Μαύρα μπαλόνια για 120 ψυχές… και μια υποκρισία που πνίγει

Κάθε φορά που περνώ από το Μάτι, μια βαριά σκιά πέφτει πάνω μου. Θυμάμαι εκείνη την τραγική μέρα αλλά κυρίως εκείνο το πρωί της επομένης που ανοίγοντας την τηλεόραση είδαμε εικόνες της κόλασης σε ζωντανή μετάδοση. Εκεί, μέσα σε στενά που έγιναν στάχτη, χάθηκαν 120 ζωές. Ολόκληρες οικογένειες, γιαγιάδες που αγκάλιασαν για τελευταία φορά τα εγγόνια τους, πατεράδες που δεν πρόλαβαν να σώσουν τα παιδιά τους.

Η δίκη για το Μάτι έκλεισε οδηγώντας τέσσερις στη φυλακή και κάποιους που δεν χαρακτήρισαν το χαμό 120 ανθρώπων "έγκλημα", αλλά "στραβή στη βάρδια τους", τους αθώωσε. Ως επίλογο οι συγγενείς τους άφησαν στον ουρανό 120 μαύρα μπαλόνια. Ένα για κάθε χαμένη ψυχή. Μια σιωπηλή υπόσχεση πως κανείς δεν θα ξεχαστεί. Μα η σιωπή εκείνων που έπρεπε να έχουν ήδη σκύψει το κεφάλι, ήταν εκκωφαντική. Οι κατηγορούμενοι ακόμη επικαλούνται «αντικειμενικές δυσκολίες», «έλλειψη συντονισμού», «ασύμμετρη απειλή». Τι να πεις… Τα ίδια λόγια που τότε, το 2018, προσπαθούσαν να μετατρέψουν σε επικοινωνιακή διαχείριση μια ασύλληπτη τραγωδία.

Σκέφτομαι πως γι’ αυτούς τους 120 ανθρώπους δεν έγιναν πορείες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε hashtags, ούτε καμία μάνα που έχασε τα παιδιά και τον άντρα της αναδείχθηκε σε “μάνα του Ματιού”. Καμία δεν βγήκε να ζητήσει την παραπομπή του πρωθυπουργού Τσίπρα για εσχάτη προδοσία. Τότε στην εξουσία βλέπεις, ήταν οι ίδιοι που σήμερα στοιχήθηκαν με πολιτικά κόμματα παραβλέποντας τις χαώδεις πολιτικές τους διαφορές, αρκεί  ο σημερινός πρωθυπουργός να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία. Αυτή είναι η έγνοια τους.

Δεν τους φτάνει η Δικαιοσύνη. Δεν τους φτάνει το δικαστήριο, οι αποφάσεις, οι ποινές. Θέλουν αίμα. Όχι γιατί πονάνε περισσότερο. Αλλά γιατί τώρα τους συμφέρει. Τότε σιωπή, τώρα λάβαρα. Μια άλλη τραγωδία έγινε η δική τους ευκαιρία. Κι αν δεν είναι αυτός ο ορισμός της πολιτικής καπηλείας, τότε τι είναι;

120 μαύρα μπαλόνια ανέβηκαν στον ουρανό. Αλλά δεν φάνηκε να συγκινούν εκείνους που σήμερα, όψιμα ευαίσθητοι, υψώνουν παντιέρες. Ίσως γιατί τότε δεν τους βόλευε να κλάψουν.

Κι έτσι έμαθα πως στην Ελλάδα ο πόνος έχει κομματική ταυτότητα. Πως το δίκιο μετριέται ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Κι οι μανάδες, οι χαμένες οικογένειες, οι καρβουνιασμένες ψυχές, γίνονται αριθμοί σε στατιστικές. Μέχρι να αποφασίσει κάποιος ότι του χρησιμεύουν.

Όχι λοιπόν, δεν ξεχνάμε το Μάτι, όπως δεν θα ξεχάσουμε και τα Τέμπη. Δεν ξεχνάμε εκείνο το παιδικό ποδηλατάκι που βρέθηκε μέσα στις στάχτες. Δεν ξεχνάμε τις απανθρακωμένες αγκαλιές. Και δεν ξεχνάμε και ποιοι τότε σιώπησαν. Το χρωστάμε σ’ εκείνες τις 120 ψυχές. Να το θυμίζουμε, να το γράφουμε. Να μην αφήσουμε να γίνει κι αυτό ένα θαμμένο πρωτοσέλιδο.

Γιατί το “ποτέ ξανά” κάποτε πρέπει να το εννοήσουμε.