Δεσμώτες της Ύβρεως

MSc. Περιβαλλοντολόγος, διαχείριση ενέργειας & περιβάλλοντος, μέλος Οικολογικής Συνεργασίας Δήμου Παλαιού Φαλήρου ECO+
«Οι προσβολές είναι τα επιχειρήματα αυτών που έχουν άδικο.»
Jean-Jacques Rousseau, 1712 – 1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος & συγγραφέας

Μία από τις βασικές κοσμοθεωρητικές αντιλήψεις των Αρχαίων Προγόνων μας για το τρόπο, με τον οποίο σημειώνονται οι εκβάσεις μεγάλων – αλλά και πιο μικρών – γεγονότων στον βίο τους περιλαμβάνει την εξήγηση σχετικά με την εννοιολογική σημασία της λέξης «Ύβρις».

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη λέξη, ο άνθρωπος, ο οποίος διέθετε εκτίμηση, σε υπέρμετρο βαθμό, των ικανοτήτων και δεξιοτήτων του, συμπεριφερόταν με επηρμένο, προσβλητικό και σε αρκετές περιπτώσεις, με βίαιο τρόπο απέναντι σε ένα ευρύ σύνολο από κανόνες και που αφορούσε τους θεσμοθετημένους νόμους της πολιτείας, τους συνανθρώπους του, κυρίως όμως απέναντι στους άγραφους θεϊκούς νόμους, όπου τότε θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν».

Παρουσίαζε μία ιδιότροπη, προκλητική, αυθάδη, αναιδή και συνεπώς, λανθάνουσα συμπεριφορά, εμποτισμένη με το άρωμα της βίας κι αλαζονείας, όταν εκείνος επιχειρούσε – με δόλο – να υπερβεί την γήινη, θνητή του φύση, τα όρια των δυνατοτήτων του και να εξομειωθεί με τους Θεούς.

Με λίγα λόγια, να χάσει το μέτρο, ως θεμέλιο λίθο που θα του επέβαλλε συνετά όρια στην ανθρώπινη δράση και στα συναισθήματά του, στον τρόπο, με τον οποίο θα όριζε την αρμονική συνύπαρξη με τους γύρω του, αλλά και με την Πολιτεία και τους θεσμούς αυτής. Συνέπεια όλων εκείνων, να προκαλέσει την προσβολή, τον εξοργισμό και την επέμβασή τους για να προχωρήσουν μετέπειτα στο στάδιο, το οποίο αφορούσε την τιμωρία του.

Άξιο αναφοράς θεωρείται το σημείο, στο οποίο εκείνος που επιχειρούσε την πράξη «Ύβριν» συνιστούσε στις παραδόσεις του ελληνικού κόσμου άκρατη παραβίαση του ήθους – ηθικής τάξεως, με κίνητρο, την απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και συνεκτικού ιστού, καθώς και της κοσμικής τάξεως. Γεγονός που, παρα τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις των Θεών, ο «υβριστής» οδηγούνταν σταδιακά στην φθορά του χαρακτήρα του, τον παραλογισμό τοης νόησης, την πτώση και την τελική συντριβή του.

Μπορούμε να κάνουμε λόγο ότι, με την «ύβρη» που διέπραττε ο αλαζονικός χαρακτήρας του ατόμου προκαλούσε την επέμβαση των Θεών, ειδικότερα, του Δία που έστελνε δόλωμα, την «ἄτην», δηλαδή την τύφλωση τοης νόησης και σκέψης, το θόλωμα της κρίσεως και των ευγενών συναισθημάτων, την ανάδυση του παραλογισμού και της διαστρεύλωσης. Κατ’έπέκταση των ανωτέρω, ο αμφιταλαντευόμενος, επιβαρυμένος με ζοφερά συναισθήματα νους του υβριστή οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, σε μία ατραπό διάπραξης νέων ύβρεων, με κορύφωση, την διατέλεση μίας μεγάλης απερισκεψίας, ικανής να τον τοποθετήσει στην κατάληξη ενός πολύ σοβαρού σφάλματος, όπου με την σειρά του θα πυροδοτούσε την «νέμεσιν». Την ενεργοποίηση του «θυμικού» των Θεών, την οργή κι εκδίκησή των, που επέφερε την «τίσιν», η οποία μεταφραζόταν ως το τελευταίο στάδιο που συγκροτούσε την τιμωρία και τελική συντριβή του. Την επικράτηση του ναδίρ της προσωπικότητας, του χαρακτήρα και της ίδιας του της ύπαρξης.

Περιστατικά ασυδοσίας παρατηρούνται σε καθημερινή συχνότητα, όσον αφορά την θεματολογία – κοινωνική, επιστημονική και πολιτική – της ελληνικής επικαιρότητας. Συντεχνείες και σημαντικές μερίδες πολιτών επιδίδονται σε μία άνευ προηγουμένου εκστρατεία διαστρέβλωσης συμβάντων, τα οποία έχουν τοποθετήσει τους υγιείς άξονες της αποδεδειγμένης επιστημονικής αλήθειας σε μία σειρά έρευνας, μελέτης, αποκωδικοποίησης κι επισταμένης αντιμετώπισης της αποσυνάγωγης επιδημίας που έχει προκαλέσει η μολυσματική ασθένεια του CoViD-19.

Δημιουργούν παραπετάσματα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το μείζον αυτό πρόβλημα που εντάσσεται στην σφαίρα του υπαρκτού και του λογικού, με γνώμονα την εισαγωγή ενός συστήματος, το οποίο θα υποστηρίζει ψευδή ενημέρωση και την επικράτηση παραπληροφόρησης στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Συχνά προωθούμενες από ανυπόστατες, αβάσιμες ανησυχίες που εμπίπτουν στην σφαίρα της συνωμοσιολογίας, θα επιχειρήσουν να ταλαντεύσουν τα νήματα της κανονικότητας, παρασύροντας θεμελιώδεις, άρτια αυταπόδεικτες αντιλήψεις και ιερούς κανόνες σε έναν συνονθύλευμα ανόμοιων – ετερόκλητων πραγμάτων, σχηματίζοντας μία συσκότιση ερμηνειών ως προς την διάβαση μίας ωφέλιμης λύσεως για την κοινωνία και την Πολιτεία.

Όμως, δεν συνειδητοποιούν ότι, με την λανθάνουσα συμπεριφορά που επιδεικνύουν προκαλούν το κοινό αίσθημα των συμπολιτών τους, οι οποίοι επιθυμούν μία καίρια έκβαση μετριασμού της καταστρεπτικής επιδημίας και τον κοινωνικό ιστό – στο σύνολό του – ενωμένο για να καταφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δεν βρίσκονται σε θέση να αναλογισθούν τον αναίτιο πόλεμο που έχουν διεξαγάγει απέναντι στο ελληνικό Κράτος – Πολιτεία, την επιστημονική κοινότητα και τους συμπολίτες τους, παραφράζοντας – σε αρκετές περιπτώσεις – αποδεδειγμένες θεωρίες απτών επιστημονικών μελετών κι ευρημάτων που εδράζονται στο τομέα αντιμετώπισης της ιογενούς πανδημίας.

Και το συγκεκριμένο, ενισχύεται από το γεγονός στο ότι η ιδιοσυγκρασία των συνδράμει αποκλειστικά στο πεδίο των χαρακτηριστικών εκείνων που έχει να κάμει με την επίδειξη ισχύος, αλαζονικής συμπεριφοράς και στάση ζωής επί των πραγμάτων που διαμορφώνονται σε μία σύγχρονη κοινωνία. Επιλεκτικά δεν ακολουθούν την άρτια εξακρίβωση και καταπολέμηση των προβλημάτων μέσω των υγιών επιταγών της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας και φημισμένων ερευνητικών ινστιτούτων.

Μήδε κατανοούν την πολιτειακή πρόνοια και περίθαλψη που προσπαθούν επακριβώς να ενσωματώσουν τα κράτη, ώστε να έχουν την δυνατότητα να τις εφαρμόσουν με επιτυχία και να οχυρώσουν ένα πλαίσιο θωρακισμένου στρατηγικού σχεδιασμού για την αποκατάσταση της κανονικότητας. Επισύροντας, στις πλείστες περιπτώσεις, την επιτέλεση της πράξεως της «Ύβρης», οι ομάδες εκείνες θα καταποντίζουν ολοένα την προστιθέμενη αξία ενός κράτους-πολιτείας που επιθυμεί μία ειρηνική συνέχεια κι ευημερία του κοινωνικού ιστού της.

Θεωρείται – σε εξαιρετικό βαθμό – εξακριβωμένη η συγκεκριμένη άποψη! Ομάδες ατόμων και συντεχνείες που αποζητούν να εκμεταλλευθούν την δεισιδαιμονία και τον φόβο κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία δεν κατέχουν το κριτήριο της πρόσβασης σε αξιόπιστες ακαδημαϊκές κι επιστημονικές πηγές σχετικά με την άρτια ενημέρωση κι αντιμετώπιση της ιογενούς ασθένειας, διαπράττουν «ύβριν», επηρεάζοντας τους τελευταίους να διαβούν ατραπούς παραλογισμού της νόησης και στέρησης της διαύγειας της κρίσης.

Δίχως να διαθέτουν απτά επιστημονικά επιχειρήματα αντιλόγου και γνώσεις που υποστηρίζουν τον ορθό μεθοδολογισμό κι αντικειμενισμό, με αρνητικό – πολλές φορές – αποσαφηνισμό στο ειρμό των σκέψεών τους, διαταράσσουν τις νόρμες που προβάλλουν οι διαπιστευμένοι θεσμικοί μηχανισμοί μίας ευνομούμενης πολιτείας.

Παραχαράσσουν την αξιοπιστία δεδομένων των θετικών επιστημών που έχουν περάσει από ενδελεχείς μελέτες κι ελέγχους, εξαπολύοντας λιβέλους και συνθήματα υβριστικού περιεχομένου, ώστε να επηρεάσουν αρνητικά και να μετατοπίσουν σημαντική μερίδα κόσμου σε λημέρια συκοφαντίας κι αμφιλεγόμενης διάπλασης της ορθής κι ελεύθερης νόησης. Εχθρεύονται τους όρους που θέτει η πραγματικότητα, στους συρμούς της οποίας κινούνται τα γεγονότα της επικαιρότητας και σκοπίμως επαφίονται στους κόλπους της «Ύβρεως», εξυπηρετώντας τα δικά τους απεχθή συμφέροντα κι ανίερες συμμαχίες.

Η επανάληψη των προπαγανδιστικών μεθοδεύσεων και πρακτικών τους πάνω σε θεμελιώδη ζητήματα που έχουν να κάμουν με την τεχνολογική πρόοδο, τους άρτιους πολιτειακούς θεσμούς, καθώς και την ίδια την ζωή και την προστασία εκείνης, θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την συνοχή κι ασφάλεια του κοινωνικού ιστού. Με κοντινή συνέπεια, να κλονίζουν δομές και μηχανισμούς που υποστηρίζουν την δημόσια νομιμότητα, την ασφάλεια, την υγεία και διαχείριση αυτής για μία τελεσφορημένη προοπτική προς την επιτάγχυνση του επιθυμούμενου, επωφελούς αποτελέσματος.

Τα παραπάνω αποδεικνύονται από την διεξαγωγή πορειών μεγάλου αριθμού ατόμων που δεν συμφωνούν με την ύπαρξη της πανδημίας και την εκτέλεση εμβολιασμών, την δημιουργία εντάσεων με την μορφή «θορύβου» σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι ενημέρωσης, πράξεις που εκδηλώνονται με την μορφή τραμπουκισμού, προπηλακισμών και υποβολής γραπτών καταγγελιών – μηνύσεων σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που προσπαθεί να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο διάσωσης ασθενών που έχουν βαρύτατα μολυνθεί με τον ιό. Την εντατικοποίηση προσπαθειών επίρριψης λάσπης απέναντι σε κοινωφελείς ενέργειες προώθησης λύσεων που αναζητούν την βελτίωση συνθηκών αντιμετώπισης της ιογενούς λαίλαπας και παροχής καίριων υπηρεσιών. Όμως, εκείνα υποκρύπτουν την ανάγκη των ομάδων αυτών να κατασκευάσουν σταθμούς ανατροφοδότησης αμφισβητούμενων ιδεολογικών μεθόδων και πρακτικών που αποσκοπούν στον δυναμισμό ψευδών πληροφοριών και δεδομένων, με την δυνατότητα αποσυντονισμού των πολιτειακών – θεσμικών αντανακλαστικών και την αναζήτηση συνθηκών διαμόρφωσης εμφυλιοπολεμικού κλίματος και την ενισχυόμενη διασπορά του φαινομένου του διχασμού.

Η ζοφερή ακολουθία συνεχίζεται με την διαρκή – σε συχνότητα – επίδειξη ιδιότροπων συμπεριφορών απέναντι σε άρτιες λειτουργικές πολιτειακές δομές και ιστούς, που όμως βρίσκουν πρόσφορο πεδίο πολλαπλασιασμού στα κιτάπια της «Ύβρεως» και της άκρατης επάρσεως, αναγκάζοντας αυτές τις ομάδες ατομών να ενεργούν, ως μοναδικού βραχίονα αντιλόγου, την εξιστόμηση υβριστικών περιεχομένων με την συνοδεία του «θυμικού».

Μίας ποικιλίας βόρβορων συναισθημάτων που περιλαμβάνουν τον περιβόητο θυμό, την οργή, τον εκνευρισμό με την εκδήλωση αγανάκτησης, έντονη επιθετικότητα και καχυποψία, καθώς και την προβολή του χόλου, ώστε να λασπολογήσουν κάθε ειλικρινή προσπάθεια επίτευξης διέξοδης οδού προς την οριστική αποφυγή της πανδημίας, αλλά και την επίτευξη βελτίωσης και ομόνοιας των σχέσεων μεταξύ των πολιτών.

Μετατρέπονται σε δεσμώτες της αποσυνάγωγης οντότητας της «Ύβρεως», διότι, με στόμφο αρκούνται να απορρίπτουν αποδεδειγμένες κι ευρείας αποδοχής επιστημονικές μελέτες κι έρευνες. Να προσβάλλουν το κύρος του κόσμου της ιατρικής και λοιπών θετικών επιστημών που αφιέρωσαν μέρος του βίου τους για να ανακαλύψουν ιάσιμες μεθόδους καταπολέμησης του θανατηφόρου ιού, δίχως να ανατρέξουν σε αδιάσειστες πηγές εξακριβωμένου επιστημονικών δεδομένων και υποβάθρου, διασαλεύοντας με αυτό τον τρόπο την εγκυρότητά τους.

Τραντάζοντας τις ευαίσθητες χορδές άρτιας κριτικής σκέψης και γνώσης, της συμμετρίας των συναισθημάτων που ορίζουν την διαύγεια εποικοδομητικών σχέσεων μεταξύ πολιτών, ακαδημαϊκών και κρατικών θεσμών, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των απλά και μόνο να τροφοδοτήσουν το υπερεσχυμένο «εγώ» τους, τον αλαζονικό χαρακτήρα και τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβάνονται την σύγχρονη εξέλιξη των δρώμενων, καθώς και την σχέση τους με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Η τάση ιδεολογικής καθοδήγησης και χειραγώγησης που επιδεικνύουν επαυξάνει την επιθυμία προσήλωσης σε ένα στόχο, ο οποίος, ναι μεν είναι αμφίβολος, αλλά υποδεικνύει και καχύποπτες προεκτάσεις, το περιεχόμενο των οποίων στέκεται ως οδόφραγμα στην προσπάθεια ευεργετικών κανόνων που ορίζουν την καλή γειτονία κι αρμονία ανάμεσα σε ένα σύνολο ανθρώπων που επιθυμούν να ζουν οργανωμένα, σε συμφωνία με πολιτειακούς θεσμούς και να ενστερνίζονται καλόβουλες κι επωφελούμενες ενέργειες. Και το συγκεκριμένο λογίζεται ως αρκετά επικίνδυνο, αν λάβουμε υπόψιν την ψυχαναγκαστική εμμονή τους και την μεθόδευση να ασκήσουν επιρροή πάνω σε σημαντικό μέρος του ελληνικού πληθυσμού για να εκμεταλλευθούν συγκυρίες και πρόσκαιρες περιστάσεις!

Έχουν ανάγκη την «Ύβρη», επειδή ο θόρυβος που προκαλείται από την επικάλεση αυτή τους υπενθυμίζει ότι υπάρχουν ως υλική υπόσταση και κατέχουν περίοπτη θέση και δύναμη μέσα στον συνεκτικό ιστό που απαρτίζεται από τους πολίτες και τα όργανα του κράτους. Θεωρούν ότι επιτελούν «έργο», αναλαμβάνοντας αποστολή παραποίησης της αλήθειας και την εγκαθίδρυση πλασματικών επιταγών που αποσκοπούν στο θόλωμα της ορθής σκέψης και κρίσης, της χειραγώγησης πολιτών, με την μετατροπή των σε ώτα μη ακουόντων.

Όμως, δεν αντιλαμβάνονται το γεγονός, σύμφωνα με το οποίο, η περιπλάνηση στα χωράφια αποκλίνουσας συμπεριφοράς που, σκοπίμως, δημιουργούν, στέκονται ικανά να επινοήσουν μεθοδεύσεις και πρακτικές που θα υπακούουν στους αμφιλεγόμενους κανόνες και προοπτικές του πλασματικού και της λήθης. Θα αποδειχθεί ένας αδιέξοδος λαβύρινθος που θα παρέχει πρόσφορο έδαφος σε φαύλες καταστάσεις, ικανές να σηματοδοτούν αντιδράσεις που δεν θα έγκεινται στο πνεύμα της αλληλοβοήθειας κι αλληλεγγύης, της ομόνοιας, αποκλειστικής συνεργασίας κι αρωγής, αλλά στην υποστήριξη οργανωμένων – και μη – τρόπων δράσεων συνεχούς παραπλάνησης και ποδηγέτησης του κοινού, χαλκεύοντας συνειδήσεις και διασπείροντας την ιδεολογία του χάους. Το συγκεκριμένο θα έχει ανησυχητικό αντίκτυπο με απρόβλεπτες συνέπειες σε βάθος χρόνου, τόσο στον βίο των πολιτών, όσο και στην συνοχή των. Διότι, οι βόρβορες οντότητες της «Ύβρεως» κι «Άτης» δεν θα μείνουν ατιμώρητες από την πορεία που διανύει η ανθρωπότητα μέσα από τα τεφτέρια του Χρόνου και της Ιστορίας.

Το γνωρίζω! Είναι σκληρό το φραστικό περιεχόμενο του λόγου μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζω να μετέχω στην έγγραφη ανάλυση της σκέψης μου με επιθετικούς προσδιορισμούς κι αποδοκιμασίες. Αλλά, όταν έχεις να κάμεις με βαρυσήμαντα ζητήματα, όπως εκείνο της δημόσιας υγείας, ασφάλειας και του δικαιώματος στη ζωή, τότε θεωρείται μονόδρομος η προάσπιση θεωριών, οι οποίες εμπίπτουν στους άξονες της επιστημονικής αλήθειας, ακρίβειας και προστασίας του δικαιώματος για υγεία κι ελευθερία στην συζήτηση απόψεων που έχουν παγίως διαπιστευθεί.

Κρίνεται επιτακτική η προσπάθεια να οικοδομηθούν θεμέλια εμπιστοσύνης μεταξύ των τριών αξόνων που απαρτίζονται από τις συνιστώσες του Κράτους – Πολιτεία, του πολίτη και του επιστημονικού κόσμου, με γνώμονα, να εξέλθουμε από τον εφιάλτη που δημιούργησε ο καταστρεπτικός ιός του CoViD-19. Το δικαίωμα για την επικράτηση συνθηκών που δημιουργούν εδάφη για την προστασία της ζωής και την συνέχειά της, καθώς και την ασφάλεια των πολιτών σε μία ευνομούμενη χώρα που διέπεται από δημοκρατικούς θεσμούς, υπερισχύει έναντι οιοδήποτε άλλου δικαιώματος. Και το συγκεκριμένο, οφείλουμε να το ενστερνιστούμε άμεσα και να το διαφυλάξουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να κατασκευασθούν ιδεολογικές και θεσμικές δικλείδες ασφαλείας, κατάλληλες για διάνοιξη οδών καλής γειτονίας με τον συνάνθρωπό μας.

Το φαινόμενο του δικαιωματισμού, ως ένας από τους σύγχρονους βραχίονες – παραφυάδες του ιδεολογικού εκτρώματος της πολιτικής ορθότητας, έχει πραγματοποιήσει εισβολή στον ελληνικό συνεκτικό ιστό, όσον αφορά το ζήτημα της πανδημίας και τον τρόπο αντιμετώπισης αυτής.

Παρατηρείται ένας αξιοσημείωτος αριθμός απαιτήσεων, οι οποίες εντάσσουν τον ιδεολογικό – σκεπτικό τους πυρήνα στην προώθηση των αιτημάτων με την επιβολή του άκρατου λαϊκισμού και του λυρισμού. Και το συγκεκριμένο κρίνεται, σε ιδιαίτερο βαθμό, ανησυχητικό κι άξιο ενδελεχούς συζήτησης, με την προϋπόθεση να κατασκευασθούν γέφυρες προστασίας και συνενόησης του δημοσίου συμφέροντος.

Το πλαίσιο, πάνω στο οποίο εδράζεται το δημοκρατικό μας πολίτευμα έχει δώσει αφορμή για την ανάπτυξη παρερμηνειών κι ασαφειών σχετικά με την διαχείριση των ελευθεριών του λόγου και πράξεων, καθώς και την συμβίωση με τους συνανθρώπους μας. Την επικράτηση του παραλογισμού κι ασυδοσίας πάνω σε θεμελιώδη ζητήματα, από τα οποία κρίνεται η συνοχή των κοινωνιών και κατ’επέκταση, το μέλλον την ανθρωπότητας. Κάτι, το οποίο οδηγεί στην κατεύθυνση ακροτήτων και πρακτικών, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη η φρόνηση και η οξυδέρκεια της ακέραιης κι αντικειμενικής νόησης που επιβάλλει το μέτρο, ως πρωτεύων ρυθμιστικός παράγων της κοινωνικό-πολιτειακής συνεκτικότητας.

Η εφαρμογή ακραίων θέσεων του δικαιωματισμού που αποζητούν να εφαρμόσουν συγκεκριμένες ομάδες σε ότι έχει να κάμει με την ιογενή πανδημία και την διαχείρισή της, δίχως προσεκτική συνεκτίμηση, την αίσθηση συνδρομής του γενικού συμφέροντος κι εμπεριστατωμένου κοινωνικού σχεδιασμού για την επίτευξη της συνοχής και του κοινού καλού, συγκροτεί ένα νεοσύστατο μόρφωμα, όπου, με τη σειρά του εκείνο θα οδηγήσει σε εκδοχή μίας νέας μορφής ολοκληρωτισμού. Αυτού της ιδεοληπτικής και παρασιτικής τυραννίας των μειοψηφιών.

Ο επωφελής κι επικερδής σκοπός του ανθρώπου, μέσα από το πέρασμα του ιστορικού ρου, είναι να διανύει ατραπούς εξέλιξης κι ευημερίας, με μοναδικό μέλημα την αναγνώριση της αξίας του και των ευγενών χαρακτηριστικών που εκπροσωπεί. Είναι στην ανθρώπινη φύση του να λαμβάνει επιταγές που εξυπηρετούν την πρόοδο και ανάδειξη διέξοδων οδών προς την βελτίωση του τρόπου ζωής και παραγωγικής αλληλεπίδρασης εκείνου με συνανθρώπους και πολιτειακά όργανα. Δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του η παραγωγή νεοπαγών ιδεολογικών πλαισίων που αναδεικνύουν προσωπίδες ακραίων ιδεολογιών ολοκληρωτισμού που αποσκοπούν στην στασιμότητα της σκέψης κι ελεύθερης διακίνησης ορθών κι αποδεδειγμένων ακαδημαϊκών – επιστημονικών ιδεών.

Οι φθονερές οντότητες της «Ύβρης» κι «Άτης» δεν κατέχουν θέση σε προσωπικότητες ατόμων που επιθυμούν μία επικερδή συνεργασία με τους πολιτειακούς θεσμούς, την νομιμότητα, την εξέλιξη της αρτιμελούς γνώσης και πνεύματος, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό τους. Η πορεία του ανθρώπου ως προς την προσεγγούμενη επίτευξη μίας βιώσιμης λύσης δεν συνιστά κάποιο πρωτοσύστατο, νεοπαγές αφήγημα. Αλλά ένα επωφελούμενο συμβόλαιο μεταξύ πολίτη και Κράτους – Πολιτείας, ανθρώπου με τον κοινωνικό ιστό, αξιόπιστη γνώση με διαυγές πνεύμα. Διότι, η επιβίωση της ανθρωπότητας και των διαφορετικών κοινωνιών που την απαρτίζουν, προηγούνται αξιακά από τα δικαιώματα του ανθρώπου!

Δεν τολμώ πάντως να σκεφθώ ποιά θα είναι – βραχυπρόσθεσμα ή σε βάθος χρόνου – η «Νέμεσις» και ποιά η «Τίσις» στην προκειμένη περίπτωση...