Υγιής ακτιβισμός

«Φορτίον μη συγκαθαιρείν, αλλά συνανατιθέναι τοις βαστάζουσι. – μτφρ: Μη βοηθάς να αφήσουν κάτω το φορτίο, αλλά βοήθα να το κουβαλήσουν.»

Πυθαγόρας, 580 – 490 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος & μαθηματικός

Η σύγχρονη κοινωνία – έτσι όπως εκείνη έχει διαμορφωθεί – διαθέτει στους κόλπους της ευρείας κλίμακας δραστηριότητες κι ενέργειες που αντικατοπτρίζουν τη διάρθρωση των ανθρώπινων δυνατοτήτων και δεξιοτήτων, όπως και την ανάγκη του ατόμου στο να αναπτύξει άρτιους και πάγιους λειτουργικούς μηχανισμούς που θα σταθούν στο πλευρό του σύμμαχοι, για την ηθική και ψυχοσωματική του ανέλιξη κι εξέλιξη. Θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό στο να το επιδιώξει κι εν συνεχεία, να το επιτύχει! Όμως, η κοινωνία, που συνιστά το συνεκτικό ιστό ενός κράτους και συνάμα μίας πολιτείας, δεν διαθέτει την ίδια δυναμική, την ίδια εγρήγορση και τη παροχή άρτιας λειτουργικότητας σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες κι άτομα, τα οποία αγωνίζονται νυχθημερόν στο να τα βγάλουν πέρα, είτε εκείνα εντάσσονται σε μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, είτε διαχειρίστηκαν καταστάσεις υπεράνω των δυνατοτήτων και ικανοτήτων τους, με αποτέλεσμα να υποπέσουν σε ηθική, ψυχική ή/κι επαγγελματική χρεωκοπία. Δεν έχει αναδυθεί ακόμη από τα ύδατα της νομοτέλειας η ιδεατή Πολιτεία με τους άψογους κι ακραιφνείς λειτουργικούς θεσμούς και μηχανισμούς, στους οποίους θα απεικονίζεται η θαλπωρή και βιωσιμότητα στα πρόσωπα των κατοίκων – πολιτών της κι απαλλαγμένη από κάθε λογής περιστατικό που θα σηματοδοτεί την αρνητική έκβαση των πραγμάτων. Έτσι λοιπόν, γεννάται η σκέψη για το αν θα έπρεπε να κινηθούμε και σε άλλους άξονες, εναλλακτικούς – να το αναφέρω κι αλλιώς – και συνάμα πιο κατατοπιστικούς, ώστε να καταστήσουμε εφικτή μία προσέγγιση επικοινωνίας κι επιμέρους γνωσιακής εμβάθυνσης κι ενημέρωσης σε θλιβερά γεγονότα που αφορούν μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες.

Συνιστά εξαιρετική αίσθηση, πηγαίο θαυμασμό και συνάμα μία δημιουργική δεοντολογική θαλπωρή του να είμαστε ενταγμένοι σε μία ομάδα, η οποία θα κινείται πάνω σε γραμμές κοινωνικής στήριξης ευπαθών ατόμων, συγκροτώντας ως βασικό κανόνα, την αναβάθμιση και καλυτέρευση των συνθηκών ζωής και πορείας του ίδιου του ανθρώπου, καθώς και του περιβάλλοντα χώρου του. Αποτελεί μεγάλη αναγκαιότητα, στη σύγχρονη περίοδο που διανύουμε, η διάθεση βοήθειας στον συνάνθρωπό μας, η οποία θα κινείται πάνω σε θεματικούς άξονες που έχουν να κάμουν: με την παροχή πάγιων κοινωνικών σχεδιασμών και πακέτων στήριξης του αδύναμου πληθυσμού, την ενεργοποίηση της ευγενούς άμιλλας και συμπαράστασης στον συνάνθρωπό μας, τη λειτουργία κοινωνικών δομών περίθαλψης και προστασίας απόρων, καθώς και μηχανισμούς φιλοξενίας και καθοδήγησης ατόμων με ειδικού τύπου προβλήματα υγείας και κοινωνικής περιθωριοποίησης. Με αυτό τον τρόπο ενεργοποιείται η κοινωνική μηχανή της πρόληψης και στήριξης του αδυνάτου, όπως και η κατάλληλη ενημέρωση με την παρεχόμενη μεθοδολογία αντιμετώπισης κι επιμελούς φροντίδας. Με τη σειρά τους οι συγκεκριμένες ενέργειες, συνδράμουν στην εμβάθυνση της κατανόησης των προβλημάτων που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, με την ενδεδειγμένη συνταγή μετρίασης περεταίρω παθογενών περιστατικών. Απαραίτητο θεωρείται το γεγονός ότι, το να επιτελέσουμε μία κοινωφελή πράξη, μας προσδίδει την αίσθηση ενότητας, γαλήνης μέσω της επίγνωσης της πραγματικότητος της υφιστάμενης κατάστασης, κοινοκτημοσύνης, κι ενδυνάμωσης της ψυχικής μας υγείας και διαφάνειας, αποδίδοντας έτσι κίνητρο στις ευγενείς μας αισθήσεις και χαρακτήρα να αναδείξουν την υγιή και κραταιά προσωπικότητα και σωφροσύνη μας, ώστε. να μας προσδώσει ηθική και πνευματική προσθετική αξία.

Διαθέτει μία σπουδαιότητα και μία προοπτική η επιτελούμενη πράξη βοηθείας στην οποία επιδιδόμαστε – παίρνοντας τη μορφή του «έργου» – για να αποφορτίσουμε τις κάθε λογής κοινωνικές αντιξοότητες κι αδικίες στις οποίες έχει υποπέσει ο άνθρωπος, να μετριάσουμε την αδράνεια και την έλλειψη ηθικών και πνευματικών πόρων, ώστε να καταφέρουμε να ανακτήσουμε το χαμένο κύρος και δεξιότητές του, όπως και την απολεσθείσα αξιοπρέπειά του. Παράλληλα, οφείλουμε να εντρυφήσουμε στις αιτίες και τους λόγους εκείνους, οι οποίοι οδήγησαν στο φαινόμενο εμφάνισης των θλιβερών εκείνων καταστάσεων, που σχετίζονται με τη φτώχεια, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την οικονομική δυσπραγία, στις οποίες έχουν περιέλθει άνθρωποι ανήμποροι και να αναπτύξουμε υγιείς κι ακέραιους μηχανισμούς αντιμετώπισής των. Τα συμβάντα εκείνα οφείλουμε να τα παρατηρήσουμε, μελετήσουμε και να λάβει ο κάθε πολίτης αυτού του τόπου την ευθύνη που του αναλογεί, βοηθώντας όσο μπορεί ο ίδιος από το δικό του μετερίζι, ώστε να αρχίσουμε σιγά-σιγά να επενδύουμε στην έννοια κι αξία του εθελοντισμού.

Και το συγκεκριμένο, θα το επιδιώξει και καταφέρει μόνο η άσκηση και πραγματοποίηση ενός υγιούς ακτιβισμού! Διότι, αυτή η έννοια διαθέτει ισχυρούς δεσμούς με τον εθελοντισμό – σε τουλάχιστον αρκετά χαρακτηριστικά του. Πρόκειται για φιλοσοφική θεωρία και ρεύμα, που υποστηρίζει ότι η ουσία του ανθρώπου και του ανθρωπισμού του εκδηλώνεται με την πρακτική ενέργεια. Ακτιβισμός επίσης, λογίζεται και ο χαρακτηρισμός κάθε πολιτικής συμπεριφοράς που παρέχει υπέρμετρη σημασία στη δράση – πράξη και το «έργο», ως άμεσο εννοιολογικό συμβολισμό και λιγότερη στη θεωρητική θεμελίωση μίας δραστηριότητας. Με τον συγκεκριμένο όρο, δηλώνεται χαρακτηριστικά όχι τόσο η θεωρητική αντίληψη του ανθρώπου περί του κόσμου που τον περιβάλλει, όσο η θέλησή του να τον διαμορφώσει ανάλογα με τις επιθυμίες του «επί τω βέλτιστω», με την ανάλογη δράση του. Η υγιής κι ανόθευτη έννοια του ακτιβισμού τη σημερινή εποχή, έχει να κάμει με συστηματικές ενέργειες για την αναστολή, αναπροσαρμογή, διόρθωση ή τον επαναπροσδιορισμό εννοιών, νόμων, αξιών, θεσμών και συστημάτων, με στόχο τη βελτίωση της καθημερινής ποιότητας ζωής και την ελαχιστοποίηση παραγόντων που την υποβαθμίζουν, την υποδαυλίζουν ή οδηγούν στη στέρηση βασικών αγαθών των ανθρώπων απέναντι σε μία φαινομενικά ισχυρότερη ομάδα ατόμων, καθώς και ελαττωματικών θεσμικών οργάνων που ευνοούν τη κατάχρηση εξουσιών κι αυθαιρετούν σε βάρος πολιτών ηθών και ιδανικών. Ο Κοινωνικός Ακτιβισμός συγκαταλέγεται ως στενός συνεργάτης της έννοιας του Εθελοντισμού, δηλαδή οι απαρτιζόμενες συλλογικές πρωτοβουλίες Αλληλεγγύης.

Ο επιτελούμενος υγιής ακτιβισμός – μέσω του εθελοντισμού και της άμιλλας – θα επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα συμπαγές εννοιολογικό και λειτουργικό υπόστρωμα, ικανό στο να παρέχει ένα μαξιλάρι βοηθείας στον ανήμπορους ανθρώπους που συνιστούν μέρος του πληθυσμού μίας χώρας, ενώ θα διαθέτει τη δυνατότητα ισχυροποίησης δεσμών με τα θεσμικά πολιτειακά όργανα, με μόνο μέλημα, να γεφυρωθεί η εννοιολογική και σημασιολογική τάφρος που χωρίζει Κράτος – Πολιτεία κι οργανώσεις κοινωφελούς χαρακτήρα. Με αυτό τον τρόπο, αναβαθμίζονται και κατ’επέκταση, ενισχύονται τα θεσμικά πλαίσια που ορίζουν τις δραστηριότητες και συμπεριφορά των κατοίκων – πολιτών μίας χώρας προς τον συνάνθρωπό τους, όπως και των διάφορων κρατικών και ιδιωτικών φορέων, ενώ εμβαθύνουν στην εκτενέστερη διερεύνηση κι ανάλυση λειτουργίας δομών, ικανές στο να παρέχουν διευκολύνσεις στα ανήμπορα άτομα. Προσπαθεί να αφουγρασθεί αιτήματα πολιτών ζωτικής σημασίας, να μεριμνήσει στην αποδοτική επίλυσή των και να διαμορφώσει ένα πλαίσιο υποστήριξης κι ενημέρωσης για τις αδύναμες ευπαθείς ομάδες, ώστε να επιστήσει τη δέουσα προσοχή και πρόληψη. Παράλληλα, ως προς τη διάρθρωση του «έργου» του, έχει τη δυνατότητα να προσφέρει συμβουλευτικές υπηρεσίες επιστημονικού χαρακτήρα σε περεταίρω ζητήματα που άπτονται της ολοκληρωμένης διαχείρισης κοινωνικών κι άλλων τύπων πόρων, καθώς και να επιστήσει το ενδιαφέρον λοιπών ιδιωτικών φορέων ως πρόσθετο χέρι βοηθείας σε προβλήματα και υποθέσεις κοινωνικοοικονομικού χαρακτήρα. Επιθυμεί να συμβάλλει από το δικό του μετερίζι στην ανάπτυξη αποτελεσματικών διόδων βελτιστοποίησης του κοινωνικού δυναμικού μίας χώρας με το να επιστήσει τυχόν φθορές στους κοινωνικούς κρατικούς μηχανισμούς και τη διάθεση λειτουργιών διόρθωσής των.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα άκρατου ακτιβισμού κι ευγενούς εθελοντισμού συνίσταται η δράση, την οποία πραγματοποίησε ένας από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Εκείνος υπακούει στο όνομα του Μεγάλου Βασιλείου ή, όπως χαρακτηριστικά αποκαλείται από αρκετούς πατέρες της σύγχρονης εκκλησίας μας ως: «Το Λιοντάρι του Χριστού»! Ο Μέγας Βασίλειος προερχόμενος από εύπορη οικογένεια, διακρινόταν για το υψηλό επίπεδο μεγαλοψυχίας του, αφού μετά τη βάπτισή του, δώρισε στους απόρους, πτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του. Ενώ, όταν επέστρεψε από το οδοιπορικό του ταξίδι στο Πόντο, μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του κι αποσύρθηκε στο κτήμα του έχοντας την επιθυμία να ζήσει πλέον ως μοναχός. Ο Άγιος, προσέφερε τεραστίου βαθμού κοινωνικό έργο μέσω του ακτιβισμού του, οργανώνοντας μία σειρά από φιλανθρωπίες κι ελεημοσύνες στην επαρχία του. Στέκοντας πάντοτε στο πλευρό των αδικημένων από τη ζωή και κουρασμένων, των πεινασμένων από τη πτώχεια και των ασθενών, ανεξάρτητα από το γένος, τη φυλή και τις θρησκευτικές και πνευματικές πεποιθήσεις του, ιδρύοντας πλησίον της πόλεως της Καισάρειας το πρώτο στην ιστορία κοινωνικό ίδρυμα (την περίφημη Βασιλειάδα) που στη λειτουργία του εμπεριέχονταν νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας για τη φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών, αρρώστων και ξένων και λοιπών πολύπαθων ομάδων, φιλοξενώντας περί τους τριάντα χιλιάδες (30.000) ανθρώπους στο σύνολο. Τις υπηρεσίες του τις προσέφερε το ίδρυμα αφιλοκερδώς σε οποίον τις είχε ανάγκη!

Μερίμνησε ως προς τη παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και πάγιων πνευματικών εφοδίων για όλα τα παιδιά, Χριστιανών, Εβραίων, καθώς και ειδωλολατρών, δίχως καμία διάκριση. Σε μεγάλες επιδημίες που ταλαιπωρούσαν τον λαό, ήταν παρών και βοηθούσε σωματικά και ψυχικά τους ανήμπορους, έχοντας διδακτικό ρόλο ως προς την απόδοση της ορθής χριστιανικής Πίστης και πνευματικότητάς της, ενώ δε δίσταζε με τον καυστικό και στεντόρειο λόγο του, να στηλιτεύει τις αυθαιρεσίες της εξουσίας και τις συντεχνίες που απομυζούσαν το βιος των απλών ανθρώπων – πολιτών και τους εκμεταλλευόντουσαν για ιδιοτελείς σκοπούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απετέλεσε ο μεγάλος λιμός που σημειώθηκε στη πόλη της Καισάρειας, όπου δίχως ενδοιασμό και υπολογισμό μετέπειτα συνεπειών, βγήκε στους δρόμους και φώναζε: «Τα παιδιά, πεθαίνουν τα παιδιά!», ενώ δε δίστασε να μπει μπροστάρης ενάντια στους φύλακες στρατιώτες στις κινητοποιήσεις που γινόντουσαν στο να έχουν πρόσβαση σε αποθήκες σιτηρών. Αξιοσημείωτο θεωρείται το γεγονός ότι, η ελληνική παιδεία συγκρότησε τη πηγή ενδιαφέροντός του κι απετέλεσε το αντικείμενο υπεράσπισής της από τον ίδιο, διότι πίστευε ότι διέθετε πολλά θετικά στοιχεία, τα οποία δεν βρίσκονται σε αντίθεση με τη χριστιανική θέση, ούτε εναντιώνονται με εκείνη, αλλά αντίθετα, γεφυρώνουν κι εναρμονίζουν τη διδασκαλία εκείνης. Εργατικός, πνευματικός καθοδηγητής και συνεχιστής της επικράτησης των ορθόδοξων χριστιανικών αρχών και σθεναρός υπερασπιστής του δογματικού προσανατολισμού της Οικουμενικής Συνόδου και της χριστιανικής εκκλησίας.

Ο Μέγας Βασίλειος διαδραμάτισε σπουδαίο και ποιμαντικό ρόλο, ενώ η υπερμεγέθη προσωπικότητα και πνευματικότητα που διέθετε απετέλεσε τεράστια μορφή και κεφάλαιο της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας. Η πορεία και οι ακραιφνείς ακτιβιστικές δράσεις που είχε επιτελέσει, πάντα προς επίτευξη της κοινής ωφέλειας και του δίκαιου, φανερώνουν την απεραντοσύνη της αγάπης που διέθετε για τον συνάνθρωπό και το ποίμνιό του, καθώς και την εξαιρετική διαδραστικότητα που κατείχε στο να αντιμετωπίζει τις κοινωνικές και πνευματικές παθογένειες της εποχής εκείνης. Δε φοβόταν να προτάξει το κοινό συμφέρον των συμπολιτών του και με τον στιβαρό κι ανόθευτο χαρακτήρα που διέθετε, στεκόταν ικανός στο να στηλιτεύσει τις κάθε λογής αυθαιρεσίες που εκμεταλλεύονταν τους πολίτες κι αναξιοπαθούντες ανθρώπους. Πήγε κόντρα στο κατεστημένο της εποχής εκείνης, όχι για να διαφημίσει τον εαυτό και το έργο που επιτελούσε, αλλά για να αποδείξει στον ίδιο του τον εαυτό – σε πρώτο στάδιο – το πραγματικό νόημα της ανθρώπινης ζωής και υπόστασης, όπως και το μεγαλείο που προσφέρει η χριστιανική διδασκαλία στο να αναβαθμίσει τον άνθρωπο σε ανώτερο ον, απαλλαγμένο από κάθε λογής δυστυχίες, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες και λοιπών παθογενειών. Προσπάθησε επιτυχώς με τη στάση του, τον αυθορμητισμό συνοδευόμενο από την βαθιά επίγνωση της πραγματικής κατάστασης, όπως και τη συμπόρευση με το δίκαιο και την αλήθεια που απορρέει από εκείνο, να δημιουργήσει κατευθυντήριες γραμμές ως προς την δημιουργία κι ανάπτυξη κοινωνικών υποδομών, ικανών στο να μετριάσουν τις παθογένειες της εποχής εκείνης και να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο.

Αφιέρωσε τον βίο του στον άνθρωπο και την καλυτέρευση του παραστρατημένου του εαυτού, επισημαίνοντας με αυτό τον τρόπο ότι η εκκλησία και ο πνευματισμός που αναδύεται από εκείνη οφείλει να αγκαλιάσει όλα τα έθνη και τους πολιτισμούς, όλους τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους, καθώς στους κόλπους της δεν υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, ελεύθερους και δούλους, δυνατούς κι αδύναμους. Ο Μέγας Βασίλειος ενεφύσησε το συναίσθημα της αλληλεγγύης και συμπαράστασης με την πρακτική εισαγωγή εκείνων στον καθημερινό βίο των πολιτών, ώστε, εν συνεχεία, να αναπτύξει ένα ιδεολογικό και πνευματικό υπόστρωμα – θεμέλιο για την ανασυγκρότηση πάγιας κοινωνικής πρόνοιας και περίθαλψης προς τους αδυνάτους. Το δυνατό στίγμα που άφησε, στάθηκε ικανό στο να συγκροτήσει ένα φάρο υγιούς ακτιβιστικού δυναμισμού, πνευματικότητας κι αλήθειας, το φως του οποίου είναι τόσο κραταιό κι αυθεντικό, ώστε να κατορθώνει να φωτίζει και τις παθογένειες των δικών μας εποχών και να μας προειδοποιεί για τυχόν επερχόμενες καταχρήσεις που αφορούν τα δικαιώματα του ανθρώπου και τη καταδυνάστευση εκείνων. Από την αλτρουιστική του δράση και πορεία που είχε επιτελέσει σε ύψιστο βαθμό, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε μία κατατοπιστική φράση από το σύγγραμμά του «Ασκητικές Διατάξεις», όπου χαρακτηριστικά αναφέρει: «τελειότατη κοινωνία ονομάζω αυτήν, όπου έχει καταργηθεί η ιδιοκτησία, έχουν εκλείψει οι προσωπικές διαφορές και έχουν εξαφανιστεί οι έριδες και οι φιλονικίες. Είναι η κοινωνία όπου όλα είναι κοινά. Οι πολλοί είναι ένας και αυτός ο ένας δεν υπάρχει μόνος του, αλλά ζει μέσα στους πολλούς».

Τη σημερινή εποχή, η έννοια, σημασία και η αξία του ακτιβισμού και συνάμα του εθελοντισμού, έχουν αμαυρωθεί και διαβρωθεί με το πέρασμα των αιώνων. Έχουν απολέσει το πραγματικό εννοιολογικό περιεχόμενό τους, ενώ έχει σημειωθεί αλλοίωση και παράφραση στον τρόπο και τη μέθοδο με την οποία ασκούνται. Επιτήδειες ομάδες μη ακραιφνών συμφερόντων, οι οποίες αναλώνονται στο να κατασκευάζουν προπαγανδιστικού τύπου θεωρήσεις και εικασίες, παρερμηνεύοντας κι αλλοτριώνοντας τις αξίες και το νόημα που προσφέρει ο υγιής ακτιβισμός. Επιθυμούν να εισχωρήσουν μεθοδικά στο συναίσθημα των απλών πολιτών, να το ενισχύσουν υπέρμετρα στην αρνητική του πλευρά, αγκυλώνοντας κι αδρανοποιώντας τους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής ή/και βοήθειας. Προωθούν, με αυτή τη μέθοδο, τη διαστρεβλωμένη αντίληψη περί υποστήριξης των μαζικών κινητοποιήσεων, ξεσηκωμών, διαδηλώσεων, συμπαράστασης επί διαφόρων μειονοτικών ομάδων που παρασιτούν στους υγιείς κοινωνικούς ιστούς και κατ’επέκταση να τους αποσαθρώνουν και να τους αφομοιώνουν, προσαρμόζοντάς εκείνους στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Κατά αυτόν τον τρόπο, επιδίδονται σε μία άνευ προηγουμένου αντίδραση παροξυσμού, θέτοντας τα θεμέλια για την καλλιέργεια ρητορικής μίσους και θρησκευτικής ευλάβειας φανατισμό, ενώ δε διστάζουν να αποκτήσουν το ρόλο ιδεολογικού καθοδηγητή – ψευτομεσσία, ώστε να προωθήσουν τη παράλογη κι ανυπόστατη ατζέντα τους. Το παρατηρούμε αυτό άλλωστε μέσα από διάφορες δημόσιες εξαγγελίες πολιτικών – υποστηρικτών ολοκληρωτικών καθεστώτων και πρακτικών στο να επαναλαμβάνουν με συνεχή τρόπο περί «συμπαράστασης στους αγώνες του λαού», μέσα από ακραίες ακτιβιστικές οργανώσεις για το φυσικό κλίμα και την δήθεν προώθηση δικαιωμάτων διεμφυλικών, ομοφυλόφιλων, καθώς και συμμοριών που εντάσσονται στους αναρχικούς κι αντιεξουσιαστικούς κόλπους.

Η θεωρητική και μη ορθή επιστημονική αντίληψη που διαθέτουν οι συγκεκριμένες εκείνες ομάδες ατόμων, καθώς και διάφορες συντεχνίες που λυμαίνουν τα υγιή ύδατα των αξιών που παρέχει εκείνος (ακτιβισμός), τους επιτρέπει να μην κατέχουν τη ρεαλιστική αντίληψη κι επίγνωση των πραγμάτων που ορίζει η σύγχρονη πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να επιδίδονται σε μία υπέρβαση της αλήθειας και κατάχρηση εκείνης με τη παροχή είτε πλασματικών στοιχείων, είτε με τη προσκόμιση ιδιοτελών κειμένων και πιστοποιήσεων που εντάσσονται στη σφαίρα του παραλόγου και της ανακρίβειας. Ο αρρωστημένος, παθογενής ακτιβισμός εξυπηρετεί το ιδιωτικό του συμφέρον και κίνητρα, διότι μέσα από εκείνα, αντανακλά το νοσηρό πάθος για επιβεβαίωση των στρεβλών γνώσεων κι αντιλήψεων που επιθυμεί να επιβάλλει πάνω στους λαούς, δίχως αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές. Το «εγώ» του ατροφεί τη σκέψη και τον καταδικάζει σε μία ψυχοπαθολογική εγρήγορση στο να εδραιώσει τη μάταιη, μισαλλόδοξη πολιτική του, όπου αργότερα θα αποκαλυφθεί και θα τον καταστέλλει. Για να αποσαφηνισθεί πλήρως η έννοια του «παράγω πρακτικό έργο» μέσω της αλτρουιστικής υπόστασης του αληθούς ακτιβισμού και εθελοντισμού πάνω στις δομές της κοινωνίας και τους συνεκτικούς ιστούς της έναντι του εγωπαθούς ακτιβισμού, δεν έχουμε παρά να παραθέσουμε το αρχαίο γνωμικό, στο οποίο ο Αρχαίος Έλληνας ποιητής Μένανδρος αναφέρεται: «λίαν φιλών σεαυτόν ουχ έξεις φίλον», που σημαίνει: «αν αγαπάς τον εαυτό σου πολύ, δεν θα’χεις φίλους». Κι έτσι είναι! Ο ελαττωματικός ακτιβισμός στο μετέπειτα στάδιο δεν έχει για φίλους και συμπορευτές τους πολίτες, παρά μόνο τον ίδιο τον εαυτό του. Έτσι καταδικάζεται στη λήθη και τη σταδιακή ιδεολογική αποσιώπηση.

Οι παθογένειες που εντοπίζονται στις σύγχρονες κοινωνίες, σχετιζόμενες με το περιβάλλον, την οικονομία, τους θεσμούς, την κοινωνία, την τεχνολογία, τους μηχανισμούς στήριξης και τον ίδιο τον άνθρωπο, απαρτίζουν ένα πλαίσιο, το οποίο επιδέχεται έρευνας, μελέτης κι επιστημονικής ανάλυσης σε μία προσέγγιση στο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις αιτίες εκείνες που στέκονται εμπόδιο στην υγιή δράση, ανάπτυξη κι ευημερία ενός τόπου, μιας χώρας. Και το συγκεκριμένο θα επιτευχθεί με την ορθή ενημέρωση, τη κατάλληλη κατάρτιση και πρακτική, την επιμελή αρωγή κι ευαισθητοποίηση προς τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη για βοήθεια και που μόνο η άσκηση υγιούς ακτιβισμού, καθώς κι ενδεδειγμένων μηχανισμών στήριξής του έχει την ικανότητα να φέρει εις πέρας. Οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε ότι, η πραγματοποίηση ακτιβιστικών δράσεων στο πλαίσιο αντιμετώπισης ζητημάτων που σχετίζονται με κοινωνικές – εσκεμμένες ή μη – δυσλειτουργίες σε βάρος πολιτών και των πολιτειακών διοικητικών μηχανισμών, σε καμία των περιπτώσεων δεν έχει τη δυνατότητα να υποκαταστήσει τις άρτιες θεσμικές δομές και λειτουργίες ενός ευνομούμενου Κράτους – Πολιτεία, ούτε να υφαρπάξει τις θεμελιώδεις αξίες και ιδανικά που προσφέρει η ελευθερία και η δημοκρατία, που απορρέουν από τις πάγιες υπηρεσίες Του.

Σκοπός της πραγματοποίησης τους υγιούς ακτιβισμού συνίσταται στο να εμφυσήσει ιδέες κι αξίες που διέπουν την ανάγκη του ατόμου στο να προσπαθήσει και να συμφιλιώσει πρωτίστως τον εαυτό και συναισθήματα του με τους συνανθρώπους του και την ανάγκη στο να ανέλθει σε ένα στάδιο κατάκτησης μίας πολυεπίπεδης επικερδούς και βιώσιμης λύσης. Να βοηθήσει στην εξομάλυνση κοινωνικών και λοιπών ανισοτήτων και να αποτρέψει ομάδες, καθεστώτα και συντεχνίες που επιθυμούν να επιβάλλουν την εγωκεντρική αντίληψη και τις αριβιστικές πρακτικές τους ενάντια στην ομαλή σκέψη και τη διαστρωμάτωση εκείνης μέσα από υγιείς συλλογιστικές. Ο υγιής ακτιβισμός συνυπάρχει με το Κράτος – Πολιτεία, συμπλέει με τους ακέραιους θεσμικούς κανόνες που εκείνο επιβάλλει, αναπτύσσοντας εποικοδομητικές κι αλληλοεπωφελούμενες θέσεις, όπως κι ενδεχόμενες συνεργασίες για την αποσυμφόρηση φαινομένων στυγνής εκμεταλλεύσεως και κακοποίησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αξίας και λογικής. Επισφαλίζει τις γνήσιες κι ανόθευτες ιδέες και ιδανικά που διέπουν τους υγιείς κρατικούς μηχανισμούς και δομές, προωθεί την αυθεντική βιωσιμότητα κι ανάπτυξη, αφού τις διαφυλάσσει σε αρχικό στάδιο κι εν συνεχεία, τις επισφραγίζει σε ένα συμπαγές περίβλημα γνώσης και καθοδήγησης, προάγοντας τη σπουδαιότητα της ανθρώπινης ζωής, ως επιταχυνόμενου αναγκαίου καλού για τη συνέχιση του ανθρώπινου πολιτισμού στην εξελικτική πορεία των γεγονότων που θέτει ο ιστορικός ρους. Παράλληλα, στέκεται ουραγός σε κάθε είδους καινοτόμες ενέργειες που ενδέχεται να πραγματοποιηθούν με θεμιτά μέσα, ενώ συνιστά πολύτιμο συνεργάτη και συμπαραστάτη στον πάγιο αγώνα της Πολιτείας που καλείται να επιτελέσει, ώστε να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες απαιτήσεις πολύπλοκων ζητημάτων και αλλαγών. Ο υγιής ακτιβισμός επιθυμεί να συμπορευτεί με το καινούργιο, το λογικό, το γνωστικό και να βοηθήσει τις κρατικές δομές να αναπληρώσουν την οποιαδήποτε λειτουργική ατέλεια με τη παροχή επιπρόσθετης τεχνογνωσίας, προβάλλοντας θέση υπέρ της πρωταρχικότητας του πνεύματος, της Νόησης και της Συνείδησης, ενταγμένα στο φιλοσοφικό ρεύμα και θεωρία του Ιδεαλισμού.

Η ευαισθητοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου, που ζει κι έρχεται σε επαφή με τους συνανθρώπους, καθώς και με τον ευρύτερο περίγυρό του, αναγκαιοποιεί το συναίσθημα της αρωγής σε μία δυστοπικού τύπου κατάσταση, συνιστώντας μονόδρομο. Και το συγκεκριμένο επιτυγχάνεται με το να αναπτύξει δικούς του μηχανισμούς κατανόησης κι εν συνεχεία αντιμετώπισης του αποσυνάγωγου φαινομένου της κοινωνικής αυθαιρεσίας σε βάρος του κοινωνικού ιστού της χώρας, ώστε σε συνεννόηση με τις λειτουργικές κρατικές δομές να εμβαθύνει πληροφοριακά κι ερευνητικά στην αναζήτηση της αλήθειας, στην καταπολέμηση των καταστρεπτικών ανισοτήτων και την ενδεχόμενη αποκατάσταση εκείνων. Οφείλουμε να μελετήσουμε προσεκτικά τί είναι εκείνο που επιθυμούμε για την κοινωνική, πολιτειακή, περιβαλλοντική – αισθητική και οικονομική αναβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης και να δημιουργήσουμε γέφυρες επικοινωνίας κι επωφελούς συνεργασίας μεταξύ Κράτους – δομών αλληλεγγύης – ανήμπορων πολιτών. Είναι δύσκολο, το καταλαβαίνω – όχι όμως ακατόρθωτο για κάποιον που επιθυμεί να επιτελέσει ένα κοινωφελή σκοπό για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, την αποτροπή κοινωνικής εκμετάλλευσης και οικονομικής δυσπραγίας και την επίτευξη προσθετικής ηθικής και κοινωνικής αξίας. Κι αυτό, συνίσταται πρωτίστως στη θέληση και το μεράκι που επιδέχεται να διαθέτει στο να σηματοδοτήσει κάτι καινούργιο κι εποικοδομητικό. Διότι, μόνο με τον τρόπο αυτό θα τοποθετήσει ένα σκαλοπάτι παραπέρα στο να ανακαλύψει μία βιώσιμη λύση, κοινώς αποδέκτη από τις πολιτειακές δομές, υπηρεσίες κι όλους εμάς. Και κάτι τέτοιο το επιβεβαιώνει κι ο περίφημος Λατίνος ποιητής Βιργίλιος λέγοντας χαρακτηριστικά: «vires acquirit eundo», δηλαδή: «αποκτάς δύναμη προχωρώντας». Ή, μήπως προτιμάτε τον κατατοπιστικό αφορισμό στον οποίο χαρακτηριστικά αναφέρεται ο Μέγας Στρατηλάτης Αλέξανδρος των Ελλήνων λέγοντας: «δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’αυτόν που θα προσπαθήσει».