Δράση και αντίδραση

«Όπως το φίδι που δεν μπορεί να αλλάξει δέρμα πεθαίνει, έτσι κι ο νους που δεν μπορεί να αλλάξει άποψη αχρηστεύεται.»
Friedrich W. Nietzsche, 1844 – 1900, Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής & φιλόλογος

Η θετική επιστήμη που ακολουθεί τον κλάδο της ανόργανης Χημείας, δεσπόζει η περίφημη κλασική αντίδραση εξουδετέρωσης, όπου σύμφωνα με την οποία, ένα οξύ όταν συνενώνεται με μία βάση, αντιδρούν με άμεση συνέπεια, να παράγεται το άλας και το ύδωρ. Δηλαδή, τα αντιδρώντα της χημικού τύπου διεργασίας μας δίνουν τα προϊόντα στο τέλος της εκτέλεσης της χημικής αντίδρασης. Με αυτό τον τρόπο, δημιουργείται η εξουδετέρωση, διότι εξαιτίας εκείνης, πολλές φορές «εξαφανίζονται» (εξουδετερώνονται) – μπορούμε απλά να κάνουμε λόγο – τόσο οι ιδιότητες του οξέος (που οφείλονται στα κατιόντα του υδρογόνου), όσο και οι ιδιότητες της βάσεος (που οφείλονται στα ανιόντα της υδροξειδικής βάσης).

Στις ίδιες περίπου γραμμές, στον τομέα της Φυσικής επιστήμης, κινείται και η διατύπωση του περίφημου Νόμου του Άγγλου μαθηματικού, φυσικού κι αστρονόμου Sir I. Newton (γνωστός κι ως 3ος Νόμος του Νεύτωνα – Νόμος «Δράσης – Αντίδρασης»), επεξηγώντας ότι: «όποτε ένα αντικείμενο ασκεί μια δύναμη σε ένα δευτερο αντικείμενο, το δεύτερο αντικείμενο ασκεί μια ίση κι αντίθετη δύναμη στο πρώτο». Πιο επεξηγηματικά, για κάθε δράση μιας ασκούμενης δύναμης, υπάρχει μία ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης.

Μία δράση και μία αντίδραση που προέρχεται, ως καταλυτική συνέπεια της ασκούμενης δράσης. Δηλαδή, το προϊόν που σχηματίζεται από την δράση είναι η αντίδραση εκείνης και συνεπώς, η επερχόμενη εξουδετέρωση! Η σύμπραξη, η συνένωση των συστατικών στοιχείων έδρασαν και μέσα από αυτή την διαδικασία σχηματίσθηκε ένα νέο προϊόν, ώστε να πραγματοποιηθεί η εξουδετέρωση, δηλαδή, η μετατροπή ενός διαλύματος σε ουδέτερο. Ή, πολύ απλά, έδρασε μία δύναμη αντίθετης ροπής στην πρώτη για να επέλθει η εκμηδένιση.

Με τον ίδιο περίπου τρόπο, για κάθε τύπου αλλαγή που πραγματοποιείται στο φυσικό και ανθρωπογενές οικοσύστημα, η ενέργεια, η κινητήριος αυτή δύναμη, η οποία δαπανάται από τις ποικίλες διεργασίες δεν εμφανίζεται από το «τίποτα», ούτε όμως εξαφανίζεται. Αλλάζει διαρκώς «μορφή» και δημιουργεί συνεχώς μετακινήσεις, δίχως να ελλείπεται, δίχως να χάνεται.

Από την ανωτέρω, επιστημονικώς αποδεδειγμένη θεωρία, το συμπέρασμα που προκύπτει εξηγεί επακριβώς την συνθήκη, κατά την οποία, η κινητήριος δύναμη της ενέργειας αποθηκεύεται με κάποιου είδους «μορφής» κατά την εκτέλεση μίας διεργασίας που λαμβάνει χώρα σε ένα περιβάλλον (παράδειγμα: η ενέργεια που είναι αποθηκευμένη στον γαιάνθρα, ένα ορυκτό που έχει την δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρισμού).

Απλούστερα, η συγκεκριμένη δύναμη, ο θεμελιώδης μοχλός που αναλαμβάνει την κίνηση των παραστάσεων, κατέχει την δυνατότητα να μην παύει να υπάρχει, αλλά να μετασχηματίζεται από την μία μορφή που έχει σε μία άλλη και να μετακινείται συνεχώς. Δηλαδή, η συνολική ενέργεια διατηρείται. Δεν χάνουμε ενέργεια κατά την εκτέλεση των διεργασιών, αλλά και δεν έχουμε την ικανότητα να δημιουργήσουμε κι ενέργεια. Έτσι λοιπόν, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ενέργεια που μας παρέχει ο άνεμος, ο ήλιος, τα κύματα και η ορμητική ροή του νέρου για την παραγωγή ηλεκτρισμού (ηλεκτρικής ενέργειας), μέσω της μηχανικής πράξης της κίνησης (ανεμογεννήτριες, υδροστρόβιλοι), και της χημικής (ηλιακά πάνελς).

Το επιστημονικά ορθό δόγμα «Δράση κι αντίδραση» κατορθώνει να διενεργεί την επίσκεψή του και στα εδάφη που εντάσσονται στους άξονες ιδεολογικών θεωριών (με μία μικρή, αλλά ουσιώδη διαφορά από εκείνες των θετικών επιστημών – λόγω ερευνητικής μεθοδολογίας και μελέτης) που πρεσβεύουν τον ολοκληρωτισμό και την μισαλλοδοξία. Ανερυθρίαστα ξεδιπλώνονται τα βορβορώδη γεγονότα που αφορούν κυμαινόμενες εντάσεις μεταξύ κύκλων που κινούνται στα κιτάπια των συστημάτων του Ναζισμού και του Κομμουνισμού.

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα δύναται να ακολουθεί τις συγκεκριμένες δύο γραμμές, όσον αφορά συμβάντα, τα οποία έχουν σταθεί – ή και στέκονται – η κινητήριος αιτία για δεκαετείς εμφυλιοπολεμικές διαμάχες και αναζωπυρώσεις ζοφερών τακτικών πάνω στον συνεκτικό κοινωνικό και πολιτειακό ιστό της χώρας. Τουλάχιστον, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες σε ειδεχθείς πράξεις από εκπροσώπους των δύο ανωτέρω ολοκληρωτικών ιδεολογιών, που όμως βρίσκουν μία αποδοχή από μερίδα υποστηρικτών τους, αλλά και μία επιλεκτικού τύπου ανοχή από τους πολιτειακούς μηχανισμούς.

Μία ιδιότυπη στασιμότητα προβάλλει στη θέα αντιμετώπισης της δράσης των συγκεκριμένων συλλογικοτήτων, η οποία, υποβοηθούμενη από το «πολιτικά ορθό» εργαλείο της μέγγενης, αναλαμβάνει να ακινητοποιεί εκείνα τα κοινωνικο-πολιτειακά αντανακλαστικά, κατάλληλα για τον άμεσο εντοπισμό και αποδυνάμωση των εν λόγω αποσυνάγωγων φαινομένων. Τρανή απόδειξη, οι σημειώμενες ανεξέλεγκτες αψιμαχίες, πριν μερικές εβδομάδες, σε σχολικά κτίρια μεταξύ παραβατικών ομάδων ακραίων ιδεολογικών προσανατολισμών που αποζητούν προσοχή κι ευρεία αποδοχή.

Είναι πρακτικά βέβαιο πως μία υβριδικού τύπου απειλή πλανάται πάνω από τις κοινωνίες των σύγχρονων κρατών-εθνών, η οποία διαρκώς καμουφλάρεται στις σκιώδεις εκτάσεις του φόβου, της άκρατης επιβολής, της άγνοιας κι αμάθειας. Περιμένει αδυναμίες, αναποφασιστικότητες κι ασάφειες των θεσμών, ώστε να ενδυναμώσει την κινητική ενέργεια των ζοφερών σωματιδίων της, μειώνοντας την αδράνεια, βελτιστοποιώντας την αποτελεσματικότητα των τακτικών της, πετυχαίνοντας τον επιθυμούμενο σκοπό – την διάσπαση του συνεκτικού ιστού.

Δράση κι αντίδραση επικρατεί μεταξύ υποστηρικτών που επευφημούν τις καταστρεπτικές πρακτικές του Ναζισμού και Κομμουνισμού, ανατροφοδοτώντας πανούργα και ολέθρια συναισθήματα που είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν να παρασύρουν μερίδα πολιτών στα δίχτυα των ιδεοληπτικών τους μεθόδων προς τόνωση συμφερόντων και έργων δικής τους ωφέλειας.

Η εμμονική επιθυμία για κυριάρχηση του ιδεολογικού τρόπου σκέψης κι έκφρασης των ιδεών των τους έχει εξασφαλίσει ανερυθρίαστα μία προέλαση στην διάπραξη θερμών επεισοδίων και ταραχών με σοβαρό αντίκτυπο, τόσο στην ελληνική κοινωνία, όσο και στην εθνική ταυτότητα και πορεία της χώρας στο διεθνές γίγνεσθαι. Το μίσος αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει την χημική αντίδραση της διαμάχης που έχουν οι δύο εκείνες μισαλλόδοξες πλευρές μεταξύ των, συνιστώντας μία διαχρονική παθογένεια, βαθιά ριζωμένη σε συνειδήσεις που έχουν γαλουχηθεί με την υπόσχεση μίας πραγματικότητας που θα εμπίπτει σε μία ανέφικτη και ιδεοληπτικά ελαττωματική ουτοπία – σε μία δυστοπία.

Παρασυρόμενες από πεποιθήσεις που τοποθετούν τις μεθόδους των σε μελανές δεκαετίες φανατισμού και μισαλλοδοξίας, συμβάλλουν στο χημικό σύμπλοκο με εξάρσεις βιαιοπραγιών έναντι σε οιοδήποτε άτομο διαφορετικής άποψης κι αντίληψης, καθώς και την ανάγκη επιβολής ιδεοληπτικών θεωριών πάνω στην ηθική και νοοτροπία ενός υγιούς κοινωνικού ιστού, βγάζοντας ως προϊόν έναν νεοπαγή μετασχηματισμό που ενισχύει την κοινωνική διχόνοια, τη δημιουργία συμπλοκών διοχέτευσης θυμού κι οργής, όπως και την ανάδυση του φαινομένου του «θορύβου».

Με τον απλούστατο τρόπο να μας επιστήσουν την παρουσία τους, – ότι υπάρχουν – και να καταδείξουν τις παθογένειες που εκείνοι θεωρούν ότι υφίστανται και δύνανται να αλλάξουν με τις δικές των προσχεδιασμένες ενέργειες.

Αμφίβολος, επικίνδυνος κι ανεξέλεγκτος ο συγκεκριμένος μετασχηματισμός, ο οποίος υποστηρίζει τη δημιουργία ενός διαφοροποιημένου προϊόντος που προέκυψε από την εκρηκτική χημική συνένωση να στέκεται ικανό να ενισχύσει την διαμόρφωση αμφιλεγόμενων κατασκευασμάτων, τα οποία θα υποστηλώνουν εργαλειοποιημένες μεθόδους της πολιτικής ορθότητας, δυναμιτίζοντας καταστάσεις, διαστρευλώνοντας συνειδήσεις, κάμπτοντας ανόθευτα πατριωτικά φρονήματα κι επιβεβαιώνοντας – με αυτό τον τρόπο – το κλασικό δόγμα της περίφημης χημικής αντίδρασης εξουδετέρωσης.

Η ιδιότυπη ενέργεια που ελευθερώνεται από την διαρκή επιθυμία επικράτησης διαθέσεων που επευφημούν την αποδιοργάνωση των πολιτειακών θεσμών, τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και νόησης από τα πραγματικά ζητήματα κοινωνικών δυσλειτουργιών που ταλανίζουν τον τόπο, καθώς και την συμπερίληψη του ελληνικού θυμικού, ως ισχυρό κι αναγκαίο άλλοθι στις δράσεις τους, επιβεβαιώνει μία ιδιόμορφη κι άκρως επικίνδυνη θερμοδυναμική εκτόνωση, χαώδους υφής και χαρακτήρα.

Εκείνη, αναδυόμενη από το χρονοντούλαπο του ιστορικού ρου μας υπενθυμίζει – με τον πιο χαμερπή τρόπο – την επέκταση συμφερόντων που αποσκοπούν στην ενθάρρυνση ενός παραλλαγμένου είδους χειραγώγησης του τρόπου με τον οποίο συμπεριφερόμαστε και την εγκαθίδρυση νεοπαγών νορμών δικής τους επινόησης. Εμπλουτίζοντας το ενεργειακό ισοζύγιο «δράσης κι αντίδρασης», οι συγκεκριμένες μειονοτικές συλλογικότητες που κινούνται στους συρμούς ολοκληρωτικών ιδεολογικών προσανατολισμών, καθίστανται ένα σιδηρούν παραπέτασμα απέναντι στην ελευθερία, τις αξίες και ιδανικά, την ομόνοια κι εθνική ομοψυχία, την ίδια την λογική, διασαλεύοντας το σύγχρονο ελληνικό τοπίο και γαλήνη.

Γεγονός που το καθιστά δυσοίωνο φαινόμενο, αποτυπώνοντας ένα στίγμα κοινωνικο-πολιτικής παθογένειας και συρρίκνωσης αξιακών συστημάτων για μία χώρα που έχει δοκιμάσει τις αντοχές της μέσα από ένα συνονθύλευμα ιστορικών προκλήσεων και συγκυριών.

Οι καταστρεπτικές ιδεολογικές τάσεις κοινωνικό-πολιτικών – πρωτίστως – σχηματισμών που υπακούουν στα ζοφερά ιδεολογικά προτάγματα του Ναζισμού και Κομμουνισμού, έχουν επιχειρήσει – πολλες φορές με σημαντικό βαθμό επιτυχίας – τακτικιστική διείσδυση στις σύγχρονες κοινωνίες των χωρών, επιφέροντας σύγχυση κι αναστάτωση. Η ανάδειξη νέου τύπου θεωριών, ως συγκροτούμενες παραφυάδες του κύριου ιδεολογικού άξονα των πρωταρχικών, προσηλωμένες στο κύριο δογματικό περιεχόμενό τους, παρατίθενται ως βασικό μέτρο υποστήριξης στα ανωτέρω καθεστώτα, συντελώντας τον μακρύ βραχίονα του απολυταρχισμού.

Η δημιουργούμενη αυτή μετάλλαξη παρέχει την δυνατότητα εγκαθίδρυσης ενός συμπαγούς πλαισίου διαστρευλωτικής κοσμοθεώρησης, που θα ανταποκρίνεται στις επιταγές ενός σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αναγκαίου για την επίτευξή ενός νέου είδους προσηλυτισμού κι επηρεασμού του τρόπου με τον οποίο σκεπτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τον συνάνθρωπο, αλλά και με τους κανόνες που θέτει μία ευνομούμενη πολιτεία – κράτος.

Παραγνωρίζοντας βέβαια την βαθύτερη πραγματικότητα των γεγονότων, όπως εκείνα συνέβησαν στον ιστορικό ρου, οι συλλογικότητες εκείνες αδιαφορούν για την αγωνία και τις περιπέτειες τόσων αιώνων που διαμόρφωσαν το σκηνικό για τις επιλογές και τα διλήμματα του παρόντος. Δεν γίνεται να μην φανερώσουμε ένα – ακραιφνώς εξακριβωμένο – ευρύ φάσμα από κοινά σημεία που εντοπίζονται στις συγκεκριμένες ιδεολογίες και τάσεις ολοκληρωτικού χαρακτήρα και πρακτικών που πρεσβεύουν ο Ναζισμός και ο Κομμουνισμός.

Αυταπατάται όποιος θεωρεί ότι τα δύο συγκεκριμένα αυταρχικά καθεστώτα δεν αλληλοσυνδέονται σε ένα κοινό πλαίσιο ιστορικής αναφοράς και τεκμηρίωσης. Περίτρανη απόδειξη, η περίφημη σύναψη Γερμανοσοβιετικής Συνθήκης συνεργασίας, γνωστή ως Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ, για την ρύθμιση των συνόρων και τη φιλία μεταξύ των δύο καθεστώτων, η οποία προέβλεπε την από κοινού πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σύμπραξη με κοινό στόχο, την κατάκτηση της Γηραιάς Ηπείρου και τη διαίρεσή της σε σφαίρες επιρροής.

Άμεση συνέπεια της Συνθήκης, η Πολωνική Δημοκρατία να είναι η πρώτη χώρα που θα δεχθεί εισβολή από τις δυνάμεις του Φύρερ. Και δύο εβδομάδες αργότερα, από την ΕΣΣΔ του Ι. Στάλιν. Εισβολές που στέρησαν στην χώρα την ανεξαρτησία της και συντέλεσαν σε μία άνευ προηγουμένου τραγωδία για τον πολωνικό λαό, κάμπτοντας την ομοψυχία και το φρόνημά του.

Μία επιπλέον καταφανής μαρτυρία αποτελεί κι εκείνη του Γάλλου κομμουνιστή ιστορικού, François Furet (Φρανσουά Φυρέ), κάνοντας λόγο για ύπαρξη ιδεολογικών συγγενειών ανάμεσα στα δύο συστήματα, με εκείνες να είναι οργανικές και όχι τυχαίες, καθώς και μίας αμοιβαίου τύπου συμπάθειας κι αλληλεγγύης μεταξύ των δύο ηγετών με το αποκορύφωμα: το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο του 1939 να μην αποτελεί το δημιούργημα μιας απλής συγκυρίας, αλλά ενός οργανωμένου σχεδίου σύμπραξης, αλληλοβοήθειας και συγκαταβατικής επικύρωσης των εφαρμογών της Συνθήκης.

Ο δεσμός των δύο εκπροσώπων ήταν ισοσθενής και ισοδύναμος, χαρακτηριζόταν από μία ομοιοπολικότητα στην μέθοδο του τρόπου σκέψης και στην διεκδίκηση των ζοφερών συμφερόντων τους. Μάλιστα, αυτολεξεί ο Φ. Φυρέ αναφέρει ότι: «κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν μπορεί να γίνει κατανοητό στον μελετητή, αν δεν κατανοήσει συγχρόνως το άλλο. Εξαρτώνται αμοιβαία από τα πάθη από τα οποία κυριαρχούνται και τις ιδέες και παραστάσεις που τα διέπουν, καθώς και τη συνολική ιστορική πραγματικότητα στην οποία εντάσσονται».

Ίσως διότι, πολύ απλά, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βέβαια, η ενστικτώδης απόρριψη της παραπάνω ιδέας περί ιδεολογικής συγγένειας και συμπάθειας μεταξύ Ναζισμού και Κομμουνισμού βρίσκει σύμφωνους ορισμένους διανοούμενους που εντάσσονται στους κόλπους της Αριστέρας από την γοητεία που τους ασκεί η επήρεια του Μαρξισμού στην συνείδησή των. Αρνούμενοι να αποδεχθούν μία τέτοια σύγκριση, πέφτουν σε λογικά άλματα και σε μία αυθάδη επιλεκτικότητα που αναδεικνύει το προσωπικό συμφέρον, τον εγωκεντρισμό, την έπαρση και την ματαιοδοξία.

Ο φαυλος κύκλος της βίας με ορόσημο την υιοθέτηση των δύο συγκεκριμένων ολοκληρωτικών ιδεολογιών, αυταρχικού και μισαλλόδοξου χαρακτήρα, οφείλει κάποια δεδομένη χρονική στιγμή να παύσει. Διότι, η ενέργεια που εκλύεται από την ιδεολογική εκείνη χημική αντίδραση του ολοκληρωτισμού, στέκεται ικανή να παράξει έργο αρνητικού προσήμου, το οποίο πρόκειται να έχει ολέθριες επιπτώσεις πάνω στον συνεκτικό ιστό της χώρας.

Η μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τοποθετείται ανάμεσα στην «Σκύλλα» και την «Χάρυβδη» ενός σύγχρονου ιδεολογικού νεο-ολοκληρωτισμού που εντρυφεί στους τομείς των βιαιοπραγιών και κοινωνικών αναταραχών, την κατασκευή χασματικών θεωριών, συγκροτώντας τροχοπέδη στα ιδανικά, τις ανόθευτες συνειδήσεις και τα ακραιφνή πατριωτικά συναισθήματα. Η ενέργεια των προϊόντων της βορβορώδους χημικής αντίδρασης επάξια αντικατοπτρίζει την θεσμική, την συνειδησιακή σύγχυση κι αλλοίωση που επικρατεί στις κοινωνίες χωρών της σύγχρονης Ευρώπης και δη στην ελληνική. Η πολυμετωπική έξαρση νεολογικών θεωριών, παραφυάδων του κύριου ιδεολογικού βραχίονα της πολιτικής ορθότητας, αποζητούν να εισβάλλουν σε όλους τους τομείς του καθημερινού βίου των πολιτών, ελέγχοντας τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται, συμπεριφέρονται κι αποφασίζουν, συντελώντας επιτυχώς στην εφαρμογή της περίφημης «Κριτικής Θεωρίας».

Το παρατηρούμε ήδη με διαρκείς πορείες αντιεξουσιαστών, με καταστροφές περιουσιών από επιδρομές αναρχικών συλλογικοτήτων, τον εξαναγκασμό ενός τύπου απροσάρμοστης κανονικότητας που επιθυμούν να προωθήσουν αμφιλεγόμενα διεθνή ακτιβιστικά κινήματα, την εξαπόλυση λιβέλων κατά της εθνικής ομοψυχίας και ταυτότητας, τον «φασισμό» στην επιλογή λέξεων και προτάσεων και την ελληνική παιδεία ως εργαλειοποιημένο αντικείμενο στα χέρια της Αριστεράς προς εξυπηρέτηση συμφερόντων της. Ο «κόκκινος» νεο-ολοκληρωτισμός δείχνει τις αποσυνάγωγες προθέσεις του.

Σε αυτό το κομβικό σημείο, υποστηρικτές του «μαύρου» νεο-ολοκληρωτισμού, ως αυτοσχέδιοι σωτήρες, θα διαβεβαιώσουν την πάταξη του πρώτου, αρκεί να δημιουργήσουν δικούς τους πιστους ακολούθους, επιβάλλοντας τους δικούς τους κανόνες και ηθικές με την σειρά των. Και η χημική αντίδραση εκτονώνεται με επικίνδυνους ρυθμούς, με τα μόρια των νεο-ολοκληρωτικών μεθόδων και πρακτικών να διεκπεραιώνουν χαωτική διαστολική κινησιολογία!

Πολλοί κύκλοι – και δη ευρωπαϊκοί – δείχνουν να μην έχουν την δυνατότητα αντίληψης και κατανόησης της περίφημης λαϊκης ρήσης «η βία φέρνει βία». Διότι, όταν επιδεικνύεις επιλεκτική ανοχή κι απάθεια – είτε ως πολιτειακό θεσμικό όργανο, είτε ως πολίτης – στην προκλητική κι αποσυνάγωγη επέλαση του φασισμού της πολιτικής ορθότητας, με ευρεία αποδοχή των νεο-μαρξιστικών πρακτικών και παραφυάδων της, τότε στην απέναντι ιδεολογική όχθη θα εκκολάπτονται τα σύγχρονα αυγά του νεο-Ναζισμού, υποσχόμενα την ολική κάθαρση και την ανάδειξη ενός συστήματος που θα πρεσβεύει μία αλληλοδιαδοχούμενη ουτοπία, ικανής να επηρεάσει απελπισμένες ομάδες ατόμων κι αφελών πολιτικών αποφάσεων. Και στο συγκεκριμένο δεν περιέχεται ουδεμία αμφισβήτηση!

Η αφύπνιση ανόθευτων αξιών και ιδανικών, η θωράκιση της ρηξικέλευθης επιστημονικής γνώσης και σκέψης, η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης και κληρονομιάς της κάθε χώρας και η εθνική επαγρύπνιση, συνιστούν μονόδρομο στην αποκλειστική αντιμετώπιση αυτής της λαίλαπας, που αν δεν ελεγχθεί και μετριασθεί, οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Για τον λόγο αυτό, θεωρείται επιτακτική η αναγνώριση ειδικών καταλυτών, ουσιωδών για την ανάγκη δημιουργίας μηχανισμών αναγνώρισης και μελέτης αυτής της παγκόσμιας παθογένειας που παίρνει την μορφή ιδεοληπτικής πανδημίας. Αλλά και μίας επιπρόσθετης, εμπεριστατωμένης έρευνας που θα πληροί προϋποθέσεις για την άσκηση ευθυγραμμισμένων αποφάσεων και καταδίκης οιουδήποτε μορφώματος που αποζητεί να δεσμεύσει συνειδήσεις και σκέψεις σε ένα αμφιλεγόμενο οικοδόμημα από κανόνες κι αξίες που εμπίπτουν στην δική του αποτρόπαιη ηθική.

Το έναυσμα το έδωσε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ)! Με μεγάλη πλειοψηφία ευρωβουλευτών, υιοθέτησε αναλυτικό κείμενό, σύμφωνα με το οποίο εξισώνονται καθεστώτα που αιματοκύλησαν έθνη και συνειδήσεις. Στα συγκεκριμένα συγκαταλλέγονται ο ναζισμός, φασισμός και ο κομμουνισμός, για τις ευθύνες σε ότι αφορά στο ξέσπασμα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Για την επιτυχή ψήφισή του, το ΕΚ βασίσθηκε σε συγκεκριμένες ενδείξεις, μαρτυρίες, ιστορικές πηγές κι επιστημονικές μεθόδους που αναδείκνυαν τα μέγεθος των θηριωδιών που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά εκείνα συστήματα κατά την διάρκεια του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου. Πραγματοποίησε προσέκτική κι εμπεριστατωμένη εκτίμηση λαμβάνοντας υπόψη διακυρήξεις και συμφωνίες όπως: τη δήλωσή της 23ης Σεπτεμβρίου 2008 σχετικά με την ανακήρυξη της 23ης Αυγούστου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, τη Διακήρυξη της Πράγας της 3ης Ιουνίου 2008, σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον κομμουνισμό, το ψήφισμα 260(ΙΙΙ)Α της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών της 9ης Δεκεμβρίου 1948 σχετικά με τη γενοκτονία, καθώς και ψηφίσματα χωρών Άμεσο συμπέρασμα των ανωτέρω, το ΕΚ να έχει στην διάθεσή του όλο το θεσμικό δικαίωμα να κατατάσσει στην ίδια κατηγορία τα καθεστώτα του Κομμουνισμού και του Ναζισμού, όπως και κάθε άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς που συντέλεσε στην βίαιη καταπάτηση ηθών κι αξιών, της ανθρώπινης ύπαρξης και του δικαιώματος στην ελευθερία.

Το ΕΚ στάθηκε αδυσώπητο κι ανυποχώρητο, όσον αφορά μελανές πτυχές της ανθρώπινης Ιστορίας. Τις καταδίκασε, σστηριζόμενο σε μία δίκαιη απόφαση βάσει αξιόπιστων ερευνητικών δεδομένων και στοιχείων, ικανών να του εξασφαλίσει μία ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης από την πλειονότητα των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και λοιπών χωρών της Υφηλίου, παρακάμπτοντας εμπόδια και ιδεολογικά οδοφράγματα.

Δημιούργησε πρόσφορο έδαφος ουσιαστικής συζήτησης για την πάταξη αυτού του προβλήματος, οικοδομώντας γέφυρες σύνδεσης μεταξύ χωρών – πολιτών, που θα ενστερνίζονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και υποχρεώσεις των, τις αγωνίες κι ερωτήματα που θα προκύπτουν, καθώς και την ανάγκη για εξέλιξη κι ευημερία.

Προέταξε ευκαιρίες επίλυσης συγκεκριμένων συμβάντων και κατασκεύασε τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας για μία ολιστική αντιμετώπιση του αποσυνάγωγου αυτού φαινομένου. Γνώμονάς του, ο αποκλειστικός μετριασμός δυνάμεων που επικροτούν την χειραγώγηση των ελεύθερων πολιτών, τον έλεγχο της σκέψης και των ιδεών, την εισβολή μίας παραλογισμένης παράλληλης πραγματικότητας, ενσαρκώνοντας την επιθυμία εγκαθίδρυσης ενός πλαισίου, το οποίο θα εδράζεται προς τέρψιν των δικών τους απαιτήσεων κι επιθυμιών.

Το ΕΚ στάθηκε αρωγός και συμπαραστάτης απέναντι στα θύματα των δύο αποσυνάγωγων καθεστώτων ολοκληρωτισμού που ισοπέδωσαν κόσμους και ιδανικά. Επέδειξε μία αξιέπαινη ιδεολογική, επιστημονική και θεσμική αντοχή έναντι συλλογικοτήτων και μειονοτικών ομάδων που ορέγονται ψυχικό, νοητικό και υλικό επεκτατισμό σε όλα τα πεδία του ανθρωπίνου βίου, αποζητώντας υπακοή με τις οργίλες συμπεριφορές των.

Η Ευρώπη και οι θεσμοί που υπηρετούν τις ακραιφνείς λειτουργίες της μας παρουσίασαν εμπεριστατωμένες ατραπούς διαχείρισης καταστάσεων και φαινομένων που παρασιτούν στην κανονικότητα του βίου των πολιτών της. Μας προέτρεψαν να αγωνισθούμε ενωμένοι σε ένα κοινό πλαίσιο ουσιαστικής αντιμετώπισης φαινομένων που παρισφρύουν στους υγιείς ιστούς και αποσαθρώνουν ηθικές αξίες και φρονήματα.

Μας προσφέρουν αξιόπιστα επιστημονικά εργαλεία, όπου με την βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης, της επιμελούς γνώσης και των ακέραιων ιστορικών πηγών, στέκονται αρωγοί στον αγώνα της δικαιοσύνης και του ηθικού χρέους να αποξενώσουμε τους εσμούς που ερωτοτροπούν με την αλόγιστη κι ασύδοτη επιβολή εξουσίας πάνω σε ραχοκοκαλιές που στηρίζουν παγιωμένους κανόνες κι αξίες, αναζητώντας καταφύγιο σε κιτάπια της μισαλλοδοξίας και χειραγώγησης.

Οφείλουμε να συμβάλλουμε στην αποκατάσταση του κράτους δικαίου και στην προστασία των πολιτών του, να μεριμνήσουμε για τις συνιστώσες που θα επιδράσουν, ώστε η ιστορική αλήθεια να διανύσει μία ατραπό στα πρόσφορα εδάφη της κατανόησης, της ευρείας αποδοχής κι αξιοπιστίας, ώστε να υποπολλαπλασιασθεί η εκτόνωση της αντίδρασης και κατά συνέπεια, η εκλυόμενη ενέργεια από το δυσμενές σύμπλοκο «δράσης – αντίδρασης» να εξασθενεί από ιδεοληπτικές μειονότητες που επευφυμούν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Αρκεί να αναλογισθούμε τους όρους που θέτουν η πραγματικότητα των πραγμάτων – όπως εκείνα διαμορφώθηκαν – με σύνεση κι επιμέλεια, καθώς και η θέληση του ανθρώπου, σε προσωπικό πρωτίστως επίπεδο, για εξέλιξη, που θα σηματοδοτήσει το εφαλτήριο για πρόοδο και βιώσιμη συνέχεια.

Για να αλλάξουμε οφείλουμε, σε πρώτο στάδιο, να διαθέτουμε μία άρτια κι άτεγκτη παιδεία. Δηλαδή, να γυμνάσουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά του εαυτού μας, τα οποία θα μας αποδώσουν καρπούς επικερδείς για ένα διατηρήσιμο κι εξελισσόμενο μέλλον, τόσο για εμας τους ίδιους, όσο και για τους απογόνους μας.

Η Δαμόκλειος σπάθη του σύγχρονου ιδεολογικού εκτρώματος της πολιτικής ορθότητας καιροφυλαχτεί, ψάχνοντας ιδανικές συνθήκες να προσαρμοστεί, να τελειοποιήσει τις μηχανικές της λειτουργίες και να πολλαπλασιάσει τις τακτικές κυριάρχησης, με γνώμονα, τον ορισμό και παγίωση ενός καλά τοποθετούμενου πακέτου εφαρμογής που θα περιβάλλει στοιχεία κομφορμισμού.

Το θρεπτικό υπόστρωμα που υπακούει στην άγνοια του κινδύνου, την αμάθεια και την προκατάληψη των σύγχρονων λαών γύρω από ζητήματα που άπτονται της καίριας ιστορικής εξέλιξης συμβάντων, της εθνικής τους ταυτότητας και συνειδήσεως, των λοιπων πολιτισμικών τους στοιχείων, συγκροτεί ένα επιπρόσθετο όπλο στην φαρέτρα της (πολιτικής ορθότητας), γεγονός, το οποίο συνιστά ένα προβάδισμα στον τακτικισμό των συγκεκριμένων συλλογικοτήτων απέναντι σε ιστούς που οργανώνουν υγιείς θεσμούς, κοινωνίες κι εξυγιαίνουν το κοινό αίσθημα των πολιτών.

Το κλειδί βρίσκεται στην λέξη «ανοχή». Ναι, πολύ σωστά ακούσατε. Εκεί, προκύπτουν πέντε βασικά ερωτήματα. Πόσο ανεκτική μπορεί να γίνει μία πολιτεία και συνεπώς, μία κοινωνία σε αυτού του τύπου τα φαινόμενα που εχθρεύονται την Δημοκρατία, την άρτια επιστημονική γνώση, την ελεύθερη σκέψη και διακίνηση ιδεών;

Είναι η ιδεολογική επικράτηση μίας τυραννίας που εκφράζεται από μειοψηφίες, εγκλωβισμένες από τα φαντάσματα του παρελθόντος, ικανή να επιφέρει αποδιοργάνωση του συνεκτικού ιστού μίας χώρας ή απλά δεν διαθέτουμε τα απαραίτητα αντανακλαστικά και φρόνημα, ώστε να αντιμετωπίσουμε παράφρονες που κινούνται στην σφαίρα της ηλιθιότητας;

Συγκροτεί η ανοχή μία σύγχρονη μέγγενη έναντι ανθρώπων της επιστήμης και του πνεύματος, έναντι της ελευθερίας του λόγου, έναντι θεμελιωδών ελευθεριών; Μήπως θεωρείται ένας λανθάνον τύπος ιδεολογικού προμαχώνα; Θεωρούνται οι παράφρονες, οι οποίοι υποστηρίζουν τις ζοφερές και μισαλλόδοξες εκείνες ιδεολογίες, οι σύγχρονοι «δούρειοι ίπποι» χωρών που επιθυμούν ένα καλύτερο, βιώσιμο αύριο, απαλλαγμένο από τα φαντάσματα του παρελθόντος; Είναι αυτό όμως που επισημαίνει ο περίφημος Ρώσος μυθιστοριογράφος και φιλόσοφος Φ. Ντοστογιέφσκι, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι: «η ανοχή θα φθάσει σε τέτοιο επίπεδο που θα απαγορεύεται στους ευφυείς ανθρώπους να κάνουν οποιαδήποτε σκέψη, ώστε να μην προσβάλλουν τους ηλίθιους». Το τελικό συμπέρασμα από τα ανωτέρω ερωτήματα, φυσικά είναι δικό σας...