Ζήτημα εθνικής τιμής κι αξιοπρέπειας

«Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται.»
Victor Hugo, 1802 – 1885, Γάλλος συγγραφέας, ποιητής & δραματουργός

Στην σύγχρονη μεταπολιτευτική περίοδο που διανύουμε, θεωρείται σχεδόν κοινότυπο από πλευράς ορισμένων ομάδων συγκεκριμένου ιδεολογικού προσανατολισμού, η έκφραση θαυμασμού κι αγάπης προς την πατρίδα μας, την Ελλάδα, καθώς και τις αγαστές αξίες που την συνοδεύουν. Θεωρείται βέβαιο το γεγονός ότι, στις κοινωνίες της Δύσης, η σημασία και το νόημα της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης υποτιμούνται ολοένα και πιο πολύ από την επέλαση ενός σύγχρονου οργανωμένου κοινωνικό-οικονομικού πλαισίου, που ως σημείο αναφοράς έχει τις οικονομικές κι εμπορικές συναλλαγές. Ας μου επιτραπεί να ομολογήσω ότι, ορισμένες ομάδες που κινούνται σε αυστηρά δημοσιονομικές – τεχνοκρατικές ατραπούς δημιουργούν το αίσθημα και το μοντέλο ενός κράτους, το οποίο δεν θα έχει την ανάγκη του έθνους, καθώς και της εδαφικής ασφάλειας που θα εκπέμπει εκείνο, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους σε προβλήματα που αυστηρά άπτονται γύρω από την οικονομία, των υπέρμετρων δικαιωμάτων μειονοτικών ομάδων κι ενός συστήματος αξιών που συμβαδίζουν τον νοθεύοντα προοδευτισμό. Το συγκεκριμένο θεωρείται ιδιαίτερα ανησυχητικό, αν λάβουμε υπόψιν μας τα συνεχή ανεξέλεγκτα κύματα μετανάστευσης από χώρες της Ασίας και της Κεντρικής Αφρικής, την ιδεολογική εισβολή της πολιτικής ορθότητας και του δικαιωματισμού στον σύγχρονο ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, όπως και την απειλή της άγνοιας που μαστίζει την πλειονότητα των λαών της Γηραιάς Ηπείρου (σε προηγούμενο άρθρο μου: «Οι Φρουροί της Ευρώπης και η απειλή της άγνοιας»).

Στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα της νεότερης ιστορίας, εκεί όπου οι διπλωματικές διαμάχες των εθνών – κρατών για διατήρηση της εδαφικής και θαλάσσιας ακεραιότητάς τους διατηρούν ζωντανές τις εθνικές συνειδήσεις και μνήμες των λαών τους, στο συγκεκριμένο σημείο προτάσσονται ως οδόφραγμα τα επικίνδυνα εμπορικά αλισβερίσια που διαδραματίζονται από τρίτες πολιτικές υπάρξεις κάτω από το τραπέζι των διπλωματικών συσκέψεων. Κι εκεί ακριβώς οικοδομούνται παραπλήσια προγράμματα και σχεδιασμοί που ως στόχο έχουν να υποβαθμίσουν την έννοια της κρατικής κι εθνικής υπόστασης και να κατασκευάσουν επιχειρηματικού τύπου συμφωνίες, με νεοπαγή μοντέλα συναλλαγών εμπορικού χαρακτήρα. Αποπροσανατολίζοντας από τα φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, δημιουργώντας με αυτή την πρακτική, παράλληλες διπλωματικές οδούς και την κατασκευή ενός γόρδιου δεσμού, ο οποίος σε υψηλό βαθμό περιπλέκει καταστάσεις και σχέσεις κρατών – εθνών μεταξύ των. Παρακάμπτουν με αυτή τους την μέθοδο την ασφάλεια κι αξιοπιστία που προσφέρει μία πατρίδα που διέπεται από ισχυρό δόγμα προστασίας των θεμελιωδών στοιχείων που συγκροτούν την αυταπόδεικτη ιστορία της και των κεκτημένων μέσω της εδαφικής και θαλάσσιας ακεραιότητας. Πράγμα, το οποίο θεωρείται εξαιρετικά επίφοβο. Κυρίως σε μία εποχή που επικρατούν παράλληλες σκέψεις και ιδεολογικοί τρόποι δράσεως και εξυπηρετήσεως αμφιλεγόμενων νεοτεριστικών μοντέλων.

Προ εβδομάδων, ο αρμόδιος Υπουργός για ζητήματα εξωτερικής – διπλωματικής πολιτικής, κος Ν. Δένδιας σε επίσημη διπλωματική ομιλία του ήρθε σε επιχειρηματολογική αντιπαράθεση με τον συναρμόδιο Υπουργό Εξωτερικής Πολιτικής κο Μ. Τσαβούσογλου, κάνοντας λόγο για τα αυτονόητα! Και ποιά είναι ακριβώς τα αυτονόητα εκείνα; Μα, φυσικά, η εδαφική και θαλάσσια ακεραιότητα της χώρας μας, της Ελλάδας! Η αποδεδειγμένη εθνική κυριαρχία μας σε έδαφος και θάλασσα, με βάση τις ιστορικές συνθήκες (Σεβρών και Λωζάνης) και πρωτόκολλα που έχουν υπογραφεί, καθώς και το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, εξασφαλίζοντας στο ελληνικό έθνος αδιάσειστα στοιχεία ανεξαρτησίας της χώρας μας. Τα ελληνικά κεκτημένα οφείλουν, για μία ακόμη φορά, να προστατευθούν από την επικυρωμένη ισχύ των συμβάσεων εκείνων, καθώς κι από ορισμένους διεθνείς συνασπισμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ), ώστε να επιτευχθεί μία κοινή προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος διά παντός και να ανακτήσει η χώρα μας την απωλεσθέντα εθνική της αξιοπρέπεια και δυναμική.

Γιατί είναι όμως τόσο σημαντικό να εβανθύνουμε στην ιδιαίτερη αξία ενός κράτους – έθνους και της ιστορικής του σημασίας σε μία εποχή, όπου επικρατούν οι οικονομικό-εμπορικές συναλλαγές; Εκεί, όπου η σχέση κόστους-οφέλους – και δη οικονομικού – παίζει πρωτεύων ρόλο στη σύγχρονη διαστρωμάτωση κοινωνιών, κρατών και του προσωπικού, καθημερινού μας βίου; Η απάντηση – να μου επιτρέπετε – θεωρείται αναμενόμενη για πολίτες, οι οποίοι βιώνουν μέσα τους το ελληνικό στοιχείο, την ελληνική πορεία της Ελλάδας ανά τους αιώνες, με βαρύ βιογραφικό από αιματηρούς αγώνες, διπλωματικές πολιτικές και διακυρήξεις εδαφικής ανεξαρτησίας. Και το συγκεκριμένο έχει να κάμει με τον πολιτισμό και τις αξιακές έννοιες που τον συνοδεύουν. Το δομικό στοιχείο, πάνω στο οποίο οικοδομείται η εθνική ασφάλεια, η ταυτότητα κι αξιοπιστία της χώρας μας. Ένα συμπαγές εθνοτικό σύμπλοκο, ικανό να δημιουργήσει μία δυναμική σύμπλευσης με χώρες του εξωτερικού, επιθυμώντας μία επικερδή συνεργασία σε τομείς που άπτονται της εθνικής άμυνας και διπλωματίας, ανταλλαγής ακαδημαϊκών απόψεων και τεχνογνωσίας, της οικονομίας και του εμπορίου, της επιχειρηματικότητας και της εθνικής ευημερίας.

Διότι, η ασφάλεια είναι εκείνη που θεωρείται η αναγκαία νησίδα σταθερότητας, όπου πάνω της θα οικοδομηθούν οι ρηξικέλευθες πολιτικές που θα συνδράμουν στη πορεία του τόπου μας σε μία βιώσιμη μεταρρύθμιση και θα ενισχύσουν το εθνικό κύρος κι αξιοπιστία της Ελλάδας στο διεθνές γίγνεσθαι. Δε χωρά αμφιβολία το συγκεκριμένο! Για να προχωρήσεις σε ζητήματα που χρήζουν άμεσης διπλωματικής επίλυσης, για να ενισχύσεις γέφυρες επικοινωνίας οικονομικού χαρακτήρα με επιχειρήσεις και βιομηχανίες χωρών του εξωτερικού και να ορθώσεις μία πάγια εθνική πολιτική ενδυνάμωσης των αξιών και ιδανικών, δεν έχεις παρά να ανιχνεύσεις τις προοπτικές εκείνες που θα σταθούν ως εγγυήτριες συνιστώσες για την επιτυχή διεξαγωγή των. Μία από αυτές συνιστά και η ασφάλεια (όπως ειπώθηκε παραπάνω), ως μία σημαντική κι αναγκαία συνιστώσα που μόνο ο ιστορικός πολιτισμός μίας χώρας στέκεται ικανός στο να την δημιουργήσει, ενισχύσει κι, εν συνεχεία, προωθήσει κι ενσωματώσει στην ελληνική πολιτική σκηνή και τον κοινωνικό βίο των κατοίκων της. Με άλλα λόγια, για να ανοικοδομήσεις γέφυρες επιχειρηματικής και κατ’επέκταση, οικονομικής εξέλιξης στον τόπο σου χρειάζεται – πρωτίστως – να διαθέτεις ασφάλεια, εδαφική και θαλάσσια, με πάγιες εθνικές στάσεις κι αξιώσεις, με ισχυρό εθνικό συνειδησιακό φρόνημα, ώστε να ανταπεξέλθεις με θετικό πρόσημο στις απαιτήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού, καθώς και σε ενδεχόμενες βλέψεις κρατών που αποζητούν επεκτατισμό και κυριαρχικά δικαιώματα σε κράτη που γειτνιάζουν με εκείνα.

Γιατί θεωρείται τόσο σπουδαίος ο πολιτισμός σε μία χώρα, ακόμη και σε μία νεότερη περίοδο όπου η οικονομία και οι εμπορικές συναλλαγές διαδραματίζουν κορυφαίο ρόλο πάνω στην παγκόσμια νοόσφαιρα σε αυτό τον πλανήτη; Την κατατοπιστικού χαρακτήρα απάντηση την αποτυπώνει ο Γερμανός Ασυριολόγος και πολιτιστικός Διευθυντής του αρχαιολογικού Μουσείου Vorderasiatisches στο Βερολίνο, Markus Hilgert. Σύμφωνα με εκείνον, η έννοια του πολιτισμού συνιστά μία θεμελιώδη έκφραση, με την οποία έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε τον περιβάλλοντα κόσμο και να επιδοθούμε στην ερμηνεία αυτού μέσω της κατανόησης του παρελθόντος, του παρόντος και του επερχόμενου μέλλοντος. Η προσωπική ερμηνεία, με την οποία προσπαθούμε να επιδοθούμε, καθοδηγείται από διάφορους παράγοντες, όπως συνηθέστερα αποτελούν οι προκαθορισμένες απόψεις που διαθέτουμε πάνω σε συγκεκριμένα μεγάλα θέματα και γεγονότα, τα «πιστεύω» μας, οι αξίες και τα ιδανικά που υπηρετούμε, η αποφασιστικότητα και η προσήλωση που εκδηλώνουμε σε ένα πλαίσιο ζητημάτων που αφορούν την επιβίωση και συνέχεια της ιστορικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός σου παρέχει το κίνητρο της ένταξης του εαυτού σου μέσα σε ένα περιβάλλον, το οποίο, κάλλιστα, μπορεί να θεωρηθεί ως ο τόπος, η χώρα, η πατρίδα σου όπου συγκροτούν μία αυθεντική κρατική – εθνική κοινότητα. Την ελληνική κοινότητα, την Ελλάδα και τους πολίτες που ανήκουν σε εκείνη! Κατά συνέπεια, ο πολιτισμός, μέσω της ένταξης του εαυτού σου σε ένα κοινοτικό περιβάλλον, δύναται να παρέχει προσανατολισμό, με συγκεκριμένους συνειδησιακούς και γεωγραφικούς ορίζοντες, αξιόπιστη καθοδήγηση και να δημιουργεί ταυτότητες. Δηλαδή, παγιωμένες αξίες που ισχυροποιούν το αίσθημα της συνείδησης το ότι ανήκεις σε έναν οργανωμένο κρατικό, εθνικό και πολιτειακό ιστό, καθώς και της αναγνώρισης σημαντικών ιδανικών και παραδόσεων που σηματοδοτούν την συνέχεια ενός πολιτισμικού οικοδομήματος μέσα από τις ατραπούς των οντοτήτων της Ιστορίας και του Χρόνου.

Όμως, ο M. Hilgert αναφέρει ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Καταστρέφοντας ή εκτοπίζοντας την πολιτιστική κληρονομιά μίας κοινότητας, μειώνεις επίσης τις πιθανότητές της για αειφόρο ανάπτυξη, πολιτιστική ποικιλομορφία, πνευματική και εθνική αρτιότητα και αποτρέπεις την αποκατάσταση της κοινωνίας μετά από συγκρούσεις, διαμάχες και την επίτευξη συμφιλίωσης.

Όπως έχω προειπεί σε προηγούμενα άρθρα μου, η Ελλάδα διαθέτει έναν πολιτισμό, βαρύνουσας σημασίας, του οποίου το βεληνεκές θεωρείται σε αμέριστο βαθμό άρτιο κι αξιόπιστο, προσφέροντας αδιάσειστα στοιχεία για τις ελληνικές καταβολές μας και το γνήσιο της ταυτότητάς των Ελλήνων πολιτών. Ο ελληνικός πολιτισμός συγκροτεί σημαντικό δομικό και γνωσιακό συστατικό στο οπλοστάσιο της Ιστορίας μας, γεγονός που μας επιτρέπει να αντιπαραθέσουμε καίρια επιχειρήματα της ανόθευτης ιστορικής πορείας του ενάντια σε καταστάσεις και συγκυρίες που αποζητούν την υποβάθμιση αξιών και ιδανικών που εκείνος αντιπροσωπεύει σε υπέρογκες ποσότητες. Η χώρα μας, η Ελλάδα κατόρθωσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ανά τα χρόνια, ανά τους αιώνες, έχοντας ως πολύτιμο σύμμαχο τον πολιτισμό της. Μέσα από τις αναβιώσεις των εθνικών μνημών κι αγώνων, της διατήρησης της εθνικής συνειδήσεως και ταυτότητας, την καρτερία των ανθρώπων της για ελευθερία κι ανεξαρτησία, των πηγαίων εθίμων και παραδόσεων, κατάφερε την οικοδόμηση μίας συμπαγούς κοινοφελούς ενότητας με υψηλό φρόνημα και της κατανόησης του ιστορικού διαβήματος του ενός ελληνικού κράτους – έθνους από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της.

Το ελληνικό ιστορικό και πολιτισμικό αφήγημα δεν συνιστά φαντασιακή εξιστόρηση γεγονότων και καταστάσεων, αλλά ένα πραγματικό ιστορικό βίωμα, μία αυταπόδεικτη εμπειρία αιώνων, όπου ήρωες, ηγέτες, γενάρχες, στρατηλάτες, τολμηροί πολιτικοί και διπλωμάτες, απλοί στρατιώτες συντέλεσαν από το δικό τους μετερίζι στην ελευθερία της πατρίδος μας, στην επικράτηση των ελεύθερων δημοκρατικών ιδανικών και στην επέκταση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Το εθνικό μας ιστορικό βίωμα συνιστά πεδίο μελέτης εξειδικευμένων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων ανά τον κόσμο, με πλούσια βιβλιογραφία και ιστορικές πηγές αλήθειας, ικανές να συγκροτήσουν ασπίδα προστασίας κι αξιοπιστίας σε μία εποχή όπου η πραγματική επιστημονική εξακρίβωση κρύβεται στο ντουλάπι της λησμονιάς.

Μέσα από την μακραίωνη πορεία της χώρας μας, τοποθετούμενη στις γραμμές του άυλων οντοτήτων του Χρόνου και της Ιστορίας, μας εκπλήσσει η αξιοθαύμαστη αντοχή που επιδεικνύει σε κάθε τύπου προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει. Μπορεί να συγκροτούμε χώρα μικρού βεληνεκούς ως προς την εδαφική μας ακεραιότητα, σίγουρα όμως το συγκεκριμένο εξισορροπείται – και σε αμέριστο βαθμό – από τον ακτινοβόλο ήλιο του πολιτισμού που εμείς έχουμε δημιουργήσει στην πορεία των αιώνων, μαζί με την δυνότητα του ελληνικού πνεύματος και γνώσης. Με την καλή και σε ορισμένες φορές, με την όχι και τόσο καλή πλευρά μας. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι, με την εθνική ασφάλεια που παρέχει το οικοδομημα του πολιτισμού, ο οποίος φεγγοβολεί τα πέρατα της λήθης και τον άρτιο χειρισμό εκείνου από ανθρώπους που επιθυμούν το καλό και το πρέπον της χώρας, τότε δεν έχεις παρά να ατενίσεις τα γαλάζια πελάγη με τις διάσπαρτες νήσους και τον μπλε, ηλιογάλανο ουρανό που συνθέτουν την μισή μας Ελλάδα – με την άλλη μισή να απαρτίζει τα ελεύθερα εδάφη πεδιάδων και ορεινών περιοχών. Κανένα πανούργο σχέδιο δεν μπορεί να τραυματίσει και διασαλέψει την αυθεντικότητά του, διότι δεν μπορεί να συμβιβαστεί με μετριότητες και νεοπαγείς πειραματισμούς που επιθυμει να επιβάλλει η συντεχνιακή ομάδα της πολιτικής ορθότητας. Τότε είναι που οι παραφυάδες της δολοπλοκίας, των διαρρηγμένων αξιών και ιδανικών ασφυκτιούν μπροστά του. Δεν αντέχουν το πομπώδες βάρος της ιστορικής αλήθειας και πραγματικότητας που φεγγοβολούν ως αστέρες σε νεφελώδη τοπία παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού των πολιτών από τα εθνικά του κεκτημένα. Από την αλλοίωση που θέλουν να επιφέρουν πάνω στο υγιές πατριωτικό σώμα.

Θα προσπαθήσουν να τον παρασύρουν στα λημέρια των πλασματικών θεωριών και στοιχείων, των ιδεοληψιών, με γνώμονα την αλλοίωση των αποδεδειγμένων ιστορικών πεπραγμένων, την καταπόντιση της ατομικής μας ύπαρξης και συνοχής που τις αντλούμε από πηγές καίριας διαπίστωσης της εθνικής μας συνέχειας. Θα επιχειρήσουν να σβήσουν τον ήλιο της εθνικής μας μνήμης και συνείδησης, υψώνοντας αφηγήματα παραλόγου και ραγιαδισμού, ώστε να επιδείξουν μία σκιώδη προσωπίδα μίας άλλης «Ελληνικής ιστορίας» κι ενός ψευτοπροοδευτισμού, αποκαλύπτοντας μετέπειτα τους πανούργους σχεδιασμούς τους περί της φαλκιδεύσεως εκείνης (Ελληνικής ιστορίας). Διότι, «όταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές», όπως είχε χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αυστριακός συγγραφέας Carl Krauss. Αρκεί να παρατηρήσουμε προσεκτικά δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων που υποστηρίζουν πλασματικά αφηγήματα περί της δικής τους «Γαλάζιας Πατρίδας», της ύπαρξης αρχαίων τουρκικών φύλων, της οικειοποιήσεως ιστορικών τοποθεσιών, οι οποίες απετέλεσαν σημαντικές εστίες Ελληνισμού στα προγενέστερα ιστορικά χρόνια, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της Αλβανίας (ακραίοι οπαδισμοί για την «Μεγάλη Αλβανία» υιοθετώντας εδάφη του διαμερίσματος της Ηπείρου) και της FYROM (υποστηρίζοντας ότι είναι απόγονοι αρχαίων Μακεδόνων). Καθώς κι ονομάτων βαρυσήμαντων προσώπων της αρχαιότητος, όπως εκείνο του αρχαίου λογοτέχνη – ραψωδού Ομήρου (Τούρκοι, αλλά και λοιποί ξένοι καθηγητές κι αναλυτές υποστηρίζουν ότι προέρχεται από την επαφή που ήλθαν με τα έργα του αρχαία φύλα Αράβων και Τούρκων – εξ’ού του ότι τον αποκαλούν Ομάρ ή Ομέρ).

Κι αυτό είναι το επίμαχο σημείο που οφείλουμε να εμβανθύνουμε κι αξιοποιήσουμε στο ύψιστο δυνατό ποσοστό! Η ανάδειξη του δικού μας αρχαίου, βυζαντινού και νεότερου πολιτισμού που συγκροτεί έναν αμύθητο θησαυρό στις άπειρες σελίδες της Ιστορίας. Αλλά και η ισχυροποίηση εκείνου μέσα από την διαχρονική πάγια εκπαίδευση των μεταγενέστερων γενεών. Ναι, λοιπόν. Θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό να αποτυπωθεί η σπουδαιότητα της εθνικής μας υπόστασης και του ελληνικού πνεύματος και συνείδησης που τη συνοδεύουν, ώστε να μπορέσουμε επιτυχώς να αποκρούσουμε τις χίμαιρες που λυμαίνουν την αξιοπιστία και το εύρος της φωτεινότητας του ιστορικού μας πολιτισμού, εθίμων και παραδόσεων.

Έχουμε έντονη την ανάγκη, αλλά και ιστορικό καθήκον να επενδύουμε συνεχώς στην συνέχεια του ελληνικού μας πολιτισμού και να εφευρίσκουμε νέες μεθόδους προώθησης των ιδεών που αντιπροσωπεύει. Να εκπαιδεύσουμε τα αντανακλαστικά που θωρακίζουν κι ενδυναμώνουν τα αγνά πατριωτικά συναισθήματα και να τιθασεύσουμε το «ελληνικό θυμικό» που μας οδηγεί αρκετές φορες σε αδιέξοδες ατραπούς. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε την μνήμη μας και να θωρακίσουμε την χώρα με την επίγνωση του ιστορικού μας βάθους, το πηγαίο φρόνημα απέναντι σε βορβορώδη συναισθήματα μισελληνισμού και παρακμής του πνεύματος. Γιατί; Διότι, συνιστά ζήτημα εθνικής τιμής κι αξιοπρέπειας! Τόσο απλά.