική κινησιολογία των ποικίλων ιστορικών πληροφοριών και δεδομένων, διεξάγοντας μεθοδική έρευνα, ώστε να καταφέρει να χαρτογραφήσει επακριβώς τις ατραπούς εκείνες που εκφράζουν την ουσιαστική ανταπόκριση κατάλληλων πληροφοριών που προδιαγράφουν διόδους ενδελεχούς αποκωδικοποίησης συμβάντων, εκφράζοντας την εγκυρότητα και να καταφέρει να χαράξει πορείες για την ανάδειξη όρων που θα οικοδομήσουν συμπαγή θεμέλια στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Να κατορθώσει επακριβώς να διακρίνει την πραγματικότητα των συμβάντων από μύθους κι αόριστες υποθέσεις, με μόνο μέλημα την αρμονική σύζευξη σημείων για την κατασκευή κατευθύνσεων που θα υπακούουν σε αξιόπιστες αρχές και κανονισμούς που θέτει η ιστορική επιστήμη και προεξέχοντες πνευματικοί ταγοί, δίχως ασυνέπειες της λογικής σκέψης, επιλεκτική αντίληψη κι ακαδημαϊκές ασυναρτησίες . Κατά συνέπεια, είναι αυτό που επισήμανε κι ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας, Κ. Παπαρρηγόπουλος επισημαίνοντας ότι: «η ιστορία κάθε έθνους σύγκειται ή από μύθους ή από γεγονότα τα οποία έχουν κάποιαν υπόσταση αλήθειας, συνυφάνθησαν όμως τόσο με το μύθο, ώστε η διάκριση της ιστορίας από αυτά αποβαίνει αδύνατος».

Προσπαθώντας να εξαλείψει την προκατάληψη, έστω και αν δεν έχει την δυνατότητα να διεκδικήσει την απόλυτη αλήθεια, εντούτοις θα καταβάλει ζήλο και μεράκι στο να επιτύχει να μεταφέρει, όσο το δυνατόν καλύτερα το κλίμα των εποχών και να προσδιορίσει τα αίτια κι αφορμές γύρω από μία σειρά παραγόντων. Επομένως, το κυρίως αντικείμενο, στο οποίο καλείται να αποφανθεί η οντότητα της Ιστορίας είναι η προσεκτική κι άκρως επιστημονικά μελετημένη εκτίμηση της πραγματικής εξέλιξης των γεγονότων, των λαών και της ανθρωπότητας – έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων.

Δυστυχώς, η επιστήμη της Ιστορίας στην σύγχρονη διάρθρωση των πραγμάτων που λαμβάνουν μέρος στο κατώφλι του 21ου αιώνα, γίνεται αποδέκτης στάσεων και σχολίων από ένα ευρύ σύνολο ομάδων κι ανθρώπων διαφόρων ιδιοτήτων και ιδεολογικών κατευθύνσεων, που αποζητούν να πλήξουν την ανόθευτη εγκυρότητα των πηγών και κειμένων της. Να προσδιορίσουν με διαφορετικό πρόσημο την ερμηνεία της πραγματικής πλοκής των συμβάντων. Επιθυμούν να οικοδομήσουν ένα παρασιτικό σύστημα που θα απομυζεί θεμελιώδεις αξίες, ιδανικά κι αρχές, τα οποία προστατεύει και ολοένα θωρακίζει η οντότητα της Ιστορίας, να τα μετασχηματίσουν σε ένα συνονθύλευμα παραποίησης και να διαρρήξουν αξιακούς κώδικές που οι ίδιοι πρεσβεύουν την αλήθεια και την ορθή εκτύλιξη των πραγμάτων. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, λοιδωρούνται πολιτισμοί που άφησαν το αποτύπωμά τους στην ανάδειξη πανανθρώπινων συνασπισμών και στην βαρυσήμαντη αρωγή των στην εξύψωση του ανθρωπίνου πνεύματος και σκέψης, ως αναγκαία συστατικά προόδου κι ευημερίας που αναδεικνύουν με αυτό τον τρόπο το «καλό» παρελθόν τους.

Συνδράμοντας στην βιωσιμότητα και παρέχοντας ένα θετικό εκτόπισμα στην ανθρωπότητα. Εκκωφαντικά σιωπούν στο λαμπρό πέρασμα των πολιτισμών του Δυτικού κόσμου που διαμορφώθηκαν μέσα από τους ιστορικούς αιώνες, αγνοώντας αξιόλογες δράσεις και πρωτοβουλίες που συντέλεσαν στην σύγχρονη διαμόρφωση ενός κράτους δικαίου που πρεσβεύει την ιστορική αλήθεια κι ελευθερία του τρόπου με τον οποίο σκεπτόμαστε κι εκφραζόμαστε. Τον τρόπο, με τον οποίο έχουμε την δυνατότητα να προτάξουμε υγιείς συνειδήσεις κι αγνά αισθήματα που υποστηρίζουν την ενδυνάμωση της εθνικής ταυτότητας, της σύμπνοιας κι αυτοδιάθεσης χωρών κι ανθρώπων, τα οποία βρίσκουν καίριο υποστύλωμα από την οντότητα της Ιστορίας. Σκοπός τους: η καπήλευση των δημοκρατικών όρων και κανόνων που θέτει μία σύγχρονη ευνομούμενη χώρα, που επιθυμεί την αυτοκυριαρχία κι εθνική της αξιοπρέπειατης και να κάμψουν φρονήματα κι ελευθερίες, διαστρευλώνοντας ανόθευτες κι άρτιες ιδεολογικές ατραπούς που έχει επενδύσει η Ιστορία και το ανθρώπινο υποστηρικτικό δυναμικό της.

Αποζητούν την ιδεολογική κι εθνική χειραγώγηση, διεπόμενη από το άρωμα του ολοκληρωτισμού και την μετατροπή ενός κράτους σε εύκολη βορά των κάθε λογής συντεχνειών που υπονομεύουν ανυστερόβουλες αξίες και ιδεώδη, απλά και μόνο επειδή ορέγονται επεκτατισμό και καταστροφή.

Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η αποτρόπαιη αύρα του πολέμου που κυμαίνεται στο έδαφος της Ουκρανίας. Τις εβδομάδες αυτές, ο ουκρανικός λαός επιδυκνύει μεγαλείο ψυχής, θάρρους και υπέρμετρου πατριωτισμού ενάντια στην κατακτητική επέλαση της ρωσικής πολεμικής μηχανής που επιζητεί υποταγή. Αντέχει επιμονικά στο πολεμικό κλίμα και τις κάθε λογής κακουχίες, παραδίδοντας μαθήματα αφοσίωσης σε ανώτερα ιδανικά κι αξίες, όπως χαρακτηριστικά αποτελούν: η ειρήνη, η ελευθερία, η εθνική μνήμη κι αξιοπρέπεια, η οικογένεια, η αυτοδιάθεση και η σύμπνοια.

Η χώρα της Ουκρανίας κι ο κόσμος της διανύουν το δικό τους «Πάσχα», την δική τους «Εβδομάδα των Παθών», η οποία αρχίζει να διαπερνά τα τείχη και της δικής μας ιδιοσυγκρασίας. Βιώνει την ύστατη πρόκληση, εκείνη της εδαφικής ακεραιότητας κι ανεξαρτησίας. Της ελευθερίας και του δικαιώματος του ουκρανικού λαού να μπορεί να επιλέγει τη μορφή διακυβέρνησης και να έχει την δυνατότητα να ρυθμίζει την εθνική του υπόσταση και συνειδησία.

Όμως, η χώρα αυτή διαθέτει στην φαρέτρα της ένα βαρυσήμαντο και σπουδαίο «όπλο». Το υψηλό εθνικό φρόνημα κι αντοχή, που πηγάζουν από την ανάγκη των Ουκρανών πολιτών να διατηρήσουν κι ολοένα ενισχύσουν την εθνική τους συνείδηση και μνήμη από το ζοφερό παρελθόν που επιθυμεί να αναδυθεί μέσα από ιστορικά κιτάπια περασμένων δεκαετιών. Χρειάζονται ευγενείς συμμάχους στην προσπάθειά των να απαγκιστρωθούν από τον ολοκληρωτισμό που πρεσβεύει το παλαιοκομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο εποφθαλμιά καταδυνάστευση του ανθρωπίνου πνεύματος και δημοκρατικών αρχών, ώστε να βάλουν ρότα σε ένα ευοίωνο μέλλον. Και το συγκεκριμένο το επιτυγχάνουν με την ενδυνάμωση της μνήμης των που αφορά το ιστορικό τους παρελθόν, καθώς και η ορθή αντίληψη που διαθέτουν βάσει αξιόπιστων ιστορικών αναφορών και μαρτυριών δικών τους, συγγενικών ατόμων.

Από την άλλη πλευρά, η Ευρώπη της ευμάρειας, αναγκάστηκε να εκτελέσει ανώμαλη προσγείωση στους συρμούς της πραγματικότητας που ορίζει η ψυχρή σύρραξη ενός πολέμου. Το ευρωπαϊκό όραμα που υπηρετούσε μία ιδιότροπη ανθρωπολογική ιδιοσυγκρασία, στην οποία επικρατούν ο άκρατος δικαιωματισμός που εκπροσωπούν εσμοί της πολιτικής ορθότητας, καθώς κι ο ιδεολογικός ισοπεδωτισμός καίριων θεσμικών, ιδεωδών και θεματολογικών σχηματισμών που εκπροσωπούν την εθνική μνήμη και συνείδηση, των ηθών κι εθίμων χωριστά, γκρεμίστηκε από την έκβαση των πρόσφατων γεγονότων που έλαβαν μέρος στο ουκρανικό έδαφος, παρουσιαζόμενα από την ίδια την οντότητα της Ιστορίας.

Η Ευρώπη, απότομα ξύπνησε από τον ιδεοληπτικό λήθαργο που της είχαν επιβάλλει μειονοτικές ομάδες που ορεγόντουσαν να διανύουν ατραπούς νεομαρξισμού, της πλασματικής προόδου και φίμωσης κάθε υγιούς, αλτρουϊστικής κι ελεύθερης σκέψης, καθώς κι έκφρασης που πηγάζει από αυτή. Επανεξέτασε ορισμένα πράγματα υπό διαφορετικό πρίσμα, υπολόγισε προσεκτικά – αυτή την φορά – καταστάσεις, παραμέτρους και συνθήκες, αρχίζοντας να λαμβάνει υπόψιν της αδιάσειστα ιστορικά τεκμήρια και κεφάλαια, τα οποία σε καμία των περιπτώσεων δεν θα έπρεπε να λησμονηθούν ή κι επιλεκτικά αποσιωπηθούν. Συγκάλεσε τις ιστορικές αναμνήσεις και βιώματά της από τις καταστρεπτικές επελάσεις που επέφεραν οι δύο ολοκληρωτικοί σχηματισμοί του 20ου αιώνα (Ναζισμού και του Κομμουνισμού) σε κράτη της Υφηλίου και δραστικά αποφάσισε να οικοδομήσει ένα νέο τείχος προστασίας, διαφυλάττοντας δικαιώματα, ώστε – και πάλι – να ταχθεί στην σωστή πλευρά της ανθρώπινης Ιστορίας και να υπερισχύσει το «καλό» παρελθόν της.

Η ανθρώπινη Ιστορία, ως μία οντότητα (που συνεχίζω να υποστηρίζω κατά καιρούς σε άρθρα μου), εκφράζει κι εκείνη μία ιδιόμορφη υπόσταση, μία ιδεάζουσα συμπεριφορά, μία διαχρονική, καίρια περιγραφή κι απεικόνιση του τρόπου ζωής, δημιουργίας κι αλληλεπίδρασης κοινωνικών σχηματισμών κι εκβάσεων συμβάντων. Και συνεπώς, μία προθυμία να κατορθώσει να αναπτύξει ειδικού τύπου μηχανισμούς, με γνώμονα την οικοδόμηση γεφύρων ορθής επικοινωνίας κι ενημέρωσης με τις σύγχρονες κοινωνίες και ιδεολογικά ρεύματα, τους θεσμούς και πολιτικού σχηματισμού καταστάσεις, με τον επιστήμονα ιστορικό και μελετητή, τον κοινωνιολόγο κι ανθρωπολόγο, τον δημοσιογράφο ερευνητή, αλλά και τον ίδιο, τον απλό αναγνώστη.

Με το συγκεκριμένο σκεπτικό, να κατορθώσει να εγκιβωτίσει αποστάγματα απάρνησης του ψυχρού υποκειμενισμού, πάγιας επιστημονικής αξιοπιστίας, ακραιφνούς κι αναλυτικής αφηγηματικής εξιστόρισης περιστατικών που απαιτούν μία πιο εξονυχιστικού τύπου διευκρίνιση, διαύγεια αντίληψης της γεωπολιτικής και γεωγραφίας του χώρου, όπως και μία σαφέστερης παράθεσης ορθών επιχειρημάτων και συμπερασμάτων. Θεωρείται ένας αιώνιος, άϋλος οργανισμός, ο οποίος έχει σχηματίσει νευρώνες επιρροής πάνω στην ανθρώπινη οντότητα ανά τους αιώνες, ενώ έχει συνδράμει καταλυτικά στην πάγια κι ορθολογική αρχειοθέτηση γεγονότων με την σφραγίδα ακαδημαϊκών ανθρώπων, καθώς και στην αποκλειστική τους νοηματοδοτική προσέγγιση, τα οποία έχουν μία επιπρόσθετη δυσκολία στον τρόπο και μέθοδο αποσαφήνισής των, αμβλύνοντας έτσι τις γκρίζες ζώνες που προτάσσουν ομίχλη στην είσοδο της Ιστορίας στους συρμούς της πραγματικότητας και στον τρόπο, με τον οποίο καταγράφονται κι εξιστορούνται οι ιστορικές εξελίξεις κι αφηγήσεις.

Σε αυτή τη βάση, η Ιστορία στέκεται αρωγός στην αλήθεια και την ακραιφνή τεκμηρίωση των γεγονότων. Αναζητεί διόδους εξυπηρέτησης κι ενδελεχούς στοιχειοθέτησης συμβάντων, να καθοδηγήσει ορθά και μεθοδικά την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να εντοπίσει τους όρους εκείνους που συνέβαλλαν στην διαμόρφωση συνθηκών, κατάλληλων για την βελτίωση και πρόοδό του. Να ερευνήσει προσεκτικά και με άκρατο αντικειμενισμό, τα κριτήρια εκείνα που θα του επιτρέψουν να κατασκευάσει πρόσφορο έδαφος που θα συγκροτεί την αφετηρία για την παραγωγή νέων ιδεών, επιστημονικής μεθοδολογίας και συζητήσεων, οι οποίες θα συνδράμουν στην κατάκτηση εδαφών, υποστηρίζοντας επικρατέστερες εξηγήσεις που θα εμπεριέχουν συμφωνίες με την πραγματικότητα, απορρίπτοντας την αλλοίωση και παραποίηση, ενώ θα σταθούν καταδεικτικές για την δημιουργία και συλλογή δραστηριοτήτων για την υπό κατασκευή Τράπεζας Υλικού, ως απαραίτητης βάσης ορθών δεδομένων - «βιβλιοθήκης» για την κατευθυντήρια ανίχνευση κι επανεξέταση του ιστορικού ρου.

Η Ιστορία, προσπαθεί – με καταλυτική τη συνδρομή ακαδημαϊκών ιδρυμάτων κι ανθρώπων της γνώσης και του πνεύματος – να διελευκάνει μελανά σημεία, με μεθόδους που υποστηρίζουν την ακαδημαϊκή επιστήμη και την αξιοπιστία ιστορικών πηγών και μαρτυριών, να διασαφηνίσει και παγιώσει ανόθευτα τοπία εθνικής μνήμης, ώστε να καταφέρει να οργανώσει ένα αποκλειστικό πεδίο ολιστικής δράσης στην αντιμετώπιση φαινομένων και εσμών που αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την ιστορική αλήθεια, την φίμωση αδιάσειστων τεκμηρίων που εκείνα υποστηρίζουν την ορθή επιστημονική τοποθέτηση, καθώς και την εξυπηρέτηση συμφερόντων που επιθυμούν πλήξη εθνικών υποστάσεων και αποδυνάμωση παγιωμένων πατριωτικών συνειδήσεων.
Ο νεώτερος άνθρωπος, ως έλλογο, εξελισσόμενο ον διαθέτει έντονη την ανάγκη να ανακαλύψει διαστάσεις που απλώνονται πέρα από την ανθρώπινη γνωσιακή αντίληψη και τις αισθήσεις του. Να καθιστήσει γνωστό την επιμελή προσπάθεια που θα καταβάλλει στην ανάπτυξη ιστορικών διεξόδων που θα του επιτρέψουν να μετέχει σε ένα συνασπισμό που θα υποστηρίζει την ανόθευτη γνώση, την αλήθεια, την σύμπνοια και συναδέλφωση των λαών, ως καταλυτικά συστατικά για πρόοδο και βιώσιμη εξέλιξη του ανθρωπίνου γένους.

Οφείλει να γνωστοποιήσει ότι, η οντότητα της Ιστορίας στέκεται πολύτιμος σύμμαχος και συμπαραστάτης στην πορεία του. Ένας σύμμαχος, ο οποίος αναβαθμίζει την ισχύ του γνησίου αποτυπώματος της πραγματικής εκτύλιξης των ιστορικών συμβάντων, ενώ δεν υποτάσσεται σε ταγούς που υπηρετούν την αποσάρθρωση αξιών και ιδανικών, μέσω της προπαγάνδας και του ανορθόδοξου πολέμου του νου. Συνεισφέρει – με τον πιο δυναμικό τόνο – στην καταπολέμηση ερεβωδών σχηματισμών που ορέγονται να διαβάλλουν κάθε υγιή προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης λαών που επιθυμούν την εθνική τους ανεξαρτησία κι ελευθερία, οπως επίσης και της ορθότητας των ιστορικών τεκμηρίων, ώστε με φροντίδα κι επιστημονικό ενδιαφέρον να σκύψει πάνω από τα προβλήματα και να τιθασεύσει τον χαώδη καταιγισμό προπαγάνδας που αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και ηθικό-υλικής ανελευθερίας. Διεκπεραιώνει, με την καλύτερη δυνατή προσέγγιση, υποθέσεις που απαιτούν μακροχρόνιες έρευνες και μελέτες, θέτωντας αυτά επί τάπητος, με μοναδικό μέλημα την ορθή αξιολόγηση και κρίση, απορρίπτοντας αντικρουόμενες και μη σαφείς ιστορικές πληροφορίες.

Διότι, η Ιστορία «θέτει τον δάκτυλον επί των τύπον τον ήλων»! Αντιμετωπίζει την πραγματικότητα των ζητημάτων άμεσα και με ευθύ τρόπο, δίχως ιδεολογικές αναστολές και πλάνες, εξετάζοντας εκ του ασφαλούς τα δρώμενα του παρελθόντος για να μπορέσει να αποφανθεί σε ένα συμπέρασμα, το οποίο θα άπτεται μίας ανάλυσης που θα υποστηρίζει την λογική σύνδεση των γεγονότων και την σωστή κρίση στην ιστορική αφήγηση. Στοχεύει στην ίδια την αλήθεια και καταπολεμεί τον σκοταδισμό της γνώσης και του πνεύματος. Η Ιστορία διδάσκει στον κόσμο το «καλό» και το «κακό» παρελθόν του ανθρώπου.

Συνιστά έναν φάρο αλήθειας κι αντικειμενισμού, ακραιφνούς επιστημονικής γνώσης εβρισκόμενη σε στενή συνεργασία με ακαδημαϊκούς και λοιπούς ανθρώπους του πνεύματος, γνωστοποιεί με τον πιο επαρκή τρόπο και μέθοδο τις καταγραφές της, ενώ υπενθυμίζει τα ιστορικά λάθη και παρατυπίες που έχουν υποπέσει λαοί, ώστε να καταφέρουμε να τα διορθώσουμε στον μέλλοντα χρόνο. Κι αν κάποιος τολμήσει να την αμφισβητήσει ή παρωπιδικά να την αγνοήσει, τότε κινδυνεύει να βρεθεί μεταξεταστέος μπροστά σε αποτρόπαιες συγκυρίες που οργανώνουν διάφοροι ολοκληρωτικοί σχηματισμοί που υπασκάπτουν θεμελιώδη ιδανικά κι αρετές (όπως χαρακτηριστικά θεωρούνται: η Ειρήνη, η Ελευθερία, η αυτοδιάθεση των χωρών, η ενότητα των λαών, η ίδια η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία). Είναι όμως κι εκείνο που είχε αναφέρει ο Ιρλανδός πολιτικός και φιλόσοφος Edmund Burke λέγοντας χαρακτηριστικά ότι: «αυτοί που δεν ξέρουν ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν»...