Σε μία παράλληλη πραγματικότητα...

«Εκείνοι που δεν έχουν το θάρρος να πάρουν μιαν ευθύνη, θα βρίσκουν πάντα μία φιλοσοφία για να δικαιολογηθούν.»
Albert Camus, 1913 – 1960, Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης & συγγραφέας

Μία ενδιαφέρουσα επιστημονική θεωρία που έγκειται στους κόλπους της Φυσικής, αφορά την ενδεχόμενη ύπαρξη παράλληλου σύμπαντος. Οι θεωρητικοί που ασχολούνται με το συγκεκριμένο πρωτόγνωρο ερευνητικό αντικείμενο υποστηρίζουν ότι με την βοήθεια του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) του CERN, θα έχουν μία απειροελάχιστη δυνατότητα για ανακάλυψη σαφών δειγμάτων των διαστάσεων, πέρα από τις ήδη γνωστές (μήκος, πλάτος, βάθος και χρόνος).

Επικρατεί η άποψη κορυφαίων κοσμολόγων ότι – παρότι δεν υπάρχει ουδεμία επιστημονική απόδειξη για το ότι υφίσταται η συγκεκριμένη θεωρία –, η ύπαρξη παράλληλων συμπαντικών χώρων ενδέχεται να βρίσκεται στην προοπτική του πιθανού και οι οποίοι θα μπορούν να «κρύβονται» μέσα στα όρια των ήδη γνωστών προαναφερθέντων διαστάσεων – εκεί όπου δεν θα έχουν την δυνατότητα να διαδίδονται τα σωματίδια του φωτός. Αφήνοντας να γίνεται λόγος για την δημιουργία ενός νέου είδους Φυσικής (Νέα Φυσική) στον σύγχρονο ανθρώπινο ορίζοντα των θετικών επιστημών, ικανής να κατασκευάσει νέες απόψεις και θεωρίες για τους τρόπους και τους μηχανισμούς, με τους οποίους λειτουργεί το Σύμπαν.

Επιπλέον, παραλλαγές της συγκεκριμένης θεωρίας υποστηρίζουν την δυνατότητα ύπαρξης τουλάχιστον ενός άλλου συμπαντικού χώρου, πολύ κοντά με τον δικό μας, με πιθανό χωρισμό μίας «μεμβράνης», ενός υμενίου πάχους μόλις ενός χιλιοστού (1 mm). Μάλιστα, ο Aurelien Barrau, ένας Γάλλος φυσικός σωματιδίων στο CERN, σε δήλωσή του υποστήριξε ότι: «Η ιδέα των πολλαπλών κόσμων είναι κάτι περισσότερο από μια φανταστική εφεύρεση – αναδύεται φυσικά μέσα σε αρκετές επιστημονικές θεωρίες και αξίζει να ληφθεί σοβαρά υπόψη». Οψόμεθα!

Σίγουρα, η θετική επιστήμη της Φυσικής διαθέτει – σε αμέριστο βαθμό – ανεξερεύνητες θάλασσες γνώσης κι επιστημονικής πρακτικής, τα οποία προκαλούν δέος στον ερευνητή επιστήμονα και περιμένουν να ανακαλύψει τις συνιστώσες εκείνες, οι οποίες θα αποκωδικοποιήσουν σημαντικά νοήματα και κατευθύνσεις, στις οποίες ξετυλίγονται οι γόρδιοι δεσμοί κοσμικών μυστηρίων και βιολογικών μικρόκοσμων. Δέος όμως, αλλά με τον τρόπο του τραγελαφυκού, συνιστούν και οι πράξεις, στις οποίες επιδόθηκαν άγνωστοι για την οικοδόμηση αυθαίρετου στεκιού μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο του ΕΜΠ,
χρησιμεύοντας ως χώρο αναψυχής για εκείνους.

Ευτυχώς, η έκβαση όλου του εγχειρήματος είχε αίσιο τέλος για όλους εμάς που απαρτίζουμε την πλειονότητα των πολιτών, κινούμενοι στους συρμούς της πραγματικότητας, με την επέμβαση της αρμόδιας εισαγγελείας και Πρυτανικής Αρχής που πραγματοποίησαν κατεδάφιση του αυθαίρετου τοίχου και την απομάκρυνση των οικοδομικών υλικών από συνεργεία του Δήμου. Ευτυχώς, για πολλοστή φορά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, δεν επιτεύχθηκε ο αμφιταλαντευόμενος, μη ισορροπημένος επιστημονικά, οραματισμός τους. Η πράξη της «Ύβρεως» όμως παραμένει, συνεπαγόμενη την άκρατη βεβήλωση χώρων ακαδημαϊκής γνώσης και διακίνησης ελεύθερων ιδεών. Την ανυπακοή στο καίριο πνεύμα που προάγει την μάθηση, η οποία ενσαρκώνει την υγιή σκέψη, συλλογισμό και διευρίνει του γνωσιακούς ορίζοντες.

Στα ανωτέρω, υπάρχει δεσπόζουσα η κεντρική ιδέα περί υπάρξεως ενδεχόμενης παράλληλης πραγματικότητας, που όμως η θεμελιώδη διαφορά εκτρέπει τον δείκτη της προτίμησής στην δεύτερη περίπτωση. Εκείνης της οικοδόμησης αυθαίρετου τείχους μέσα σε ακαδημαϊκό χώρο. Το συγκεκριμένο, πιστώνεται από το γεγονός ότι, οι υποφαινόμενοι «γνωστοί άγνωστοι» που εντάσσονται στους κόλπους της αντιεξουσιαστικής ιδεολογίας ήδη βιώνουν μία πραγματικότητα που έγκειται σε ένα παρτάλληλο, ξεχωριστό συμπαντικό χώρο. Την δική τους παράλληλη πραγματικότητα! Ναι, μην σας προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση, ούτε και η χιουμοριστικού τύπου εκφορά του γραπτού μου λόγου για το συγκεκριμένο διηγούμενο περιστατικό.

Έχουν ανακαλύψει μία παράλληλη πραγματικότητα, με την οποία αισθάνονται συναισθήματα που εμπίπτουν στους κόλπους της δικής τους κατανόησης, κριτικής σκέψης, ψυχικής θαλπωρής κι ευχαρίστησης, παραλογισμένων απαιτήσεων κι αποφάσεων, και μίας ασφάλειας που τους παρέχει φρούδες ελπίδες. Της ανακάλυψης του δικού τους ιδεολογικου προσανατολισμού, ο οποίος επακριβώς διατυπώνει την ιδιότροπη και ψυχαναγκαστική εκδηλούμενη συμπεριφορά τους σε μία ευρεία ποικιλία πραγμάτων που έχουν να κάμουν με τον τρόπο αντίληψης της ελληνικής καθημερινότητας και την υιοθετούμενη εχθρική στάση απέναντι σε καίριες ιδεολογίες που υποστηρίζουν την ομαλότητα και θεσμική αρμονία, κυμαινόμενες σε επιτρεπτά όρια δημοκρατικών διαδικασιών.

Έχουν μεγάλη ανάγκη να ενσωματώσουν αυτή την δημιουργούμενη, δική τους επίπλαστη κατάσταση πραγμάτων, διότι ακράδαντα επιθυμούν να ξεφύγουν από την σκληρή κι αδυσώπητη πραγματικότητα του μεμπτού και υπαρκτού που ορίζει ο σύγχρονος στίβος της καθημερινότητας, αλλά και του πλαισίου εκείνου που δρομολογεί περιορισμούς σε ενέργειες που θέλουν να καταποντίσουν τις έννοιες του «κανονικού» και του «αποδεκτού».

Αρκούνται στην δημιουργία ψευδαισθήσεων, έναν λανθάνον τρόπο στην επιδίωξη ερμηνείας και μεθόδου οργάνωσης των δεδομένων, για να τονώσουν τον πυρήνα ιδεολογιών που εντάσσονται σε μεθοδεύσεις και πρακτικές προηγούμενων αιώνων και που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στους κόλπους του ολοκληρωτισμού. Ψευδαισθήσεις, ικανές να δημιουργούν και να ισχυροποιούν εντυπώσεις που ορέγονται την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την ανάληψη της εξουσίας που παρέχουν οι κρατικοί μηχανισμοί. Και το συγκεκριμένο λογίζεται σε αρκετό βαθμό επικίνδυνο, αν λάβεις υπόψη την επικρατούμενη τάση των σύγχρονων κοινωνιών να αρέσκονται στην επιδερμικού τύπου έκπληξη και δέος που αισθάνονται από την ανάπτυξη ιδιόρρυθμων – εκκεντρικών συμπεριφορών, ικανών να δημιουργούν «θορύβους» κι επίπλαστους ορίζοντες υποσχέσεων. Την ανάγκη ταύτισης από τέτοιου είδους συμπεριφορές, ακολουθούμενες ορισμένες φορές από την ενέργεια της μίμησης.

Παρατηρούμε συχνά το συγκεκριμένο φαινόμενο με ανθρώπους του θεάματος, των ΜΜΕ, ορισμένων καθηγητών όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και δη, της τριτοβάθμιας, από άτομα και συλλογικότητες που αντιλαμβάνονται καταστάσεις με τρόπο ιδιόμορφο, κυριευμένο από ιδεολογικούς προσανατολισμούς προηγούμενων αιώνων και παρωχημένων πρακτικών.

Οι φαντασμαγορικές εντυπώσεις ανέκαθεν χειραγωγούσαν τα πλήθη, διότι προσέφερναν θέαμα και μία αντίληψη που συγκαταλεγόταν σε ένα ευρύ φάσμα διαστρευλωμένης κοσμοθεωρίας. Μία λανθάνουσα δυναμική, ενισχυμένη με την προοπτική συνεχιζόμενων ματαιόδοξων επαναστάσεων απέναντι σε ένα κατεστημένο, όπου οι ίδιοι θεωρούσαν ότι τους καταπολέμα αδίκως. Κάτι, το οποίο εμπεριέχεται στη σφαίρα της δικής τους νόησης κι εντύπωσης.

Συχνά, ξεφεύγοντας από τους άξονες που θέτουν τα όρια του πραγματικού κι εφικτού, παρασύρονται σε μία φενάκη των εντυπώσεων, οδηγούμενοι από το πάθος και την έπαρσή τους να ξεχωρίσουν από τον βίο που ακολουθούν άνθρωποι που επιθυμούν ένα μέλλον, εδραζόμενο στον στίβο της καθημερινότητας, του υπαρκτού κι επιτεύξιμου. Εκεί, τα πράγματα παίρνουν διαφορετική τροπή. Επικίνδυνη, άκρως ανησυχητική, συνοδευόμενη από την αγανάκτηση των νομοταγών πολιτών κι ένα παραγώμενο μένος, το οποίο θα δημιουργήσει πρόσφορες συνθήκες για την ανάπτυξη του καταστρεπτικού σαρακιού της διχόνοιας. Μίας ιδεολογικής ασθένειας, αναβιβαζόμενης μέσα από βιώματα, λανθάνοντα γαλουχημένα πρότυπα, τον φθόνο, ριζωμένα στους κοινωνικούς ιστούς χωρών, αποκτώντας πολλές φορές την μορφή εμφύλιων διαμάχεων και συγκρούσεων, του μίσους κι απέχθειας σε κάθετι που βρίσκεται εκτός της δικής τους σφαίρας επιρροής.
Και σε μία γωνία παράμερα, βρίσκεται ένας από τους μεγάλους ασθενείς, που είναι η ελληνική Παιδεία. Σιωπηλή, μόνη της, παραμελλημένη, δίχως αντίκρυσμα από τις παραμέτρους και συγκυρίες που αποτυπώνουν το στίγμα μίας παθογένειας δεκαετιών στον τομέα της γνώσης και δη, της ακαδημαϊκης.

Η μεταπολιτευτική μέγγενη στην οποία έχει παγιδευτεί συγκροτεί μία οπισθοδρομική πτυχή, που αναδεικνύει – σε σημαντικό βαθμό, μπορούμε να κάνουμε λόγο – το στοιχείο της δυσχέριας, γνωσιακής ανεπάρκειας και της στασιμότητος της κρίσης κι αυτογνωσίας. Ένα τροχοπέδη, που επιχειρεί την παρεμπόδιση στη διέλευση προσοδοφόρων ιδιοτήτων, προτάσεων και προοπτικών, ανοίγοντας δρόμο στην εγκαθίδρυση ιδεολογικών μορφωμάτων, παρακινώντας την εκκίνηση διαδικασιών για την αμφισβήτησή της, προτρέποντας τους Έλληνες πολίτες να εγκλωβισθούν σε ένα γαϊτανάκι πενιχρής εκτίμησης των αξιακών τους συστημάτων κι αντιλήψεων. Σε αυτό το σημείο όμως, οι ψευδαισθήσεις μοιάζουν να αποσυντίθενται υπό το φως που δρομολογεί η σύγχρονη πραγματικότητα μέσα από την εξέλιξη των πραγμάτων – όπως εκείνα διαμορφώνονται.

Η περιώνυμη επίδειξη εντυπώσεων με την επιφανειακού τύπου δυναμική και τακτική που τις περιβάλλουν, δείχνουν να οπισθοχωρούν μπροστά στην σκληρή κριτική νουνεχών ανθρώπων που υποστηρίζουν ένα κράτος δικαίου κι αντικειμενικής αξιολόγησης διαδικασιών, μία πολιτεία πρόνοιας κι ανόρθωσης του ελληνικού πολιτισμικού κύρους, της συνέχειας της ιστορικής παράδοσης, συνείδησης και μνήμης.

Είναι, διότι το εσκεμμένο θέλγητρο που ιδεοληπτικά αρέσκονται να κατασκευάζουν και να το προσφέρουν υπό τον μανδύα της ανέφικτης επινόησης, συντρίβεται στην θέα μίας κοινωνίας που φαίνεται να έχει έντονη την επιθυμία να ξεφύγει από την στασιμότητα και τους επιστημονικά αμφισβητούμενους νεοπαγείς πειραματισμούς. Οι διαπρύσιοι εκείνοι ακόλουθοι που υιοθετούν οπτικές γωνίες ενός σύγχρονου, ανεστραμμένου φανατισμού, αναζητώντας τρόπους προσηλυτισμού κι εξαναγκασμού της δικής τους απόκοσμης κοσμοθεωρίας, φαίνεται να έχουν απωλέσει την δυνατότητα αντίληψης ζητημάτων σοβαρών, τα οποία χρήσουν προσεκτικής μελέτης, διαχείρισης κι επίλυσης, ώστε η χώρα να αρχίζει σιγά-σιγα να ανακάμπτει από τον κυκεώνα της πολύχρονης οικονομικής – πολιτισμικής – κοινωνικής – θεσμικής κρίσης στην οποία έχει περιέλθει.

Και σε αυτό το μείζονος σημασίας σημείο, η πραγματικότητα, πανηγυρικά, τους διαψεύδει! Διότι, η ελληνική παιδεία θα είναι εκείνη, η οποία θα επιχειρήσει μία ολιστική συγκρότηση της νόησης και του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τους όρους μίας πραγματικότητας που επιζητεί συνθήκες γνωσιακής και πολιτισμικής σταθεροποίησης. Θα καταστήσει σαφείς τις ωφέλιμες προθέσεις της, αποτελούμενη από διάνοιχτες διόδους επικοινωνίας και ακραιφνών μεθόδων, σχηματίζοντας μία νησίδα προσανατολισμού και σωτηρίας της εθνικής μας παρακαταθήκης, παράδοσης, υπόστασης.

Μέσα από την άρτια εκμάθηση και διαχείριση της ελληνικής παιδείας δύναται να επιτευχθεί το απαραίτητο κι επωφελούμενο συμβόλαιο μεταξύ πολιτών κι ελληνικού κράτους – πολιτείας, ενδυναμωμένο με τις συνιστώσες της θέλησης, της πυγμής του φρονήματος, της κοινωφελούς αρωγής και την πάγια πεποίθηση ότι ανήκουμε σε ένα υγιή εθνικό-πολιτειακό οργανισμό, ως καταλυτικοί παράγοντες για την διαπρέπουσα πορεία της χώρας στην διεθνή γεωπολιτική και πολιτισμική σκηνή.

Ένα επικερδές συμβόλαιο, το οποίο θα ενισχύσει και, κατ’επέκταση, θωρακίσει τον συνεκτικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας από επίδοξες συλλογικότητες που αποζητούν την εγκαθίδρυση ενός παράλληλου κι εναλλακτικού πλαισίου, εδραζόμενο στην δική τους παραλογισμένη και αλγεινή πραγματικότητα. Η παιδεία και η ορθή της ενσωμάτωση στον ραχοκοκκαλιά της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, ως μία επιστημονικά ενδεδειγμένη ατραπός, θα αυξήσει την αξιοπιστία της ιδεολογικής της ισχύος και των ακαδημαϊκων κανόνων που την διέπουν, περιορίζοντας περιστατικά που ευνοούν τον καταποντισμό της γνώσης, του πνεύματος και της διακίνησης των ελεύθερων ιδεών, προσδίδοντας ειδική προστιθέμενη αξία στην ελληνική ανθρωπογεωγραφία.

Μετριάζοντας την φθίση της συνειδήσεως των πολιτών από συντεχνίες που επιθυμούν να μετασχηματίσουν την κανονικότητα του καθημερινού βίου τους με τον ερχομό μίας παράλληλης κατάστασης που θα σηματοδοτεί ιδιαίτερη προτίμηση στις απαιτήσεις των. Η ελληνική παιδεία, μέσα από τους επιτελικούς βραχίονες που συνιστούν την αγωγή, την ενδεδειγμένη εκπαίδευση, την ορθή διδασκαλία, θα επηρεάσουν – με θετικό πρόσημο – τον προσανατολισμό της κατεύθυνσης των πολιτών στο να οργανώσουν κι αξιολογήσουν τις εμπειρίες και την δυναμική των. Από την άλλη, η απόκτηση δεξιοτήτων, αξιών, προδιαθέσεων και ωφέλιμου στοχασμού, θα έχουν την δυνατότητα να οικοδομήσουν πάγιο ιδεολογικό και κατ’επέκταση συνειδησιακό τείχος προστασίας.

Ένα άτεγκτο σύμπλεγμα από υγιείς νόρμες και βιώσιμους κανόνες, ώστε να διευκολυνθεί η διαδικασία μετάδοσης ενός φάσματος από επωφελή γνωσιακά στοιχεία και συναισθημάτα για την επίτευξη εξιδανικευμένων συνθηκών κατάλληλων στο να αναδειχθούν και κατ’επέκταση, ευδοκιμήσουν θετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των πολιτών αναδεικνύοντας πτυχές αρετών και προτύπων, κρυμμένων από την επέλαση μίας παραλογισμένης, πλασματικής προόδου, ως σύγχρονης παραφυάδας της πολιτικής ορθότητας.

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τον ιστορικό ρου, έχει έντονη την ανάγκη να μάθει από τα γεγονότα του παρελθόντος που σημάδεψαν τις πτυχές της, να οργανωθεί, συλλέγοντας τα στοιχεία εκείνα που θα της επιτρέψουν να αναλάβει την ορθή διαπεδαγώγηση του μέλλοντος. Μέλημά της, η οικοδόμηση συνιστωσών, ικανών να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες διάπλασης συνειδήσεων, με γνώμονα την εκπλήρωση προϋποθέσεων για μία διαπρεπή συνέχεια ενός κράτους που θα ενσωματώνει ιδανικά κι αξίες, μέσα από την παραγωγική λειτουργία μίας πολυσχιδούς παιδείας και την όξυνση αντανακλαστικών, τα οποία θα αξιώνουν ευεργετικές δράσεις και την ανάδειξη ενός ακτιβισμού αρωγής προς τον συνάνθρωπο – συμπολίτη.

Και στο συγκεκριμένο εγχείρημα, δεν κατέχουν θέση οι στείρες εντυπώσεις που κινούνται στους συρμούς της νεωτερικότητας, του αναχρονιστικού και του πλασματικού. Διότι, αποζητούν να παρασύρουν την κοινή γνώμη σε αδιέξοδες ατραπούς, δίχως προοπτική για μία αξιοσημείωτη πορεία ανόδου στα χωράφια του πρόσφορου, του εφικτού και του λειτουργικού. Να σχεδιάσουν την στρατηγική για το ξεκίνημα μίας ανούσιας ιδεατής σταυροφορίας, με μόνο μέλημα, να την μυήσουν σε φαύλους κύκλους ασυδοσίας που φορτίζουν τους αρνητικούς πόλους συνειδήσεων κι αντανακλαστικών της κοινωνίας, τονώνοντας την εγωκεντρικότητα και την ανάδειξη του στρεβλού.

Παντρεύοντας τον ναρκισσισμό με την αποκάλυψη επαιρούμενων, ιδιότροπων συμπεριφορών και τον παροξυσμό με την εκδήλωση ψυχαναγκαστικών συνδρόμων που αναβιβάζονται στην επιθυμία τους για ακατάσχετη συκοφάντηση, πατρωνάρισμα της κοινής γνώμης κι εθνικού – πολιτειακού αισθήματος. Την εκδήλωση μίας ιδιότυπης καταστρεπτικής μανίας ενάντια σε δράσεις που υπακούουν σε ολιστικές έρευνες κι εφαρμογές, ακραιφνείς μελέτες και επιμελείς επιστημονικές συλλογιστικές διαδικασίες, όπως και την διατύπωση ελεύθερων, διαφορετικών προτάσεων.

Όσο για τις διαφόρου τύπου συλλογικότητες που επιθυμούν την επιβολή συνθηκών που θα κατευθύνουν τα νήματα των συμφερόντων τους πάνω σε άρτιους πολιτειακούς και κοινωνικούς θεσμούς, τα πράγματα δεν δύνανται να εξομαλυνθούν σε μία συνθήκη θετικής έκβασης από πλευράς των. Ούτε θα υπάρξει η δημιουργία ιδιαίτερου τύπου διακανονισμού, ο οποίος θα προχωρήσει σε ρύθμιση ισορροπιών και σχέσεων καλής γειτονίας, διότι οι δράσεις στις οποίες προβαίνουν δεν εδράζονται στον άξονα του δημοκρατικού τόξου και στην ανοχή μίας πολιτείας που επιθυμεί το καλό και βιώσιμο του κοινωνικού ιστού της.

Εντούτοις, υπάρχει η ελπίδα σε μία δεδομένη χρονική περίοδο να συμβάλλουν στην εξέλιξη της επιστήμης και των μεθόδων της, ανοίγοντας πτυχές του χαρακτήρα τους σε μία αληθινά εποικοδομητική συζήτηση κι έρευνας με ειδικούς επιστήμονες, ανθρώπους της αληθινής, καίριας γνώσης και πνεύματος που υπηρετούν αρτιμελείς συλλογιστικές διαδικασίες. Να μη σας προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το συγκεκριμένο! Ίσως, τότε να αρχίζει δειλά-δειλά να επιτυγχάνεται ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, ένα διέξοδο πέρασμα από την απουσία κίνησης της κριτικής σκέψης, των συναισθημάτων και της ελεύθερης λογικής, σε ένα σκαλοπάτι ανέλιξης των δεξιοτήτων και της διορατικότητας. Σε ένα ξεκίνημα, που θα συγκροτήσει σταθμό στην αποκωδικοποίηση των συγκεκριμένων βόρβορων συμβάντων, ώστε να κατασκευασθούν συνθήκες καταπολέμησής των, σηματοδοτώντας τον μετριασμό τους και την επικράτηση μίας αλλαγής προς μία ευνομούμενη κατάσταση για την ελληνική κοινωνία και το κράτος.

Η σύγχρονη τάση επιτάσσει την εξέλιξη, την πρόοδο, την καινοτομία, την δημιουργηκότητα και την οργανωμένη κοινωφελή δράση σε ένα ευρύ σύνολο από συνιστώσες, ικανές να εβανθύνουν στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία κι ολοένα να προσπαθούν να την αναβαθμίζουν, αποξενώνοντας αντιπαραγωγικές – στείρες εντυπώσεις, επηρμένες συμπεριφορές κι επιδερμικούς συλλογισμούς που αρέσκονται να διασπέρνουν οι ακόλουθοι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Η εξερεύνηση αγνώστων ατραπών, μαζί με την προσπάθεια και την θέληση για ρηξικέλευθη αλλαγή θεωρούνται προσόντα του σύγχρονου ανθρώπου που οραματίζεται ένα πρόσφορο μέλλον για κείνον, καθώς και για τον κοινωνικό ιστό, στον οποίο εντάσσεται, αλλά και για την ανθρωπότητα στην ολότητά της. Θα μου πείτε, υπάρχει δυνατότητα διεξοδικής αλλαγής των ατόμων εκείνων, οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους συνεχιστές ιδεολογικών προσανατολισμών που τοποθετούν την λογική των σε πεπερασμένους, μελανούς αιώνες, που σημάδεψαν το πέρασμά τους με αυταρχισμό και μισαλλοδοξία; Η απάντηση, θα μου επιτρεψετε, είναι απλή! Το συγκεκριμένο ενδέχεται να επιτευχθεί, αλλά σε μία άλλη, παράλληλη πραγματικότητα...